Γεθσημανή

 

ΤΟ  ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ

  Iωάν. ιγ:35, ιζ:26

 

Ιωάν. ιγ:33 “Τεκνία, έτι ολίγον είμαι μεθ’ υμών...όπου υπάγω εγώ, σεις δεν δύνασθε να έλθητε...”

Όταν ο Κύριος πληροφόρησε τους μαθητές Του ότι θα πάει σ’ ένα τόπο όπου δεν μπορούσαν, προς το παρόν, να Τον ακολουθήσουν, οι καρδιές τους ράγισαν. Για να τους ενθαρρύνει, τους έδωσε αυτό το αποχαιρετιστήριο μήνυμα, το οποίο τελείωσε με την προσευχή Του.

Το μήνυμα δόθηκε αμέσως μετά την αναχώρηση του Ιούδα. Όπως φαίνεται, οι υποσχέσεις που δόθηκαν δεν αφορούσαν τον Ιούδα, αλλά απευθύνονταν στους πιστούς μαθητές Του μόνο.

Δεν ξέρουμε πόσο διάρκεσε αυτή η γλυκιά, τρυφερή επικοινωνία με τους μαθητές Του, αλλά ξέρουμε ότι ήταν απ’ τις ιερότερες στιγμές που πέρασε διδάσκοντας τους.

Άνοιξε την καρδιά Του στην μικρή συντροφιά και τους είπε κάποιες ξεχωριστές, πολύτιμες αλήθειες που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ακριβώς, μέχρι που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι απευθύνθηκε στους μαθητές Του, λέγοντάς τους “τεκνία”. Αυτό το μήνυμα περιλαμβάνει μερικά απ’ τα πιο γνωστά κι αγαπητά εδάφια της Γραφής.

 

Η KAINOYΡIΑ ΕΝΤΟΛΗ.

Η καινούρια εντολή που ήταν κι η τελευταία πριν το θάνατο και την ανάστασή Του ήταν, “Αγαπάτε αλλήλους”.

Η αγάπη μεταξύ των μαθητών Του, σ’ αντίθεση με το μίσος και τον εγωισμό του κόσμου είναι η πραγματική δοκιμασία και προϋπόθεση για να είναι κάποιος μαθητής του Χριστού.

Ο νόμος του Μωυσή τους είχε δώσει την αρχή, “Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.

Ωστόσο, στην Παλιά Διαθήκη στάθηκαν τελείως ανίκανοι να τηρήσουν αυτό το νόμο.

Στην Καινή Διαθήκη αφού έλαβαν το Άγιο Πνεύμα μπορούσαν ν’ αποδείξουν ότι είναι πραγματικοί μαθητές Του, αγαπώντας ο ένας τον άλλο.

 

“ΑΣ ΜΗΝ ΤΑΡΑΤΤΗΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ”

Η καρδιά των μαθητών γέμισε με θλίψη όταν άκουσαν ότι θα τους άφηνε σύντομα. Ο Ιησούς άνοιξε την καρδιά Του για να παρηγορηθούν και να  ησυχάσουν. “Πιστεύετε εις το Θεό και εις εμέ πιστεύετε”.

Τους πρότρεψε να πιστεύουν σ’ Αυτόν και στο Θεό, με την ίδια πίστη, εξισώνοντας μ’ αυτό τον τρόπο τον εαυτό Του με το Θεό.

Τους διαβεβαίωσε ότι θα πάει για να τους ετοιμάσει τόπο. Τους έδωσε την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει προσωπικά για να τους παραλάβει σ’ αυτή την αιώνια κατοικία.

Στην ερώτηση του Θωμά για την οδό, ο Κύριός μας απάντησε, “Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή”.

Ο Ιησούς είναι η οδός του Θεού και η οδός προς το Θεό.  Είναι η προσωποποίηση κι η ενσάρκωση της αλήθειας, είναι, ακόμα, η ζωή στην αληθινή της ουσία.

