Το Δείπνο του Κυρίου:

 

Γιατί το κάνουμε; Μέχρι πότε;

Λουκάς κβ:14-20, Α' Κορινθίους ια:23-34

 

Είναι καλό να ξέρουμε, αυτά που πιστεύουμε γιατί τα πιστεύουμε. Είναι καλό να θυμόμαστε τι πιστεύουμε, γιατί το πιστεύουμε και να μπορούμε να το εξηγήσουμε και σε άλλους. Η υποχρέωσή μας όμως, δεν σταματάει όταν εμείς καταλάβουμε την αλήθεια του ευαγγελίου. Χρειάζεται να την ξέρουμε τόσο καλά, ώστε σαν γενιά, να είμαστε σε θέση να τα μεταδώσουμε, να τα διδάξουμε στην επόμενη γενιά.

«και όσα ήκουσας παρ' εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι» (Β’ Τιμβ:2).

Χρειάζεται λοιπόν να ξέρουμε τόσο καλά το λόγο του Θεού, ώστε να μπορούμε να τον διδάξουμε και σε άλλους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον Ιησού, αλλά και μέσα στην εκκλησία, στην επόμενη γενιά.

 

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

Το πρώτο που θα μελετήσουμε σήμερα, είναι το «γιατί» έχουμε αυτή την τελετή. Η απλή απάντηση είναι πως καθιερώθηκε από τον ίδιο τον Κύριό μας. Και αυτό είναι το πρώτο βασικό πράγμα που χρειάζεται να θυμόμαστε.

Δεν το αποφάσισαν άνθρωποι, επειδή ήθελαν να δημιουργήσουν μια όμορφη θρησκευτική τελετή. Και στα τρία ευαγγέλια (Ματθαίο, Μάρκο και Λουκά), διαβάζουμε πως ο ίδιος ο Ιησούς θέσπισε αυτή την τελετή (Λουκ.κβ.14-20).

Το ίδιο λέει και ο απόστολος Παύλος στην Α΄Κορ.ια:23-25. «Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ' ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου».

Ο Παύλος λέει πως αυτό που τους διδάσκει, δεν το έβγαλε από το μυαλό του, αλλά του παραδόθηκε από τον Κύριο και τους το δίνει, ώστε και αυτοί να συνεχίσουν να το κάνουν.

Γιατί είναι σημαντικό όμως αυτό, και γιατί επιμένουμε στο σημείο αυτό; Πολλά πράγματα που κάνουμε σαν χριστιανοί τα ορίζουμε με βάση τις γενικές αρχές του λόγου του Θεού χωρίς να υπάρχει άμεση διδασκαλία στο θέμα.

Για παράδειγμα οι ύμνοι μας. Όταν μαζευόμαστε, θέλουμε να δοξάσουμε το Θεό και για αυτό ψάλλουμε ύμνους. Ένα ολόκληρο βιβλίο της Αγίας Γραφής, οι Ψαλμοί, μας φανερώνει πως ο Θεός χαίρεται όταν Τον λατρεύουμε και ψάλλουμε. Δεν λέει όμως πουθενά πόσους ύμνους πρέπει να ψάλουμε, ούτε ποιους. Ούτε λέει τι χρώμα πρέπει να έχει το υμνολόγιο.

Όταν κάποιοι παντρεύονται μέσα στην εκκλησία δεν υπάρχει μέσα στην Γραφή κάποιο συγκεκριμένο τυπικό. Ή δεν μας λέγεται το τι ώρα θα είναι η λατρεία, ούτε πόση ώρα θα διαρκεί.

Η τελετή αυτή όμως, όπως την κάνουμε, και το ότι την έχουμε, οφείλεται σε άμεση διδασκαλία της Αγίας Γραφής, και μάλιστα στο γεγονός πως ο Χριστός ο ίδιος την ξεκίνησε. Γι’ αυτό και λέγεται: «Το Δείπνο του Κυρίου». 

 

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως όταν ο Χριστός δείπνησε με τους μαθητές, ζήτησε ο ίδιος να το επαναλαμβάνουν συχνά.

«Και λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν» Λουκ.κβ:19.

«τούτο κάμνετε» Είναι χρόνος διάρκειας. Δεν λέει τούτο «κάματε», εννοώντας μια φορά.

«και ευχαριστήσας έκοψε και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου» Α΄ Κορ.ια:24 & 25

«Οσάκις πίνητε» σημαίνει όσες φορές το κάνετε. Εννοεί την επανάληψη.

Η επανάληψη, δεν είναι απλά ανθρώπινος συναισθηματισμός, έτσι για να κάνουμε κάτι που έκανε και ο Σωτήρας μας. Το επαναλαμβάνουμε επειδή ο Χριστός το ζήτησε.

Η επανάληψη, όταν γίνεται σωστά, μας βοηθάει να θυμόμαστε τι έκανε ο Χριστός για μας. Γιατί είμαστε εδώ σήμερα. Γιατί 2023 χρόνια μετά το θάνατό Του, οι πιστοί του Χριστού συνεχίζουν να Τον λατρεύουν.

Το δείπνο, κάθε φορά που το κάνουμε, μας πάει πίσω, μας θυμίζει ότι εμείς σήμερα είμαστε εδώ, γιατί ο Ιησούς πέθανε για μας. Και θυμόμαστε πως το κέντρο της πίστης μας είναι ο Ιησούς και το έργο Του.

Αν ο Χριστός δεν είχε υπακούσει στο θέλημα του Πατέρα, αν δεν είχε πεθάνει, κανένας από μας δεν θα ήταν σήμερα εδώ, σίγουρα κάπου αλλού θα ήμασταν.

Κάτι άλλο που μας θυμίζει το δείπνο, είναι το ποιοι ήμασταν κάποτε. Τώρα, είμαστε συγχωρεμένοι αμαρτωλοί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ δεν οφείλεται στην καταγωγή μας, επειδή μας έφεραν οι γονείς μας, για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο για το ότι ο Θεός έκανε έλεος στη ζωή μας. Κι αυτό μπαίνει στη θέση του με το δείπνο του Κυρίου.

Μας συγχώρεσε, μας ελέησε, μας άλλαξε, όχι επειδή το αξίζαμε, αλλά επειδή Εκείνος το θέλησε. «Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς διά του λόγου της αληθείας…» (Ιάκ.α:18).

Επειδή σαν άνθρωποι ξεχνάμε, είναι σημαντικό κάθε τόσο τα πράγματα να μπαίνουνε στη θέση τους. Να θυμόμαστε ποιος είναι ο Θεός, ποιοι είμαστε εμείς και γιατί είμαστε εδώ.

Για να ζήσω τη ζωή της ευσέβειας που μου ζητάει ο λόγος του Θεού, πρέπει να έχω μια σωστή εικόνα για το Θεό. Σωστή εικόνα για το Θεό υπάρχει, όταν συνειδητά ζω ανάμεσα σε δύο πόλους: το φόβο του Θεού – γιατί καταλαβαίνω πως ο Θεός είναι άγιος, είναι παντοδύναμος, είναι πανάγαθος – και την αγάπη Του.

Μόνο όταν έχω συναίσθηση πόσο μακριά είναι ο Θεός από μένα, ηθικά, ότι δεν ανέχεται την παραμικρή αμαρτία, τότε είμαι σε θέση, με κατάνυξη να πάρω μέρος στο δείπνο του Κυρίου.

Γιατί καταλαβαίνω την αγάπη Του, θυμάμαι ότι ο Ιησούς πέθανε για μένα. Αυτός που ήρθε και με βρήκε, και με έσωσε δεν ήταν ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, κάποιος ήρωας, αλλά ο Θεός!

Όταν αυτό το καταλάβω καλά, βάζει τα πράγματα στη θέση τους και μου θυμίζει να είμαι ταπεινός.

 

Το τρίτο πράγμα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που παίρνουμε μέρος στο δείπνο, είναι ότι η συμμετοχή μας είναι μια μορφή διακήρυξης.

«Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού» Α΄ Κορ.ια:26

Καταγγέλλουμε, διακηρύττουμε μ’ ένα δυναμικό τρόπο το θάνατο του Χριστού. Το δείπνο του Κυρίου είναι μια Γραφική αναπαράσταση της θυσίας του Χριστού. Όταν λέμε ότι θυμόμαστε, δεν εννοούμε το πρόσωπο, αλλά το γεγονός της θυσίας.

Μπορεί να πει κάποιος: καλά με άλλο τρόπο δεν μπορούμε να το θυμόμαστε; Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, όταν θέλανε να θυμούνται κάτι έφτιαχναν μνημεία.

Ο Ιησούς δεν θέλει όταν Τον θυμόμαστε να κοιτάμε απλά ένα μνημείο, θέλει – και ας το προσέξουμε καλά αυτό – να συμμετέχουμε στο γεγονός συμβολικά. Δεν θέλει να δούμε μια ταινία από τα παλιά. Στην επέτειο του γάμου μας, βάζουμε να δούμε το βίντεο που τραβήξαμε. Ο Χριστός όμως δεν θέλει να δούμε το βίντεο, θέλει να συμμετάσχουμε συμβολικά στο βίντεο.  

Ο καθένας εδώ μέσα, που έχει πλυθεί με το αίμα Του, σε λίγο πρέπει να διακηρύξει: Κύριε ΘΥΜΑΜΑΙ και διακηρύττω ότι πέθανες για μένα. Πήρες πάνω στο σώμα Σου και τις δικές μου αμαρτίες. Με το αίμα Σου έχεις καθαρίσει και τη δικιά μου καρδιά. Καθώς συμμετέχω, καταγγέλλω ότι η ζωή μου είναι τέτοια που φανερώνει ότι έχω πνευματική κοινωνία μ’ Εσένα τον Ιησού Χριστό.

Μας πάει πίσω, στην αρχή όπως είπαμε και μας θυμίζει πως η Σωτηρία μας έχει σαν βάση το Σταυρό και το θάνατο του Χριστού. Τη Σωτηρία μας κάποιος την πλήρωσε με το αίμα Του και τη ζωή Του. Αν δεν ήταν ο Ιησούς επάνω στο Σταυρό, εσύ και εγώ έπρεπε να ήμασταν. Γιατί ο μισθός για την αμαρτία μας είναι ο θάνατος (Ρωμ.ς:23).

Οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό στη ζωή τους. Παρόλο που θεωρητικά είμαστε σε χριστιανικό έθνος, πόσοι ενδιαφέρονται για το Θεό; Ο καθένας ζει τη ζωή του για τον εαυτό του.

Και ο μισθός γι’ αυτή την απομάκρυνση είναι ο θάνατος. Και έρχεται ο Χριστός και πεθαίνει στη θέση μας. Και  υποφέρει τις συνέπειες της δικής μου και της δικής σου παρακοής. Δεν πέθανε έτσι αόριστα για το καλό της ανθρωπότητας. Πέθανε για να πληρώσει τη δική μου και δική σου νόμιμη τιμωρία.

Εμείς έπρεπε να πεθάνουμε, γιατί η ζωή μας κυβερνιόταν από την αμαρτία. Γεννηθήκαμε με αμαρτωλή φύση και εκ φύσεως ήμασταν τέκνα οργής (Εφες.β:3), έπρεπε να τιμωρηθούμε, αλλά ήρθε ο Χριστός και πήρε πάνω στο σώμα του την τιμωρία μας.

«αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμ.ε:8).

Γι’ αυτό και το τραπέζι αυτό είναι τραπέζι χαράς. Ναι, ερχόμαστε με σοβαρότητα, σεβασμό και φόβο Θεού, αλλά και με χαρά.

Είμαι χαρούμενος γιατί ο Χριστός με δέχτηκε, πλήρωσε το χρέος μου και έχω ελπίδα. Το σώμα μου μπορεί να πεθάνει, αλλά εγώ θα είμαι στην παρουσία Του και μια μέρα θα έχω ένδοξο σώμα, σαν το σώμα του Ιησού, όταν αναστήθηκε.

