ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Κεφ.γ:14-17

 

Αποκ.γ:14 Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ ἐκκλησίας γράψον· Τάδε λέγει ὁ ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ [ὁ] ἀληθινός, ἡ ἀρχὴ τῆς κτίσεως τοῦ θεοῦ.

 

Λαοδίκεια

Η χρονική διάρκεια της περιόδου αυτής είναι από την Αρπαγή μέχρι την 6^η σφραγίδα του βιβλίου της Αποκάλυψης. Τότε είναι που όλοι οι μάρτυρες της θλίψης έχουν σκοτωθεί από τον Αντίχριστο, ανασταίνονται και αρπάζονται στον ουρανό. Ο χρόνος αυτής της περιόδου είναι 42 μήνες ή 1260 ημέρες ή 3 ½ χρόνια ή καιροί, καιρός και ήμισυ καιρού.

Υπό μία έννοια, η εκκλησία της Λαοδικείας υπάρχει σήμερα, ανάμεσά μας και είναι οι αναγεννημένοι μεν Χριστιανοί οι οποίοι όμως είναι χλιαροί, δεν έχουν αγάπη για τον Ιησού και τον λόγο Του.

Είναι ακόμα εκκλησίες της Μεταρρύθμισης που υπάρχουν σήμερα, που έχουν χάσει το φως της αλήθειας και της κίνησης του Πνεύματος του Θεού και στέκονται αντιμέτωποι με τον Ίδιο το Θεό, όπως στο θέμα της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο.

 

Ιστορία της πόλης της Λαοδίκειας

Βρισκόταν πάνω σε λόφους, μεταξύ δύο ποταμών. Ήταν η έδρα της εφορίας για τους τόπους εκείνους και πολιτικό κέντρο. Όπως στην Πέργαμο, έτσι κι εδώ υπήρχε ιατρική σχολή με το ίδιο έμβλημα του φιδιού σαν σύμβολο θεραπείας. Ήταν πλούσια, προοδευτική πόλη με πολλές τράπεζες και βιοτεχνίες, είχε όμως πολλούς σεισμούς εκ των οποίων ο χειρότερος έγινε το 60 μ.Χ.

Η πόλη τον καιρό εκείνο ήταν τόσο πλούσια που αρνήθηκε την βοήθεια της Ρώμης για να ξαναχτιστεί. Είχαν το αυταρχικό πνεύμα, ότι «δεν έχουμε ανάγκη κανένα, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας».

Ένας πολίτης της Λαοδίκειας, ονόματι Ηρως, χάρισε αμύθητα ποσά και περιουσίες στον λαό και στόλισε την πόλη με ακριβά δώρα και μνημεία ώστε να είναι πραγματικά όμορφη.

Ήταν καλοσχεδιασμένη και όμορφα στολισμένη. Οι πολίτες της επειδή ήταν πλούσιοι ασχολούντο με την Ελληνική τέχνη. Υπήρχε ιππόδρομος και άλλα κέντρα διασκέδασης όπως θέατρα. Ένα από αυτά είχε διάμετρο 150 μέτρα (αρκετά μεγάλο). Ο Σερ Γουϊλλιαμ Ράμσεϊ που έκανε ανασκαφές σ’ εκείνο τον χώρο χαρακτήρισε την Λαοδίκεια σαν πόλη των συμβιβασμών.

Το όνομα Λαοδίκεια σημαίνει: «δίκη λαού» με την έννοια ότι ο λαός δικάζει ή ο λαός κυβερνά. Κυβέρνηση από τα μέλη, τη μάζα της εκκλησίας και όχι από τους εργάτες που ο Θεός έθεσε.

Αυτό φανερώνει ανυπακοή και απείθεια. Στην εκκλησία αυτή αντί να οδηγούνται από τους πρεσβυτέρους, αυτοί οδηγούν το πρεσβυτέριο όπου θέλουν σύμφωνα με τις ορέξεις τους, κάτι που είναι αντίθετο απ’ το θέλημα του Κυρίου.

Σήμερα, υπάρχουν εκκλησίες που πλούσιοι «πιστοί» απολύουν τους ποιμένες και οδηγούς τους, με τα χρήματά τους  ασκούν επιρροή στους πρεσβυτέρους και γενικά κυβερνά ο λαός αντί να κυβερνά ο Ιησούς δια μέσου των «αγγέλων» ή «αστέρων» Του. Ο Ιησούς χρησιμοποιεί αυτό το όνομα για να μας δείξει την κατάσταση της εκκλησίας της Λαοδικείας.

Ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι η Λαοδίκεια δεν είχε πόσιμο νερό και αναγκαζόταν να φέρνει με υδραγωγούς από μακρινές θερμές όμως πηγές. Το νερό αυτό μέχρι να έλθει στην πόλη ήταν χλιαρό και άνοστο. Ο Ιησούς λοιπόν χρησιμοποιεί και αυτό το στοιχείο για να τους διδάξει ένα κύριο μάθημα  γι’ αυτή την περίοδο της εκκλησίας.

 

Τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός

Η αποκάλυψη του Ιησού στην Λαοδίκεια είναι: ο Αμήν ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός η αρχή της κτίσεως του Θεού. Ονομάζει τον Εαυτό Του ο ΑΜΗΝ, που σημαίνει «ας γίνει ούτως».

Το Αμήν συνοδεύει συνήθως μια πρόταση, ένα λόγο και μπαίνει στο τέλος σαν συμπληρωματικό εγγύησης ότι πράγματι ότι λέχθηκε θα γίνει ούτως. Έτσι κι ο Ιησούς είναι η εκπλήρωση και η εγγύηση ότι ό,τι είπε ο Πατέρας θα γίνει ούτως. Αυτός είναι η αρχή του σχεδίου του Θεού, Αυτός είναι και το τέλος του. Σ’ Αυτόν αποβλέπουν όλες οι σκιές, τα σύμβολα και οι τύποι της Π.Δ. Αυτός είναι η εκπλήρωση και το συμπλήρωμα κάθε υπόσχεσης του Θεού στην εκκλησία Του.

Β’ Κορ.α:19-20 «....διότι πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ το ναι, και εν αυτώ το αμήν, προς δόξαν Θεού δι «ημών».  Αυτός δηλαδή είναι η αρχή και το τέλος κάθε επαγγελίας και σ’ Αυτόν πραγματοποιούνται.

 

Ο μάρτυς ο πιστός και ο αληθινός

Μάρτυρας είναι αυτός που μαρτυρεί με λόγο ή με την ζωή του, αλλά κι αυτός που υποφέρει μαρτύρια, μέχρι και τον θάνατο. Ο Ιησούς μαρτύρησε τον λόγο του Θεού και πέθανε πάνω στον σταυρό. Ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της εκκλησίας, ο θάνατος είναι αναγκαίος σαν μέρος της μαρτυρίας των αγίων που πρόκειται να περάσουν μέσα στην Θλίψη.

Η λέξη «μάρτυς» δεν αναφέρεται μόνο στον θάνατο, αλλά έχει και την έννοια της προφορικής μαρτυρίας. Επειδή όμως οι πρώτοι Χριστιανοί πολύ συχνά έπρεπε να δώσουν την ζωή τους για την μαρτυρία τους, γι’ αυτό είναι τόσο στενά συνδεμένη με την έννοια του θανάτου.

Στο Ιωαν.ιη:37,38 ο Πιλάτος ρώτησε τον Κύριο «λοιπόν βασιλεύς είσαι σύ; Απεκρίθει ο Ιησούς Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο εγεννήθην εις τον κόσμον δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν...».

Ο Ιησούς  μαρτύρησε εις την αλήθεια τόσο στην ζωή Του όσο και στον θάνατό Του. Θα δούμε εδώ ότι ο Ιησούς καλεί την εκκλησία της Λαοδίκειας να μιμηθεί το παράδειγμά Του γιατί θα χρειαστεί να κάνει πόλεμο με το θηρίο και να δώσει την ζωή της για τον Ιησού.

Αποκ.ια:7,8 Οι άγιοι αυτοί της θλίψης θα σκοτωθούν στην Βαβυλώνα, δηλαδή στον κόσμο, σ’ όλο το πρόσωπο της γης.

Ο Ιησούς τους λέει, «Εγώ είμαι το παράδειγμά σας, αν βλέπετε την ζωή μου, και πάρετε την δύναμη του Πνεύματός μου και ακολουθείτε τα χνάρια μου, θα γίνετε κι εσείς πιστοί μάρτυρες. Εγώ θα σας δώσω δύναμη να βαδίσετε αυτό το στενό μονοπάτι που εγώ βάδισα.

 

Η αρχή της κτίσεως του Θεού

Εδώ αναφέρεται στην αρχή της αληθινής τέλειας κτίσης την οποία άρχισε να κάνει ο Θεός. Αυτό δεν μας αναγκάζει να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι το πρώτο κτίσμα που δημιούργησε ο Θεός στον χρόνο, γιατί:

·     Το κύριο νόημα που βρίσκουμε εδώ, στην αρχή της δημιουργίας ή κτίσεως του Θεού είναι ότι ο Ιησούς είναι το πρωτότυπο. Β’ Κορ.ε:17 «...εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέο κτίσμα». Ο Χριστός είναι ο πρώτος, η αρχή αυτής της νέας πνευματικής κτίσης. Αυτής της τέλειας πνευματικής γενιάς ανθρώπων που γίνονται κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού.

