Η σημασία του βιβλίου των Πράξεων

Η Καινή Διαθήκη αποτελείται από 4 μέρη:

(1)  Τα ευαγγέλια (Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά, Ιωάννη),

(2)  Την εκκλησιαστική ιστορία (Πράξεις των αποστόλων),

(3)  Τις επιστολές (από την προς Ρωμαίους μέχρι του Ιούδα),

(4)  Προφητεία (βιβλίο της Αποκάλυψης).

Τα ευαγγέλια είναι ιστορικές αναφορές της ζωής, της διδασκαλίας, της διακονίας, του θανάτου, της ανάστασης και της ανάληψης του Ιησού Χριστού.

Κανένα ευαγγέλιο δεν περιγράφει την ίδρυση της εκκλησίας. Περιγράφουν Αυτόν που θα ιδρύσει την εκκλησία Του πάνω στη διδασκαλία και τα έργα Του.

Το βιβλίο των Πράξεων, είναι διηγηματική εξιστόρηση της εκκλησίας της Καινής Διαθήκης, περιγράφοντας το ξεκίνημά της στην Ιερουσαλήμ, και την εξάπλωσή της σε όλο τον Ιούδα, τη Σαμάρεια, και τον Εθνικό κόσμο.

Οι Επιστολές, είναι γράμματα με οδηγίες και συμβουλές, γραμμένα προς αναγεννημένους πιστούς, για να τους βοηθήσουν στη χριστιανική τους ζωή. Ενώ οι Επιστολές περιλαμβάνουν αναφορές της αρχικής εμπειρίας της πίστης, θεωρούν σαν δεδομένο ότι οι αναγνώστες έχουν ήδη αναγεννηθεί από το νερό και το Πνεύμα.

Το βιβλίο της Αποκάλυψης απευθύνεται επίσης σε στερεωμένες εκκλησίες και πιστούς, αποκαλύπτοντας τα μελλοντικά σχέδια του Θεού.

Οι Πράξεις των αποστόλων είναι το μοναδικό βιβλίο στη Γραφή που περιέχει ιστορικές αναφορές ανθρώπων που γεύτηκαν την εμπειρία της αναγέννησης στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης, συμπεριλαμβανομένων όλων των αναφορών χριστιανικού βαπτίσματος στο νερό και στο Πνεύμα.

Εξαιτίας της φύσης και του σκοπού του, το βιβλίο περιέχει σαφείς μαρτυρίες σχετικά με ερωτήσεις όπως «Πως μπορώ να σωθώ».

Το βιβλίο των Πράξεων είναι το υπόδειγμα και ο κανόνας για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης, κι όχι η εξαίρεση. Αν οι Πράξεις δεν είναι ο κανόνας, τότε η Γραφή δεν δίνει κανένα παράδειγμα του πως πρέπει να είναι η εκκλησία. Οι πέντε αναφορές βαπτίσματος με Άγιο Πνεύμα στις Πράξεις δεν είναι πλήρεις, αλλά αντιπροσωπευτικές περιγραφές του τρόπου που ο Θεός εξέχεε το Πνεύμα Του σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα.

 

Η μέρα της Πεντηκοστής

 

Σε υπακοή της εντολής του Ιησού, περίπου 120 μαθητές επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ μετά την ανάληψή Του με σκοπό να περιμένουν την βάπτιση με Πνεύμα Άγιο.

Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν οι 12 απόστολοι (με το Ματθία, αντικαταστάτη του Ιούδα), η Μαριάμ, η μητέρα του Ιησού, τα αδέλφια του Ιησού, και μερικές γυναίκες (Πράξ.α:12-26).

Φαίνεται ότι ήταν μαζεμένοι σ’ ένα ανώγειο την ημέρα της Πεντηκοστής, Εβραϊκής γιορτής που ξεκινούσε 50 μέρες μετά το Πάσχα. Αυτή τη συγκεκριμένη μέρα λοιπόν, οι 120 έλαβαν το Άγιο Πνεύμα και μίλησαν σε νέες γλώσσες (Πράξ.β:1-4).

