ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΕ ΓΛΩΣΣΕΣ

«και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:4)

 

Ορισμός της έννοιας

Η ομιλία σε (ή με) γλώσσες είναι το υπερφυσικό δώρο να μιλάς άλλες γλώσσες εκτός από τη μητρική σου, χωρίς να τις έχεις διδαχτεί. Σήμερα, χρησιμοποιείται και ο όρος γλωσσολαλιά, που σηματοδοτεί ακριβώς αυτό το γεγονός.

Υπάρχουν τέσσερα σημεία στην Καινή Διαθήκη, που αναμφίβολα περιγράφουν την ομιλία σε γλώσσες:

1.          Πράξ.β
2.          Πράξ.ι:44-47
3.          Πράξ.ιθ:6
4.          Α΄Κορ.ιβ:14

Σε κάθε περίπτωση, όσοι μίλησαν με γλώσσες, το έκαναν με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού, «καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:4).

Το να μιλάει κάποιος σε γλώσσες δεν είναι ασυναρτησία ή κατά κάποιο τρόπο μια ακατάληπτη, εκστατική ομιλία χωρίς αντικειμενική έννοια.

Αυτοί που μιλάνε σε γλώσσες, μιλάνε γνήσιες γλώσσες, έστω κι αν οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Πολλές φορές, αυτοί που τους ακούν αναγνωρίζουν κάποιες γλώσσες (Πράξ.β).

Η γλώσσα μπορεί να είναι ανθρώπινη ή αγγελική στη φύση της (Α΄ Κορ.ιγ:1). Το να μιλάει κάποιος με γλώσσες δεν είναι ένα τυχαίο, άσχετο, ασήμαντον ή σπάνιο φαινόμενο, είναι ένα δώρο από το Θεό κι ένα σημαντικό μέρος του σχεδίου του Θεού για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης.

 

Ησ.κη:11-12

Ο Ησαΐας προφήτευσε το ρόλο των γλωσσών στην εκκλησία:

«διότι με χείλη ψελλίζοντα και με άλλην γλώσσαν θέλει ομιλεί προς τούτον τον λαόν· προς τον οποίον είπεν, Αύτη είναι η ανάπαυσις, με την οποίαν δύνασθε να αναπαύσητε τον κεκοπιασμένον, και αύτη είναι η άνεσις· αλλ' αυτοί δεν ηθέλησαν να ακούσωσι».

Η ανάπαυση και η άνεση είναι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.β:38 και γ:19), και ο Ησαΐας προφήτευσε ότι ψελλίζοντα χείλη  και άλλες γλώσσες θα συνοδεύουν το βάπτισμα αυτό.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Ησαΐας αναφερόταν μάλλον σε μια εχθρική εισβολή στο Ισραήλ (που θα μιλούσαν ακατανόητη γλώσσα για τους Ισραηλίτες), αλλά αυτός ο ισχυρισμός αγνοεί μερικά πολύ σημαντικά σημεία:

(1)    Ο Ησαΐας συσχέτισε τις γλώσσες με ανάπαυση και άνεση, όχι με επιδρομή.

(2)    Ο Πέτρος όταν μίλησε για το Άγιο Πνεύμα το συνέδεσε με άνεση. 

(3)  Ο Παύλος χρησιμοποίησε τα λόγια του Ησαΐα για να μιλήσει για τη γλωσσολαλιά: «Εν τω νόμω είναι γεγραμμένον ότι δι' ετερογλώσσων και διά ξένων χειλέων θέλω λαλήσει προς τον λαόν τούτον, και ουδέ ούτω θέλουσι με εισακούσει, λέγει Κύριος. Ώστε αι γλώσσαι είναι διά σημείον ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους· η προφητεία όμως είναι ουχί προς τους απίστους, αλλά προς τους πιστεύοντας» (Α’ Κορ.ιδ:21-22). Ήθελε να διδάξει ότι ο Θεός διάλεξε την ομιλία γλωσσών σαν σημάδι στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης, για να ενθαρρύνει τους άπιστους να πιστέψουν στο λόγο Του.

 

Μάρκος ις:17

Λίγο πριν την ανάληψή Του, ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι η ομιλία γλωσσών θα ακολουθεί σαν σημείο τους πιστούς:

«Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας» (Μάρκ.ις:17).

Αυτοί που δεν δέχονται την ομιλία γλωσσών επιτίθενται σ’ αυτό το εδάφιο χρησιμοποιώντας το παρακάτω εδάφιο 18 που αναφέρει και μερικά άλλα σημεία: «όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι».

Ερμηνεύουν λοιπόν αυτό το εδάφιο έτσι, σαν να θέλει να πει ότι οι χριστιανοί πρέπει ν’ αποδείξουν την πίστη τους πιάνοντας δηλητηριώδη φίδια και προσπαθούν να συνδέσουν τις γλώσσες με το πιάσιμο φιδιών, για να δυσφημίσουν το προηγούμενο εδάφιο.

Ουσιαστικά, δηλαδή λένε, «δεν μπορούμε να καταλάβουμε το εδάφιο 18 και γι’ αυτό αρνούμαστε ν’ ακούσουμε το εδάφιο 17». Ωστόσο, ο σωστός τρόπος είναι να πλησιάσεις και τα δύο εδάφια μαζί.

Το εδάφιο 18 δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει σκόπιμα να πιάσουμε δηλητηριώδη φίδια σαν δοκιμασία της πίστης μας. Το παράδειγμα του πειρασμού του Χριστού από το σατανά το ξεκαθαρίζει αυτό. Ο σατανάς χρησιμοποίησε μια υπόσχεση της Παλαιάς Διαθήκης για προστασία και απαίτησε από τον Ιησού ν’ αποδείξει την αλήθεια της γραφής και της δικαιοσύνης Του, με το ν’ αυτοκτονήσει (Ματθ.δ:6).

Ο Ιησούς απάντησε: «Πάλιν είναι γεγραμμένον, δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου» (εδ.7). Ποτέ δεν θα πιέσουμε το Θεό να ενεργήσει μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, και δεν θα μπούμε σκόπιμα σε φασαρίες, για να δούμε τι θα κάνει ο Θεός. Δεν μπορούμε ν’ αποδείξουμε την πίστη μας ή το λόγο Του, προσπαθώντας να κάνουμε κακό στον εαυτό μας, γιατί αυτό είναι αντίθετο με το θέλημά Του.

Κατανοώντας σωστά, το εδάφιο Μάρκ.ις:18 υπόσχεται προστασία στην περίπτωση ατυχήματος. Αν ένα παιδί του Θεού αθέλητα, τυχαία δαγκωθεί από κάποιο ερπετό, μπορεί να εμπιστευτεί το Θεό για απελευθέρωση. Αυτό εναρμονίζεται όμορφα με το υπόλοιπο εδάφιο 18 που μας λέει ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε το Θεό σε περίπτωση αρρώστιας, ή στην περίπτωση που κατά λάθος πιούμε κάτι δηλητηριώδες.

Για παράδειγμα, όταν ο Παύλος δαγκώθηκε από την έχιδνα καθώς μάζευε φρύγανα, απλά την τίναξε από το χέρι του και κατά θαυμαστό τρόπο δεν έπαθε τίποτα (Πράξ.κη:1-6).

Είναι προφανές, ότι το Μάρκ.ις:18 έχει επίσης πνευματική  σημασία, υποσχόμενο στον πιστό δύναμη ενάντια στις δαιμονικές δυνάμεις. Από τη Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη η Βίβλος περιγράφει τον σατανά σαν ερπετό. Όταν ο Ιησούς έδωσε στους 70 μαθητές Του δύναμη κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, τους είπε:

«Ιδού, δίδω εις εσάς την εξουσίαν του να πατήτε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θέλει σας βλάψει» (Λουκ.ι:19).

Είναι λογικό λοιπόν να συμπεράνουμε ότι το Μάρκ.ις:18 υπόσχεται προστασία από δαγκάματα ερπετών, αλλά και νίκη στις μάχες ενάντια σε πνευματικούς εχθρούς. Την ίδια στιγμή, η υπόσχεση αυτή δεν μας λέει να πειράζουμε το Θεό με το να πιάνουμε σκόπιμα φίδια, για να δοκιμάζουμε την πίστη μας. Δεν θα μειώσουμε το εδάφιο 18 για να απορρίψουμε το εδάφιο 17, αλλά θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και τα δύο εδάφια μαζί και να τα εφαρμόσουμε στη ζωή μας.

Μια δεύτερη αντίρρηση στο Μάρκ.ις:17 λέει ότι δύο σημαντικά Ελληνικά χειρόγραφα της Βίβλου, δεν περιέχουν τα εδάφια Μάρκ.ις:9-20.

