Τον πρώτο καιρό της διακονίας του
Ιησού, οι μαθητές Του βάπτιζαν πολλούς που πίστευαν, με την έγκρισή Του:
Ιωάν.γ:22 Μετά ταύτα
ήλθεν ο Ιησούς και οι μαθηταί αυτού εις την γην της Ιουδαίας, και εκεί διέτριβε
μετ' αυτών και εβάπτιζεν.
Ιωάν.δ:1-3 Καθώς λοιπόν έμαθεν ο Κύριος ότι ήκουσαν οι Φαρισαίοι ότι ο Ιησούς πλειοτέρους μαθητάς κάμνει και βαπτίζει παρά ο Ιωάννης- αν και ο Ιησούς αυτός δεν εβάπτιζεν, αλλ' οι μαθηταί αυτού- αφήκε την Ιουδαίαν και απήλθε πάλιν εις την Γαλιλαίαν.
Όταν βαπτίζεις στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος, ουσιαστικά υποστηρίζεις τη θεωρία της τριάδας των τριών
υποστάσεων ή προσώπων.
ΟΜΩΣ, από αυτές τις 3 υποστάσεις σου, μόνο ο Υιός
πέθανε. Ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Ο Πατέρας δεν πέθανε ποτέ, ούτε το Άγιο Πνεύμα. Καταλαβαίνεις
τι κάνεις λοιπόν, όταν λες στον βαπτιζόμενο ότι τον βαπτίζεις στο όνομα του
Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος;
Γιατί το βάπτισμα σημαίνει θάνατο και ταφή.
Γιατί υπάρχει όλη αυτή η διαμάχη για μια από τις πιο
ξεκάθαρες αναφορές στην Αγία Γραφή;
Γιατί οι άνθρωποι δεν επικαλούνται το όνομα του Ιησού στο
βάπτισμα;
Οι περισσότεροι λένε ότι δεν έχει σημασία αν είσαι καν
βαπτισμένος. Η Αγία Γραφή μιλάει ξεκάθαρα ότι έχει σημασία.
Μερικοί λένε ότι δεν έχει σημασία το πώς βαπτίστηκες. Η Αγία Γραφή λέει άλλα πράγματα.
Πως ξεκίνησε αυτή η «ονομασία»;
Στις αρχές του 1913, μερικοί Πεντηκοστιανοί εργάτες άρχισαν να αναρωτιούνται ποιος είναι ο σωστός, αποστολικός τρόπος που πρέπει να βαπτίζονται οι πιστοί. Κατέληξαν λοιπόν ότι ο σωστός τρόπος είναι αυτός που βάπτιζαν οι απόστολοι, όπως βλέπουμε καθαρά μέσα στο βιβλίο των Πράξεων και στις επιστολές.
Δεν
αρνήθηκα ποτέ σε κανένα να ‘’ψάχνει’’ την αλήθεια, και πολύ καλά κάνει…
Επιπλέον,
κατά τη γνώμη μου, ‘’συμπαθώ’’ μέσα σε εισαγωγικά, κάποιον που ψάχνει, παρά κάποιον
που επαναπαύεται.
Τέλος πάντων. Το θέμα είναι να τη βρει… και να μη την προσπεράσει. Αν τη βρει ή όχι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αλλά του ανθρώπου, που βρίσκεται μπροστά της και έχει δύο επιλογές: ή να την αρνείται… ψάχνοντας για κάτι άλλο, ή να την αποδεχτεί.
Η έννοια του «διαβόλου που κλέβει
τη χαρά του Κυρίου», είναι ότι αρνητικές δυνάμεις ή επιρροές μπορούν να
εμποδίσουν τον πνευματικό πλούτο και τη σύνδεση ενός ατόμου με τον Θεό,
μειώνοντας τελικά τη χαρά του.
Ο Σατανάς, εργάζεται ενεργά για να διαταράξει τη σχέση μας με τον Θεό και να προκαλέσει απελπισία, αμφιβολία και δυστυχία.
Οι καταιγίδες και οι φυσικοί κατακλυσμοί πολλαπλασιάζονται. Οι φήμες για πόλεμους αυξάνονται — στην Ευρώπη, στην Μέση Ανατολή και την Άπω Ανατολή.
Ο
Χριστιανισμός μειώνεται στην Δύση και αυξάνει σε άλλα μέρη του κόσμου. Το Ισραήλ
απειλείται όλο και περισσότερο και απομονώνεται.
Για όποιον
έχει μάτια να δει και αυτιά να ακούσει, τα σημάδια των καιρών φωνάζουν ότι το
τέλος είναι κοντά.
Η παραφωνία μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Οι Καλβινιστές, που αρνούνται ότι σωτηρία μπορεί να χαθεί, δικαιολογούν
την θέση τους με θαυμάσιο τρόπο. Μας
λένε:
