Μέσα απ’ αυτές τις δύο προσφορές βλέπουμε τις δύο τάξεις ανθρώπων που πάντοτε υπήρχαν πάνω στη γη - αυτούς που εμπιστεύονται το αίμα για να συμφιλιωθούν με το Θεό κι αυτούς που εμπιστεύονται τα έργα τους.
Ο Κάιν πρόσφερε προσφορά απ’ τους καρπούς της γης, ενώ ο Αβελ «εκ των πρωτοτόκων των προβάτων»
(Γεν.δ:4).
Μερικοί δίνουν την ερμηνεία ότι τα δύο αδέλφια έκαναν ένα είδος πειράματος για να δουν ποια προσφορά ευαρεστεί το Θεό, αλλά κάποια πράγματα μέσα στη Γραφή μας δίνουν το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι ήξεραν από πριν ποια ήταν η σωστή προσφορά.
Στους Εβρ.ια:4 διαβάζουμε ότι ο Αβελ πρόσφερε δια πίστεως, που σημαίνει ότι είχε ακούσει το λόγο
του Θεού πάνω σ’ αυτό το θέμα, γιατί η πίστη
είναι αυτή που μας ικανώνει να δούμε το Θεό μέσα απ’ το λόγο Του.
Ο άνθρωπος έχει ήδη διδαχτεί ότι ο μισθός της αμαρτίας είναι
θάνατος, κι η υπόσχεση έχει δοθεί ότι το σπέρμα της γυναίκας θα κεντιστεί (θα
πεθάνει) στη θέση του.
Ακόμα, ο Κύριος έχει δώσει παράδειγμα πάνω σ’ αυτό ότι χρειάζεται
αίμα για να καλυφθεί η αμαρτία, όταν έσφαξε δύο ζώα και πήρε το δέρμα για να
καλύψει τον Αδάμ και την Εύα. Παρ’ όλη αυτή τη διδασκαλία, ο Κάιν φέρνει σαν
προσφορά τους καρπούς των έργων του.
Ο Άβελ δεν ήταν ευνοούμενος επειδή ήταν καλλίτερος απ’ τον αδελφό
του, αλλά εξαιτίας του είδους της θυσίας που πρόσφερε.
Στους Εβρ.ια:4 διαβάζουμε ότι ήταν η «πλείονα θυσία» του που
έκανε το Θεό να μαρτυρήσει για τη δικαιοσύνη του.
Η αποδοχή μας απ’ το Θεό δεν εξαρτάται απ’ το τί άνθρωποι ήμασταν
πριν γνωρίσουμε τον Ιησού, αλλά απ’ το είδος της θυσίας στο οποίο
στηρίζουμε την ελπίδα μας. Όταν το καταλάβουμε αυτό, ο Σατανάς δεν μπορεί να
μας πειράζει πλέον λέγοντάς μας ότι δεν είμαστε άξιοι, γιατί εμείς στηρίζουμε
την ελπίδα μας πάνω στο αίμα της θυσίας του Ιησού.
Αν η δική Του προσφορά έγινε δεκτή απ’ το Θεό και η πίστη μας
αναπαύεται πάνω σ’ αυτή, τότε λογιζόμαστε άξιοι δια Ιησού Χριστού.
Όμως πώς μπορεί να ξέρει κάθε χριστιανός ότι η προσφορά του
αίματος του Ιησού έγινε δεκτή; Αν η προσφορά αίματος του αρχιερέα δεν γινόταν
δεκτή τον καιρό της Σκηνής του Μαρτυρίου, ο ιερέας έπεφτε νεκρός κι οι άνθρωποι
έμεναν με τις αμαρτίες τους.
Αν έβγαινε, όμως, έξω απ’ τ’ Άγια των Αγίων ζωντανός, ήξεραν ότι η
προσφορά έγινε δεκτή, κι ότι ήταν ελεύθεροι απ’ τις αμαρτίες τους.
Ο Ιησούς μπήκε στ’ Άγια των Αγίων με το δικό Του αίμα, αλλά πώς
ξέρουμε ότι έγινε δεκτή η προσφορά Του; Κατά την ανάληψη δεν Τον έβλεπαν πια
όταν η νεφέλη Τον πήρε μπροστά απ’ τα μάτια τους.
Ωστόσο, την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν έστειλε το Πνεύμα το Άγιο,
έμαθαν ότι είναι ζωντανός! Αυτή είναι η απόδειξη ότι η προσφορά που φέρνουμε
μπροστά στο Θεό είναι δεκτή.
Ο Άβελ έφερε «εκ των
πρωτοτόκων των προβάτων». Σαν τύπος ταιριάζει τέλεια στον Ιησού Χριστό, «τον αμνό του Θεού», που έχυσε το αίμα
Του για την άφεση των αμαρτιών όλου του κόσμου. Ο Ιησούς ήταν ο πρωτότοκος γιος
του Θεού (Ιωαν.α:29 Ησ.νγ:7 Εβρ.θ:22).
Η προσφορά του Άβελ έγινε δεκτή επειδή ήταν προσφορά αίματος. Το
αίμα είναι ο μόνος τρόπος να πλησιάσουμε το Θεό, γιατί δείχνει ότι δεν έχουμε
τίποτα δικό μας που να μπορεί να μας συστήσει μπροστά Του και πρέπει να ψάξουμε
για κάτι έξω απ’ τους εαυτούς μας.
