Το Ευαγγέλιο τυπολογικά

Αφού ζούμε κάτω από την καινούρια οικονομία, είναι φυσικό ν’ αναγνωρίσουμε και να εδραιώσουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου από τα εδάφια της Καινής Διαθήκης.

Ωστόσο, η Παλαιά Διαθήκη είναι ο παιδαγωγός που μας φέρνει στον Χριστό (Γαλ.γ:24) και περιέχει πολλούς τύπους, σκιές και εικόνες του σχεδίου της σωτηρίας (Κολ.β:17 & Εβρ.ι:1).

Ας δούμε πολύ σύντομα κάποιες προοιωνίσεις του Ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης:

(1)   Η απελευθέρωση των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο είναι τύπος της δικής μας απελευθέρωσης από τα δεσμά της αμαρτίας. Θα δούμε τώρα, τρία σημεία κλειδιά στην απελευθέρωσή τους: το αίμα του αρνιού του Πάσχα, το νερό της ερυθράς θάλασσας και η νεφέλη της παρουσίας του Θεού που τους οδηγούσε (Έξ.ιβ-ιδ).

Ο Θεός χρησιμοποίησε το αίμα για να τους σώσει από την πληγή που έπεισε τον Φαραώ να τους αφήσει να φύγουν, όπως το αίμα του Χριστού σώζει εμάς.

Ο Θεός χρησιμοποίησε το νερό για να διαλύσει τα στρατεύματα του Φαραώ διαφυλάσσοντας τους Ισραηλίτες, όπως με το βάπτισμα στο νερό καταστρέφει τη δύναμη της αμαρτίας και μας ελευθερώνει.

Ακόμα ο Θεός χρησιμοποίησε την νεφέλη σαν τύπο της παρουσίας Του για να καθοδηγεί τον λαό Του, κάτι που γίνεται με την βάπτιση στο Πνεύμα το Άγιο σήμερα.

Ο απόστολος Παύλος διδάσκει αυτή την τυπολογία όταν γράφει: «και πάντες εις τον Μωυσήν εβαπτίσθησαν εν τη νεφέλη και εν τη θαλάσση» (Α’ Κορ.ι:1-2).

(2)   Πριν ο Θεός δώσει στον λαό Ισραήλ τις δέκα εντολές, στο όρος Σινά, απαίτησε να αγιαστούν (να ξεχωριστούν γι’ Αυτόν) και να πλύνουν τα ρούχα τους με νερό. Μετά απ’ αυτό, υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν να τους επισκεφθεί (Έξοδ.ιθ:10-11).

Αμέσως μετά που ο Θεός έδωσε τον Νόμο, ο Μωυσής επικύρωσε τη διαθήκη, ραντίζοντας τον λαό με αίμα και νερό (Εβρ.θ:18-20). Η Παλιά Διαθήκη εγκαινιάστηκε με ξεχώρισμα, αίμα και νερό και τη φανέρωση της παρουσίας του Θεού.

(3)   Η Σκηνή του Μαρτυρίου στην έρημο, συμβολίζει την σωτηρία μας (Εβρ.θ:8-9). Καθώς έμπαινε κανείς στην Αυλή, το πρώτο πράγμα που έβλεπε ήταν το χάλκινο θυσιαστήριο, όπου θυσίαζαν τα ζώα (Έξοδ.κζ:1-8  μ:6). Το θυσιαστήριο ήταν τόπος αιμάτων και θανάτου. Αντικατοπτρίζει τον θάνατο του Ιησού Χριστού, που έγινε η υπέρτατη θυσία για τις δικές μας αμαρτίες.

Συμβολίζει ακόμα την δική μας μετάνοια, κατά την οποία πεθαίνουμε ως προς την αμαρτία και εφαρμόζουμε τον θάνατο του Χριστού στην ζωή μας.

Προχωρώντας στην Αυλή, το επόμενο σκεύος ήταν ο χάλκινος νιπτήρας γεμάτος με νερό (Έξοδ.λ:17-21  μ:7). Ήταν τόπος αυτοεξέτασης και καθαρισμού. Ο ιερέας, μετά την θυσία στο θυσιαστήριο, πλενόταν εκεί από τα αίματα, τις στάχτες και κάθε άλλη ακαθαρσία. Τύπος του βαπτίσματος στο νερό, γιατί αφού πεθάνουμε με τη μετάνοια, προχωράμε στο βάπτισμα στο νερό προκειμένου να καθαριστούμε από τις αμαρτίες μας.

Στον Τίτο γ:5 μιλάει για «λουτρό παλιγγενεσίας», κάτι που πολλοί το βλέπουν σαν τυπολογική αναφορά στον νιπτήρα της Σκηνής. Αφού πολλοί σχολιαστές συμφωνούν ότι το Τίτ.γ:5 περιγράφει το βάπτισμα στο νερό (κεφ.4), μπορούμε με ασφάλεια να δεχτούμε τον Νιπτήρα σαν τον τύπο και το βάπτισμα σαν τον αντίτυπο.

