Η αρχική εκπλήρωση των προφητειών σχετικά με την ομιλία γλωσσών, συνέβη την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε που 120 Εβραίοι μαθητές του Χριστού βαπτίστηκαν με Άγιο Πνεύμα και μίλησαν σε γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αποστόλων, των αδελφών του Κυρίου, της μητέρας του Ιησού και κάποιων γυναικών:
«Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:1-4).
Ένας υπερφυσικός ήχος γέμισε το δωμάτιο, δηλώνοντας
ότι το Άγιο Πνεύμα έχει έρθει εκεί για να φανερωθεί μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο και
για να κάνει ένα ιδιαίτερο έργο. Οι γλώσσες σαν φωτιά που κάθισαν πάνω στον
καθένα, σήμαιναν ότι το Πνεύμα ήταν έτοιμο να βαπτίσει και να πληρώσει όλους
όσους ήταν εκεί. Μετά απ’ αυτό, όλοι γέμισαν από το Άγιο Πνεύμα και άρχισαν να
μιλάνε σε ξένες γλώσσες καθώς το Πνεύμα τους έδινε. Άρχισαν να μιλάνε σε
γλώσσες μόνο αφού ήρθε το Πνεύμα, έτσι το γεγονός αυτό αποτέλεσε το μοναδικό
σημείο ότι ο καθένας είχε βαπτιστεί ή πλησθεί με το Πνεύμα.
Ο ήχος του ανέμου και οι γλώσσες σαν φωτιάς
ποτέ δεν εμφανίστηκαν ξανά στις Γραφές. Προφανώς, συνόδευσαν τη θεμελίωση της
εκκλησίας της Καινής Διαθήκης και την πρώτη έκχυση του Αγίου Πνεύματος, όπως οι
αστραπές, οι κεραυνοί και η φωτιά συνόδευσαν το δόσιμο του Νόμου στην Παλιά
Διαθήκη (Έξοδ.ιθ:16-19).
Αφού ο Θεός φανέρωσε μ’ αυτό τον τρόπο ότι το
Πνεύμα Του ήταν πλέον ελεύθερα διαθέσιμο για τον καθένα, δεν χρειαζόταν κάθε
φορά η ίδια έμφαση. Αντίθετα όμως με τη φωτιά και τον άνεμο, η ομιλία σε
γλώσσες επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στη Βίβλο. Εφόσον αυτό είναι το μοναδικό
σημείο που σχετίζεται ιδιαίτερα με την προσωπική εμπειρία της βάπτισης με
Πνεύμα (τα άλλα, η φωτιά και ο άνεμος, ήταν σημεία διαθεσιμότητας πλέον του
Πνεύματος), η ομιλία σε γλώσσες έχει διαχρονική σημασία και σπουδαιότητα που τα
άλλα δύο σημεία δεν έχουν.
Εβραίοι από πολλά έθνη βρισκόταν στην
Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν τη γιορτή της Πεντηκοστής. Όταν οι 120 έλαβαν το
Πνεύμα και άρχισαν να μιλάνε σε γλώσσες, πολλοί απ’ αυτούς τους επισκέπτες
άρχισαν να μαζεύονται, αντιπροσωπεύοντας 14 διαφορετικά έθνη (Πράξ.β:5-11). Άκουγαν
λοιπόν όλοι αυτοί οι Εβραίοι τους 120 να μιλάνε σε διάφορες γλώσσες και
αναγνώριζαν τις γλώσσες των χωρών που διέμεναν. Αυτό τους εξέπληξε καθότι
αγράμματοι Γαλιλαίοι δεν είχαν ποτέ διδαχτεί αυτές τις γλώσσες.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός έκανε αυτό το
θαύμα για να μπορέσουν όλοι αυτοί οι ξένοι να ακούσουν το κήρυγμα του
Ευαγγελίου. Όμως, αμέσως μετά, ο Πέτρος κήρυξε σε όλους αυτούς σε μία γλώσσα,
προφανώς Αραμαϊκά, τη γενέθλια γλώσσα όλων των Εβραίων εκείνη την εποχή, ή
Ελληνικά, τη διεθνή εμπορική γλώσσα. Όπως και να έχει το πράγμα, το ακροατήριο
δεν χρειαζόταν το θαύμα των γλωσσών, για να ακούσει το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Αντίθετα, ο Θεός χρησιμοποίησε τις γλώσσες σαν
θαυματουργικό σημείο για να τους δείξει ότι είχε βαπτίσει με το Πνεύμα Του. Ο
Πέτρος χρησιμοποίησε τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις τους σχετικά με τις
γλώσσες για να ξεκινήσει το κήρυγμά του, και τους είπε ότι αυτό είναι η
εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ σχετικά με την έκχυση του Αγίου Πνεύματος
(Πράξ.β:14-21).
