Ο Παύλος μίλησε με γλώσσες

 Στο Πράξ.θ υποδηλώνεται ότι ο Παύλος έλαβε το Άγιο Πνεύμα αλλά δεν υπάρχει καμία περιγραφή του γεγονότος και κατά συνέπεια δεν αναφέρεται ότι μίλησε σε γλώσσες.

Ο Παύλος όμως μίλησε πολύ συχνά για τις γλώσσες και σ’ ένα από τα τελευταία του γραπτά λέει: «Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς» (Α΄Κορ.ιδ:18).

Αφού είχε διδάξει ότι οι γλώσσες είναι από το Πνεύμα (Α΄Κορ.ιβ:8-10), είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι μίλησε με γλώσσες όταν βαπτίστηκε, όπως όλοι.

Όπως και η περίπτωση των Εφεσίων, η ομολογία του Παύλου δείχνει ότι η ομιλία με γλώσσες δεν ήταν κάτι που συνέβη μια φορά και δεν επαναλήφθηκε στην πρώτη εκκλησία. Ο Παύλος, ένας Εβραίος, μίλησε με γλώσσες πολύ αργότερα από την ημέρα της Πεντηκοστής και συνέχισε να μιλάει την ώρα της λατρείας και της προσευχής καθ’ όλη τη διακονία του.

 

Σύγκριση των αναφορών στο βιβλίο των Πράξεων

Έχουμε εξετάσει και τις πέντε αναφορές της Βίβλου όσο αφορά στην βάπτιση με  Πνεύμα Άγιο. Σε τρεις περιπτώσεις (Πεντηκοστή, Έφεσος, Κορνήλιος) αυτοί που έλαβαν το Πνεύμα, μίλησαν αμέσως σε γλώσσες.

Στην τέταρτη περίπτωση (Σαμάρεια) δεν έχουμε ακριβή περιγραφή κάποιας ιδιαίτερης εξωτερικής φανέρωσης, αλλά είναι πασιφανές ότι υπήρξε κάποιο θαυμαστό εξωτερικό φαινόμενο που αμέσως αναγνωρίστηκε σαν το σημείο ότι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα και οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι αυτό πρέπει να ήταν η ομιλία γλωσσών.

Στην πέμπτη περίπτωση (Παύλος), η Γραφή δεν δίνει καμία περιγραφή της βάπτισης, αλλά το μέλλον αποκαλύπτει ότι ο βαπτισμένος μιλούσε γλώσσες σε όλη τη διάρκεια της χριστιανικής του ζωής. Υπάρχουν άλλα σημάδια βάπτισης με Πνεύμα Άγιο;

Στις Πράξ.β αναφέρεται ήχος ανέμου βιαίως φερομένου και γλώσσες σαν φωτιάς, αλλά αυτά τα φαινόμενα συνέβησαν μόνο στην πρώτη έκχυση και δεν αναφέρονται ξανά.

Το Πράξ.η μας δείχνει ότι όλα τα χαρίσματα του Πνεύματος και τα θαύματα, δεν είναι σημείο ότι κάποιος έλαβε το Πνεύμα. Το Πράξ.ιθ αναφέρει την προφητεία, αλλά προηγήθηκαν οι γλώσσες σαν σημείο. Το Πράξ.ι αναφέρει δοξολογία, κάτι που δεν είναι υπερφυσικό σημείο.

Άλλες πιθανές αναφορές

Ίσως ο Ιησούς να είχε κατά νου την ομιλία σε γλώσσες όταν είπε: «Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται και που υπάγει· ούτως είναι πας, όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος» (Ιωάν.γ:8).

Η ομιλία σε γλώσσες, σε κάθε περίπτωση, αρχικά εκπληρώνει το Ρωμ.η:16 που λέει: «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού».

Προφανώς ήταν ένας παράγοντας στο μυαλό του Παύλου όταν έγραφε ότι η ομολογία του Κυρίου Ιησού με το στόμα, είναι μέρος της σωτηρίας (Ρωμ.ι:9-10), και «ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου» (Α΄Κορ.ιβ:3).

Είναι απαραίτητες οι γλώσσες;

Οι γλώσσες από μόνες τους δεν σώζουν. Όμως, η σχέση των γλωσσών με τη βάπτιση του Πνεύματος είναι ίδια με τη σχέση της πίστης με τα έργα. Σωζόμαστε δια πίστεως, χωρίς έργα, όμως τα έργα πάντοτε ακολουθούν τη γνήσια πίστη.