·     Ο λόγος του Θεού Τον ονομάζει «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α’ Κορ.ιε:20). Έτσι φανερώνεται σαν η αρχή της κτίσης του Θεού. Αυτός είναι ο αληθινός και τελευταίος Αδάμ, που ήρθε να οδηγήσει την ανθρωπότητα σ’ αυτή την καινούρια κτίση δια του πνεύματος.

·     Κολ.α:15-17 «ος εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα εν τοις ουρανοίς και επί της γής, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται, και αυτός εστίν προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκεν».

 

α) Ο Ιησούς είναι ο πρώτος υιός αυτής της καινής κτίσης και μάλιστα αλλού αναφέρεται «ότι ους προέγνω, και προώρισεν συμμόρφους της εικόνος του υιού αυτού, ΕΙΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΝ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ» (Ρωμ.η:29).

Ο Ιησούς λοιπόν είναι ο πρώτος τεχθείς αυτής της κτίσης ή η απαρχή.

β) εν αυτώ.... δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται τα πάντα και αυτός εστί προ πάντων .... Αυτό το «προ πάντων» μπορεί να αναφέρεται σε θέση ή σε χρόνο.

Όπως κι να το πάρουμε, ο Χριστός έχει την πρώτη θέση, γιατί λέει στην Α’ Πετρ.α:20 σαν αμνός προεγνωσμένος ΠΡΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ, που σημαίνει ότι πριν μπουν τα θεμέλια του κόσμου ο Ιησούς ήταν προεγνωσμένος από τον Πατέρα (πρόγνωση προϋποθέτει ότι ο Ιησούς σαν άνθρωπος δεν υπήρχε, αλλά ο Θεός επειδή είναι Παντογνώστης Τον ΠΡΟ-ΓΝΩΡΙΣΕ πριν ακόμα γεννηθεί από την Μαριάμ) και τον έβαλε βάση και θεμέλιο ολόκληρης της δημιουργίας Του, διότι μόνο δια μέσου Αυτού ο Θεός θα μπορούσε να αποκτήσει την εκκλησία Του. 

Σε χρόνο, ο Ιησούς έχει πάλι την πρώτη θέση για τον ίδιο λόγο που αναφέραμε στην Α’ Πετρ.α:20. Ο Χριστός είναι ο λόγος του Θεού, δηλαδή η εσωτερική έκφραση του Θεού (σκέψη, βούληση, θέλημα) που εξωτερικεύτηκε και έγινε σάρκα (Α’ Πετρ. γ:16) όταν ο Ιησούς γεννήθηκε από την Μαριάμ.

Μέχρι τότε, ήταν ενδιάθετος λόγος, ήταν στην καρδιά του Θεού στην πρό-γνωσή Του σαν αμνός που σφάχτηκε προ καταβολής κόσμου. Ο Χριστός δεν εσφάγη παρά μόνο στον Γολγοθά το 30 μ.Χ. περίπου.

Άρα γιατί μας λέει για τον αμνό που εσφάγη πριν από τη θεμελίωση του κόσμου; Που σφάχτηκε ο Ιησούς πριν γίνει ο κόσμος; Η απάντηση είναι ότι αυτή η θυσία του Ιησού που αποτελεί την βάση και την αρχή ολόκληρης της δημιουργίας του Θεού, πνευματικής και υλικής, έλαβε χώρα πρώτα στην πρόθεση, στην καρδιά του Θεού.

Ό,τι ο Θεός δημιούργησε αργότερα ήταν γιατί πρώτα υπήρξε η θυσία, υπήρξε ο σκοπός, το κέντρο, το εξιλαστήριο μέσο εξαγοράς όλης της κτίσης η οποία θα έπεφτε στην αμαρτία. Γι’ αυτό τα πάντα εκτίσθησαν ΕΝ ΑΥΤΩ. Αυτός είναι το επίκεντρο η αιτία, ο σκοπός και ο προορισμός πάσης κτίσεως.