 

“ΔΕΙΞΟΝ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ”

Ο Φίλιππος ζήτησε απ’ τον Κύριο να τους δείξει τον Πατέρα κι αυτό θα τους αρκούσε. Τι περίμενε ο Φίλιππος; Περίμενε κάποια εκτυφλωτική παρουσία να φανεί στον ουρανό;

Ο Φίλιππος δεν είχε καταλάβει ότι περπατούσε με το Θεό αυτά τα τρία χρόνια. Δεν είχε καταλάβει ότι όσα μπορούσε να μάθει για το Θεό είχαν αποκαλυφθεί με τον Ιησού Χριστό.

Ο Ιησούς έμεινε κατάπληκτος που ο Φίλιππος δεν είχε καταλάβει. “Τόσον καιρόν είμαι μεθ’ υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; Όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα”. 

Αφού τους εξήγησε ότι όσα είπε κι έκανε έγιναν από τον Πατέρα, στη συνέχεια μίλησε για τον ερχομό του Παράκλητου.

 

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΚΙ ΟΔΗΓΙΕΣ.

 

1. Είναι αναγκαίο να φέρουμε καρπό

Ο Ιησούς παρομοίασε τον εαυτό Του με αμπέλι και τους μαθητές με κλήματα. Τους προειδοποίησε ότι αν δεν φέρουν καρπό, θ’ αποκοπούν και τους υπενθύμισε ότι θα τους βοηθούσε και θα τους έδινε δύναμη, εάν έμεναν στενά ενωμένοι μαζί Του, όπως τα κλήματα είναι ενωμένα με το αμπέλι. Χωρίς Αυτόν δεν θα έχουν καθόλου δύναμη.

 

2. Πρέπει να περιμένουν διωγμό

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές να μην εκπλαγούν εάν ο κόσμος τους μισήσει και τους διώξει. Ο κόσμος απέρριψε το Χριστό, έτσι κι αυτοί πρέπει να περιμένουν την απόρριψη.

 

3. Οι μαθητές θα κάνουν μεγαλύτερα έργα

Στο Ιωάν.ιδ:12, ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι οι μαθητές θα κάνουν μεγαλύτερα  έργα - τα ίδια σε ποιότητα, αλλά μεγαλύτερα σε ποσότητα.

Στο Ιωάν.ιδ:13 και ις:23, ο Ιησούς υποσχέθηκε πως οτιδήποτε κι αν ζητήσουν στ’ όνομά Του, θα το λάβουν.

Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει κάτι περισσότερο από μια απλή επανάληψη του ονόματος του Ιησού.

Για να προσευχηθεί κανείς στ’ όνομά Του, πρέπει να είναι ταυτισμένος μαζί Του σε αγιασμό κι αφοσίωση στη Βασιλεία του Θεού.

Το όνομά Του φανερώνει υπακοή, ταπεινοφροσύνη κι ευσπλαχνία για την χαμένη ανθρωπότητα. Για να προσευχηθεί κανείς στο όνομά Του, πρέπει το Πνεύμα του Χριστού να έχει τον πλήρη έλεγχο του σκοπού και της έκφρασης της προσευχής.

 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (Ιωάν.ιζ)

Αυτή μπορεί να ονομαστεί η προσευχή του Κυρίου, γιατί ήταν πραγματικά δική Του. Προσευχήθηκε μπροστά στους μαθητές.

Μπορούμε να τη χωρίσουμε σε τέσσερα αιτήματα:

1. Για τον εαυτό Του

Προσευχήθηκε να δοξαστεί. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν παράκληση να εκπληρωθεί ο σκοπός και το σχέδιο του Θεού σ’ Αυτόν.

2. Για τους μαθητές Του

Προσευχήθηκε να μπορούν να είναι μέσα στον κόσμο, αλλά να ζουν αποχωρισμένοι απ’ αυτόν.

3. Για όλους όσοι θα πιστέψουν

Κοίταξε στο μέλλον και προσευχήθηκε όλοι όσοι θα σωθούν με τη διακονία των μαθητών να μείνουν ενωμένοι κι αποχωρισμένοι απ’ τον κόσμο.

4. Για όλους τους μαθητές Του

Προσευχήθηκε να είναι μαζί Του στον τόπο τον οποίο πήγαινε να τους ετοιμάσει για να βλέπουν την αιώνια δόξα Του.

 

 

ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ

 

Ματθ.κς:30, 36-46,   Μάρκ.ιδ:26, 32-42,   Λουκ.κβ:39-46,   Ιωάν.ιη:1

 

Δύο χιλιόμετρα, περίπου, ανατολικά απ’ τα τείχη της Ιερουσαλήμ, στους πρόποδες του Όρους των Ελαιών, βρισκόταν ο Κήπος της Γεθσημανή.

Ήταν ένας κήπος (περιβόλι) με ελιές, συκιές και ροδιές. Υπήρχε ελαιοτριβείο όπου έλιωναν τις ελιές κι έβγαζαν λάδι.

Σ’ αυτό το μέρος που “συνέθλιβαν” τις ελιές ήρθε ο Ιησούς με τους μαθητές Του για να “συντριφτεί” ώστε η ευλογία και τα χαρίσματα της ζωής Του να αναβλύσουν.

Η σημερινή Γεθσημανή είναι ένας περιφραγμένος κήπος με οκτώ αρχαίες ελιές. Πιστεύεται ότι αυτές είναι οι ελιές κάτω απ’ τις οποίες υπέφερε ο Χριστός.

Αυτό, όμως, είναι αδύνατο, γιατί οι Ρωμαίοι, μ’ επικεφαλής τον Τίτο, κατάστρεψαν όλα τα δέντρα που βρίσκονταν κοντά στην πόλη, στην πολιορκία του 70 μ.Χ.

Ο Ιησούς πήγαινε συχνά με τους μαθητές Του στον κήπο για να προσευχηθεί. Όλοι γνώριζαν αυτό το όμορφο μέρος. Μετά την προσευχή Του στο ανώγειο κι αφού ύμνησαν, ο Ιησούς οδήγησε τους έντεκα μαθητές έξω απ’ τα τείχη της πόλης και μέσα απ’ ένα φαράγγι στο χείμαρρο των Κέδρων, όπου πέρασαν πάνω από μία μικρή γέφυρα και κατευθύνθηκαν στη Γεθσημανή.

 

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ.

Εβρ.β:18 “Επειδή καθ’ ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήσει τους πειραζομένους”.

Ο Ιησούς δεν αντιμετώπισε το μεγαλύτερο πειρασμό στην έρημο, αλλά στη Γεθσημανή. Εκεί, στο μέρος που συντρίβονται οι ελιές, συντρίφτηκε κι ο ίδιος. Έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη Του και κέρδισε τη μεγαλύτερη νίκη.

Ο Ιησούς είπε, “Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου”. Μπορούμε να φανταστούμε τη σκηνή, καθώς προχώρησε λίγο πιο πέρα απ’ τους μαθητές Του κι έπεσε, αγωνιώντας, με το πρόσωπο στη γη. Η αγωνία Του ήταν τόσο μεγάλη που ο ιδρώτας Του έπεφτε στη γη σαν σταγόνες αίμα.

Μετά τον πειρασμό στην έρημο, Τον επισκέφτηκαν άγγελοι για να Τον υπηρετήσουν. Πάλι στη μάχη με τον Σατανά, ένας άγγελος φάνηκε απ’ τον ουρανό για να Τον ενισχύσει. Η νίκη που κέρδισε στη Γεθσημανή Τον βοήθησε ν’ αντιμετωπίσει τους εχθρούς Του και το θάνατο πάνω στο σταυρό νικηφόρα.

 

ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΠΟΤΗΡΙ

Ησ.νγ:4-6 “Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε, και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη .....  και ο Κύριος έθεσεν επ’ Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών”.