Αργότερα, στο κήρυγμά του, ο Πέτρος είπε: «Αφού λοιπόν υψώθη διά της δεξιάς του Θεού
και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το
οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε» (Πράξ.β:33). Το ακροατήριο μόλις είχε
δει και είχε ακούσει ανθρώπους να μιλάνε σε γλώσσες, έτσι ο Πέτρος το επισήμανε
και το συσχέτισε με την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος.
Ο Κορνήλιος
μίλησε σε γλώσσες
Το επόμενο εκπληκτικό γεγονός ομιλίας σε
γλώσσες το βρίσκουμε στην ιστορία των πρώτων Εθνικών που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα:
«Ενώ έτι
ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το Πνεύμα το Άγιον επί πάντας τους
ακούοντας τον λόγον. Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθον μετά
του Πέτρου, ότι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη· διότι
ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας και μεγαλύνοντας τον Θεόν» (Πράξ.ι:44-46).
Οι Εβραίοι χριστιανοί μαζί και ο Πέτρος, δεν
περίμεναν να λάβουν αμέσως το Άγιο πνεύμα αυτοί οι Εθνικοί, επειδή παραδοσιακά
οι Εβραίοι πίστευαν ότι για να σωθεί κάποιος πρέπει πρώτα να ασπαστεί τον
Ιουδαϊσμό (Πράξ.ιε:1).
Σε πείσμα αυτής της ισχυρής προκατάληψης οι
Εβραίοι που ήταν μαζί με τον Πέτρο, πιέστηκαν να παραδεχτούν ότι ο Κορνήλιος
και οι οικιακοί του έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, επειδή τους άκουσαν να μιλάνε σε γλώσσες.
Αυτό ήταν το αναμφισβήτητο γεγονός της λήψης του Αγίου Πνεύματος. Δεν υπάρχει
αναφορά για γλώσσες φωτιάς ούτε για ήχο βίαιου ανέμου, η ομιλία σε γλώσσες ήταν
το τελειωτικό γεγονός.
Ο Πέτρος ανέφερε αυτά τα γεγονότα στην
εκκλησία της Ιερουσαλήμ λέγοντας: «Και
ενώ ήρχισα να λαλώ, το Πνεύμα το Άγιον επήλθεν επ' αυτούς καθώς και εφ' ημάς
κατ' αρχάς» (Πράξ.ια:15). Η ομιλία σε γλώσσες ήταν το μοναδικό κοινό σημείο
ανάμεσα στο Πράξ.β και Πράξ.ι, αλλά ήταν αρκετό από μόνο του να πείσει τον
Πέτρο ότι οι Εθνικοί είχαν την εμπειρία της Πεντηκοστής.
Οι Εφέσιοι
μίλησαν σε γλώσσες
Οι μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή στην Έφεσο,
μίλησαν σε γλώσσες όταν βαπτίστηκαν με το Πνεύμα:
«Και
αφού ο Παύλος επέθηκεν επ' αυτών τας χείρας, ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επ'
αυτούς, και ελάλουν γλώσσας και προεφήτευον» (Πράξ.ιθ:6).
Αυτή η αναφορά φανερώνει ότι το βάπτισμα του
Πνεύματος με την ομιλία γλωσσών είναι για όλους τους πιστούς. Οι γλώσσες στις
Πράξ.β & Πράξ.ι ίσως ερμηνευτούν σαν σημεία που έγιναν μία φορά για τους
Εβραίους και Εθνικούς πιστούς αντίστοιχα. Όμως το Πράξ.ιθ δεν έχει να κάνει με
κάτι σαν τα προηγούμενα, δεν έχει άλλη αξία από το να εδραιώσει αυτή την
εμπειρία σαν κανόνα για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Ο μόνος λόγος που
ακολούθησαν οι γλώσσες σ’ αυτή την περίπτωση, ήταν για να βεβαιώσουν αυτούς
τους απλούς πιστούς, ότι είχαν λάβει την ίδια εμπειρία με τους άλλους. Ό,τι
αξία είχε η ομιλία σε γλώσσες τότε, έχει και σήμερα. Όποιο λόγο είχε ο Θεός να
δώσει στους Εφέσιους το σημάδι των γλωσσών, ο ίδιος λόγος ισχύει και σήμερα.
Διαβάζουμε ότι αυτοί οι Εφέσιοι προφήτευσαν
αφού έλαβαν το Πνεύμα, αλλά αυτό δεν αποτελεί σημείο όπως οι γλώσσες για τους
παρακάτω λόγους:
(1) Οι γλώσσες προηγήθηκαν της προφητείας, άρα
ήταν το αρχικό σημείο.
(2) Σε καμιά άλλη περίπτωση βάπτισης με Πνεύμα
Άγιο δεν έχουμε αναφορά προφητείας, γι’ αυτό δεν είναι σταθερό σημείο.
(3) Οι γλώσσες εύκολα αναγνωρίζονται σαν κάτι
το υπερφυσικό, θαυμαστό σημείο ενώ η προφητεία δεν έχει την ίδια ανταπόκριση,
ιδιαίτερα σ’ ένα άπιστο ακροατή.
Οι
Σαμαρείτες μίλησαν σε γλώσσες
Αυτά
τα εδάφια στις Πράξ.η σχετικά με τους Σαμαρείτες που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, δεν
λένε σαφώς ότι μίλησαν σε γλώσσες, δεν δίνουν κανένα σημείο λήψης του
Πνεύματος. Όμως, παρά την έλλειψη λεπτομερών περιγραφών, υπήρχαν κάποια αισθητά
σημεία. Το βάπτισμα του Πνεύματος ήταν αντικειμενικά ένα αξιοπρόσεκτο
φαινόμενο, το οποίο πιστοί και άπιστοι αμέσως αναγνώριζαν σαν υπερφυσικό. Είναι
λογικό να συμπεράνουμε ότι αυτό που έβλεπαν και άκουγαν ώστε να εκπλήσσονται,
ήταν η ομιλία σε γλώσσες.
(1) Παρά
τα θαύματα, τη χαρά, την πίστη, και το βάπτισμα στο νερό, όλοι ήξεραν ότι οι
Σαμαρείτες δεν είχαν λάβει ακόμα το Πνεύμα. Ο Φίλιππος, ο Πέτρος και ο Ιωάννης
περίμεναν κάποιο συγκεκριμένο σημάδι και ήξεραν ότι οι Σαμαρείτες δεν είχαν
λάβει το Πνεύμα εξαιτίας της έλλειψης αυτού του σημείου.
(2) Όλοι
ήξεραν ότι οι Σαμαρείτες έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, τη στιγμή που ο Πέτρος και ο
Ιωάννης επέθεσαν τα χέρια πάνω τους. Πως; Θα υπήρξε ένα συγκεκριμένο σημάδι που
ο καθένας θα μπορούσε να το αντιληφθεί με σιγουριά. Επιπλέον αυτό το σημάδι
πρέπει να ήταν κάτι περισσότερο από ένα συναίσθημα, μια ομολογία πίστης, ή το
βάπτισμα στο νερό, γιατί όλα αυτά είχαν συμβεί νωρίτερα. Ούτε περίμεναν να δουν
κάποιο θαύμα, ή κάποιο πνευματικό χάρισμα να ενεργείται, γιατί θεραπείες και
εκβολές δαιμονίων είχαν ήδη συμβεί.
(3) Θα υπήρξε
κάποιο πολύ συγκεκριμένο σημείο, ώστε ο Σίμων ο μάγος να εντυπωσιαστεί τόσο και
να το επιθυμήσει. Ο Σίμων προφανώς ήθελε να αγοράσει και να χρησιμοποιήσει αυτό
το θαύμα στις παραστάσεις που έδινε. Ήθελε να μπορεί να βάζει τα χέρια του πάνω
σε ανθρώπους και να συμβαίνει το θαυμαστό σημείο που συνέβαινε σε κάθε βάπτιση.
Επαναλαμβάνουμε, το σημείο πρέπει να ήταν κάτι περισσότερο από χαρά, ομολογία
πίστης ή δοξολογία προς τον Θεό, πράγματα που εύκολα μπορούν να πλαστογραφηθούν
και δύσκολα θα εντυπωσίαζαν ένα μάγο και το σκεπτικιστικό ακροατήριό του.
Επιπλέον, το σημείο αυτό εντυπωσίασε το Σίμωνα, όσο κανένα άλλο θαύμα.