 

·     Κολ.α:18  «και αυτός εστίν η κεφαλή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων». Αυτό σημαίνει ότι είναι ο πρώτος από τους αναστημένους υιούς του Θεού. Αν ο Ηλίας και ο Ενώχ πήραν την ξεχωριστή αυτή θέση είναι γιατί ο Θεός τους χρησιμοποίησε σαν σύμβολα και τύπους αυτού που ο Ιησούς θα έκανε. Ο Ιησούς λοιπόν είναι η αιτία της αρπαγής τόσο του Ενώχ όσο και του Ηλία γιατί πέθανε και γι’ αυτούς. Ο Ιησούς είναι ο πρώτος Υιός από τους νεκρούς.

·     Ψαλμ.πθ:27  λέγει για τον Χριστό «Εγώ βεβαίως θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου Υψιστον επί τους βασιλείς της γης». Λέει ο Πατέρας για τον Υιό ότι, «ΘΕΛΩ ΚΑΜΕΙ» που σημαίνει ότι σε κάποιο χρονικό σημείο της ζωής Του ο Χριστός θα γινόταν πρωτότοκος σαν να μην ήταν και αυτό γίνεται στην Ανάστασή Του.

·     Ψαλμ.β:7  «Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα ο Κύριος είπε προς εμέ Υιός μου είσαι συ εγώ σήμερον σε εγέννησα». Αυτό είναι όπως ξέρουμε μία προφητεία και αναφέρεται στην γέννηση του Ιησού μέσα στον χρόνο από την παρθένο Μαρία και γι’ αυτό είναι ο Υιός του Θεού. Όμως δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι αυτό δεν αναφέρεται εξ ίσου στην ανάστασή Του γιατί αποδεικνύεται από τις Πράξ.ιγ:32-34 όπου ο απόστολος Παύλος παίρνει το ίδιο εδάφιο και το εφαρμόζει στην Ανάσταση του Ιησού.

·     Ο Αδάμ ήταν αθώος, αλλά και αδόκιμος. Όταν δοκιμάστηκε έπεσε, γι’ αυτό έγινε και ο πατέρας των πεσμένων από την παρουσία του Θεού ανθρώπων. Ο Ιησούς Χριστός όμως, είναι ο πρώτος μιας καινούριας γενιάς ανθρώπων, μιας πνευματικής γενιάς που γεννάται από το Πνεύμα του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο «εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν, δεν δύναται να ίδει την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:3). Πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος να γεννηθεί άνωθεν από το Πνεύμα του Θεού για να γίνει μέλος αυτής της πνευματικής γενιάς του Θεού. Ο Ιησούς είπε «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ, και το γεγεννημένον εκ του πνεύματος είναι πνεύμα» (Ιωαν.γ:6),  ακόμα «οι λόγοι μου πνεύμα και ζωή είναι» και μιλά γι’ αυτή την πνευματική γέννηση όπου το νεκρό από την αμαρτία και τις παραβάσεις πνεύμα (Εφ.β:1) παίρνει νέα ζωή από το Πνεύμα του Θεού.

·     Ο Ιησούς είναι ο πρώτος αυτής της νέας γενιάς των τέλειων και αναστημένων ανθρώπων. Δια του Χριστού όλα αντιστρέφονται. Η κατάρα δεν ισχύει, η αμαρτία εξουθενείται, οι αμαρτωλοί τελειοποιούνται, ανασταίνονται και αρπάζονται στην δόξα. Γίνονται η γενιά των τέλειων υιών του Θεού κατά την εικόνα και την ομοίωσή Του για να μοιραστούν την αγάπη Του, την δόξα Του και την παρουσία Του σ’ όλη την αιωνιότητα. Ο Χριστός λοιπόν είναι ο πρώτος και η αρχή αυτής της γενιάς των τέλειων που ο Θεός άρχισε να κάνει.

·     Α’ Κορ.ιε:44-49 ο απόστολος Παύλος μιλώντας για την ανάσταση μας δείχνει ότι σ’ αυτή τη ζωή είμαστε μέλη και των δύο γενεών. Υπήρξαμε της γενεάς του πρώτου Αδάμ, της αμαρτίας και τώρα είμαστε στην καινούρια. Όπως πήραμε την εικόνα του χοϊκού έτσι πρόκειται να πάρουμε και την εικόνα του επουρανίου γιατί το πολίτευμά μας δεν είναι πια του κόσμου, αλλά του ουρανού, είμαστε με τον Νέο Αδάμ την Νέα κτίση εν Χριστώ Ιησού που Αυτός είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών και απαρχή. Το ίδιο βλέπουμε στο Εβρ.β:5-10.

·     Ιωάν.ιζ:4-5  Ο Ιησούς προσεύχεται και λέει «εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον τελειώσας ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω και νυν δόξασόν με συ, πάτερ παρά σεαυτώ τη δόξα ή είχον προ σου τον κόσμον είναι παρά σοι»

 

Εδώ ο Ιησούς στέκεται μπροστά στον Πατέρα και παρακαλεί για όλη την ανθρωπότητα σαν ιερέας και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων αντιπροσωπεύοντας όλους αυτούς που θα έλθουν σ’ Αυτόν.

«προ του τον κόσμον είναι παρά σοι» θα πει «πριν ο κόσμος να είναι κοντά σου» και δεν μπορούμε να μην σκεφθούμε το εξής: Ποια ήταν η δόξα του Υιού του Θεού πριν γίνει ο κόσμος;

Ας αφήσουμε τον λόγο να μας πει: Α’Πετρ.α:19-20, Εφ.α:4, Εβρ.θ:26, Αποκ.ιγ:8 & ιζ:8.

Η δόξα που είχε ο Ιησούς πριν ακόμα υπάρξει ο κόσμος ήταν ως αμνός, και μάλιστα σφαγμένος, σαν η θυσία και το μέσο εξαγοράς και εξιλασμού ολόκληρης της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα της εκκλησίας.

Το ζητά τώρα που σε λίγο θα έλθουν στον κήπο της Γεθσημανής που προσεύχεται, να Τον πάρουν για να Τον σταυρώσουν. Ζητά από τον Πατέρα να δεχθεί την θυσία και να του δώσει την δόξα σαν αμνού σφαγμένου, άμωμου και άσπιλου, σαν μεσίτη και αρχιερέα, σαν του εξιλασμού της εκκλησίας, σαν του Σωτήρα κάθε πιστού.

Αυτή την δόξα είχε ο Χριστός στην πρόθεση και στο σχέδιο του Θεού και τώρα ζητά να γίνει πραγματικότητα, να γίνει ο Νέος Αδάμ, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, η αρχή της κτίσεως του Θεού.

Στους Εβρ.ε:7-10 μας λέγει ότι «εισηκούσθει δια την ευλάβειαν Αυτού.....και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις Αυτόν, ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Αυτό ζήτησε ο Κύριος και αυτό του έδωσε ο Πατέρας! 

Μαζί με τον Χριστό, παίρνουμε κι εμείς την θέση που είχαμε χάσει, την δόξα που είχαμε στο πρόσωπο του Αδάμ και της Εύας όταν ζούσαν στην παρουσία του Θεού στον παράδεισο της Εδέμ χωρίς αμαρτία και είχαν τέλεια επικοινωνία με τον Πατέρα.

Ο Ιησούς εκεί προσεύχεται και για μας και ζητά από τον Πατέρα την αποκατάσταση του ανθρώπινου γένους, με την δόξα που είχε ο άνθρωπος κοντά στον Θεό πριν ακόμα γίνει ο υπόλοιπος κόσμος. Προσεύχεται για την καινούρια κτίση, την νέα γενιά της οποίας αρχή γίνεται ο Ίδιος.

Το βλέπουμε καθαρά στο Ιωάν.ιζ:24 όπου ο Ιησούς λέει: «Πάτερ εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι και εκείνοι μετ’ εμού δια να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας, διότι με ηγάπησας προ καταβολής κόσμου».

Την ίδια δόξα, ως αμνού εσφαγμένου, βλέπουμε να έχει ο Ιησούς στην Απόκ.ε:6 «και είδον και ιδού εν μέσω του θρόνου και των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των πρεσβυτέρων, Αρνίον ιστάμενον ως εσφαγμένον έχον κέρατα επτά, και οφθαλμούς επτά...».

Μέσα στην δόξα του Πατέρα και των αγίων, στέκεται ο Υιός με την δόξα Του  Αρνίου.

Το ίδιο βλέπουμε και στο τέλος των αιώνων, στην αιωνιότητα, να είναι η ίδια δόξα του Υιού ως Αρνίου μέσα από το οποίο φαίνεται η δόξα του Πατέρα και το πρόσωπο του Πατέρα έτσι ώστε να υπάρχει πλήρης ταυτότητα, ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ

«Και ναόν δεν είδον εν αυτή, διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το ΑΡΝΙΟΝ. Και η πόλις δεν έχει χρείαν του ήλιου ουδέ της σελήνης δια να φέγγωσιν εν αυτή, διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτή, και Ο ΛΥΧΝΟΣ ΑΥΤΗΣ είναι το ΑΡΝΙΟΝ» (Αποκ.κα:22,23).