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μόνο οι 12 απόστολοι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, αλλά αυτό είναι τελείως λάθος:

(1)  Ο Ιησούς έδωσε την υπόσχεση προς όλους όσους βρισκόταν εκεί την ημέρα της ανάληψής Του, όχι μόνο στους δώδεκα.

(2)  Και οι 120 πήγαν στο ανώγειο, περιμένοντας την εκπλήρωση της υπόσχεσης και δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι έφυγαν κάποιοι.

(3)  Στην προφητεία του Ιωήλ, την οποία ο Πέτρος συσχέτισε με τη μέρα της Πεντηκοστής, ο Θεός είπε ότι θα εκχέει το Πνεύμα Του επί πάσα σάρκα (Πράξ.β:16-18). Αυτό το τελευταίο, σίγουρα περιγράφει περισσότερους από δώδεκα. Και οι 120 συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών έλαβαν το Άγιο Πνεύμα.

Μπορούμε να δεχτούμε σαν δεδομένο ότι άλλοι 3.000 έλαβαν το Πνεύμα ανταποκρινόμενοι στο κήρυγμα του Πέτρου, καθώς φαίνεται από τα παρακάτω:

(1) Ο Πέτρος υποσχέθηκε το δώρο του Αγίου Πνεύματος σε όλους που άκουγαν το λόγο του (Πράξ.β:38-39), και 3.000 μετά χαράς δέχτηκαν τα λόγια του (Πράξ.β:41). Ο Πέτρος ξεκίνησε το κήρυγμα του, εξηγώντας τι συνέβη πριν λίγο σ’ αυτόν και τελείωσε προσφέροντας την ίδια εμπειρία στο ακροατήριό του.

(2) Οι 3.000 πίστεψαν στο μήνυμά του και το οικειοποιήθηκαν, αφού άκουσαν ότι το δώρο του Αγίου Πνεύματος είναι γι’ αυτούς.

(3) Οι 3.000 βαπτίστηκαν (Πράξ.β:41). Έστω κι αν αυτό σημαίνει βάπτισμα στο νερό μόνο, αυτοί οι άνθρωποι είχαν ακούσει πριν λίγο ότι το Άγιο Πνεύμα δίδεται σε όσους μετανοήσουν και βαπτιστούν στο νερό, στο όνομα του Ιησού.

(4) Διαβάζουμε στο Πράξ.β:41 ότι οι 3.000 «προσετέθησαν» προφανώς στους 120 που πριν λίγο είχαν βαπτιστεί με Άγιο Πνεύμα.

Όλοι οι 3.120 ήταν Εβραίοι ή Εβραίοι προσήλυτοι, γιατί πολύ αργότερα οι Εβραίοι χριστιανοί δεν ήταν σίγουροι αν και τα Έθνη μπορούν να σωθούν (Πράξ.ι-ια).

Κάποιοι μπορεί να ήταν προσήλυτοι – γεννημένοι Εθνικοί, που είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό (Πράξ.β:10). Οι 120 ήταν ως επί το πλείστον Γαλιλαίοι, αλλά οι 3.000 ήταν Ιουδαίοι από πολλές διαφορετικές χώρες που είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν τη γιορτή της Πεντηκοστής (Πράξ.β:5-11).

Όλη αυτή η ομάδα των πιστών μαζεύτηκαν αργότερα για προσευχή και «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου» (Πράξ.δ:31). Αυτό δεν ήταν πρωταρχικό βάπτισμα, αλλά ανανέωση και χρίσμα στους ήδη βαπτισμένους στο Πνεύμα Εβραίους πιστούς.

Για να κλείσουμε, η μέρα της Πεντηκοστής αντιπροσωπεύει το πρώτο περιστατικό βάπτισης με Πνεύμα Άγιο, ιδιαίτερα, την πρώτη έκχυση του Πνεύματος στους Εβραίους.

  

Σαμάρεια

 

Η δεύτερη αναφορά βάπτισης με Πνεύμα Άγιο (έκχυση του Πνεύματος σε ανθρώπους για πρώτη φορά) συνέβη στη Σαμάρεια. Φυλετικά και θρησκευτικά, οι Σαμαρείτες ήταν μίγμα Εβραίων και Εθνικών κι έτσι αποτελούσαν μια τάξη ανθρώπων ξεχωριστή απ’ τους άλλους.

Ο Φίλιππος ο ευαγγελιστής (ένας απ’ τους 7 διακόνους, όχι από τους 12 αποστόλους), έφερε το ευαγγέλιο στη Σαμάρεια. Οι Σαμαρείτες άκουσαν το κήρυγμά του, είδαν θαύματα (συμπεριλαμβανομένων θεραπειών και απελευθέρωση από δαιμόνια), είχαν μεγάλη χαρά, πίστεψαν στο μήνυμά του και βαπτίστηκαν στο νερό στο όνομα του Ιησού. Όμως, παρόλα αυτά, δεν είχαν βαπτιστεί στο Πνεύμα (Πράξ.η:6-16).

Αυτό το γεγονός φανερώνει ότι το βάπτισμα του Πνεύματος είναι συγκεκριμένη εμπειρία που δεν πρέπει να συγχέεται ούτε οπωσδήποτε ακολουθεί θαύματα, συναισθηματικές φορτίσεις, διανοητική πίστη, μετάνοια ή βάπτισμα στο νερό.

Όταν οι απόστολοι άκουσαν τι συνέβη στη Σαμάρεια, έστειλαν τον Πέτρο και τον Ιωάννη. Όταν αυτοί προσευχήθηκαν για τους Σαμαρείτες και επέθεσαν τα χέρια τους πάνω τους, οι Σαμαρείτες έλαβαν το Άγιο Πνεύμα (Πράξ.η:17).

Οι Σαμαρείτες δεν είχαν λάβει το Άγιο Πνεύμα, μέχρι που ο Πέτρος και ο Ιωάννης επέθεσαν τα χέρια τους. Προφανώς δεν ήταν πλήρως προετοιμασμένοι νωρίτερα. Είχαν πιστέψει στο Φίλιππο (η:12), αλλά σίγουρα δεν είχαν παραδοθεί ολοκληρωτικά στον Ιησού. Όταν έφτασαν ο Πέτρος και ο Ιωάννης, προσευχήθηκαν γι’ αυτούς, επέθεσαν τα χέρια πάνω τους, η πίστη τους αυξήθηκε σε σημείο να λάβουν το Άγιο Πνεύμα.

Αυτή η ιστορία δεν μας διδάσκει ότι ένας απ’ τους 12 αποστόλους θα έπρεπε να είναι παρών για να λάβει κάποιος το Άγιο Πνεύμα, γατί ο Παύλος το έλαβε όταν κάποιος μαθητής, ο Ανανίας, προσευχήθηκε πάνω του (Πράξ.θ).

Οι μαθητές στην Έφεσο πληρώθηκαν με το Πνεύμα όταν ο Παύλος προσευχήθηκε γι’ αυτούς (Πράξ.ιθ). Με την ίδια λογική, η επίθεση των χειρών δεν είναι κάτι απαραίτητο, αφού οι 120 έλαβαν το Πνεύμα χωρίς τέτοια πρακτική (Πράξ.β) και το ίδιο συνέβη με τον Καρνήλιο (Πράξ.ι).

Η επίθεση των χεριών έχει την παρακάτω σημασία και σκοπό:

(1)    Εκδηλώνει υποταγή στο σχέδιο του Θεού και τις εξουσίες που Αυτός έχει θέσει.

(2)    Συμβολίζει τη χορήγηση της ευλογίας, της υπόσχεσης και της κλήσης του Θεού.

