Τα παιδιά του Θεού πρέπει να έχουν θάρρος. Πάρε για παράδειγμα τους γονείς του Μωυσή:
Εβρ.ια:23 Διά πίστεως ο Μωϋσής, αφού εγεννήθη, εκρύφθη
τρεις μήνας υπό των γονέων αυτού, διότι είδον κεχαριτωμένον το παιδίον, και δεν
εφοβήθησαν το διάταγμα του βασιλέως.
Απλά σκέψου τι σήμαινε αυτό. Το Αιγυπτιακό κράτος, με
επικεφαλής τον Φαραώ, αποφάσισε ότι είναι παράνομο να μεγαλώνεις ένα
Εβραιόπουλο αγοράκι.
Με απόφαση του νόμου, κάθε αρσενικό παιδί των Εβραίων έπρεπε να σκοτώνεται μόλις γεννηθεί. Ο πανικός και ο τρόμος των Εβραίων πρέπει να ήταν απερίγραπτος, καθώς οι στρατιώτες κυκλοφορούσαν στις πόλεις για να εκτελέσουν αυτήν τη δολοφονική διαταγή. Τι φοβερός τρόμος και πόνος!
Σ’ αυτή την φάση, γεννιέται ο Μωυσής. Οι γονείς του βλέπουν
τον πανέμορφο γιο τους και ξέρουν ότι δεν πρέπει και δεν πρόκειται να αφήσουν
κανέναν να τον σκοτώσει. Αποφασίζουν να παρακούσουν τον νόμο και να κρύψουν το
βρέφος τους. «Με πίστη… δε φοβήθηκαν».
Οι εκτελεστές της βασιλικής εντολής ψάχνουν παντού, ώσπου τα
βήματά τους σταματούν έξω από την πόρτα τους, ζητώντας την ζωή του παιδιού!
Ποιος δε θα έτρεμε από φόβο βλέποντας οπλισμένους άντρες να περιμένουν να
σκοτώσουν το παιδί τους; Κι όμως, αυτοί «δεν φοβήθηκαν». Γιατί; Δεν ήταν
φυσιολογικοί γονείς, δεν είχαν αισθήματα; Ίσα ίσα, ήταν πολύ καλοί γονείς.
Υπήρχε μόνο ένας λόγος που δεν κλονίστηκαν και δεν
πανικοβλήθηκαν – είχαν πίστη στον Παντοδύναμο Θεό! Πράγματι, αυτή η κατάσταση
ήταν εξωπραγματική. Η πίστη τους μπορεί να φαίνεται αφελής και ανόητη. Παρ’ όλα
αυτά, η κατάσταση ήταν ακριβώς αυτή που αρέσει στον Θεό: «διότι ουδέν πράγμα
θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ» (Λουκ.α:37).
Όταν οι καταστάσεις φαίνονται αδύνατες, τότε η απάντηση
είναι η πίστη. Η πίστη δεν είναι μόνο γι’ αυτά που είναι εφικτά – αυτό δεν
είναι καν πίστη. Το ισχυρότερο πλεονέκτημα στο σύμπαν είναι το χέρι του Θεού.
Κάποιοι μπορούν να πιστέψουν στον Θεό μόνο για κάτι που είναι «λογικό», κάτι
που μπορούν να διαχειριστούν. Ο απόστολος Παύλος όμως, γράφει ότι, «μη
έχοντες την πεποίθησιν εν τη σαρκί» (Φιλιπ.γ:3), δηλαδή στα δικά μας
σχέδια.
Μου αρέσει να περιγράφω την πίστη στον μεγάλο Θεό μας, με
μια ευχάριστη Αφρικανική ιστορία, με τον ελέφαντα και το μυρμήγκι. Ένας
ελέφαντας περνούσε από μια επικίνδυνη, ετοιμόρροπη γέφυρα, και ένα μικρό
μυρμήγκι καθόταν πάνω του, ακριβώς πίσω από το τεράστιο αυτί του. Η γέφυρα
κουνιόταν εδώ και εκεί καθώς περνούσαν, και όταν έφτασαν ασφαλείς στην απέναντι
μεριά, το μυρμήγκι λέει στον ελέφαντα, «Πω πω! Την ταρακουνήσαμε για τα καλά την
γέφυρα, ε;» Αυτή είναι η σχέση που έχουμε με τον Θεό, όταν αναπαυόμαστε σ’
Αυτόν. Εκείνος μας κουβαλάει!
Ησ.μς:4 και έως του γήρατός σας εγώ αυτός είμαι· και έως
των λευκών τριχών εγώ θέλω σας βαστάσει· εγώ σας έκαμα και εγώ θέλω σας
σηκώσει· ναι, εγώ θέλω σας βαστάσει και σώσει.
Αυτός κάνει την γέφυρα να τρέμει. Χρησιμοποιεί το βάρος Του
για την προστασία μας και προς όφελός μας. Ο Κύριος οικοδομεί το σπίτι σου, την
εκκλησία σου και την δουλειά σου. Σε θεραπεύει, σε οδηγεί, σε προστατεύει, σε
κρατάει! Ο Κύριος σε οδηγεί πάντα στη νίκη! Μέσα σ’ Αυτόν, βλέπουμε το αδύνατο
να γίνεται δυνατό. Αλληλούια!