Αποκ.κβ:3,4 «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του θεού ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι ΑΥΤΟΥ θέλουσι λατρεύσει ΑΥΤΟΝ και θέλουσι ιδεί το ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ και το ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών».

Ο Ιησούς δοξάστηκε με την δόξα που ο Πατέρας είχε μέσα στην πρόθεσή Του για Εκείνον. Το ίδιο κι εμείς, θα πάρουμε την δόξα που είχαμε στην πρόθεσή Του (Εφ.α:3-9), θα είμαστε άγιοι, άμωμοι και υιοί της δόξας Του. Όπως ο Θεός τελειοποίησε τον Αρχηγό της σωτηρίας μας, έτσι θα τελειοποιήσει κι εμάς δια των παθημάτων ώστε όπως λέγει να μην εντρέπεται να μας καλεί αδελφούς.

Αυτά λοιπόν περιλαμβάνονται σ’ αυτό που λέει ο Χριστός στην εκκλησία της Λαοδίκειας ότι είναι η αρχή της κτίσεως του Θεού, της οποίας κτίσεως το «απομεινάρι» είναι η εκκλησία αυτής της περιόδου.

 

Αποκ.γ:15 Οἶδα σου τὰ ἔργα ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὖτε ζεστός. ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός.·

 

Εδώ ο Ιησούς περιγράφει την κατάσταση αυτής της εκκλησίας.

Με την λέξη «ψυχρός», ο Ιησούς τους λέει ότι καλύτερα να ήταν τελείως αδιάφοροι για τα πνευματικά, παρά έτσι που νομίζουν ότι είναι εντάξει απέναντι στον Θεό ενώ δεν είναι κι έχουν γεμίσει με συμβιβασμούς, ώστε να δυσφημείται η εκκλησία και η αλήθεια.

Αν ήταν τελείως ψυχροί τουλάχιστον θα μπορούσαν ίσως να δουν την ανάγκη του Πνεύματος του Θεού, να δουν την αμαρτία τους και να μετανοήσουν, ενώ έτσι καταστρέφουν και τον χριστιανισμό, που είναι μια θερμή, επικοινωνία αγάπης με το πρόσωπο του Ιησού.

Αυτό θέλει να μας πει με την λέξη «ζεστός». Μια αγνή καθαρή πίστη που ενεργοποιείται από την αγάπη στο πρόσωπο του Ιησού.

 

Αποκ.γ:16 οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἷ καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματος μου.

 

χλιαρός

Φανερώνει ότι προσπαθούν να ευαρεστήσουν και τους θερμούς και τους ψυχρούς κι αδιάφορους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μία ουδετερότητας. Καλλιεργούν δηλαδή μια κατάσταση συμβιβασμού γιατί βαδίζουν και με τον Θεό και με τον κόσμο.

Ο Ιησούς είπε, εάν εμένα μίσησαν, κι εσάς θα μισήσουν και αν κράτησαν τα λόγια μου, θα κρατήσουν και τα δικά σας. Αυτή η εκκλησία όμως δε θέλει το μίσος και την αντίδραση του κόσμου, αλλά θέλει να έρχονται καινούριες ψυχές στο Χριστό, πράγμα που δεν γίνεται.

Επειδή όμως επιθυμούν έστω και χλιαρά τον Ιησού, γι’ αυτό ο Κύριος τους περιλαμβάνει μέσα στις 7 λυχνίες, και προσπαθεί να τους φέρει στο σωστό δρόμο.

Βαδίζουν στον δρόμο του Θεού όπως η γυναίκα του Λωτ, κοιτώντας προς τα πίσω στα Σόδομα και τα Γόμορρα, όμως ο Ιησούς τους καλεί σ’ αυτό που φοβούνται, σε μια πλήρη αφιέρωση σ’ Εκείνον που να μην λογαριάζουν ούτε την ζωή τους.

Μια αιτία χλιαρότητας είναι το «τι θα πει ο κόσμος». Το να είναι κανείς ακατάστατος, να μην έχει πάρει τις αποφάσεις που πρέπει για την ζωή του, να μην έχει κάποιο στόχο προς τον οποίο να βαδίζει με ζήλο και πίστη, είναι σαν το κύμα που το χτυπάνε οι άνεμοι. Στην αντίθετη περίπτωση, είναι μακάριος!!! (Λουκ.κα:34-36).

 

μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου

Αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε, εκτός αν γίνουν ζεστοί, εάν μετανοήσουν. Ο Κύριος λέει «μέλλω σε εμέσαι» όμως ακόμα υπάρχει περιθώριο μετανοίας.