Λένε λοιπόν ότι αυτά τα εδάφια δεν είναι ο θεόπνευστος λόγος του Θεού. Ωστόσο, πολλοί παραδοσιακοί μελετητές πιστεύουν ότι αυτά τα εδάφια είναι θεόπνευστα για τους παρακάτω λόγους:

    (1)  Το επιχείρημα ενάντια στο εδάφιο που εξετάζουμε, βασίζεται κυρίως στα δυο παλιά χειρόγραφα, το Σιναϊτικό κώδικα και τον κώδικα του Βατικανού. Όμως, και τα δύο αυτά χειρόγραφα, ομολογουμένως, περιέχουν κι άλλες λανθασμένες προσθήκες και παραλείψεις. Για παράδειγμα, και τα δύο περιέχουν μερικά απόκρυφα βιβλία και ο κώδικας του Βατικανού παραλείπει την Καινή Διαθήκη μετά το Εβρ.θ:14. Ο ίδιος κώδικας, εκεί που κανονικά έπρεπε να υπάρχουν τα εδάφια Μάρκ.ις:9-20, έχει μια κενή στήλη. Η ηλικία των χειρογράφων δεν σημαίνει απαραίτητα μεγαλύτερη αξιοπιστία. Ίσως αυτά τα χειρόγραφα δεν χρησιμοποιούντο τόσο πολύ εξαιτίας της γνωστής αναξιοπιστίας τους, ενώ άλλα πιο σωστά, εφθάρησαν εξαιτίας της μεγάλης χρήσης και καταστράφηκαν όταν ετοιμάστηκαν καινούρια αντίγραφά τους.

   (2)  Ένας πολύ μεγάλος αριθμός άλλων σημαντικών χειρογράφων περιέχουν αυτά τα εδάφια συμπεριλαμβανομένου και του τρίτου κατά σειρά αξίας, του Αλεξανδρινού κώδικα.

    (3)  Τα εδάφια βρίσκονται σε πολλές νεότερες μεταφράσεις όπως η Λατινική, η Συριακή, η Κοπτική, η Γοτθική.

   (4)  Πολλοί αποστολικοί εκκλησιαστικοί πατέρες αναφέρουν ή υπαινίσσονται αυτά τα εδάφια. Ανάμεσά τους ο Ειρηναίος, ο Παπίας, ο Ιουστίνος, ο Τερτυλλιανός, ο Ιππόλυτος, ο Αμβρόσιος, ο Χρυσόστομος, ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος.

     (5)  Αυτά τα εδάφια συμφωνούν και με άλλες αναφορές του λόγου του Θεού.

   (6)  Οι διδασκαλίες που περιέχουν αυτά τα εδάφια βρίσκονται και σε άλλες Γραφικές αναφορές.

   (7)  Είναι εξαιρετικά απίθανο κάποιος σκόπιμα να κατασκεύασε αυτά τα εδάφια που διδάσκουν την ομιλία σε γλώσσες, εξουσία πάνω σε ακάθαρτα πνεύματα, θεία προστασία και θεία θεραπεία. Αν η εκκλησία δεν πίστευε αυτές τις διδασκαλίες (όπως οι κριτικοί των γλωσσών ισχυρίζονται), γιατί κάποιος να προσθέσει αυτά τα εδάφια και γιατί η πρώτη εκκλησία να τα δεχτεί;

    (8)  Το Μάρκ.ις:8 λέει: «Και εξελθούσαι ταχέως, έφυγον από του μνημείου· είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις, και δεν είπον ουδέν προς ουδένα· διότι εφοβούντο». Αυτό απλά δεν ακούγεται σαν ένα αληθοφανές τέλειωμα του ευαγγελίου του Μάρκου. Δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός θα άφηνε αυτή την χαμηλών τόνων αναφορά που έχει να κάνει με φόβο και απελπισία, χωρίς να αναφερθεί στην ανάσταση και την αποστολή των μαθητών.

    (9)  Τα εδάφια αυτά αμφισβητούνται εξαιτίας της βαθμιαίας εξαφάνισης των πνευματικών χαρισμάτων, λόγω του ότι η χριστιανοσύνη έχασε την επαφή της με το Άγιο Πνεύμα. Όσοι απορρίπτουν αυτά τα εδάφια, το κάνουν λόγω του περιεχομένου τους.

   (10)  Αν για κάποιο λόγο μερικά αντίγραφα του ευαγγελίου του Μάρκου κυκλοφόρησαν ατέλειωτα, αυτό δεν έπεται ότι άλλα αντίγραφα δεν περιείχαν το τελείωμα.

Με λίγα λόγια, απλά δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για να απορριφθούν τα εδάφια Μάρκ.ις:9-20 από τη Γραφή. Πρέπει να δεχτούμε τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο 17 έτσι όπως είναι, η ομιλία σε γλώσσες είναι ένα σημείο που θα παρακολουθεί τους χριστιανούς πιστούς όπου κι αν βρίσκονται.