ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ; - what the new year will bring us?

Στην Αίγυπτο, ενώ είχαν πέσει οι εννέα πληγές, δεν είχε συμβεί ακόμα αυτό που ο Θεός ήθελε. Ο Θεός δεν ήθελε οι Ισραηλίτες να είναι σκλάβοι στους Αιγυπτίους. Ήθελε να ελευθερώσει πλήρως το λαό Του. Να τους πάρει έξω απ’ την Αίγυπτο, ότι κι αν κόστιζε αυτό, και να τους φέρει στη γη της υπόσχεσης, όπου θα μπορούσε να τους ευλογεί συνεχώς καθώς θα τους εδραίωνε σαν έθνος.

Ήρθε και η 10^η πληγή. Αυτή είχε να κάνει με το αίμα του σφαγμένου αρνιού, που έπρεπε να τοποθετηθεί στους παραστάτες και το ανώφλι κάθε Εβραϊκού σπιτιού. Διαφορετικά, ο εξολοθρευτής άγγελος που θα περιερχόταν τη γη της Αιγύπτου, σ’ όποιο σπίτι δεν θα έβλεπε το αίμα, θα σκότωνε τα πρωτότοκα που υπήρχαν μέσα σ’ αυτό. Η Γραφή περιγράφει πολύ ζωντανά εκείνη τη νύχτα στην Αίγυπτο με τη φράση: «και έγεινε βοή μεγάλη εν τη Αιγύπτω» (Έξοδ.ιβ:30).

Η δέκατη πληγή ολοκλήρωσε αυτό που οι υπόλοιπες εννέα δεν έκαναν. Οι Ισραηλίτες αφέθηκαν ελεύθεροι να ταξιδέψουν προς τη γη που ο Θεός τους είχε υποσχεθεί μέσω του Αβραάμ.

Ο χρόνος που συνέβη αυτή η πληγή αναφέρεται σαν το πρώτο Πάσχα, που αργότερα πήρε τη μορφή ετήσιας γιορτής. Η απελευθέρωσή τους αυτή ήταν τόσο σημαντική, που ο Θεός είπε στο Μωυσή και τον Ααρών:

«Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών θέλει είσθαι εις εσάς πρώτος των μηνών του ενιαυτού» (Έξ.ιβ:2).

Ήταν η αρχή μιας τελείως νέας χρονιάς γι’ αυτούς.

Μακάρι να μπορούσε ο λαός Του, οι Ισραηλίτες, να δουν τι είχε ετοιμάσει ο Θεός γι’ αυτούς. Μέχρι τότε, ο κάθε χρόνος τους, ξεκινούσε σε μια άλλη χρονική περίοδο, την αρχή κάποιου άλλου μήνα. Αλλά, όταν έφυγαν απ’ την Αίγυπτο, ξεκίνησε ένας τελείως καινούριος χρόνος.

Οι άνθρωποι γιορτάζουν κάθε πρωτοχρονιά. Συχνά κάνουμε απολογισμό του χρόνου που πέρασε, δίνουμε υποσχέσεις για το χρόνο που ξεκινάει, αλλά όταν κάποιος αφήνει τον κόσμο της αμαρτίας με τη μετάνοια, το βάπτισμα στο όνομα του Κυρίου Ιησού και τη λήψη του Αγίου Πνεύματος, αυτό είναι μια θαυμαστή αρχή ενός τελείως καινούριου χρόνου γι’ αυτόν κι αυτό είναι μόνο η αρχή.

Για να μπορέσει κάποιος να περπατάει συνέχεια με το Θεό χρειάζεται όραση, αυτή τη λεπτή γνώση του σχεδίου και του σκοπού του Κυρίου για την εκκλησία.

Όταν σκεφτόμαστε πάνω σ’ αυτό και προσπαθούμε να φανταστούμε τι μπορεί να συμβεί σ’ αυτή τη νέα χρονιά, είναι δύσκολο να καταλάβουμε όλες τις πιθανές ενέργειες του Θεού υπέρ της εκκλησίας. Όλοι αυτοί που βγήκαν από την Αίγυπτο, αποτέλεσαν μια ενδιαφέρουσα ομάδα που καλά θα κάνουμε να μελετήσουμε.

