ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

Ένας ακόμα χρόνος έφτασε στο τέλος του. Πόσα δεν συνέβηκαν σ’ αυτό το χρόνο!

Ίσως μας φαίνεται πως μόλις χθες είναι που τον κοιτούσαμε, καθώς άρχιζε και σκεφτόμασταν πως θα κυλήσει. Να όμως που τώρα ήδη πέρασε και ό,τι μας έμεινε είναι εμπειρίες, καλές και κακές.

Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή κάποιων. Γάμοι, γεννήσεις, θάνατοι, χωρι­σμοί, μετακομίσεις, σπουδές, ανεργία, ταξίδια, αρρώστια κ.τ.λ.

Υπήρχαν στη δική σου ζωή μεταβολές το χρόνο που πέρασε; Ήταν καλές ή κακές;

Όπως και να το δει κανείς όλα αυτά δείχνουν πόσο ασταθής είναι η ζωή μας.

Στ' αλήθεια, τίποτε δεν διαρκεί για πολύ, κι εμείς περνάμε από τη μια μέρα στην άλλη, από τη μια εμπειρία στην άλλη και από τον ένα χρόνο στον άλλο, χωρίς κάτι σταθερό και μόνιμο.

Κοίταξε στον καθρέφτη. Πόσο έχεις αλλάξει! Κοίταξε την οικογένειά σου! Τα παιδιά μεγάλωσαν, μερικά έφυγαν κιόλας στη δική τους φωλιά και ασφαλώς κάποιοι από τους αναγνώστες μας θα έχουν μείνει μόνοι, με τον/την σύντροφό - τους ή και χωρίς.

Όσο όμως τα σκεφτόμαστε αυτά, η ατμόσφαιρα γίνεται μελαγχολική. Μας υποχρεώνει να δούμε την πραγματικότητα και να υποταχθούμε σ' αυτήν.

Το κύλισμα του χρόνου έχει και τις δυσάρεστες συνέπειες της φθοράς και της αδυναμίας, της μοναξιάς και της ασυνεννοησίας.

Βέβαιά, κανείς ‘δε θα ‘θελε να σταματήσει την πρόοδο - την όποια πρόοδο - διαπιστώνει όμως τη δική του αδυναμία να την παρακολουθήσει με απο­τέλεσμα να μένει πίσω, και όχι σπάνια, να μένει μόνος και εγκαταλειμμένος, μάλιστα την ώρα ακριβώς που χρειάζεται τη συντροφιά και τη βοήθεια.

Που θα καταφύγουμε λοιπόν; Ο Μωυσής μας δίνει την απάντηση στον Ψαλμό 90:1,2

«Κύριε, σύ έγεινες εις ημάς καταφυγή εις γενεάν καί γενεάν (….) καί από τού αιώνος έως τού αιώνος, σύ είσαι ο Θεός» και αλλού επιβεβαιώνει:

«Ο Θεός ο αιώνιος είναι καταφυγή, καί υποστήριγμα οι αιώνιοι βραχίονες» (Δευτ.λγ:27).

Πόσο παρήγορο είναι να γνωρίζουμε πως, αν και η ζωή αυτή είναι τόσο άστατη, αν και οι δυνάμεις ατονούν και παύουν αν ακόμη το περιβάλλον γίνεται όλο και πιο ξένο για μας, υπάρχει από την άλλη πλευρά η μοναδική πραγματικότητα - ο αιώνιος και αμετάβλητος Θεός είναι η καταφυγή μας.

Στο καταφύγιο τρέχουμε όταν κάτι δεν πάει καλά και είναι ύψιστο προνόμιο, στους φοβερούς καιρούς που ζούμε, να μπορούμε να καταφύγουμε σ’ Εκείνον «εις τόν οποίον δέν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής» (Ιάκ.α:17).

Σ' Εκείνον που στα χέρια Του φυλάγεται η παρακαταθήκη μας:

Β’ Τιμ.α:12 Διά την οποίαν αιτίαν και πάσχω ταύτα, πλην δεν επαισχύνομαι· διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας.

Σ’ Αυτόν που θα παραδώσουμε το πνεύμα μας:

Πράξ.ζ:59 Και ελιθοβόλουν τον Στέφανον, επικαλούμενον και λέγοντα· Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου.

Εκκλ.ιβ:7 και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.

και ο Οποίος τελικά θα αναστήσει τα φθαρτά μας σώματα με αφθαρσία, δόξα και δύναμη. (Α ' Κορ.ιε).

Το ρολόι του σύμπαντος ήδη σήμανε το τέλος ενός ακόμη χρόνου. Το 2022 μας άφησε ίσως με μια πικρή γεύση στα χείλη, που σίγουρα, για άλλη μια φορά, οι «χαρές» των εορτών δεν μπόρεσαν να τη διασκεδάσουν. 

Ας γίνει τούτη η ευκαιρία αφορμή, αν­τί να ομοιωθούμε με τα πλήθη, στα οποία «δεν υπάρχει φρόνησις», να κάνουμε αυτό που είναι και ευχή του λόγου του Θεού:

«Είθε νά ήσαν σοφοί, νά ενόουν τούτο, νά εσυλλογίζοντο τό τέλος αυτών» (Δευτ.λβ:29).