Οι άνθρωποι γρήγορα λησμονούν, όχι τα γεγονότα της ιστορίας,
αλλά τα μαθήματα του παρελθόντος. Οι
Αιγύπτιοι ξέχασαν για τον Ιωσήφ και έδιωξαν τους Ισραηλίτες για να τους
εξοντώσουν.
Στην περίοδο που κυβερνούσαν οι Κριτές, οι Ισραηλίτες γρήγορα
ξεχνούσαν τις αξιώσεις του Θεού όταν ο Κριτής πέθαινε και στρέφονταν στον ειδωλολατρικό τρόπο ζωής, όπως και τ’
άλλα έθνη τριγύρω τους.
Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Ξέρουμε ότι ο Θεός μίλησε στους
προπάτορές μας αλλά οι περισσότεροι νιώθουν ότι η σχέση που έχουν με το Θεό
είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Η έλλειψη υγιούς χριστιανικής εκπαίδευσης
και η υποβάθμιση της οικογενειακής ζωής είναι παράγοντες που μας κατάντησαν μια
γενιά που δεν γνωρίζει το Θεό.
Έτσι υπάρχει μεγάλη ανάγκη όσοι γνωρίζουν τον Κύριο να γνωστοποιήσουν
τα θαυμάσια της χάρης Του στη γενιά τους.
“Κι εκείνοι χωρίς να χάνουν καιρό παράτησαν τα δίχτυα τους
και Τον ακολούθησαν” (Μάρκ.α:18).
Μια προσωπική
συνάντηση και επαφή με τον Ιησού Χριστό δημιουργεί μια άμεση ανταπόκριση. Δεν
χρειάζονταν δεύτερη σκέψη, άλλη καθυστέρηση. Δεν μπορεί να γίνει και
διαφορετικά όταν το πλάσμα έρχεται μπροστά στο Δημιουργό του.
Η συνάντηση κάθε ανθρώπου με τον Κύριο είναι μια πρόκληση και
πρόσκληση. Και απαιτεί απάντηση. Αν δεν Τον δεχτείς, Τον απορρίπτεις. Το να μη
κάνεις κάτι και να μη λες τίποτε απαντάς αρνητικά. Γι’ αυτούς όλα τα άλλα
(δίχτυα, δουλειά…) ήταν δευτερεύοντα. Η πρόσκληση του Χριστού γέμισε την όρασή
τους. Αυτό που χρειάζονταν ήταν το ψάρεμα των ανθρώπων.
Όλοι μας πρέπει να εγκαταλείψουμε κάτι: άλλοι τα δίχτυα,
άλλοι κάποια άλλη δουλειά ή απασχόληση. Είθε η ανταπόκρισή μας να είναι άμεση
και αμετάκλητη, όπως των πρώτων μαθητών.
“Ο καρπός του Πνεύματος” (Εφεσ.ε:9 & Γαλ,ε:22)
Ο καρπός είναι προϊόν αύξησης και ενέργειας. Το Άγιο Πνεύμα
παράγει καλό καρπό αγαθότητας και αλήθειας. Ο καρπός του Πνεύματος έρχεται σ’
αντίθεση με τα έργα του σκότους και της σάρκας, που δεν παράγουν τίποτα το καλό
και αληθινό. Ο καρπός συνήθως, δεν έρχεται μέσα σε μια νύχτα. Φυσιολογικά είναι
το αποτέλεσμα μηνών και ετών. Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί και κάνει τον καρπό πιο
ελκυστικό. Το ύψιστο ιδανικό που επιδιώκουμε είναι να φέρουμε καρπό κι έτσι ο
Θεός να δοξάζεται.
Η αγάπη και η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού ξεχειλίζει και
ποτίζει όλους γύρω μας όταν ζούμε καρποφόρα ζωή. Τα χαρίσματα του Αγίου
Πνεύματος, δίνονται για να μας υψώσουν και να μας φέρουν πλησιέστερα στο
Χριστό. Φτάνουμε στο ύψιστο σημείο των δυνατοτήτων μας όταν παράγουμε τον καρπό
του Πνεύματος.
