Συμπεράσματα από τα κεφάλαια Α΄ Κορ.ιβ-ιδ

 

(1)  Η γλωσσολαλιά είναι κάτι φυσικό για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Ο απόστολος Παύλος μιλούσε σε γλώσσες και ενθάρρυνε τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Έδωσε οδηγίες για την σωστή χρήση των γλωσσών και είπε να μην εμποδίζεται αυτό το φαινόμενο.

(2)  Η ομιλία σε γλώσσες είναι το ίδιο γεγονός στις Πράξεις και στην Α’ Κορινθίους. Ο απόστολος Παύλος εννοούσε αληθινές γλώσσες, όπως στις Πράξ.β, όχι ακατανόητες, ούτε εκστατικές ασυναρτησίες (Α΄Κορ.ιγ:1).

(3)  Στις Πράξεις, η ομιλία σε γλώσσες είναι το αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο. Όμως, στην Α’ Κορινθίους, οι γλώσσες έχουν δύο επιπλέον σκοπούς: την οικοδομή του πιστού, μεμονωμένα, κατά την προσωπική λατρεία και την οικοδομή της εκκλησίας όταν ερμηνεύονται.

(4)  Ένα δημόσιο μήνυμα σε γλώσσες έχει αξία μόνο όταν ερμηνεύεται.

(5)  Η ομιλία σε γλώσσες είναι πάρα πολύ ευεργετική κατά την προσωπική λατρεία.

 

Πως συμβαίνει η γλωσσολαλιά;

 

Οι γνήσιες βιβλικές γλώσσες μιλούνται καθώς το Άγιο Πνεύμα δίνει τους φθόγγους (Πράξ.β:4). Αν κάποιος θέλει να μιλήσει σε γλώσσες, πρέπει πρώτα να λάβει το Άγιο Πνεύμα. Είναι λάθος να ξεκινήσει ζητώντας τις γλώσσες, γιατί οι γλώσσες από μόνες τους δεν είναι και τόσο σημαντικές. Η ομιλία σε γλώσσες θα συμβεί αυτόματα όταν λάβει το Άγιο Πνεύμα, ακόμα κι αν ξέρει ελάχιστα πράγματα ή τίποτα σχετικά με αυτό το γεγονός.

Φυσικά, αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς, μπορεί ασυναίσθητα να εμποδίσει την ομιλία. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να του συστηθεί να ησυχάσει και να παραδοθεί απόλυτα στο Πνεύμα του Θεού, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να «διδαχτεί» πώς να μιλήσει σε γλώσσες.

Το να προτρέπεται να πει μωρουδίστικες λεξούλες, να επαναλαμβάνει άγνωστες συλλαβές ή να λέει συνέχεια και γρήγορα «αλληλούια», είναι αντιγραφικό και λάθος. Έχει σαν αποτέλεσμα να μιλήσει γλώσσες που δεν είναι εμπνευσμένες από το Πνεύμα, άρα έχουμε μια μάταιη φλυαρία. Αυτός που δεν έχει λάβει το Πνεύμα δεν πρέπει να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τις γλώσσες, αλλά να εστιάζει την προσοχή του στο να μετανοήσει και να πιστέψει στο Θεό ώστε να το λάβει.

Όποιος έχει λάβει το Πνεύμα, μπορεί και πρέπει να ζητάει το χάρισμα των γλωσσών σαν φυσιολογικό μέρος της ζωής του, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι για όλους να εξασκούν το χάρισμα δημόσια (δυνατά) (Α΄Κορ.ιβ:28-30). Είναι πολύ πιο σημαντικό να φέρει τον καρπό του Πνεύματος και να ζει μια ζωή πλήρη Πνεύματος Αγίου, παρά να καλλιεργεί τη γλωσσολαλιά. Φυσικά, ο ώριμος χριστιανός, μπορεί να έχει και τον καρπό, και τα δώρα του Πνεύματος.

 

Αντιρρήσεις.

 

Πολλοί σήμερα εναντιώνονται στη γλωσσολαλιά. Παραθέτουμε ένα κατάλογο με τις πιο χαρακτηριστικές αντιρρήσεις:

1.     Η Βίβλος δεν διδάσκει ότι όλοι οι πιστοί, πρέπει να ζητάνε το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος μετά την μεταστροφή τους. Αυτό το υποστηρίζουν ακόμα και κάποιες Πεντηκοστιανές εκκλησίες, αλλά όχι εμείς. Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι μέρος της σωτηρίας και μάλιστα πρέπει να συνοδεύεται από την ομιλία σε άγνωστες γλώσσες.

2.     Ο Πεντηκοστιανισμός υπαινίσσεται κάποια εξωβιβλική εξάρτηση του Χριστού στο Άγιο Πνεύμα. Αυτό είναι λάθος. Εμείς πιστεύουμε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι το Πνεύμα του Χριστού, και λαμβάνουμε τον Χριστό όταν λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα. Η διδασκαλία της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο κανονικά πρέπει να εξυψώνει τον Ιησού πάνω από κάθε τι.

3.     Ο Πεντηκοστιανισμός τείνει να δημιουργεί δύο επίπεδα χριστιανών: αυτούς που έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα και αυτούς που δεν το έχουν λάβει. Ούτε αυτό ισχύει για μας. Εμείς πιστεύουμε ότι εφόσον το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι μέρος της σωτηρίας, απλά διαχωρίζει τους πραγματικούς, αποστολικούς χριστιανούς απ’ οποιονδήποτε άλλο.

4.     Ο Πεντηκοστιανισμός υπαινίσσεται ότι η εκκλησία δεν είχε την πλήρη αλήθεια από τα τέλη του πρώτου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα. Παρακάτω θα δούμε ότι η ομιλία σε γλώσσες, συνέβαινε καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της εκκλησίας. Πάντως, η ιστορία και η παράδοση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το λόγο του Θεού. Η αμαρτία, η επαναστατικότητα, τα λάθη και η άγνοια μπορούν να επηρεάσουν δραστικά την ιστορία του λαού του Θεού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κάτι που ο Θεός ήθελε! Η αποστασία του Ισραήλ και η αιχμαλωσία που ακολούθησε, δεν ήταν κάτι που ο Θεός ήθελε από την αρχή. Στην πραγματικότητα, όλοι οι Προτεστάντες αναπαύονται στην εκδοχή ότι για αιώνες η ορατή εκκλησία απέρριψε πολλές βασικές διδασκαλίες του ευαγγελίου.

5.     Μια πνευματική ευλογία δεν χρειάζεται να επιβεβαιώνεται από φυσικά φαινόμενα. Μπορούμε να δεχτούμε αυτή την άποψη, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το Θεό να ορίσει κάποιο, αν έτσι θέλει, και στην περίπτωση της βάπτισης με Άγιο Πνεύμα το έχει κάνει. Η Βίβλος περιγράφει τη γλωσσολαλιά σαν απόδειξη της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο (Πράξ.ι:46) και σαν «σημείο» (Α΄Κορ.ιδ:22).

Ο Θεός πολλές φορές διαλέγει φυσικά φαινόμενα να συνοδεύουν πνευματικά έργα. Το βάπτισμα στο νερό εμπεριέχει πνευματική ευλογία (άφεση των αμαρτιών) και φυσικό φαινόμενο που είναι απαραίτητο μέρος του βαπτίσματος, το κήρυγμα. Άλλα παραδείγματα συνδυασμού πνευματικής ευλογίας με κάποιο φυσικό φαινόμενο είναι η προσευχή, το χρίσμα των ασθενών με λάδι, η αφιέρωση στον Κύριο ή στο έργο της διακονίας, το δείπνο του Κυρίου, η ζωή του αγιασμού, η δεύτερη έλευση του Ιησού.

6.     Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι τα θαύματα είναι για τη σύγχρονη εκκλησία. Θα εξετάσουμε αυτή την αντίρρηση αμέσως παρακάτω:

 

Τα θαύματα είναι για σήμερα

 

Το πιο δυνατό επιχείρημα ενάντια στη γλωσσολαλιά, σήμερα, είναι ότι οι μέρες των  θαυμάτων πέρασαν. Στο προηγούμενο κεφάλαιο (8) αποδείξαμε ότι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι και για σήμερα, οπότε είναι λογικό και η ομιλία σε γλώσσες να είναι και για σήμερα. Θα εξετάσουμε κάθε επιχείρημα ότι τα θαύματα και ιδιαίτερα η ομιλία σε γλώσσες, δεν ισχύουν πια.

1.     Τα θαύματα ήταν μόνο για τους αποστόλους. Μπορούμε εύκολα να αναιρέσουμε αυτή την άποψη με τους 120 την ημέρα της Πεντηκοστής, τον Κορνήλιο και τους Εφέσιους, που όλοι μίλησαν σε γλώσσες. Ο Στέφανος και ο Φίλιππος που δεν ήταν από τους δώδεκα, έκαναν αρκετά θαύματα (Πράξ.ς:8, η:6-7).

2.     Μόνο οι απόστολοι ή όσοι χειροτονήθηκαν απ’ αυτούς, μπορούσαν να κάνουν ή να δεχτούν κάποιο θαύμα. Αυτή η τροποποίηση της προηγούμενης θέσης και πάλι δεν επαρκεί. Ο Ανανίας προσευχήθηκε για τον Παύλο και ανέβλεψε (Πράξ.θ:17-18) και είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Ανανίας δεν είχε λάβει κάποια ιδιαίτερη αποστολή από τους δώδεκα. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν ήταν από τους 12, ούτε χειροτονήθηκαν απ’ αυτούς, αλλά ο Θεός έκανε πολλά θαύματα στη διακονία τους (Πράξ.ιδ:3).

Η Καινή Διαθήκη υπόσχεται θαύματα για όλους τους πιστούς χωρίς περιορισμούς ή διακρίσεις. Ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι όλοι οι πιστοί θα μιλούν σε γλώσσες και θα βιώνουν διάφορα θαύματα (Μάρκ.ις:17-18).

Όλοι οι πιστοί θα παίρνουν απαντήσεις στις προσευχές τους, συμπεριλαμβανομένων θαυμάτων (Ματθ.κα:22  Μάρκ.ια:22-24  Ιωάν.ιδ:12-14  ιε:7).

Οι τοπικοί πρεσβύτεροι μπορούν να προσεύχονται για θεραπεία των πιστών και όλοι οι πιστοί μπορούν να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο για θεραπεία (Ιάκ.ε:14-16).

Τα θαύματα και η ομιλία γλωσσών είναι το δώρο του Θεού για ολόκληρη την εκκλησία (Α΄Κορ.ιβ:8-10, 28).

3.     Τα θαύματα ήταν μόνο για τις μέρες των αποστόλων. Τα εδάφια που αναφέραμε προηγουμένως καταρρίπτουν αυτό το επιχείρημα, γιατί πουθενά δεν διακρίνεται κάποιος χρονικός περιορισμός. Αντίθετα, όλα δόθηκαν σε όλους τους πιστούς, στο σύνολο της εκκλησίας, χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Ο Παύλος έγραψε την Α΄ προς Κορινθίους επιστολή για όλους τους πιστούς, όλων των εποχών, απευθύνοντάς την «προς την εκκλησίαν του Θεού την ούσαν εν Κορίνθω, τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους, μετά πάντων των επικαλουμένων εν παντί τόπω το όνομα Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών, αυτών τε και ημών» (Α΄Κορ.α:2). Εξέφρασε μια σιγουριά όταν έγραφε «ώστε δεν μένετε οπίσω εις ουδέν χάρισμα, προσμένοντες την αποκάλυψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Κορ.α:7). Αυτή η επιστολή ασχολείται με τα χαρίσματα του Πνεύματος, συμπεριλαμβανομένων των χαρισμάτων θεραπείας, θαυμάτων και είδη γλωσσών (Α΄ Κορ.ιβ:8-10). Ο Παύλος λοιπόν, ξεκάθαρα, περίμενε η εκκλησία να κρατήσει και να χρησιμοποιήσει σωστά τα πνευματικά χαρίσματα μέχρι την επιστροφή του Χριστού.

Όλοι συμφωνούν ότι η μεγάλη αποστολή ισχύει για την εκκλησία σήμερα και ότι πρέπει να εκπληρωθεί. Η πρώτη εκκλησία την εκπλήρωσε:

«Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων. Αμήν» (Μάρκ.ις:20).

«και ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα και με διάφορα θαύματα και με διανομάς του Αγίου Πνεύματος κατά την θέλησιν αυτού» (Εβρ.β:4).

Αν έχουμε τον ίδιο Κύριο, την ίδια αποστολή, και τον ίδιο κόσμο με τις τόσες ανάγκες, σίγουρα θα έχουμε τα ίδια σημεία να ακολουθούν και να βεβαιώνουν το μήνυμά μας.