Λένε, σχετικά με τη φανέρωση του Κυρίου στον Αβραάμ στις δρυς Μαμβρή, ότι ήταν τα τρία πρόσωπα της τριάδας που φανερώθηκαν, γι' αυτό και ο Αβραάμ είδε τρεις άνδρες και όχι μόνο έναν.
Έτσι επιπόλαια πάλι βγάζουν το συμπέρασμα ότι οι τρεις αυτοί
άνδρες, είναι η φανέρωση της τριάδας.
Εμείς τώρα θα δούμε τι ακριβώς λέει ο λόγος του Θεού στο θέμα αυτό.
Μέχρι τώρα είδαμε τον Κύριο Ιησού σαν τον άνθρωπο που έγινε το εξιλαστήριο μέσο, ώστε όλοι όσοι Τον δέχτηκαν να απολαμβάνουν τη λύτρωση. Όμως ο λόγος του Θεού δεν μένει στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλλά μας Τον συστήνει σαν τον «επί πάντων Θεόν», σαν τον «αιώνιον Πατέρα», τον «ισχυρόν Θεόν»!
Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε αμερόληπτα, είναι τι ο ίδιος ο Κύριός μας είπε για τη θεότητά Του, αλλά και τι φανερώνει όλος ο λόγος του Θεού ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.
Εδώ ο Ιησούς περιγράφει την κατάσταση αυτής της
εκκλησίας.
Με την λέξη «ψυχρός», ο Ιησούς τους λέει ότι καλύτερα να ήταν τελείως αδιάφοροι για τα πνευματικά, παρά έτσι που νομίζουν ότι είναι εντάξει απέναντι στον Θεό ενώ δεν είναι, ώστε να δυσφημείται η εκκλησία και η αλήθεια.
Όμως η Γραφή δεν σταματάει μόνον στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, πηγαίνει πολύ πιο βαθειά, για να μας δείξει την άλλη φύση του Χριστού. Θα δούμε τώρα τέτοιες μαρτυρίες, που διευκρινίζουν τις δύο φύσεις Του.
Πρέπει απ’ το μέρος μας, να μπούμε στο φρόνημα των μαθητών του Κυρίου, που ήταν Εβραίοι, πίστευαν και λάτρευαν τον ένα Θεό, τον Πατέρα, άκουσαν, είδαν και γεύτηκαν τον Κύριο Ιησού το Μεσσία, γνώριζαν το Πνεύμα το Άγιο, που έχριε τους προφήτες και παρόλα αυτά πίστευαν στον ίδιο Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
Για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και
να εκτιμήσει ανάλογα τα επιχειρήματα που θα ακολουθήσουν, θα δώσουμε πρώτα τον
ορισμό αυτής της λέξης.
Η λέξη «ΕΛΟΧΙΜ» είναι Εβραϊκή και είναι η αντίστοιχη της λέξης «ΘΕΟΣ».
Είναι στον πληθυντικό αριθμό, και προέρχεται από τη ρίζα «OΥΛ», που σημαίνει «το να είναι κανείς ΠΡΩΤΟΣ, ΑΡΧΗΓΟΣ, ή ΙΣΧΥΡΟΣ, ΔΥΝΑΤΟΣ».
Εδώ έχουμε μια άλλη δήθεν απόδειξη της τριάδας, απλά και μόνο επειδή υπάρχει πληθυντικός αριθμός στα εδάφια αυτά:
Και είπεν ο Κύριος,
Ιδού, εις λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο·
και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμωσιν· έλθετε,
ας καταβώμεν και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσαν αυτών, διά να μη εννοή ο
εις του άλλου την γλώσσαν.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε πριν προχωρήσουμε παρακάτω, είναι ότι αυτοί οι πληθυντικοί δεν είναι απαραίτητο να αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο στη Θεότητα, αλλά στο Θεό και κάποιον ή κάποιους άλλους. Κι αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε από τη σύνταξη στα εδάφια αυτά αλλά και στα επόμενα.