Όταν θυμηθούμε όλα όσα ο Θεός έκανε γι’ αυτούς – τους πήρε από ένα τόπο δουλείας και τους έφερε σε ελευθερία, άνοιξε δρόμο για να πάνε στον τόπο που θα ζούσαν την υπόλοιπη ζωή τους, όπου κάθε οικογένεια θα είχε το δικός της μέρος γης – βλέπουμε την αγάπη Του, τη χάρη και το έλεός Του εν δράσει. Σ’ αυτή τη νέα γη θα ήταν ιερείς και βασιλείς προς το Θεό. Τι φοβερό όμως, που ο λαός δεν μπόρεσε να καταλάβει όλα αυτά παρά μονάχα δύο άνθρωποι, ο Χάλεβ και ο Ιησούς του Ναυή!

Τους ακούμε να ψάλουν στην Ερυθρά θάλασσα και να δοξάζουν με χαρά το Θεό. Βαδίζουν για τη Χαναάν, τον τόπο που τρέχει γάλα και μέλι, φωνάζουν δυνατά, τραγουδούν και χορεύουν, αφού οι ελπίδες τους είναι ζωντανές.

Όμως, βλέπουμε και τις σειρές των τάφων, καθώς ταξιδεύουν στην έρημο – αυτούς τους αναρίθμητους λοφίσκους από φρεσκοσκαμμένη γη που σχηματιζόταν κάθε φορά που πολεμούσαν με κάποιο εχθρό. Πέθαιναν συνέχεια, γιατί δεν είχαν όραση. Δεν μπορούσαν να δουν πέρα από την έρημο, τα πράγματα που ο Θεός ήθελε να βλέπουν κι έτσι χάνονταν.

Κάποια στιγμή, εξαιτίας του θανάτου, η γενιά που είχε βγει απ’ την Αίγυπτο δεν υπήρχε πια. Η Γραφή μας λέει ότι τα πτώματά τους έπεσαν στην έρημο. Αντί να φτάσουν στη γη Χαναάν και να καθίσει ο καθένας κάτω από το αμπέλι του και τη συκιά του, έμειναν έξω, μέσα σ’ ένα τάφο χωρίς καμία τιμή. Τι υψηλό προορισμό που είχαν μπροστά τους, και τι κρίμα που τα έχασαν όλα.

Εμείς δεν πρέπει ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους αν και υπάρχει σίγουρα αυτή η προδιάθεση μέσα σ’ όλους μας. Ήταν άνθρωποι κι αυτοί, και εξαιτίας της φύσης μας δεν είμαστε καλύτεροι απ’ ότι ήταν αυτοί. Ας φοβηθούμε όμως, γιατί εμείς είμαστε σε μια καλύτερη διαθήκη κι όπως λέει στους Εβρ.δ:1  

«Ας φοβηθώμεν λοιπόν, μήποτε, ενώ μένει εις ημάς επαγγελία να εισέλθωμεν εις την κατάπαυσιν αυτού, φανή τις εξ υμών ότι υστερήθη αυτής».

Αργότερα, ο βασιλιάς Δαβίδ έγραψε την κριτική του Θεού όσον αφορά στην τραγωδία της ερήμου: «όπου οι πατέρες σας με επείρασαν, με εδοκίμασαν, και είδον τα έργα μου. Τεσσαράκοντα έτη δυσηρεστήθην με την γενεάν εκείνην, και είπα, Ούτος είναι λαός πεπλανημένος την καρδίαν, και αυτοί δεν εγνώρισαν τας οδούς μου. Δια τούτο ώμοσα εν τη οργή μου, ότι εις την ανάπαυσίν μου δεν θέλουσιν εισέλθει» (Ψαλμ.95:9-11).

Ας μη συναντήσουμε ένα τάφο αφού μπορούμε να βρεθούμε μέσα στο θρόνο. Ας μην κατεβούμε στο λάκκο, αφού μπροστά μας είναι ο δρόμος για τον ουρανό. Το νέφος των αγίων μας νεύει να πάμε εκεί που είναι αυτοί. Μακάρι ο Θεός ν’ ανοίξει τα μάτια της πίστης μας, ώστε να δούμε αυτά που τα σαρκικά μάτια δεν μπορούν να δουν. Ας μας δώσει ο Θεός όση χάρη χρειαζόμαστε ώστε να πετύχουμε εκεί που ένα ολόκληρο έθνος απέτυχε. Θα είναι πραγματικά χάρη απ’ το Θεό αν οι Εθνικοί ξεπεράσουν το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ.