Η Σκηνή αποτελείτο από δύο μέρη που χωριζόταν μεταξύ τους από το καταπέτασμα (Έξοδ.κς:33-35). Κανείς ιερέας δεν μπορούσε να μπει εκεί, αν προηγουμένως δεν είχε θυσιάσει στο θυσιαστήριο και δεν είχε πλυθεί στο νιπτήρα. Στο πρώτο μέρος, τα Άγια, υπήρχε η εφτάφωτη λυχνία, η τράπεζα με τους άρτους και το θυσιαστήριο του θυμιάματος (Έξοδ.κε:23-40  λ:1-10).

Η εφτάφωτη λυχνία συμβολίζει το φως του Θεού στο σημερινό κόσμο, που στις μέρες μας έρχεται δια Ιησού Χριστού μέσω του λαού Του (Ιωάν.η:12  Ματθ.ε:14). Οι άρτοι συμβολίζουν την πνευματική τροφή που βρίσκουμε στον Χριστό, σαν τον άρτο της ζωής, καθώς και στον λόγο του Θεού (Ιωάν.ς:51  Λουκ.δ:4). Το θυσιαστήριο του θυμιάματος συμβολίζει τις προσευχές των αγίων (Αποκ.ε:8  η:3). Η έμφαση στο χώρο αυτό, ήταν στην επικοινωνία ανάμεσα στον Θεό και τον λαό Του.

Στο χώρο πίσω από το καταπέτασμα, τα Άγια των Αγίων, υπήρχε η κιβωτός της διαθήκης, που περιείχε τις πλάκες του νόμου, μια στάμνα με μάννα και την ράβδο του Ααρών (Έξοδ.κε:10-22  Εβρ.θ:1-5).

Η κιβωτός, ήταν σημάδι αμοιβαίας συμφωνίας  ανάμεσα στον Θεό και τον λαό Ισραήλ, με το περιεχόμενό της να συμβολίζει τις υποχρεώσεις του Ισραήλ προς τον Θεό, την προμήθεια του Θεού προς τον Ισραήλ, καθώς επίσης την δύναμη και την εξουσία του Θεού, που έχει εξουσιοδοτήσει ανθρώπους να την διαχειρίζονται.

Ο αρχιερέας έμπαινε σ’ ατό το χώρο μια φορά τον χρόνο, για να ραντίσει με αίμα το ιλαστήριο (το καπάκι της κιβωτού), σαν εξιλασμό για τις αμαρτίες του έθνους (Εβρ.θ:7). Αυτός ο χώρος, αντιπροσώπευε ακόμα, την υψηλότερη σχέση κοινωνίας με τον Θεό κάτω από τον νόμο (Έξοδ.κε:22).

Όταν ο Μωυσής έφτιαξε την Σκηνή, οι ιερείς πρόσφεραν αιματηρές θυσίες πάνω στο χάλκινο θυσιαστήριο, πλύθηκαν στο νιπτήρα και μετά απ’ αυτό νεφέλη κάλυψε την Σκηνή και η δόξα του Θεού την πλημμύρισε (Έξ.μ:17-35). Στη συνέχεια, ο Θεός γνωστοποίησε την μόνιμη παρουσία και οδηγία Του μέσω της νεφέλης κατά την διάρκεια της ημέρας κι ενός στύλου φωτιάς, που παρέμενε πάνω από την Σκηνή, κατά τη διάρκεια της νύχτας (Έξοδ.μ:36-38).

Η οικοδομή της Σκηνής, και ιδιαίτερα τα Άγια των Αγίων, αντικατοπτρίζει το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Στις μέρες μας, η μόνιμη παρουσία του Θεού, η οδηγία Του, η επικοινωνία και η κοινωνία μαζί Του, είναι μόνο δια Πνεύματος Αγίου (Ρωμ.η). Το Πνεύμα είναι η σφραγίδα, η εγγύηση και μαρτυρία της Καινής Διαθήκης (Εφες.α:13-14  Εβρ.ι:15-16).

(4)        Η χειροτονία ιερέα απαιτούσε αιματηρή θυσία, πλύσιμο με νερό και χρίσμα με λάδι (Έξοδ.κθ:1-7). Το χρίσμα με το λάδι, συμβόλιζε το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος σήμερα (σύγκρινε Α’ Ιωάν.β:20, 27 με Ιωάν.ιδ:16-17, 26).

(5)        Όταν οι Ισραηλίτες θυσίαζαν βόδι, πρόβατο ή κατσίκι, ο ιερέας σκότωνε το ζώο, ράντιζε το αίμα του στο θυσιαστήριο, το έπλενε με νερό και μετά το έκαιγε με φωτιά (Λευιτ.α:1-13).

Πάνω στο όρος Κάρμηλος, ο Ηλίας πλημμύρισε την αιματηρή θυσία με δώδεκα βαρέλια νερό, και ο Θεός την κατέφαγε με φωτιά από τον ουρανό (Α’ Βας.ιη:33-39). Η φωτιά, είναι ένα άλλο σύμβολο της παρουσίας του Θεού (Εβρ.ιβ:29) και ιδιαίτερα του έργου του Αγίου Πνεύματος (Ματθ.γ:11  Πράξ.β:3-4).