“Άνθρωπος… χωρίς
θεμέλια” (Λουκ.ς:49)
Υπάρχουν πολλοί σήμερα
που μοιάζουν μ’ αυτό τον άνθρωπο που έχτισε σπίτι χωρίς θεμέλια. Έχουν τη σοφία
του κόσμου. Είναι επιτυχημένοι με τα ανθρώπινα μέτρα αλλά στερούνται ηθικού
χαρακτήρα. Το θεμέλιο βεβαιώνει τη σταθερότητα και την αντοχή της οικοδομής και
εμποδίζει την κατάρρευση ή διάβρωση. Το θεμέλιο αν και δεν είναι ορατό έχει
μεγάλη σπουδαιότητα γιατί εμποδίζει την κατάρρευση και τη φθορά. Το θεμέλιο του
χριστιανού είναι το καλύτερο που ξέρουμε: Είναι ο Ιησούς Χριστός που μπορεί να
σταθεί και ν’ αντέξει τις θύελλες και καταιγίδες της ζωής και την κρίση που θα
γίνει μπροστά στο θρόνο του Θεού. Ιδιαίτερα πρέπει να προσέχουν εκείνοι που
είναι πρότυπα και παραδείγματα στους άλλους – γονείς, εργάτες, δάσκαλοι,
κηδεμόνες.
Όλοι μας είναι ανάγκη να εξετάσουμε που οικοδομούμε τη ζωή
μας. Καθώς όλα γύρω μας σείονται, πρέπει να καταφύγουμε στον αναλλοίωτο Βράχο
των αιώνων, το ΧΡΙΣΤΟ. Και μόνο ότι κτίζουμε πάνω στο θεμέλιο που είναι ο
Χριστός, θα μείνει και μόνο αυτό δοξάζει το Θεό.
“Ο μεγαλύτερος από
σας θα είναι υπηρέτης σας (Ματθ.κγ:11).
Η μεγαλοσύνη είναι η ποιότητα στην οποία στοχεύουμε όλοι σε
μικρό ή σε μεγάλο βαθμό. Ο Ιησούς λέει ότι αυτοί που είναι πραγματικά μεγάλοι
είναι όσοι υπηρετούν. Είναι σημαντικό να υπηρετούμε και υπάρχουν πολλοί τρόποι
με τους οποίους μπορούμε να υπηρετήσουμε ο ένας τον άλλο.
Εκείνοι που υπηρετούν από αγάπη και ευσπλαχνία βρίσκονται πιο
κοντά στα αισθήματα του Ιησού Χριστού, που υπηρέτησε μάλλον παρά υπηρετήθηκε.
Έζησε μια ζωή υπηρεσίας και τέλος πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία στο Σταυρό για
τις αμαρτίες μας. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του ότι Αυτός τους έκλεξε και
τους παρήγγειλε να φέρουν καρπό. Η ζωή της καρποφορίας φανερώνει την αληθινή διακονία
και υπηρεσία μας. Κι όλοι μπορούμε νάχουμε συμμετοχή σ’ αυτήν.
“Εγώ είμαι η θύρα” (Ιωάν.ι:9)
Πολλοί προσπαθούν να βρούνε θύρα εξόδου από την κατάστασή
τους. Μερικοί θέλουν να βγούνε από τη φτώχεια που βρίσκονται, άλλοι από την
πίεση και το άγχος που αισθάνονται και άλλοι ζητούν διέξοδο από τις αδικίες και
τους φόβους.
Η αμαρτία και η ανταρσία γέμισαν τον κόσμο μας με πόνο,
θλίψη, αγωνία. Η επίγεια χαρά αργά - γρήγορα θα τερματιστεί.
Υπάρχει μια έξοδος, μια πόρτα, μια διέξοδος. Υπάρχει ένας
δρόμος που μας βγάζει από την αμαρτία στην ελευθερία της αιώνιας ζωής. Την άνοιξε
όταν ο Ιησούς πέθανε στο Σταυρό. Αυτός διακήρυξε ότι όσοι περνούν απ’ αυτήν την
πόρτα θα σωθούν. Πολλοί έχουν περάσει μέσα απ’ αυτήν την πόρτα της σωτηρίας. Οποιοσδήποτε
μπορεί να μπει απ’ αυτήν την πόρτα. Βεβαιώσου ότι είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς.