Οι άνθρωποι και πολλοί «Χριστιανοί» φοβόντουσαν το 2000. Ακούγανε πολλά, βλέπανε πολλά και σκεφτόντουσαν ακόμα περισσότερα. Έχουν περάσει ήδη 18 χρόνια και δεν έχει γίνει τίποτα απ’ όλα όσα λέγανε!

Δεν πιστεύω όμως, ότι ο άνθρωπος που είναι εξοικειωμένος με τον Παντοδύναμο Θεό και γνωρίζει τη δύναμη της χάρης Του στο να αλλάζει καταστάσεις, ότι μπορεί να φοβάται. Αλλά, αν δεν έχω προσωπική, εμπειρική γνώση του Κυρίου με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, είναι φυσικό να είμαι γεμάτος φόβους, αφού ο κόσμος μας είναι σε κατάσταση φοβερής αθλιότητας. Παντού διαφαίνεται μια δυσανασχέτηση που αυξάνει μέρα με τη μέρα. Καθώς βλέπουμε την αθλιότητα ν’ απλώνεται παντού, αναρωτιόμαστε ποιο θα είναι το μέλλον του κόσμου μας. Αυτή είναι η εικόνα απ’ τη μεριά του κόσμου. Αλλά, δόξα στο Θεό, αν κρατάμε το χέρι του Κυρίου, αν βαδίζουμε στο δρόμο του ευαγγελίου κι αν περιμένουμε τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα – τώρα ή στη νέα χιλιετηρίδα.

Η προφητεία του Ιωήλ λέει πολύ καθαρά: «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις» (β:28).

Η όραση που είναι απ’ το Θεό, αποτυπώνεται ανεξίτηλα. Όταν ο Θεός δώσει μια όραση σ’ ένα σκεύος της εκλογής Του, είναι μόνο θέμα χρόνου μέχρι να πραγματοποιηθεί. Ο πιστός που έχει πάρει μια όραση απ’ το Θεό, θα τη δει να πραγματοποιείται στις μέρες του αν επιμείνει και συνεχίσει να πιστεύει.

Ο Ιωσήφ, ο γιος του Ιακώβ, πίστεψε στην όραση που ο Θεός του έδειξε. Θα σκεφτόταν όπως ο σοφός Σολομώντας ότι «όπου δεν υπάρχει όρασις, ο λαός διαφθείρεται» (Παρ.κθ:18).

Αν ένας άνθρωπος, μία κίνηση ή ένας πνευματικός οργανισμός όπως η εκκλησία, επιμείνει μέχρι να έχει μια δυνατή αποκάλυψη σχετικά με το τι ο Θεός μπορεί να κάνει μέσα από ανθρώπους, μπορεί να δει το χέρι του Θεού να κινείται στη γενιά του.

Ας θυμηθούμε ότι ο Ιωσήφ είχε δύο οράσεις. Η μια ήταν ότι τα δεμάτια των αδελφών του προσκύνησαν το δικό του δεμάτι (Γέν.λζ:6) κι όταν είπε αυτό το πράγμα στ’ αδέλφια του, τον μίσησαν σε σημείο να θέλουν να τον σκοτώσουν.

Οι άνθρωποι, αφού δεν είναι πνευματικοί, δύσκολα δέχονται ότι κάτι είναι απ’ το Θεό, γιατί βλέπουν τα πάντα με γήινους πεζούς όρους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Θεός έχει το δικό Του τρόπο να πραγματοποιεί αυτό που λέει. Δεν υπάρχει περίπτωση, οι εχθροί της αλήθειας να ματαιώσουν  ή να εμποδίσουν να εξελιχτεί το σχέδιο του Θεού που στην αρχή δόθηκε σαν όραση και μετά άρχισε να εκπληρώνεται σαν γεγονός. Υπάρχει μια δύναμη που επισκιάζει κάθε ανθρώπινο σχέδιο. Όταν ο Ιωσήφ είπε στους αδελφούς το όνειρο που είχε δει, προσπάθησαν να τον εξοντώσουν.