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι γλώσσες δεν μας σώζουν, αλλά το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος έχει σαν αποτέλεσμα ομιλία σε γλώσσες, σαν το αρχικό σημείο ότι έλαβε κάποιος το Πνεύμα.

Οι γλώσσες πάντοτε ακολουθούν μια βάπτιση στο Πνεύμα; Το βιβλίο των Πράξεων αυτό δείχνει, περιγράφει την ομιλία γλωσσών σαν το αρχικό σημείο λήψης του Αγίου Πνεύματος και τίποτε άλλο. Βάπτισμα στο Πνεύμα χωρίς ομιλία γλωσσών είναι μη βιβλική αρχή. Πρέπει πάντα να περιμένουμε να μιλήσει κάποιος με γλώσσες για να πούμε ότι βαπτίστηκε με Πνεύμα Άγιο.

Γιατί γλώσσες;

Γιατί ο Θεός διάλεξε τις γλώσσες σαν σημείο της βάπτισης στο Πνεύμα; Πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Θεός είναι ο Υπέρτατος, είναι Ανεξάρτητος, είναι απόλυτος Άρχοντας, είναι Ελεύθερος, είναι Κυρίαρχος. Μπορεί να θεμελιώσει κάτι, χωρίς να μας εξηγήσει τους λόγους Του.

«διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων. Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού» (Α΄Κορ.α:25-29).

Παραδείγματα είναι το βάπτισμα στο νερό για την άφεση των αμαρτιών και η προσευχή σ’ ένα αόρατο Θεό.

Πρέπει να δεχτούμε την ομιλία σε γλώσσες επειδή ο Θεός το διάλεξε σαν σημείο. Ιστορικά, ο Θεός έχει διαλέξει εξωτερικά φυσικά σημεία ν’ ακολουθήσουν τις διαθήκες που έχει κάνει με τον άνθρωπο και τις υποσχέσεις που συνδέονται μ’ αυτές. Παραδείγματα είναι το ουράνιο τόξο στο Νώε, και η περιτομή στον Αβραάμ.

Δεν επινόησαν οι άνθρωποι τις γλώσσες σε μια απεγνωσμένη, χωρίς πίστη αναζήτηση ενός χειροπιαστού σημείου της σωτηρίας. Ο Ίδιος ο Θεός θέσπισε τις γλώσσες για την εκκλησία και το αποδεχόμαστε δια πίστεως. Οι γλώσσες δεν μπορούν ν’ αντικαταστήσουν την πίστη στο χριστιανικό βάδισμα, αλλά ο Θεός έδωσε τις γλώσσες σαν επιβεβαίωση της πίστης (Μάρκ.ις:17).

Κατανοώντας όλα αυτά, τώρα μπορούμε να προσδιορίσουμε μερικούς λόγους, γιατί ο Θεός διάλεξε τις γλώσσες σαν το αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο.

(1)  Φαίνεται, ότι η γλώσσα, είναι το πιο δύσκολο μέλος τους σώματος να ελεγχθεί. «Ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί. Ιδού, ολίγον πυρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει· και η γλώσσα πυρ είναι, ο κόσμος της αδικίας. Ούτω μεταξύ των μελών ημών η γλώσσα είναι η μολύνουσα όλον το σώμα και φλογίζουσα τον τροχόν του βίου και φλογιζομένη υπό της γεέννης» (Ιάκ.γ:2-6). «την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων δύναται να δαμάση· είναι ακράτητον κακόν, μεστή θανατηφόρου φαρμάκου» (Ιάκ.γ:8). «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ' απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία» (Ιάκ.α:26).

Πριν βαπτιστεί κάποιος με το Πνεύμα, πρέπει να παραχωρηθεί απόλυτα στο Θεό, και το τελευταίο μέλος που παραχωρείται, είναι η γλώσσα. Όταν αυτό συμβεί, ο Θεός έρχεται και παίρνει τον πλήρη έλεγχο, φανερώνοντας την Κυριότητά Του, με το να χρησιμοποιήσει το πιο απειθάρχητο μέλος για τη δόξα Του. Εφόσον η ομιλία ελέγχεται από τον εγκέφαλο, αυτό ουσιαστικά σηματοδοτεί ότι ο Θεός έχει πάρει τον έλεγχο του κέντρου των συναισθημάτων, της λογικής και του θέλω – με λίγα λόγια ολόκληρο τον άνθρωπο.