«Αρκετό είναι για την κάθε μέρα το δικό της πρόβλημα» (Ματθ.ς:34)
Ο Θεός δεν υπόσχεται στα παιδιά Του μια ζωή απαλλαγμένη από
προβλήματα. Κατατρεγμοί, απογοητεύσεις, αποτυχίες, πιέσεις και διωγμοί μπορούν
να συμβούν κάθε μέρα και στους πιστούς του Χριστού. Παρ’ όλα αυτά υπόσχεται να
διαφυλάξει τα παιδιά Του από πνευματικές πτώσεις και μια μέρα να τους
παρουσιάσει στο Θεό πλήρεις και τέλειους.
Αυτό που μας προειδοποιεί ο Χριστός είναι να μη φέρουμε τις
μέριμνες, τα προβλήματα και τις πιέσεις της αυριανής ημέρας στη σημερινή. Αυτό
εύκολα μπορεί να συμβεί.
Δεν μπορείς να πεις τι θα συμβεί αύριο. Θα μπορούσες να
φανταστείς τι θα μπορούσε να γίνει αύριο και ν’ αρχίζεις να χτίζεις βουνά προβλημάτων
και μεριμνών και να τα προσθέτεις στα φορτία της σημερινής ημέρας. Αυτό που
πρέπει να κάνουμε είναι να πάρουμε μια οριστική απόφαση, να επιρρίψουμε τα
φορτία μας στον Κύριό μας. Κοίταξε σ’ Αυτόν για να πάρεις βοήθεια για να
χειριστείς τα προβλήματα του σήμερα.
«Ο Ισραήλ απέρριψε ότι αγαθό» (Ωσηέ η:3)
Μερικοί λόγοι που οι άνθρωποι απορρίπτουν το καλό είναι οι
παρακάτω:
Πρώτα γιατί αυτό είναι που θέλει η καρδιά τους. Επιθυμούν,
ακολουθούν το δικό τους δρόμο, παρά το σωστό δρόμο.
Δεύτερο, γιατί αγαπούν το κακό. Γι’ αυτούς το σκοτάδι είναι
καλύτερο από το φως γιατί τα έργα τους είναι κακά και αμαρτωλά.
Τρίτο, είναι δεμένοι και σκλαβωμένοι με τις αμαρτωλές
συνήθειες, που τους έχουν παγιδεύσει και παραλύσει ώστε να μη μπορούν να κάνουν
αυτό που θέλουν.
Έτσι, στη λίστα των αναγκών του ανθρώπου την πρώτη θέση έχει
η απελευθέρωση, η σωτηρία. Η κραυγή του ανθρώπου είναι: «Κύριε, σώσε με, γιατί
δεν μπορώ να σώσω τον εαυτό μου. Πρόσεξε μη φτάσεις στην κατάσταση του λαού του
Ισραήλ της εποχής του προφήτη Ωσηέ που συνειδητά απέρριψε το καλό.
«Έτσι συμβαίνει και σ’ εκείνους όλους που το Θεό ξεχνούν»
(Ιώβ η:13)
Πολλοί είναι εκείνοι που ξεχνούν το Θεό για διάφορους λόγους,
κι ακολουθούν τα δικά τους μονοπάτια. Είναι τρομερό και τραγικό να ξεχνά ή να
αγνοεί κάποιος τον Πλάστη του. Παρ’ όλα αυτά ο Θεός που είναι μακρόθυμος του
επιτρέπει να συνεχίζει το μονοπάτι της απόρριψης και άρνησης.
Ο Θεός είναι Κυρίαρχος, και οι άνθρωποι κάνουν αυτό που
θέλουν όπως νομίζουν.
Το βιβλίο του Ιώβ μας διδάσκει ότι εκείνοι που λησμονούν το
Θεό μπορεί να ευημερούν αλλά το τέλος τους δεν θα είναι η μακαριότητα που ο
Θεός ετοίμασε για εκείνους που Τον αγαπούν. Μπορεί το μονοπάτι σου να‘ ναι
στενό, μη ξεχνάς όμως ότι είναι γεμάτο από την παρουσία και την ειρήνη του
Θεού.
«Τη γυναίκα που τον Κύριο σέβεται, αυτήν θα την παινεύουν»
(Παρ. λα:30).
Το τελευταίο κεφάλαιο της Βίβλου των Παροιμιών αναγνωρίζει
και τονίζει την αξία της θεοσεβούς μητέρας και την επίδρασή της στην οικογένεια
ή μιλά για την ενάρετη γυναίκα γενικά και την επιρροή της στην κοινωνία.
Κι αν αυτό ίσχυε σε εποχές που οι γυναίκες γενικά δεν
εκτιμούνταν και αναγνωριζόταν για τη συμβολή τους στην κοινωνία, πόσο μάλλον
στη σημερινή εποχή;
Η επίδραση της μάνας στο σπίτι δεν μπορεί να μετρηθεί με
τίποτε. Η ευσεβής μητέρα έχει τρομερή επίδραση στο περιβάλλον της – και πόση
ανάγκη έχει η εποχή μας από τέτοια παραδείγματα.
Η αληθινή χριστιανική πίστη είναι τόσο σημαντική στο σπίτι
όσο και οπουδήποτε αλλού. Και τα παιδιά πρέπει να δοξάζουν το Θεό για τέτοιες
μητέρες που αγαπούν το Θεό. Ο Θεός πρέπει να δοξάζεται και η ενάρετη γυναίκα
πρέπει να επαινείται.
«Τον Κύριο θα δοξολογήσω μ’ όλη μου την καρδιά» (Ψαλμ.ρια:1)
Όταν ο Θεός δεν κατέχει όλο το θρόνο της καρδιάς σου τότε
υπάρχει αρρώστια στην καρδιά. Η δοξολογία μας είναι αδύνατη όταν η αφοσίωσή μας
είναι ρηχή και επιδερμική.
Ολόκαρδη αφιέρωση σημαίνει να δοξάζεις τον Κύριο κάθε μέρα,
κάθε στιγμή, σε κάθε κατάσταση. Όπου πας και όπου στέκεσαι να αινείς και να
δοξάζεις το Θεό. Η αγάπη Του αγκαλιάζει όλη την προσωπικότητά σου, η χάρη Του
καλύπτει κάθε σου ανάγκη. Κι όταν άλλα πράγματα γεμίζουν και κυριαρχούν στην
καρδιά σου, τότε εγείρονται τα προβλήματα.
Δεν πρέπει να υπάρχει τομέας και διαμέρισμα της ζωής που να
μην έχει θέση ο Κύριος. Τον χρειάζεσαι σε κάθε τμήμα της ζωής σου. Αν θέλεις να
έχεις πλήρη χαρά και ειρήνη τότε πρέπει να παραχωρήσεις όλα τα διαμερίσματα της
ζωής σου στον Ιησού. Εκείνος θα κατέβει όπου είσαι και θα σ’ ανεβάσει στο
ψηλότερο σημείο. Όταν Του τα παραδώσεις όλα, δεν θα έχεις δυσκολία να Τον δοξολογείς
μ’ όλη τη καρδιά σου.
«Έχετε αφήσει την εντολή του Θεού και κρατάτε την παράδοση
των ανθρώπων» (Μάρκ.ζ:8)
Αν θέλουμε να υπακούμε στο Χριστό τότε δεν πρέπει ν’
ακολουθούμε τις παραδόσεις των ανθρώπων. Δεν μπορείς να κρατάς και τα δύο. Η
θρησκεία οικοδομείται σε ανθρώπινες παραδόσεις. Η σχέση θεμελιώνεται στην
υπακοή. Το να κάνεις κάτι από συνήθεια δεν είναι το ίδιο όταν το κάνεις σαν
έκφραση της αγάπης σου. Είναι τόσο εύκολο η τελετουργία να γίνει ρουτίνα και
τότε η προσοχή μας γίνεται ανθρωποκεντρική αντί Χριστοκεντρική.
Οι παραδόσεις
μπορεί να ευαρεστούν τους ανθρώπους αλλά όχι το Θεό. Είναι δύσκολο να αποκοπείς
από τις παραδόσεις. Αν όμως ζεις μια ζωή υπακοής στο Χριστό θα σ’ ελευθερώσει
από τα δεσμά, τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς των ανθρώπων και θα σε
βοηθήσει να μην κρίνεις τους άλλους. Μη συμμορφώνεσαι με τις παραδόσεις, να
μεταμορφώνεσαι με το Άγιο Πνεύμα καθώς ζεις σε υπακοή σ’ Αυτόν. Ας ζούμε την
κάθε μέρα σε υπακοή σ’ Αυτόν.