Μετά, ο Ιωσήφ είδε άλλο ένα όνειρο, όπου ο ήλιος, το φεγγάρι και 11 αστέρια τον προσκυνούσαν. Όταν το είπε στην οικογένειά του, ο πατέρας του και τ’ αδέλφια του ξεσηκώθηκαν εναντίον του. Φαινόταν σα να είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ο Ιωσήφ. Πολλά πράγματα απ’ το Θεό φαίνονται παράξενα στον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, αλλά ο Ιωσήφ απλά πίστεψε σ’ αυτό που ο Θεός του είχε δείξει. Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά η όραση που ήρθε απ’ τον ουρανό, βασισμένη σε Βιβλική αποκάλυψη, πραγματοποιήθηκε.

Η αποδοχή του θείου σχεδίου απ’ τη μεριά του Ιωσήφ, τον κράτησε ζωντανό. Δεν αδυνάτισε κάτω από το βάρος του μίσους των αδελφών του, ούτε όταν η γυναίκα του Πετεφρή είπε ψέματα εναντίον του, ούτε όταν αργότερα τον έβαλαν στη φυλακή. Δεν τον αποθάρρυνε αυτή η καταδικαστική απόφαση.

Το παιδί του Θεού που έχει όραση τι ο Πατέρας του μπορεί να κάνει, δεν καταβάλλεται από ανθρώπους. Ο Θεός μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε τα θεία σχέδιά Του. Τον περιμένουμε να επιστρέψει, αυτή είναι η όραση της εκκλησίας, η ελπίδα της ψυχής. Όταν επιστρέψει, σύμφωνα με το λόγο Του, θα εγκαθιδρύσει μια Χιλιετή Βασιλεία ειρήνης. Δεν αποθαρρυνόμαστε από τις αθεϊστικές ουμανιστικές διδασκαλίες, γιατί κανένας λόγος του Θεού δεν επιστρέφει πίσω αν δεν εκτελέσει το σκοπό του. Αυτή η όραση, η προσμονή και η ελπίδα της εκκλησίας έχει την πηγή της στον ουρανό, είναι δοσμένη απ’ το Θεό.

Μπορεί ν’ αντιμετωπίζουμε αντίσταση, μπορεί να έχουμε καθημερινά μπροστά μας αυτούς που θέλουν να καταβάλλουν την κίνηση του Θεού, αλλά θα καταλάβουμε όπως ο Σαούλ από την Ταρσό κατάλαβε, ότι κανείς άνθρωπος, καμία ομάδα δεν μπορεί να σταματήσει την εκκλησία ή το σχέδιο του Θεού. Η ανθρωπότητα ολόκληρη, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια στην επιτυχή έκβαση των σχεδίων του Θεού.

Καθώς μελετάμε τη ζωή της πρώτης αποστολικής εκκλησίας του Κυρίου Ιησού Χριστού, παίρνουμε πίστη ελπίδα και όραση σχετικά με το σκοπό του Θεού για την εκκλησία, επειδή καθαρά υποσχέθηκε ότι «πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής» (Ματθ.ις:18). Η εκκλησία σήμερα έχει όραση, δυνατή όραση, γιατί ένα μεγάλο πλήθος αγίων θα επιστρέψει στη γη για να συμβασιλέψει δίκαια με τον Ιησού. Μ’ αυτή την όραση προχωράμε προς τη στιγμή της επιστροφής Του, την Αρπαγή.

Ο απόστολος Παύλος κάποτε στάθηκε μπροστά στο βασιλιά Αγρίππα και του εξιστόρησε το γεγονός που πήγαινε στη Δαμασκό με εξουσία για να συλλάβει κάποιους Χριστιανούς για να τους βάλει στη φυλακή και όλα όσα συνέβησαν στο δρόμο. Ακόμα του μίλησε για το μίσος που είχε γι’ αυτούς και την αγνωσία που τον χαρακτήριζε τότε. Μετά του λέει: «Όθεν, βασιλεύ Αγρίππα, δεν έγεινα απειθής εις την ουράνιον οπτασίαν» (Πράξ.κς:19). Μ’ αυτά τα λόγια, ο Παύλος άγγιξε κάτι βαθειά μέσα στην καρδιά του βασιλιά, ο οποίος αργότερα του είπε: «Παρ’ ολίγον με πείθεις να γείνω Χριστιανός» (εδ.28).