Πολλές φορές ταυτίζουμε τη σοβαρότητα με τη λύπη. Λάθος. Υπάρχει σεβασμός, καθώς στεκόμαστε με δέος μπροστά στο Θεό, αλλά και χαρά. Συνήθως έχουμε κατεβασμένα πρόσωπα όταν παίρνουμε μέρος στο δείπνο. Να έχουμε πρόσωπα που δείχνουν σεβασμό αλλά και χαρά.

Θα έρθει μια μέρα, που αυτό το δείπνο δεν θα γίνεται πια, θα είμαστε τότε στην παρουσία του Θεού. Εκεί δεν θα υπάρχει ούτε πόνος ούτε δάκρυ γιατί «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον» (Αποκ.κα:4).

Το μήνυμα του δείπνου του Κυρίου είναι μήνυμα χαράς. Καλεί τον καθένα να θυμηθεί ότι ο Χριστός πέθανε γι’ αυτόν, κι αν ο Θεός σε έχει πλύνει με το αίμα του Χριστού και σε έχει καθαρίσει, από τώρα μπορείς να χαίρεσαι καθώς έχεις μια πολύ μικρή εικόνα του πόσο ένδοξα και όμορφα θα είναι σ’ εκείνη τη γιορτή, όταν θα έρθει ο Ιησούς για να πάρει την εκκλησία Του.

Αυτή η αλήθεια έχει μια πρακτική συνέπεια. Η συμμετοχή μου στο δείπνο σημαίνει ότι κι εγώ προσωπικά καταγγέλλω τη θυσία του Χριστού. Αναγνωρίζω ότι έχω συμφιλιωθεί με το Θεό, έχω αναγεννηθεί.

Τώρα είμαι παιδί του Θεού, κι αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση για να πάρω μέρος στο δείπνο. Καθένας που παίρνει μέρος στο δείπνο, κάθε φορά που το κάνει, ομολογεί δημόσια ότι ο Χριστός τον συγχώρεσε και τον δικαίωσε.

«Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» Πράξ.δ:12.

 

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ

Το γεγονός ότι συμμετέχω σ’ αυτή την τελετή, σημαίνει πως κι εγώ διακηρύττω τη θυσία του Χριστού. Σημαίνει πως αναγνωρίζω ότι όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα, πως ισχύουν και για μένα.

Έχεις σκεφτεί εσύ τη δική σου σχέση με το Χριστό; Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων πως δεν υπάρχει άλλο όνομα δοσμένο κάτω από τον ουρανό με το οποίο πρέπει να σωθούμε. Αυτό ισχύει και για μας.

Δεν μας σώζει το ότι μεγαλώσαμε στην εκκλησία αυτή. Ούτε το ότι ο μπαμπάς ή ο παππούς ή ο θείος ήταν πρεσβύτερος ή ποιμένας ή δάσκαλος στο Κυριακό. Ούτε η εκκλησία μας πάει στο Θεό, ούτε οι γονείς μας, ούτε οι καλοσύνες και οι ελεημοσύνες μας. Ο Χριστός μας σώζει.

 Έχεις πάει στο Χριστό εσύ; Του έχεις ζητήσει συγνώμη για τη ζωή σου, που είσαι μακριά Του; Τον παρακάλεσες να σε συγχωρέσει και να σε κάνει παιδί Του; (Ιωάν.α:12). Τον έκανες Κύριο και Σωτήρα σου, στη ζωή σου; Μετάνιωσες για τις αμαρτίες σου; Αν δεν είσαι σίγουρος, σκέψου την προσφορά του Χριστού, πάρε την απόφαση τώρα! Στο τέλος έλα και βρες με και πες μου τι αποφάσισες.

Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Δείπνο αυτό. Αν είσαι μέσα σου σίγουρος, πως πήγες στο Χριστό και έβαλες την πίστη σου επάνω στην θυσία Του, αν με πίστη και μετάνοια βαπτίστηκες στο όνομα Του, τότε μπορείς να συμμετέχεις.

 

ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ;

Μέχρι πότε θα τελούμε το Δείπνο; Στην  Α΄ Κορ.ια:26, διαβάσαμε «μέχρι της ελεύσεως αυτού» εννοείται του Χριστού. Μέχρι να έρθει στην αρπαγή. Μετά, θα καθίσουμε στο μεγάλο γιορτινό τραπέζι στον ουρανό.