«Μη ανεβαίνετε· επειδή, ο Κύριος δεν είναι μαζί σας» (Αριθ.ιδ:42)
Μερικά λάθη δεν είναι αναστρέψιμα κι αυτό πρέπει να το
αναγνωρίσουμε προτού τα κάνουμε. Οι Ισραηλίτες έκαναν το σφάλμα να ακούσουν την
αρνητική αναφορά που έδωσαν οι δέκα από τους δώδεκα κατάσκοπους που έστειλε ο Μωυσής στη Χαναάν.
Και οι δώδεκα είδαν ότι στη χώρα έτρεχε
«γάλα και μέλι» και υπήρχαν και γίγαντες. Μόνο όμως δύο απ’
αυτούς διαβεβαίωσαν το λαό ότι ο Θεός
τους ικάνωνε να νικήσουν τους γίγαντες. Έτσι
ο Θεός είπε στο Μωυσή ότι κανένας απ’
αυτούς που απέρριψαν το λόγο δεν θα δε τη
Γη της Επαγγελίας και για 40
χρόνια θα περιπλανιόταν στην έρημο. Όταν το άκουσαν αυτό, είπαν «κάναμε λάθος,
εμείς θα πάμε στη χώρα». Ο Θεός όμως τους προειδοποίησε ότι δεν θα ήταν πια μαζί τους. Γι αυτό ας μην κάνουμε το λάθος να
αμφισβητούμε τον Κύριο, γιατί αν το κάνουμε δεν θα είναι Αυτός πια μαζί μας.
«Ο Μαροδοχαίος, όταν
πέθαναν ο πατέρας της και η μητέρα της (της Εσθήρ), το είχε αναλάβει ως
θυγατέρα του» (Εσθήρ β:7)
Αυτό που έκανε ο Μαροδοχαίος ήταν μια πράξη καλοσύνης. Δεν
ξέρουμε αν ο Μαροδοχαίος είχε δική τους οικογένεια, αλλά έγινε πατέρας στην
ξαδέρφη του Εσθήρ, από την μικρή της ηλικία, όταν οι γονείς της πέθαναν. Καθώς η ιστορία ξεδιπλώνεται, βλέπουμε η
Εσθήρ εκτιμά την συμβολή του Μαροδοχαίου στη
ζωή της. Πόσο χρειαζόμαστε στις εκκλησίες μας σήμερα ανθρώπους σαν
το Μαροδοχαίος, να δείχνουν πατρική
φροντίδα και ενδιαφέρον για τα νιάτα. Ο απ. Παύλος τονίζει τη σπουδαιότητα του
ρόλου των ηλικιωμένων να είναι πρότυπα
για τους νεότερους στην εκκλησία (Τίτος κεφ.2). Κι όμως συχνά το χάσμα ανάμεσα
στους ηλικιωμένους και στους νεότερους μεγαλώνει αντί να γεφυρώνεται.
Πειθαρχία, υπευθυνότητα και σεβασμό έδειξε στην Εσθήρ ο Μαροδοχαίος και την
εφοδίασε για το έργο του Θεού.
«... και να, η Μαριάμ έγινε λεπρή, όπως το χιόνι» (Αριθ.ιβ:10)
Η ζήλια μπορεί να αφαιρέσει το καλύτερο που έχει ο άνθρωπος,
αν δεν την αντιμετωπίσουμε κατάλληλα. Η Μαριάμ χρησιμοποιήθηκε από τον Θεό από
τότε που παρακολουθούσε κρυφά τον αδελφό της που ήταν μέσα σ’ ένα καλάθι, στο
Νείλο ποταμό. Η ζήλια όμως ξεπετάχτηκε
ανεξέλεγκτη και ήρθε στην επιφάνεια, εξωτερικεύτηκε. Η γκρίνια ενάντια στο Μωυσή ήταν στην
πραγματικότητα εναντίον του Θεού, που διάλεξε το Μωυσή να είναι ο υπηρέτης Του.
Όλοι μας είμαστε ευάλωτοι στη ζήλια όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους
άλλους, ακόμη και μέσα στην εκκλησία. Η επιθυμία μας να έχουμε τη θέση κάποιου
άλλου, συχνά σημαίνει άρνηση του ρόλου που είχε
ο Θεός στη δική μας εκλογή. Σε οποιαδήποτε θέση μας έβαλε ο Θεός και
όποιο έργο μας ανάθεσε, ας το εκτελούμε με όλη
μας την καρδιά, ως προς το Κύριο και όχι για τους ανθρώπους. Έχοντας
αυτή τη στάση η ζήλια μπαίνει στο περιθώριο.
«Και σχίστε την καρδιά σας, και όχι τα ιμάτιά σας» (Ιώηλ β:13)
Μια συντριμμένη καρδιά μπορεί να εκδηλωθεί και με σχισμένα
ρούχα αλλά σχισμένα ρούχα χωρίς σχισμένη, συντριμμένη καρδιά δεν ωφελούν σε
τίποτα. Αυτό που μετράει μπροστά στον Θεό
δεν είναι πώς φαίνεσαι εξωτερικά αλλά πώς είσαι εσωτερικά. Όταν το
ποτήρι αναποδογυρίζει τότε βλέπουμε το περιεχόμενό του. Και κατά καιρούς έρχονται
στην επιφάνεια τα σκάνδαλα και οι βρομιές ανθρώπων της θρησκείας, κάτι που
δείχνει ότι αυτοί μεν είχαν εξωτερική ευσέβεια αλλά μέσα το φρούτο ήταν σάπιο!
Η φυσική άσκηση του σώματος μας και η φροντίδα της επιδερμίδας δεν μας ωφελεί
και πολύ, αυτό που έχει αξία στα μάτια του Θεού είναι η κατάσταση της καρδιάς
μας. Και η μόνη αποτελεσματική θεραπεία για να μας καθαρίσει εσωτερικά είναι
το αίμα του Χριστού. Αυτός ήρθε γα να
πεθάνει για τις αμαρτίες μας και μόνο η θυσία του αίματος Του μας καθαρίζει από
κάθε αμαρτία. Μια συντριμμένη καρδιά είναι καλύτερη από ένα σχισμένο ιμάτιο!
«...και η γυναίκα (Ναομί) στερήθηκε τους δύο γιους της, και τον άνδρα
της» (Ρουθ α:5).
Η ζωή πολλές φορές μας αφήνει αδειανούς. Άσχετα πόσο καλές
είναι οι περιστάσεις σήμερα, όλα μπορεί να αλλάξουν μέσα σε λίγα λεπτά και να στερηθούμε τα
πάντα. Η Ναομί έχασε τον άνδρα της και
τα δυο παιδιά της στη ξενιτιά αλλά η ελπίδα της στο Θεό έμεινε ζωντανή, κι αυτό έκανε τη διαφορά στη ζωή της. Μια από
τις πιο θλιβερές φράσεις της Βίβλου είναι στην Εφεσίους όπου ο απόστολος Παύλος
μιλά για εκείνους που είναι «χωρίς ελπίδα και χωρίς Θεό στον κόσμο». Όσα κι αν
φέρνει πάνω μας ή παίρνει από μας η ζωή
αυτή, ας στηρίζουμε την ελπίδα μας στον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας. Στο τέλος,
αυτό που μας μένει από τη ζωή, που μια μέρα, αργά γρήγορα, θα την εγκαταλείψουμε,
είναι ο ζωντανός, ο αιώνιος Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
«Θάνατος και ζωή είναι στο χέρι τής γλώσσας» (Παρ.ιη:21)
Με τη γλώσσα μπορείς να κάνεις εξίσου καλό ή κακό. Μπορείς να
φέρεις τεράστια ευλογία ή κατάρα, να σκοτώσεις κάποιον ή να του δώσεις
ζωή και να βλάψεις ακόμη τον εαυτό σου. Η γλώσσα είναι μικρή αλλά μπορεί
να διευθύνει μεγάλες υποθέσεις και σημαντικά γεγονότα. Αυτά που λες είναι σαν μια
μεγάλη δέσμη φωτός ή σκοταδιού. Όταν εκτοξευτεί, δεν μπορείς να αλλάξεις
κατεύθυνση, γι αυτό πρέπει να ξοδέψεις πολύ χρόνο και προσοχή προτού μιλήσεις.
Σκέψου τι θα πεις, πώς θα το πεις και σε ποιον θα το πεις. Πάνω απ’ όλα εσύ που
γνωρίζεις το Ευαγγέλιο, άνοιξε το στόμα
σου και πες τα Καλά Νέα στους συνανθρώπους
σου. Κι αν διστάζεις να ανοίξεις το στόμα σου, γιατί δεν ξέρεις τι να πεις,
ζήτησε από το Άγιο Πνεύμα να σε καθοδηγήσει.