(3)    Βοηθάει ν’ αυξηθεί η πίστη αυτού που ζητάει.

Η εμπειρία των Σαμαρειτών, φανερώνει ότι κάποιος μπορεί να πιστέψει κάποια στιγμή, να βαπτιστεί στο νερό, και να μην έχει λάβει το Πνεύμα. Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Ρωμ.η:9). Οι Σαμαρείτες λοιπόν χρειαζόταν το βάπτισμα του Πνεύματος για να ολοκληρωθεί η σωτηρία τους, όπως παραδειγματικά φανερώνει η περίπτωση του Σίμωνα του μάγου.

 

Η μεταστροφή του Παύλου

 

Ο Θεός συνέλαβε τον Σαούλ από την Ταρσό (Παύλο), μ’ ένα φως από τον ουρανό, αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή ο Παύλος ήταν σωσμένος. Μάλλον, ο Κύριος του είπε «Σηκώθητι και είσελθε εις την πόλιν, και θέλει σοι λαληθή τι πρέπει να κάμης» (Πράξ.θ:6).

Ο Θεός έστειλε τον Παύλο στον Ανανία προκειμένου να βρει και πάλι το φως του και να «πλησθή Πνεύματος Αγίου» (θ:17). Όταν ο Ανανίας επέθεσε τα χέρια του στον Παύλο και προσευχήθηκε γι’ αυτόν, ο Παύλος αμέσως ανάβλεψε, σηκώθηκε και βαπτίστηκε (Πράξ.θ:18).

Με ασφάλεια μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Παύλος έλαβε το Άγιο Πνεύμα την ίδια στιγμή, αν και η Βίβλος δεν περιγράφει συγκεκριμένα τη βάπτιση του Παύλου με Πνεύμα. Ξέρουμε όμως ότι ο σκοπός του Θεού πρέπει να εκπληρώθηκε. Τα γραπτά και η διακονία του Παύλου μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν ότι βαπτίστηκε με το Άγιο Πνεύμα.

 

ΟΙ Εθνικοί στην Καισάρεια

 

Η επόμενη αναφορά βάπτισης με Πνεύμα Άγιο, επικεντρώνεται στον Κορνήλιο, ένα Ρωμαίο εκατόνταρχο που ζούσε στην πόλη της Καισάρειας. Ο Κορνήλιος ήταν ευσεβής, φοβόταν το Θεό, έδινε πολλές ελεημοσύνες, προσευχόταν συχνά στο Θεό, και είδε μια αγγελική όραση. Παρά όλες αυτές τις αρετές και τις εκτιμούμενες δραστηριότητες, δεν ήταν σωσμένος.

Στην όραση, ο άγγελος του είπε να στείλει να ζητήσει τον Πέτρο, «όστις θέλει λαλήσει προς σε λόγους, δι' ων θέλεις σωθή συ και πας ο οίκός σου» (Πράξ.ια:14). Προφανώς είχε μετανοήσει, αλλά δεν είχε λάβει το Άγιο Πνεύμα και γι’ αυτό δεν ήταν σωσμένος.

Ο Κορνήλιος δεν ήταν Εβραίος, ούτε προσήλυτος, ήταν Εθνικός. Ο Πέτρος υπακούοντας την εντολή του Θεού, πηγαίνει στην Καισάρεια και κηρύττει στον Κορνήλιο, τους οικιακούς και τους φίλους του. Καθώς ο Πέτρος κήρυττε, όλοι οι εθνικοί που τον άκουγαν έλαβαν το άγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν σε γλώσσες (Πράξ.ι:44-46). Ο Πέτρος αναγνώρισε αυτό το σημείο σαν το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος ακριβώς όπως το έλαβαν και οι Εβραίοι την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.ια:15-17). Αυτή είναι πολύ σημαντική αναφορά, γιατί μας δείχνει την πρώτη φορά που εθνικοί βαπτίστηκαν με Άγιο Πνεύμα.