(6)        Όταν κάποιος θεραπευόταν από λέπρα, καθαριζόταν με μια τελετουργία που περιελάμβανε αίμα, νερό και λάδι, πριν μπορέσει να επανασυνδεθεί με τη συναγωγή (Λευιτ.ιδ).

Αφού ο ιερέας τον ράντιζε εφτά φορές με αίμα πουλιού που ήταν αναμεμιγμένο με νερό, μετά έπρεπε να πλυθεί με νερό και ο ιερέας μετά έριχνε πάνω του αίμα και λάδι και πρόσφερε θυσίες. Πριν γίνει αυτό, ο λεπρός ήταν φυσικά αποκομμένος από κάθε σχέση με την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειάς του. Η ύπαρξή του ήταν ένα είδος ζωντανού νεκρού. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο αμαρτωλός είναι αποκομμένος από τον Θεό και τον λαό Του, είναι φυσικά ζωντανός αλλά νεκρός πνευματικά, μέχρι το αίμα το νερό και το Πνεύμα τον φέρουν σε πνευματική κοινωνία με τον Θεό και την εκκλησία.

(7)        Αυτός που τελετουργικά θεωρείτο ακάθαρτος (τύπος της αμαρτίας) κάτω από το νόμο του Μωυσή, έπρεπε να περάσει μια καθαριστική διαδικασία που περιελάμβανε αίμα, νερό και φωτιά (Αριθ.ιθ). Ο ιερέας σκότωνε μια κόκκινη δάμαλι, ράντιζε μέρος του αίματος μπροστά στη σκηνή του Μαρτυρίου και έκαιγε την θυσία ση φωτιά. Μετά, κάποιος ανακάτευε τις στάχτες με νερό και έχυνε αυτό το μίγμα πάνω στο ακάθαρτο άτομο.

(8)        Ο Θεός διέταξε τους Ισραηλίτες να πολεμήσουν τους Μαδιανήτες γιατί έγιναν η αιτία να αμαρτήσουν πολλοί Ισραηλίτες (Αριθ.λα:1-18). Μετά, όρισε την τελετουργία του εξαγνισμού των λαφύρων του πολέμου και των ρούχων των πολεμιστών: όλα έπρεπε να πλυθούν με νερό και ότι μπορούσε να περάσει από τη φωτιά έπρεπε να καθαριστεί μ’ αυτό τον τρόπο (Αριθ.λα:21-24).

(9)        Στις μέρες του Νώε, ο Θεός χρησιμοποίησε το νερό για να καταστρέψει την αμαρτία πάνω στην γη, ενώ την ίδια στιγμή, έσωσε τους δικούς Του. Ο Πέτρος μας λέει ότι αυτό ήταν τύπος του βαπτίσματος (Α’ Πέτρ.γ:20-21). Ο Θεός θα καθαρίσει την γη για δεύτερη φορά πριν δημιουργήσει την νέα γη, αλλά αυτή τη φορά θα το κάνει με φωτιά (Β’ Πέτρ.γ:5-7). Κατά τον ίδιο τρόπο, καθαριζόμαστε κι εμείς με το νερό της βάπτισης και με τη φωτιά του Πνεύματος, πριν γίνουμε νέα κτίσματα εν Χριστώ Ιησού.

 

Σώζουσα πίστη και Ευαγγέλιο

 

Είπαμε ότι σώζουσα πίστη σημαίνει αποδοχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού σαν το μόνο μέσο σωτηρίας και ιδιοποίηση αυτού του Ευαγγελίου στην ζωή μας. Είδαμε ότι το Ευαγγέλιο είναι ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ιδιοποιούμαστε αυτό το Ευαγγέλιο στη ζωή μας με τη μετάνοια (θάνατος ως προς την αμαρτία), με το βάπτισμα στο νερό (ταφή) και το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (νέα ζωή εν Χριστώ). Μ’ αυτό τον τρόπο ταυτιζόμαστε προσωπικά με το λυτρωτικό έργο του Ιησού. Υπακούμε το Ευαγγέλιο, εκπληρώνοντας αυτές τις εντολές. Αυτό το μήνυμα προεικονίστηκε σαν σκιά στην Παλιά Διαθήκη και κηρύχτηκε απ’ όλους τους κήρυκες της Καινής Διαθήκης.

Καθώς θα μελετάμε κάθε συνιστώσα αυτού του μηνύματος, θα δούμε ότι το Ευαγγέλιο προσφέρει διεξοδική θεραπεία για κάθε συνέπεια της ανθρώπινης αμαρτίας. Μπορούμε να πούμε μαζί με τον απόστολο Παύλο: «Διότι δεν αισχύνομαι τό ευαγγέλιον τού Χριστού  επειδή είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα  Ιουδαίόν τε  πρώτον και  Έλληνα» (Ρωμ.α:16).