Εμετός = αποβολή τινός πράγματος με αηδία. Είναι σκληρός λοιπόν ο λόγος του Ιησού σ’ αυτή την περίοδο.

Λευιτ.ιη:28 και κ:22 Η γη του Θεού αποβάλλει με αηδία όλα τα βδελύγματα μαζί με τους λαούς που ζούσαν πάνω της. Αυτό ακριβώς συνέβη και στους Ισραηλίτες το 722-609 π.Χ. και το 70 μ.Χ. όπου έφυγαν σε αιχμαλωσία. Έτσι τώρα και οι Λαοδικείς αν δεν μετανοήσουν θα συλληφθούν αιχμάλωτοι στην αιώνια αιχμαλωσία.

Πολλοί Χριστιανοί σήμερα ενώ ήταν θερμοί, γίνονται χλιαροί ή ψυχροί. Αυτό το προφήτεψε ο Ιησούς όταν είπε ότι «η ανομία θα πληθυνθεί και η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθεί».

Εμείς όμως πρέπει να προσέξουμε να έχουμε την καρδιά μας ανοικτή στον Κύριο, να δεχόμαστε την αγάπη Του και να παρατηρούμε τα θαυμάσιά Του προσμένοντες την ημέρα της Αρπαγής.

 

Αποκ.γ:17 ὅτι λέγεις ὅτι Πλούσιος εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδὲν χρείαν ἔχω, καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός

 

Προηγουμένως είδαμε την εκτίμηση που έκανε ο Ιησούς για την εκκλησία αυτή, και τώρα βλέπουμε πώς η ίδια εκτιμά και θεωρεί τον εαυτό της:

 

«ότι λέγεις ότι Πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδέν χρείαν έχω».

Η φιλοσοφία αυτής της εκκλησίας είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος θα την εξεμέσει και μας το δείχνει το πρώτο «ότι». Επειδή δηλαδή πιστεύουν ότι είναι πλούσιοι και δεν έχουν ανάγκη κανένα, γι’ αυτό ο Κύριος θα τους εξεμέσει.

Είναι αυτοί που γεμάτοι από υπερηφάνεια και εγωισμό νομίζουν ότι αυτοί είναι και κανείς άλλος. Πιστεύουν ότι είναι η ανώτερη εκκλησία, ότι κανείς δεν μπορεί να τους διδάξει τίποτα, και ότι τα ξέρουν όλα. Αυτό τώρα μπορεί να είναι σύστημα εκκλησίας, ή άτομα μέσα σε πνευματικές εκκλησίες.

Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί σήμερα, που επειδή αποφάσισαν ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού και αναγεννήθηκαν, νομίζουν ότι έφτασαν στο αποκορύφωμα, ενώ επαναπαύονται στα ρηχά νερά. Μένουν στα γεγονότα του παρελθόντος, δεν βαδίζουν με πίστη στο να γνωρίσουν το μεγαλείο του Σωτήρα, την κοινωνία των παθημάτων Του, να γίνουν στύλοι και εδραιώματα της αλήθειας, να πολεμήσουν τις ορδές του σκότους, να αφήσουν το εαυτό τους πλήρως στα χέρια του Ιησού ώστε να γίνουν κατ’ εικόνα και ομοίωση Του.

Ο Ιησούς μας καλεί όλο και πιο ψηλά, που σημαίνει περισσότερος αγιασμός και αποχωρισμός από τον κόσμο. Έτσι πολλοί επειδή έχουν κάνει τα 2-3 πρώτα βήματα νομίζουν ότι αυτό είναι όλο και μένουν στάσιμοι και χάνουν την κίνηση του Πνεύματος του Θεού. Νομίζουν ότι είναι εντάξει και δεν έχουν πια ανάγκη από τίποτα.

Μια άλλη πτυχή αυτής της αρρώστιας είναι η διδασκαλία ορισμένων που συνδέουν την υλική ευλογία με την πνευματική. Επειδή ο Θεός τους ευλόγησε υλικά, νομίζουν ότι είναι εντάξει και στα πνευματικά και λένε «είμαστε παιδιά του Θεού, μας ευλόγησε ο Θεός με τόσα αγαθά, ο Χριστός πλήρωσε για όλα επομένως όλα είναι εντάξει».

Μετρούν την πνευματικότητα με τον υλικό πλούτο, και λένε ότι αν δεν είσαι πλούσιος σημαίνει ότι δεν έχεις πίστη γιατί αν είχες ο Θεός δεν θα σου στερούσε τίποτα. Αυτή η διδασκαλία είναι τελείως έξω από το Πνεύμα του λόγου του Θεού (Ευαγγέλιο Ευημερίας).