 

Οι μαθητές του Ιωάννη στην Έφεσο

 

Όταν ο Παύλος συνάντησε περίπου 12 μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή στην Έφεσο, τους ρώτησε: «Ελάβετε Πνεύμα Άγιον αφού επιστεύσατε;» (Πράξ.ιθ:2) κι αυτοί απάντησαν «Αλλ' ουδέ αν υπάρχη Πνεύμα Άγιον ηκούσαμεν».

Πιθανώς, αυτοί οι μαθητές να μην είχαν ακούσει ποτέ τον Ιωάννη να κηρύττει για το βάπτισμα του Πνεύματος, ή το πιο πιθανό, να μην ήξεραν ότι η ώρα της εκπλήρωσης της υπόσχεσης έχει ήδη έρθει. Η επόμενη ερώτηση του Παύλου ήταν: «Εις τι λοιπόν εβαπτίσθητε;» (ιθ:3).

Όταν κατάλαβε ότι είχαν βαπτιστεί μόνο στο βάπτισμα του Ιωάννη, τους βάπτισε στο όνομα του Ιησού. Μετά επίθεσε τα χέρια του πάνω τους, προσευχήθηκε γι’ αυτούς, και βαπτίστηκαν με Άγιο Πνεύμα, άρχισαν να μιλάνε γλώσσες και να προφητεύουν (Πράξ.ιθ:6).

Είναι διαφωτιστικό, να προσέξουμε την προσέγγιση του Παύλου σ’ αυτούς τους «πιστούς». Δεν ήταν ικανοποιημένος μέχρι να τους κάνει δύο σημαντικές ερωτήσεις:

(1)  «Ελάβετε Πνεύμα Άγιον αφού επιστεύσατε;»

(2)  «Εις τι λοιπόν εβαπτίσθητε;»

Τους δίδαξε και έμεινε μαζί τους μέχρι που βαπτίστηκαν στο όνομα του Ιησού και να λάβουν το Άγιο Πνεύμα με το σημείο της γλωσσολαλιάς.

Αυτό το περιστατικό είναι πολύ σημαντικό για μας σήμερα, γιατί μας δίνει μια πολύ δυνατή μαρτυρία ότι το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού και το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα με το σημείο των γλωσσών ήταν κανόνας για όλη την εκκλησία της Καινής Διαθήκης.

Αυτό γίνεται καταφανές όχι τόσο από τις δύο ερωτήσεις του Παύλου προς τους «πιστούς», αλλά από το γεγονός ότι ο Θεός φρόντισε να καταγραφεί. Αν δεν υπήρχε αυτή η αναφορά στις Πράξ.ιθ, οι άλλες αναφορές πιθανόν να ερμηνευόταν σαν ασυνήθιστα φαινόμενα που έγιναν μόνο μια φορά.

Για παράδειγμα, στις Πράξ.β αναφέρεται η γέννηση της εκκλησίας ανάμεσα στους Εβραίους, στις Πράξ.η περιγράφεται η επέκταση του Ευαγγελίου στους Σαμαρείτες, και στις Πράξ.ι στους Εθνικούς. Ωστόσο, στις Πράξ.ιθ δεν έχουμε τέτοιου είδους καταστάσεις. Εδώ, δείχνει ότι το βάπτισμα με Πνεύμα Άγιο, με το σημείο της γλωσσολαλιάς είναι για όλους όσους πιστεύουν στον Ιησού.

 

Συμπέρασμα όσο αφορά στο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος

 

Η μελέτη αυτών των 5 περιπτώσεων, φανερώνει δύο σημαντικές αρχές που δώσαμε έμφαση σ’ αυτό το κεφάλαιο:

(1)  Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι βασικό μέρος της σωτηρίας για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης (την αναγέννηση), και δεν είναι ξεχωριστή εμπειρία, μεταγενέστερη της σωτηρίας.

(2)  Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι για τον καθένα στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης από την ημέρα της Πεντηκοστής, μέχρι την Αρπαγή.