(2)  Η ομιλία σε γλώσσες συμβολίζει την ενότητα της εκκλησίας. Μετά τον κατακλυσμό, οι άνθρωποι συνέχισαν να απειθούν στο Θεό και προσπάθησαν να συναγωνιστούν με το Θεό, χτίζοντας τον πύργο της Βαβέλ. Για να σταματήσει τα κακά τους σχέδια και για να τους διασκορπίσει, ο Θεός τους έδωσε πολλές γλώσσες αντί για μία (Γέν.ια:1-9). Ξεκινώντας με την Πεντηκοστή, ο Θεός αντίστρεψε τη διαδικασία, παίρνοντας ανθρώπους από διάφορα έθνη, ενώνοντάς τους σε μία πνευματική οικογένεια, με το σημείο των γλωσσών. Η εκκλησία αποτελείται από ανθρώπους από κάθε φυλή έθνος και γλώσσα, αλλά όλοι αυτοί είναι ένα δια μέσου της γλώσσας του Πνεύματος. Η ομιλία σε γλώσσες, είναι η νέα γλώσσα που συνδέεται με τα πολιτικά δικαιώματα στη Βασιλεία του Θεού.

(3)  Η ομιλία σε γλώσσες ισχύει για όλο τον κόσμο και είναι το έγκυρο σημείο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Άσχετα από την εθνικότητα, τη γλώσσα ή τον τόπο, οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τη γλωσσολαλιά όταν συμβεί.

(4)  Η ομιλία σε γλώσσες δίνει σιγουριά για τη σχέση κάποιου με το Θεό, εφόσον δηλώνει ότι το άτομο έχει βαπτιστεί στο Πνεύμα σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Αν κάποιος έχει βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού, έχει λάβει το Άγιο Πνεύμα με το αρχικό σημείο της γλωσσολαλιάς και συνεχίζει να υπακούει στο λόγο του Θεού, μπορεί να είναι σίγουρος ότι έχει σωθεί.

Πολλές εκκλησίες αρνούνται αυτό το αποδεικτικό στοιχείο, με αποτέλεσμα τα μέλη τους να αγωνίζονται με την αβεβαιότητα όσο αφορά στη σωτηρία τους.

Οι γλώσσες δεν είναι σημείο ότι το Πνεύμα κατοικεί μόνιμα σε κάποιον!

Η γλωσσολαλιά είναι το αρχικό σημείο ότι κάποιος έχει λάβει το Άγιο Πνεύμα, αλλά από μόνη της δεν αποδεικνύει την μόνιμη κατοίκηση του Πνεύματος. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά σημεία γι’ αυτό το θέμα, όπως για παράδειγμα ο καρπός του Πνεύματος (Γαλ.ε:22-23).

Ιδιαίτερα, η αγάπη είναι η απόλυτη δοκιμασία της αληθινής μαθητείας (Ιωάν.ιγ:34-35). Το πραγματικό παιδί του Θεού αγαπάει τον Θεό, υπακούει στις εντολές Του, περπατά κατά το Πνεύμα και οδηγείται από το Πνεύμα (Α΄Ιωάν.β:3-6, Ρωμ.η:4,14). Αν απουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά, η ομιλία σε γλώσσες δεν είναι εγγύηση ότι το Πνεύμα κατοικεί σε κάποιον και ελέγχει τη ζωή του.

Αφού λάβει κανείς το Άγιο Πνεύμα, η συνεχιζόμενη ικανότητα να μιλάει σε γλώσσες φανερώνει μόνο ότι έχει πίστη για το συγκεκριμένο χάρισμα και ότι μπορεί να την παραχωρήσει στο Θεό για το συγκεκριμένο σκοπό. Όμως, μπορεί ακόμα να πιστεύει σε ψευδοδιδασκαλίες, να έχει επιστρέψει σε μια ζωή αμαρτίας ή να αρνείται την οδηγία του Θεού σε άλλους τομείς της ζωής του.

Πρέπει πάντοτε να εμμένουμε στις βιβλικές διδασκαλίες, να υπακούμε στις οδηγίες της Γραφής και να υποτασσόμαστε στο Πνεύμα του Θεού για να μπορούμε να πούμε ότι έχουμε σωθεί.

Μπορεί κάποιος να μιλάει σε γλώσσες κι όμως να μην είναι έτοιμος να συναντήσει το Θεό, γιατί ο Θεός πάντοτε τιμά την πίστη σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος του λόγου Του, παρά την ανυπακοή σε άλλες περιοχές.

Αυτό το γεγονός εξηγεί γιατί ο Θεός απαντά προσευχές αμαρτωλών, βαπτίζει με Πνεύμα Άγιο πριν τη βάπτιση στο νερό στο όνομα του Ιησού, και ίσως κάνει θαύματα όταν κηρύττουν υποκριτές.

Πολλοί θα κάνουν θαύματα και θα κηρύξουν στο όνομα του Ιησού, αλλά δεν θα σωθούν γιατί απλά δεν υπάκουσαν και δεν ακολούθησαν τον λόγο και το θέλημα του Θεού (Ματθ.ζ:21-27).

Ρωμ.ια:29 «Διότι ανεπίδεκτα μεταμελείας είναι τα χαρίσματα και η πρόσκλησις του Θεού».

Αν και αυτό το εδάφιο βρίσκεται σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο, ίσως διδάσκει μια γενική αρχή: από τη στιγμή που ο Θεός θα δώσει ένα πνευματικό χάρισμα, ποτέ δεν το αποσύρει τελείως. Ακόμα κι αν το άτομο αποστατήσει, υβρίσει ή καταχραστεί το χάρισμα, φαίνεται ότι ο Θεός αφήνει ένα μέρος του προκειμένου να βοηθήσει τον αποστάτη να μετανοήσει.

Ακόμα, είναι πιθανό, το ανθρώπινο μυαλό ή το πνεύμα του ανθρώπου να μπορεί να «μάθει» να μιλά σε γλώσσες. Όταν ο Θεός ικανώνει κάποιο να μιλήσει σε γλώσσες, προφανώς του βάζει τις λέξεις στον εγκέφαλο. Ο Θεός κατευθύνει την ομιλία, αλλά το κάνει χρησιμοποιώντας τους ανθρώπινους μηχανισμούς όπως τα κύτταρα του εγκεφάλου, τα νεύρα, το λάρυγγα, το στόμα και τη γλώσσα.

Είναι πιθανόν, λοιπόν, ο εγκέφαλος να μπορεί να αποθηκεύσει αυτές τις λέξεις όπως αποθηκεύει άλλες πληροφορίες. Έτσι, την επόμενη φορά που ο Θεός κινείται στη ζωή του ατόμου, μπορεί είτε να του δώσει καινούριες λέξεις ή να ενεργοποιήσει τις ήδη υπάρχουσες στη μνήμη του εγκεφάλου. Αυτό, θα μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός που κάποιοι άνθρωποι επαναλαμβάνουν συνέχεια τα ίδια λόγια ή φράσεις όταν το Πνεύμα κινείται πάνω τους.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο εγκέφαλος μπορεί, πιθανόν υποσυνείδητα, να «μαθαίνει» να ενεργοποιεί αυτές τις αποθηκευμένες φράσεις από μόνος του. Αν είναι έτσι, ακόμα και χωρίς την κίνηση του Πνεύματος, θα μπορούσε κάποιος να εκστομίσει λέξεις που κάποτε του δόθηκαν από το Πνεύμα. Αυτό εξηγεί πως κάποιοι «μιλάνε σε γλώσσες» όποτε θέλουν, χωρίς την κίνηση του Πνεύματος, ή αφού το Πνεύμα έχει φύγει από τη ζωή τους.

Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την πιθανότητα ψευδομιμητισμού των γλωσσών από ανθρώπους ή ακόμα κίβδηλες γλώσσες που ενεργούνται με τη δύναμη του Σατανά. Ο διάβολος έχει την δύναμη να ενεργεί πολλά θαύματα και συνήθως προσπαθεί να μιμηθεί τα έργα του Θεού (Εξοδ.ζ:10-12, Αποκ.ιγ:2, 11-15).

Άπιστοι ή αποστάτες μπορεί να μιλάνε σε γλώσσες με τη δύναμη του Σατανά. Βέβαια, η ύπαρξη κίβδηλων γλωσσών που προέρχονται από τον άνθρωπο ή από το διάβολο δεν αναιρεί την πραγματικότητα των γλωσσών σύμφωνα με τη Βίβλο, που τις δίνει το Πνεύμα του Θεού.