Τρεις φορές ο Ιησούς προσευχήθηκε, “Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο”.

Ποιο ήταν αυτό το πικρό ποτήρι; Δεν ήταν το φυσικό μαρτύριο του σταυρού, γιατί ο Ιησούς δεν ήταν δειλός. Όπως χιλιάδες μάρτυρες γεύτηκαν το θάνατο με άγρια και σκληρά βασανιστήρια έτσι κι ο Ιησούς μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει το θάνατο πάνω στο σταυρό χωρίς να δειλιάσει.

Για να καταλάβουμε ποιο ήταν αυτό το πικρό ποτήρι πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Ιησούς που ήταν χωρίς αμαρτία έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για εμάς. 

Αυτός πήρε πάνω Του τις ανομίες όλων μας. “Διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν, έκαμε υπέρ ημών αμαρτίαν” (Β’ Κορ.ε:21).

Ήταν η φρίκη της αμαρτίας που έκανε την αγνή κι αναμάρτητη ψυχή του Κυρίου μας να ζητήσει την απομάκρυνση του πικρού αυτού ποτηριού.

Ο Κύριος θα δοκίμαζε την απαίσια αίσθηση του αποχωρισμού απ’ τον Πατέρα, κι αυτό θα συνέβαινε γιατί θα “γινόταν κατάρα για μας”.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ.

Όταν ο Ιησούς έφτασε στη Γεθσημανή, άφησε οκτώ απ’ τους μαθητές Του έξω από την πύλη με την οδηγία να προσέχουν. Μετά πήρε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη μαζί Του και προχώρησαν πιο μέσα. Φαίνεται, ήξερε ότι θα χρειαζόταν ενθάρρυνση και στήριξη κι ήθελε αυτούς τους τρεις για να Τον βοηθήσουν να προσευχηθεί και να νικήσει.

Μπήκε στον κήπο σε απόσταση “ως λίθου βολήν” απ’ τους μαθητές κι άρχισε να προσεύχεται με οδύνη και ν’ αγωνιά.

Τρεις φορές γύρισε στους μαθητές Του κι όλες τους βρήκε να κοιμούνται. Ήταν πολύ κουρασμένοι κι εξαντλημένοι και δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά. Τους πρότρεψε να αγρυπνούν και τους έλεγξε που είχαν κοιμηθεί.

Ωστόσο, τους δικαιολόγησε, κατά κάποιο τρόπο, όταν είπε, “Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής”.

Μπορεί να βιαστούμε να καταδικάσουμε τους μαθητές που απέτυχαν να σταθούν σωστά αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή. Ωστόσο, υπάρχουν δύο πράγματα που πρέπει να θυμόμαστε:

1.     Έπρεπε να γίνει έτσι. Ο Ιησούς έπρεπε να πάθει μόνος Του. Δεν υπήρχε απολύτως κανείς που να μπορούσε να Τον βοηθήσει εκείνη την ώρα που υπέφερε κι έδινε τη μεγαλύτερη μάχη Του. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Θεός επέτρεψε να μην μείνει κανείς ξύπνιος για να ενθαρρύνει τον Κύριό μας εκείνες τις στιγμές.

2.     Οι μαθητές δεν είχαν καταλάβει την κρισιμότητα της ώρας εκείνης. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη μάχη που δινόταν και κερδιζόταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Αν είχαν, έστω κι ελάχιστα καταλάβει, θα έμεναν ξύπνιοι. Θα ήταν αδύνατο να κοιμηθούν.

Μήπως αυτός είναι ο λόγος που η εκκλησία νυστάζει τόσο πολύ σήμερα;

Λίγοι αντιλαμβάνονται την πνευματική κρισιμότητα των ημερών που ζούμε και τη μάχη που δίνεται. Σαν αποτέλεσμα, οι περισσότεροι είναι κυριευμένοι από πνευματικό ύπνο.