Επειδή λοιπόν υπάρχει η αυτοϊκανοποίηση ότι όλα είναι εντάξει, ότι είναι πλούσιοι, δεν υπάρχει ανάγκη για πρόοδο, για περισσότερο αγιασμό, «ουδέν χρείαν έχω». Δεν βλέπουν πλέον αυτή την απαραίτητη ανάγκη «Άγιοι γίγνεσθαι καθώς εγώ ειμί άγιος» και «ο Θέλων να ζήσει ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλει διωχθεί»

Όσο αφορά στη θέση μας μπροστά στον Θεό, σε σχέση με την θυσία του Ιησού, για το Θεό αρκεί αυτή η θυσία για να μας καλύψει σε κάθε τι. Γι’ αυτό χαιρόμαστε και δοξάζουμε το όνομά Του, υπάρχει όμως και κάτι άλλο: Ότι πρέπει να βαδίσουμε προς την τελειότητα, πρέπει να γίνουμε δίκαιοι και άγιοι σαν χαρακτήρες πλέον, να ζήσουμε τον λόγο του Θεού και να τον εκπληρώσουμε στην ζωή μας όπως ακριβώς έκανε και ο Κύριός μας.

Πρέπει να παράγουμε τους καρπούς του Πνεύματος (Γαλ.ε:22) ώστε να γίνουμε αυτή η τέλεια Νύμφη του Κυρίου χωρίς μώμο και σπίλο και για να γίνει αυτό, πρέπει συνεχώς να αφιερωνόμαστε και να δινόμαστε σ’ Εκείνον.

Εφ.δ:11-13 μας μιλά για την τελειοποίηση των αγίων για το έργο της διακονίας ώστε να καταντήσουμε όλοι στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Ιησού.

Όταν η εκκλησία βλέπει με σαρκικά μάτια και λέγει «είμαι πλούσια και δεν έχω ανάγκη από τίποτε» σημαίνει ότι βλέπει στον εαυτό της, στα επιτεύγματα της, στους μεγάλους οργανισμούς της, στην φήμη της, στη δόξα που έχει ίσως  με την πολιτική εξουσία, στα πλήθη που έχει στους κόλπους της, στον πλούτο της, και επαναπαύεται σ’ αυτά γιατί τόσο μόνο μπορεί να δει. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει τη σωστή όραση, στερείται πνευματικής όρασης.

Μια τέτοια εκκλησία με τόσο πλούτο και καλοπέραση θα αναρωτιέται για ποιο λόγο να κοπιάζει πλέον, για ποιο λόγο να τρέχει προς τα εμπρός.

Την απάντηση την δίνει ο απόστολος Παύλος στους Φιλ.γ:10-15 «δια να γνωρίσω Αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως Αυτού, και την κοινωνίαν των παθημάτων Αυτού συμμορφούμενος με τον θάνατον Αυτού ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον, ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν ίσως λάβω αυτό δια το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ εν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού».

Αν ο απόστολος Παύλος έλεγε αυτά, πόσο μάλλον εμείς που απέχουμε τόσο από τη ζωή του.

Κολ.β:3 Ο Ιησούς λοιπόν είναι ο πλούτος της εκκλησίας.

και ουκ οίδας ότι συ εί ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός

Αυτή είναι η γνώμη του Ιησού: Το άκρον άωτον της αθλιότητας, ταλαίπωροι γιατί δεν έχουν την ανάπαυση και την ειρήνη του Πνεύματος του Θεού. Ελεεινοί και πτωχοί γιατί δεν έχουν τον θησαυρό και τον πλούτο της δόξας και της παρουσίας του Ιησού στην καρδιά τους και στην ζωή τους. Τυφλοί, γιατί δεν έχουν πνευματική όραση να δουν τα επερχόμενα δεινά, και το σπουδαιότερο να δουν την πνευματικής τους κατάσταση και να μετανοήσουν. Τέλος γυμνοί, γιατί δεν έχουν την δικαιοσύνη του Ιησού επάνω τους, αλλά σαρκικά δικά τους σκεπάσματα που μπροστά στον Θεό είναι κουρέλια και δεν μπορούν να σκεπάσουν τη γυμνότητα της αμαρτίας και της ανυπακοής.

Ο Ιησούς θέλει ν’ αναπληρώσει κάθε μια απ’ αυτές τις ανάγκες και να τους κάνει πλήρεις ώστε πραγματικά να μην έχουν χρεία ουδενός παρά μόνο Εκείνου.