Όταν έχουμε μια όραση απ’ το Θεό που εμπεριέχει κάποιο θείο σκοπό και σχέδιο, το επόμενο βήμα είναι να την πιστέψουμε. Έχουμε καθήκον να διαφυλάξουμε την όραση μέχρι να εκπληρωθεί. Να κρατηθούμε με πίστη σ’ αυτό, μέχρι ο Θεός να μας δώσει αυτή την εμπειρία. Η όραση θα εκπληρωθεί γιατί ο Θεός δεν λέει ψέματα.

Στη ζωή του Ιωσήφ, μια όραση άλλαξε τη ζωή του και δεν ήταν μόνο αυτό, όλος ο κόσμος άλλαξε εξαιτίας αυτής της όρασης. Όταν ο πιστός κρατιέται από μια όραση που ο Θεός του δίνει, μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει, αφού ο Θεός εργάζεται μέσα από ανθρώπους. Η όραση του Παύλου έφερε επίσης αλλαγή στον κόσμο. Όταν του συνέβη αυτό στο δρόμο για τη Δαμασκό, ο Παύλος κατάλαβε ότι το χέρι του Θεού ήταν πάνω του. Άλλαξε πρώτα ο ίδιος και μετά το μήνυμά του πήγε σ’ όλο τον κόσμο κι άλλαξε τον κόσμο στον καιρό του.

Μπορούμε κι εμείς να έχουμε όραση. Μπορούμε να βλέπουμε τα πλήθη που θα αγγιχτούν από το ευαγγέλιο. Μπορούμε να βλέπουμε θαυμαστές ενέργειες του Θεού να συμβαίνουν. Χιλιάδες ανθρώπους να λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα. Ο Κύριος δεν είπε: «Θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκαν» (ιωήλ β:28);

Όταν ο Θεός έλεγε αυτό, εννοούσε κάτι περισσότερο από ένα ρυάκι ή ένα ποταμό. Αυτό που ο Θεός εννοούσε είναι μεγαλύτερο απ’ το Μισισιπή, το Νείλο, τον Αμαζόνιο ή το Ρήνο ποταμό. Όλα τα μεγάλα ποτάμια του κόσμου μαζί, δεν είναι παρά μια σταγόνα στον κουβά, συγκρινόμενα με τον ποταμό των ζωντανών νερών που υποσχέθηκε ο Κύριος. Η ροή αυτού του ποταμού δεν σταματάει ποτέ.

Με πίστη στο Θεό και τα πόδια μας στηριγμένα στο βράχο, περιμένουμε να δούμε όλα αυτά να συμβαίνουν. Δεν μιλάμε για παραμύθια με νεράιδες ή για πράγματα που είναι αδύνατον να συμβούν, ούτε για δημιουργήματα της φαντασίας μας. Μιλάμε για αλήθειες, για την όραση που έχουμε μέσα από το λόγο του Θεού, για την έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ίδια στιγμή που η ανομία θα αυξάνεται.

Ακόμα έχουμε την όραση της επιστροφής του Κυρίου μας για να πάρει τη Νύμφη Του, την εκκλησία. Τότε, θα πούμε αντίο στους προέδρους και τους πρωθυπουργούς αυτού του κόσμου, αντίο στις ψευδοδιδασκαλίες που υιοθετήθηκαν από υψηλά ιστάμενους στο χριστιανικό κόσμο, που όμως δεν είχαν ποτέ αγγιχτεί απ’ το Θεό, αντίο σ’ όλα τα κράτη που θα είναι κάτω από τον έλεγχο του Αντίχριστου. Θα πάμε να συναντήσουμε Αυτόν που με λαχτάρα περιμέναμε!

Περιμένουμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Σ’ Αυτόν ελπίζουμε. Το όνομά του είναι ο ψηλός πύργος μας και η ασφάλειά μας. Αυτός θα μας «φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, δια να δοκιμάσει τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκ.γ:10), επειδή φυλάξαμε το λόγο της υπομονής Του! Έχουμε όλο το δικαίωμα να έχουμε αυτή τη Βιβλική όραση και να τη δούμε να πραγματοποιείται. Σε λίγο θα είμαστε με τον Κύριο, δεν θα χαθούμε μαζί με τους ασεβείς.