Μια ειλικρινής ομολογία βασισμένη όμως σε μια λανθασμένη άποψη για το
Χριστό, δεν είναι αρκετή. Θα πρέπει κανείς να πιστέψει και να υπακούσει στο Ευαγγέλιο.
Ψευδοπροφήτες και αιρετικοί ομολογούν πίστη στο Χριστό, αλλά δεν είναι
σωσμένοι. Σύμφωνα με τον Ιησού, κάποιοι θα Τον ομολογήσουν ειλικρινά, θα πιστεύουν
ότι είναι σωσμένοι, θα κάνουν θαύματα στο όνομά Του, αλλά δεν θα σωθούν γιατί
δεν υπάκουσαν στο λόγο Του (Ματθ.ζ:21-27). Πολλοί θα ομολογούν ότι Τον
γνωρίζουν κι ότι απόλαυσαν την παρουσία Του, αλλά δεν θα σωθούν (Λουκ.ιγ:25-27).
Τι θα γίνει με αυτούς που έχουν ένα μέτρο πίστης στο Χριστό, αλλά δεν έχουν υπακούσει ακριβώς στο Ευαγγέλιο;
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουν ανταποκριθεί σ’ ένα μέτρο στον λόγο
του Θεού κι ότι ο Θεός έχει ασχοληθεί μαζί τους. Ο Θεός θέλει να τους οδηγήσει σε
όλη την αλήθεια κι αν αυτοί συνεχίσουν να ακολουθούν τον λόγο Του και το Πνεύμα
Του, θα σωθούν.
Δεν πρέπει να μειώνουμε οποιαδήποτε γνήσια εμπειρία μπορεί να είχαν με
τον Κύριο. Αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν ν’ ακολουθούν το λόγο του Θεού, αλλά δεν
είναι αποστολικοί πιστοί, δεν έχουν αναγεννηθεί εξ ύδατος και πνεύματος σύμφωνα
με το Ιωάν.γ:5 και Πράξ.β:38.
Ο Απολλώ είναι ένα καλό βιβλικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας των
ανθρώπων (Πράξ.ιη:24-28). Ήταν ευφράδης άνθρωπος, δυνατός στις Γραφές, είχε
πιστέψει και ήταν θερμός κατά το πνεύμα. Δίδασκε επιμελώς τα πράγματα του
Κυρίου και μιλούσε με παρρησία στις συναγωγές, αλλά ήξερε μόνο το βάπτισμα του
Ιωάννη.
Όταν ο Ακύλας και η Πρίσκιλα τον άκουσαν, τον πήραν κατά μέρος και του
εξήγησαν τα πράγματα με περισσότερες λεπτομέρειες. Προφανώς τον δίδαξαν το
βάπτισμα στο όνομα του Ιησού και το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, γιατί αυτά
ακριβώς τα πράγματα δίδαξε και ο Παύλος σε 12 μαθητές του Ιωάννη στο αμέσως
επόμενο κεφάλαιο.
Απ’ αυτή την αναφορά βλέπουμε ότι μπορεί κάποιος να έχει βαθιά γνώση των
Γραφών, πιθανόν μια δυναμική διακονία και πνευματικό ζήλο, αλλά παράλληλα να
μην είναι αναγεννημένος.
Βασικά, τέτοιοι άνθρωποι είναι οι Πεντηκοστιανοί και γενικά όλοι οι
Διαμαρτυρόμενοι. Παρά τις έγκυρες θρησκευτικές τους εμπειρίες με το Θεό, έχουν
ανάγκη να οδηγηθούν σε περισσότερη αλήθεια.
Ίσως, ένας τρόπος για να περιγράψει κανείς την κατάστασή τους, είναι να
πει ότι βρίσκονται στο στάδιο της σύλληψης, αλλά δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα
η νέα γέννηση.
Ο λόγος έχει σπαρθεί και σαν αποτέλεσμα έχει πραγματοποιηθεί η σύλληψη
(Λουκ.η:11 Α’ Πέτρ.α:23), αλλά δεν έχει
συμβεί ακόμα η πραγματική γέννα. Βρίσκονται στο διαπλαστικό στάδιο να γίνουν
Χριστιανοί και χρειάζονται να οδηγηθούν σε ολόκληρη την αλήθεια ώστε να έχουν
μια φυσιολογική, υγιή γέννα.
Καθ’ ομολογία χριστιανοί στην εκκλησιαστική ιστορία.
Η Βίβλος, που ισχύει σε όλη τη διάρκεια της εκκλησιαστικής ιστορίας, αποκαλύπτει
μονάχα ένα σχέδιο σωτηρίας για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης.
Ιστορικές αναφορές από την πρώτη μεταποστολική περίοδο, είναι σήμερα
προσιτές και επιβεβαιώνουν το αποστολικό μήνυμα της βάπτισης στο νερό στο όνομα
του Ιησού Χριστού, καθώς και για το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα με το σημείο της
γλωσσολαλιάς.
Επιπλέον, φαίνεται ότι αυτές οι διδασκαλίες υπήρχαν καθ’ όλη τη διάρκεια
της εκκλησιαστικής ιστορίας.
Δεν ξέρουμε τα πάντα για την πνευματική ζωή σημαινόντων εκκλησιαστικών
ηγετών κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης. Πιθανόν κάποιοι να έλαβαν το Άγιο
Πνεύμα και να μίλησαν με γλώσσες, ίσως χωρίς να κατανοούν πλήρως τη
σπουδαιότητα αυτής της εμπειρίας.
Σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχουν μαρτυρίες, ότι συγκεκριμένοι
Προτεστάντες ηγέτες ήταν ενήμεροι για τις αποστολικές διδασκαλίες κλειδιά.
Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης, ένας ονομαστός
Ισπανός γιατρός, ο Μιχάλης Σερβέτος, κήρυττε τη μονότητα του Θεού, την πλήρη
θεότητα του Ιησού Χριστού και την ανάγκη αναβαπτισμού.
Ο Λούθηρος, ο Ζβίγκλιος και ο Καλβίνος ήξεραν πολύ καλά αυτά που δίδασκε
ο Σερβέτος. Ιδιαίτερα ο Λούθηρος, ήταν ενήμερος για μια διαμάχη που υπήρχε
σχετικά με τον τρόπο βαπτίσματος στο όνομα του Ιησού Χριστού. Η γλωσσολαλιά
υπήρχε ανάμεσα στους πρώτους Αναβαπτιστές και οι Μεταρρυθμιστές πρέπει να είχαν
ακούσει γι’ αυτή την εμπειρία.
Ο Λούθηρος σαφώς ήξερε για τους «ενθουσιαστικούς», μια ομάδα που έδινε
έμφαση στην κίνηση του Πνεύματος και την επικοινωνία με το Θεό μέσω της
προφητείας, των γλωσσών και της ερμηνείας αυτών. Αυτοί είχαν αντιταχτεί στο
Λούθηρο, χαρακτηρίζοντάς τον άνθρωπο του γράμματος μόνο. Απ’ τη μεριά του, ο
Λούθηρος τους απέρριψε το 1557. Προφανώς λοιπόν, οι Μεταρρυθμιστές ήξεραν
τουλάχιστον μερικά από τα αποστολικά δόγματα.
Οι Μεταρρυθμιστές βεβαίως δεν ήταν δογματικά αλάνθαστοι, γιατί υποστήριξαν
αρκετές ψευδοδιδασκαλίες, όπως του απόλυτου προορισμού, το νηπιοβάπτισμα, τον
ραντισμό στο βάπτισμα και βέβαια τη θεωρία της τριάδας. Ούτε ήταν πάντοτε
αξιοθαύμαστα παραδείγματα χριστιανικών αρχών.
Ο βασικός ευγενικός χαρακτήρας τους και η σημαντική συνεισφορά τους στην
ιστορία της εκκλησίας είναι γεγονός, αλλά είναι το ίδιο αλήθεια ότι κανείς απ’
αυτούς δεν ήταν τέλειος ούτε αλάνθαστος.
Δεν μπορούμε να κάνουμε ειδικές εξαιρέσεις βασισμένες στο προσωπικό
θάρρος, τον ζήλο ή στη διορατικότητα σε κάποια θέματα της Γραφής. Πολλοί άνθρωποι
έχουν επιδείξει θάρρος, ζήλο, αποφασιστικότητα και θυσίασαν πράγματα για
ψευδοθρησκείες, για την πολιτική, για κάποιες ιδέες.
Πολλοί έχουν διωχτεί, έχουν βασανιστεί σκληρά και μαρτύρησαν για τον
Ιουδαϊσμό, το Βουδισμό, τον Μωαμεθανισμό, τον κομμουνισμό, για επαναστατικές
ιδέες και αναρχισμό. Πολλοί αιρετικοί και μάγοι έχουν υποφέρει εξαιτίας της
ομολογίας τους για το Χριστό.
Άνθρωποι έζησαν και πέθαναν για ευγενείς σκοπούς, ακόμα για σημαντικούς
για το Θεό λόγους όπως είναι η Δημοκρατία, η ελευθερία της θρησκείας και της
λατρείας, για την πίστη τους στον Γιάχβε και την Βίβλο.
Όμως, κανείς απ’ αυτούς δεν ήταν σωσμένος επειδή θυσιάστηκε ή υπέφερε.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουμε τη ζωή των θεοσεβούμενων προγόνων μας
ή κάποιο αξιοσέβαστο ηγέτη της εκκλησιαστικής ιστορίας να μας αποτρέψει από το
να πιστεύουμε, να υπακούμε και να διακηρύττουμε ό,τι ξέρουμε ότι είναι το
θέλημα του Θεού σήμερα.
Μια δεύτερη ευκαιρία μετά το θάνατο.
Κάποιοι άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους είναι οι Μορμόνοι και οι Μάρτυρες
του Ιεχωβά, διδάσκουν ότι υπάρχει περίπτωση να σωθούν μετά θάνατο, τουλάχιστον
όσοι δεν είχαν «πλήρη» ευκαιρία σ’ αυτή τη ζωή.
Αυτές οι θεωρίες μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες για διαλογισμό, αλλά η
Βίβλος δεν μας δίνει το δικαίωμα να τις κηρύξουμε σαν Ευαγγέλιο. Η Βίβλος
πουθενά δεν διδάσκει ότι μπορεί να υπάρξει ευκαιρία να δεχτεί κάποιος το
Ευαγγέλιο αφού η επίγεια ζωή του τελειώσει, αντίθετα μας λέει ότι δεν υπάρχει
τέτοια περίπτωση:
«Καί καθώς είναι αποφασισμένον εις τούς ανθρώπους άπαξ νά αποθάνωσι,
μετά δέ τούτο είναι κρίσις» (Εβρ.θ:27).
«Μή θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ' ήν πάντες οι εν τοίς μνημείοις
θέλουσιν ακούσει τήν φωνήν αυτού, καί θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τά αγαθά
εις ανάστασιν ζωής, οι δέ πράξαντες τά φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν.ε:28-29).
«Καί έδωκεν η θάλασσα τούς εν αυτή νεκρούς, καί ο θάνατος καί ο 'δης
έδωκαν τούς εν αυτοίς νεκρούς, καί εκρίθησαν έκαστος κατά τά έργα αυτων» (Αποκ.κ:13).
Δύο σημεία της Γραφής χρησιμοποιούνται για να υποστηριχτεί η διδασκαλία
της δεύτερης ευκαιρίας. Το ένα είναι η νύξη του Παύλου για βάπτισμα υπέρ των
νεκρών (Α’ Κορ.ιε:29).
Τέτοιου είδους
βάπτισμα δεν είναι Βιβλικό. Οι νεκροί δεν μπορούν να έχουν σώζουσα πίστη, ούτε
μπορούν να μετανοήσουν, γιατί είναι αργά πλέον γι’ αυτούς:
«Καθώς είναι
αποφασισμένον εις τούς ανθρώπους άπαξ νά αποθάνωσι, μετά δέ τούτο είναι κρίσις» (Εβρ.θ:27).
Η Βίβλος σε καμία
περίπτωση δεν διδάσκει ότι ψυχή μπορεί να σωθεί μετά θάνατο, ιδιαίτερα με
πράξεις που γίνονται από άλλους για λογαριασμό της.
Αυτή η σκέψη του
βαπτίσματος υπέρ των νεκρών βασίζεται σε μια λάθος ερμηνεία του εδαφίου Α’
Κορ.ιε:29. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος διδάσκει την ανάσταση του Ιησού και τη
μελλοντική ανάσταση των νεκρών.
Σαν μέρος της επιχειρηματολογίας
του, ουσιαστικά ρωτάει: «εάν τω όντι οι νεκροί δέν ανασταίνωνται, διά τί καί
βαπτίζονται υπέρ τών νεκρών;».
Υπάρχουν διάφορες
θεωρίες όσο αφορά στο τι εννοούσε ο Παύλος, αλλά αυτό το εδάφιο δεν διδάσκει
ούτε αποδεικνύει το βάπτισμα υπέρ των νεκρών, ιδιαίτερα για το λόγο ότι θα
αντιφάσκει με ολόκληρη τη Γραφή.
Θα δούμε τρεις
πιθανές ερμηνείες αυτού του εδαφίου:
(1)
Ο Παύλος αναφέρεται σ’ αυτούς που πίστεψαν εξαιτίας
του θανάτου αγαπημένων τους προσώπων που ήταν Χριστιανοί.
(2)
Αναφέρεται στο «βάπτισμα με πληρεξούσιο», όχι για
να το δικαιολογήσει ή να το συγχωρέσει, αλλά το χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα πίστης
στην ανάσταση. Ίσως κάποιοι Κορίνθιοι να κήρυτταν ενάντια στην ανάσταση και
παρόλα αυτά βαπτιζόταν υπέρ των νεκρών. Μ’ αυτά τα λόγια θέλει απλά να τονίσει
την ασυνέπειά τους.
(3)
Εννοούσε το βάπτισμα στο θάνατο του Χριστού. Η λέξη
«νεκρών» βέβαια δεν μπορεί να υπονοεί τον Χριστό αφού είναι στον πληθυντικό,
αλλά μπορεί να εννοεί τους παλιούς εαυτούς που πέθαναν στη μετάνοια.
Όσοι βαπτιστήκαμε «Συνετάφημεν
μετ' αυτού διά τού βαπτίσματος εις τόν θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ
νεκρών διά τής δόξης τού Πατρός, ούτω καί ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν»
(Ρωμ.ς:3-5).
Βλέποντάς το έτσι,
το βάπτισμα είναι μια ομολογία πίστης στην ανάσταση του Χριστού, κάτι που ο
Παύλος προσπαθεί να επιβεβαιώσει σ’ αυτά τα εδάφια.
Το άλλο είναι αυτό που λέει ότι
το Πνεύμα του Χριστού κήρυξε στα πνεύματα που ήταν στη φυλακή που δεν υπάκουσαν
στις μέρες του Νώε (Α’ Πέτρ.γ:18-20). Υπάρχουν κάποιες εναλλακτικές ερμηνείες αυτού
του εδαφίου:
(1) Το Πνεύμα του Χριστού κήρυξε στις μέρες του Νώε, μέσα από το Νώε, σ’
αυτούς που τώρα βρίσκονται στη φυλακή. Η διατύπωση και ο χρόνος του ρήματος του
Α’ Πέτρ.δ:6 υποστηρίζουν αυτή την ερμηνεία.
(2) Το Πνεύμα του Χριστού πήγε στον κάτω κόσμο τη στιγμή που το σώμα Του
βρισκόταν στον τάφο και ανακοίνωσε στους πεσμένους αγγέλους τη νίκη Του πάνω
στο θάνατο (Β’ Πέτρ.β:4) ή σε όλες τις σατανικές δυνάμεις.
(3) Το Πνεύμα του Χριστού ανακοίνωσε αυτό το γεγονός σε ανθρώπινα πνεύματα
στον κάτω κόσμο, αλλά δεν πρόσφερε σε κανένα δεύτερη ευκαιρία να σωθεί.
Οι δύο τελευταίες ερμηνείες υποστηρίζονται από τη λέξη «κήρυξε»
που χρησιμοποιείται στη Γραφή, που σημαίνει διακηρύττω σαν πληροφορία και όχι «ευαγγέλισε»
που σημαίνει κηρύττω τα καλά νέα της σωτηρίας. Και οι δύο ερμηνείες ταιριάζουν
με τη διδασκαλία της καθόδου του Ιησού στον Άδη, όταν κέρδισε τα κλειδιά του
Άδη και του θανάτου και αιχμαλώτευσε αιχμαλωσία (Πράξ.β:25-32 Ρωμ.ι:7
Εφες.δ:8-10 Αποκ.α:18).