Αυτή η αιματηρή προσφορά λοιπόν, ήταν μια αποδοχή απ’ την πλευρά
του Άβελ ότι ήταν αμαρτωλός, ότι άξιζε το θάνατο, αλλά είχε πίστη σ’ αυτή την
προσφορά.
Ο Κάιν λοιπόν, δεν απορρίφθηκε επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει στη
λατρεία του Θεού, αλλά επειδή συμμετείχε με το δικό του τρόπο. Ήταν σωστός την
ώρα της λατρείας, αλλά απορρίφθηκε γιατί έκανε το δικό του θέλημα.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που κατά κάποιο
τρόπο είναι σωστοί στις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, αλλά δεν είναι δεκτοί
μπροστά στο Θεό. Είναι αυτοί που περιγράφει ο λόγος του Θεού στην Β’ Τιμ.γ:4-5.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι «προπετείς, τετυφωμένοι», ή όπως ο Κάιν
ικανοποιούν το δικό τους θέλω. Έχουν μορφή ευσέβειας, αλλά αρνούνται τη δύναμή
της.
Ο καρπός που έφερε σαν προσφορά ο Κάιν ήταν το αποτέλεσμα των
κόπων του κι αυτό είναι μια εικόνα αυτών που θέλουν να παρουσιάσουν τα «καλά
τους έργα» μπροστά στο Θεό.
Εφεσ.β:8-9 Εβρ.δ:10 Αυτοί που θα μπουν στην ανάπαυση που δίνει ο
Θεός, πρέπει να σταματήσουν να εμπιστεύονται ότι τα έργα τους τους καθιστούν
άξιους των ευλογιών του Θεού. Η αναίμακτη προσφορά του Κάιν δείχνει την
απροθυμία του να παραδεχτεί την ενοχή του και την ανάγκη του για κάλυψη.
Το ότι μια καλή ζωή από μόνη της δεν μπορεί να προσφέρει σωτηρία,
γίνεται φανερό κι απ’ το γεγονός ότι δεν σωθήκαμε με τη ζωή του Χριστού, αλλά
με το θάνατό Του (Ματθ.κζ:50-51).
Αν ο Ιησούς γεννιόταν απλά και μόνο για να μας δείξει ένα ανώτερο
τρόπο άγιας ζωής και μετά αναλαμβανόταν στον ουρανό, ο άνθρωπος θα έπεφτε στη
χειρότερη κατάσταση που μπορούσε να φτάσει. Θα υπήρχε μια τεράστια διαφορά
ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο. Το χάσμα θα γινόταν τεράστιο, χωρίς
τρόπο να γεφυρωθεί!
Σήμερα υπάρχει μια διδασκαλία που λέει στους ανθρώπους απλά ν’
ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού, χωρίς να τους διδάσκει να εμπιστεύονται το
αίμα, αφήνοντάς τους έτσι χωρίς τρόπο για να πλησιάσουν την παρουσία του Θεού.
Αυτή ήταν η κατάσταση του Κάιν.
Η μακροθυμία του Θεού φανερώνεται απ’ το γεγονός ότι άρχισε
υπομονετικά να συζητά με τον Κάιν, και του έδωσε άλλη μια ευκαιρία να κάνει το
σωστό. Είπε στον Κάιν ότι αν «πράττη
καλώς», ή αν προσφέρει τη σωστή προσφορά, θα είναι ευπρόσδεκτος (Γεν.δ:4).
«Εις την θύρα κείται η
αμαρτία» Στα Εβραϊκά χρησιμοποιείται
η ίδια λέξη για την «αμαρτία» και την «προσφορά περί αμαρτίας». Υπάρχουν
διάφορα εδάφια, όπου αυτές οι δύο έννοιες βρίσκονται μαζί. Αυτό που εξετάζουμε
είναι ένα απ’ αυτά. Ο Θεός δεν ήθελε να επισημάνει μόνο το γεγονός της
αμαρτίας, αλλά και το ότι μια «προσφορά περί αμαρτίας» ήταν πλησίον.
Είναι σαν να του έλεγε: Κάιν, ακόμα μπορείς να προσφέρεις ένα αρνί
και να γίνεις κι εσύ ευπρόσδεκτος. Αυτές τις δύο έννοιες τις βρίσκουμε στην Β’
Κορ.ε:21. Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς μεταχειρίστηκε σαν να είχε αμαρτήσει, ενώ
την ίδια στιγμή Αυτός προσέφερε «προσφορά περί αμαρτίας» για μας.
Την ίδια αλήθεια βρίσκουμε στην Εβρ.θ:28. Θα εμφανιστεί τη δεύτερη
φορά χωρίς αμαρτία και χωρίς προσφορά περί αμαρτίας, γιατί τότε δεν θα έρθει
σαν Αρνίο για να σφαγεί, αλλά σαν Βασιλιάς για να κατακτήσει. Αυτές οι δύο
λέξεις που είναι το ίδιο στα Εβραϊκά, μας φέρνουν τη σκέψη ότι ποτέ δεν υπήρξε
αμαρτία χωρίς προσφορά περί αμαρτίας για να την καλύψει.
Το ίδιο Άγιο Πνεύμα που ξεσκεπάζει την αμαρτία στην καρδιά,
φανερώνει και τον τρόπο της διαφυγής, γιατί «όπου
επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ.ε:20).
Το ότι ο Κάιν σκόπιμα απέρριψε το έλεος του Θεού, φαίνεται καθαρά
στην Α’ Ιωαν.γ:12. Σύγκρινέ το με το Ιωαν.γ:19.
