«Λοιπόν
καί ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, άς απορρίψωμεν
πάν βάρος καί τήν ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, καί άς τρέχωμεν μεθ'
υπομονής τόν προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβρ.ιβ:1).
Εφόσον όλα τα δόγματα πρέπει να βασίζονται μόνο στις Γραφές και όχι στις ανθρώπινες παραδώσεις, σε θρησκείες ή φιλοσοφίες (Γαλ.α:8-9 Κολ.β:8 Β’ Τιμ.γ:16-17), κι εμείς στηρίξαμε όλα τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης στην Αγία Γραφή.
Α΄ Κορ.ιγ:8-10 «Η
αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι
καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι
κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος προφητεύομεν· όταν όμως έλθη το τέλειον,
τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή».
Κάποιοι χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να
διδάξουν ότι οι γλώσσες έχουν «παύσει», ταυτίζοντας το «τέλειον» με τη συμπλήρωση της Καινής Διαθήκης. Αυτό το επιχείρημα
δεν στέκει, για πολλούς λόγους:
1. Τα πνευματικά χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένων και των γλωσσών, θα παραμείνουν στην εκκλησία μέχρι την επιστροφή του Χριστού (Α΄Κορ.α:2,7).
(1) Η γλωσσολαλιά είναι κάτι φυσικό για την
εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Ο απόστολος Παύλος μιλούσε σε γλώσσες και ενθάρρυνε
τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Έδωσε οδηγίες για την σωστή χρήση των γλωσσών
και είπε να μην εμποδίζεται αυτό το φαινόμενο.
(2) Η ομιλία σε γλώσσες είναι το ίδιο γεγονός στις
Πράξεις και στην Α’ Κορινθίους. Ο απόστολος Παύλος εννοούσε αληθινές γλώσσες,
όπως στις Πράξ.β, όχι ακατανόητες, ούτε εκστατικές ασυναρτησίες (Α΄Κορ.ιγ:1).
(3) Στις Πράξεις, η ομιλία σε γλώσσες είναι το
αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο. Όμως, στην Α’ Κορινθίους, οι γλώσσες
έχουν δύο επιπλέον σκοπούς: την οικοδομή του πιστού, μεμονωμένα, κατά την
προσωπική λατρεία και την οικοδομή της εκκλησίας όταν ερμηνεύονται.
(4) Ένα δημόσιο μήνυμα σε γλώσσες έχει αξία μόνο
όταν ερμηνεύεται.
(5) Η ομιλία σε γλώσσες είναι πάρα πολύ ευεργετική κατά την προσωπική λατρεία.
Η Βίβλος δεν διδάσκει ότι η γλωσσολαλιά είναι απαραίτητο σημείο μετά την αρχική βάπτιση στο Πνεύμα. Όπως η συχνή ομιλία σε γλώσσες δεν σημαίνει απαραίτητα πνευματικότητα, κατά τον ίδιο τρόπο η έλλειψη ομιλίας σε γλώσσες δεν σημαίνει έλλειψη πνευματικότητας.
Η ομιλία σε γλώσσες δεν λειτουργεί σαν αποδεικτικό
στοιχείο, ίσως απλά σαν υπενθύμιση και επιβεβαίωση της προγενέστερης εμπειρίας.
Φυσικά, ο Παύλος μιλούσε συχνά σε γλώσσες (Α΄Κορ.ιδ:18), κι όσοι λάμβαναν το
Πνεύμα μιλούσαν σε γλώσσες ξανά και ξανά σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Το χάρισμα των γλωσσών είναι ένα από τα χαρίσματα που δίδονται σε όσους είναι βαπτισμένοι με το Άγιο Πνεύμα (Α΄Κορ.ιβ:8-10).
Ο
Παύλος όμως μίλησε πολύ συχνά για τις γλώσσες και σ’ ένα από τα τελευταία του
γραπτά λέει: «Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά
πάντας υμάς» (Α΄Κορ.ιδ:18).
Αφού είχε διδάξει ότι οι γλώσσες είναι από το Πνεύμα (Α΄Κορ.ιβ:8-10), είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι μίλησε με γλώσσες όταν βαπτίστηκε, όπως όλοι.
Η αρχική εκπλήρωση των προφητειών σχετικά με την ομιλία γλωσσών, συνέβη την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε που 120 Εβραίοι μαθητές του Χριστού βαπτίστηκαν με Άγιο Πνεύμα και μίλησαν σε γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αποστόλων, των αδελφών του Κυρίου, της μητέρας του Ιησού και κάποιων γυναικών:
«Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:1-4).
Γιατί το κάνουμε;
Μέχρι πότε;
Λουκάς
κβ:14-20, Α' Κορινθίους ια:23-34
Είναι καλό να ξέρουμε, αυτά που
πιστεύουμε γιατί τα πιστεύουμε. Είναι καλό να θυμόμαστε τι πιστεύουμε, γιατί το
πιστεύουμε και να μπορούμε να το εξηγήσουμε και σε άλλους. Η υποχρέωσή μας
όμως, δεν σταματάει όταν εμείς καταλάβουμε την αλήθεια του ευαγγελίου.
Χρειάζεται να την ξέρουμε τόσο καλά, ώστε σαν γενιά, να είμαστε σε θέση να τα
μεταδώσουμε, να τα διδάξουμε στην επόμενη γενιά.
«και όσα
ήκουσας παρ' εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους,
οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι» (Β’ Τιμβ:2).
Χρειάζεται λοιπόν να ξέρουμε τόσο καλά το λόγο του Θεού, ώστε να μπορούμε να τον διδάξουμε και σε άλλους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον Ιησού, αλλά και μέσα στην εκκλησία, στην επόμενη γενιά.
«και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:4)
Ορισμός της έννοιας
Η
ομιλία σε (ή με) γλώσσες είναι το υπερφυσικό δώρο να μιλάς άλλες γλώσσες εκτός
από τη μητρική σου, χωρίς να τις έχεις διδαχτεί. Σήμερα, χρησιμοποιείται και ο
όρος γλωσσολαλιά, που σηματοδοτεί ακριβώς αυτό το γεγονός.
Υπάρχουν
τέσσερα σημεία στην Καινή Διαθήκη, που αναμφίβολα περιγράφουν την ομιλία σε
γλώσσες:
