Η 10η εντολή: Μην επιθυμήσεις παν ό,τι είναι του πλησίον σου (1)

Έξοδος κ:17, Β' Σαμουήλ ια:1-5, Ρωμαίους ζ:5-12

Μια από τις ιστορίες του Λέων Τολστόι, είναι μικρή ιστορία αυτή έχει τον τίτλο «Πόση γη χρειάζεται ένας άνθρωπος;» Η ιστορία μιλάει για έναν αγρότη, τον Παχόμ που ο ίδιος απόκτησε περιουσία και τα υπάρχοντα του τα πολλά, άναψαν μέσα του μια επιθυμία να αποκτήσει όλο και πιο πολλά. Η τύχη το έφερε και συνάντησε ο Παχόμ έναν άλλο αγρότη που ήρθε από πάνω από τον Βόλγα και επίσης έναν πλανόδιο έμπορο που ταξίδευε από μέρος σε μέρος. Από αυτούς, λοιπόν, ο Παχόμ έμαθε για απέραντες εκτάσεις γης που μπορούσε να τις αποκτήσει καθένας για «ένα κομμάτι ψωμί» όπως λέμε, από κάποιους που έμεναν πολύ μακριά, και ήταν νομάδες, είχαν ζώα και μετακινούνταν από μέρος σε μέρος. Αυτούς τους έλεγαν  «Μπασκίρς».

Η 9η Εντολή - Μην ψευδομαρτυρήσεις (4)

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ;

Γιατί όμως το ψέμα είναι τόσο εύκολο; Ακόμη και αν δεν έχουμε πει ψέματα στο δικαστήριο, έχουμε πιάσει τον εαυτό μας ίσως στο κουτσομπολιό, ίσως λέγοντας ψέματα για να μη πληγώσουμε κάποιον, ίσως κρίνοντας αβίαστα όπως αναφέραμε. Αυτός που κακολογεί βρίσκει πάντα εύκολα ακροατήριο. Γιατί Οι λόγοι του ψιθυριστού καταπίνονται ηδέως και καταβαίνουσιν έως των ενδομύχων της κοιλίας (Παρ.ιη:8, κς:22).

Η 9η Εντολή - Μην ψευδομαρτυρήσεις (3)

Έξοδος κ:16, Α' Βασιλέων κα:1-13, Ματθαίος κς:57-61

Ξεκινώντας πάλι από την Παλαιά Διαθήκη, θέλω μια φορά ακόμη να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μας πως ο λόγος του Θεού με αυτή την εντολή μας διδάσκει πως το σύστημα της δικαιοσύνης πρέπει να λειτουργεί «καθαρά». Πρέπει ο καθένας να προστατεύεται από ψευδομαρτυρία εναντίον του αλλά και η ίδια η απονομή δικαιοσύνης να «εξασφαλίζεται».

Εκτός από την απαγόρευση της ψευδομαρτυρίας, και οι κριτές έπρεπε να μείνουν αμερόληπτοι. Δεν έπρεπε να δωροδοκηθούν. Όταν ο Ιοθόρ είπε στον Μωυσή να διαλέξει ανθρώπους για να τους αναθέσει ευθύνες και αυτοί να σηκώνουν μαζί του το βάρος του λαού, είπε τα εξής:

Η 9η Εντολή - Μην ψευδομαρτυρήσεις (1)

Έξοδος κ:16, Α' Βασιλέων κα:1-13, Ματθαίος κς:57-61

«Μη ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή». 

Σε όλες τις εντολές βρίσκουμε πολλές διαφορετικές πτυχές τις οποίες αξίζει να σκεφτούμε.

Όταν μιλούσαμε για το «Μη φονεύσεις» ο λόγος του Θεού μας πήγε στην Καινή Διαθήκη, στην οργή, στον θυμό. Όταν μιλούσαμε για την μοιχεία, η Αγία Γραφή μας πήγε στο να προσέχουμε τα μάτια μας, το που κοιτάμε και τι σκεφτόμαστε. Όταν μελετήσαμε το «Μη κλέψεις» είδαμε πως μπορεί να παραβούμε την εντολή όχι μόνο όταν παίρνουμε κάτι που ανήκει σε κάποιον άλλον, αλλά επίσης και όταν δεν δίνουμε, αλλά κρατούμε για μας αυτά που ανήκουν σε άλλους, π.χ. το δέκατο μας στον Θεό, τους φόρους μας στο κράτος, τους μισθούς σε αυτούς που εργάζονται για μας, όταν εμείς σαν εργαζόμενοι δεν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, κ.ο.κ.

Η 8η Εντολή - Μην κλέψεις

Έξοδος κ:15, Μαλαχίας γ:7-12, Ιάκωβος ε:1-6

Τι λέει ο λόγος του Θεού για την κλοπή; Η εντολή που θα μελετήσουμε σήμερα είναι η 8^η στη σειρά, και η τελευταία από αυτές τις σύντομες: Μη φονεύσεις, μη μοιχεύσεις, μη κλέψεις.

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ Η ΚΛΟΠΗ

Και θα ήθελα να ξεκινήσουμε την μελέτη μας από την Παλαιά Διαθήκη κατά τη συνήθεια μας για να δούμε πως αντιμετωπίζει ο λόγος του Θεού σαν σύνολο την αμαρτία της κλεψιάς.

Και να ξεκινήσουμε από την Έξοδο κβ:1-4, Εάν τις κλέψη βουν ή πρόβατον και σφάξη αυτό ή πωλήση αυτό, θέλει πληρώσει πέντε βόας αντί του βοός και τέσσαρα πρόβατα αντί του προβάτου. Εάν ο κλέπτης ευρεθή κάμνων ρήξιν και κτυπηθή και αποθάνη, δεν θέλει χυθή αίμα δι' αυτόν. Εάν όμως ο ήλιος ανατείλη επάνω αυτού, θέλει χυθή αίμα δι' αυτόν· πρέπει να κάμη ανταπόδοσιν· και αν δεν έχη, θέλει πωληθή διά την κλοπήν αυτού. Εάν το κλοπιμαίον ευρεθή εις τας χείρας αυτού ζων, είτε βους είτε όνος είτε πρόβατον, θέλει αποδώσει το διπλούν.

Η 7η Εντολή - Μη μοιχεύσεις

Έξοδος κ:14, Γένεση λθ:1-12, Ματθαίος ε:27-30

Αν υπάρχει κάποια πράξη η οποία να θεωρείται κακή από όλους τους ανθρώπους, αυτή είναι η μοιχεία. Στην πραγματικότητα οι τρεις εντολές που οι άνθρωποι θυμούνται πιο εύκολα απέξω, είναι το «Μη φονεύσεις, μη μοιχεύσεις, και μη κλέψεις.» Τι είναι η μοιχεία; Το να προδώσεις τον σύντροφό σου, ή την σύντροφό σου, πως; Δίνοντας τον εαυτό σου στην αγκαλιά κάποιου άλλου άντρα, κάποιας άλλης γυναίκας. Είτε το ένα πρόσωπο είναι ανύπαντρο και το άλλο παντρεμένο, είτε και οι δύο παντρεμένοι, η μεταξύ τους σχέση προδίδει το γάμο.

Η 2η Εντολή - Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον

Έξοδος κ:4-7, λβ:1-10,  Δευτερονόμιο δ:9-14

Ο Θεός είναι Πνεύμα, είπε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι, και αυτοί που Τον προσκυνούν πρέπει να το κάνουν «εν πνεύματι και αληθεία», πνευματικά, δηλαδή δια του Αγίου Πνεύματος και αληθινά, που σημαίνει σύμφωνα με την αλήθεια που μας έχει αποκαλύψει ο Θεός, και επίσης γνήσια, ειλικρινά, όχι υποκριτικά.  Έτσι θέλει ο Θεός να λατρεύεται.

Όταν αποκαλύφθηκε ο Θεός στο όρος Σινά, ο λαός Ισραήλ δεν είδε τίποτα, άκουσαν μόνο και μετά ο Μωυσής κατέβηκε με δύο πλάκες που ήταν γραμμένες όπως διαβάσαμε, με το δάκτυλο του Θεού. Ο Θεός δηλαδή αποκαλύφθηκε με το Λόγο Του. Οι άνθρωποι άκουσαν τα λόγια του, και μπορούσαν να τα ξανα-ακούσουν και να τα ξανα-ακούσουν και να τα διαβάσουν στην πορεία των χρόνων και μόνοι τους.

ΕΞΟΔΟΣ - κ

 

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει κανείς τον αληθινό χαρακτήρα και το αντικείμενο του ηθικού νόμου, όπως παρουσιάζεται σ’ αυτό το κεφάλαιο. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να συγχέουν τις αρχές του νόμου με τις αρχές της χάρης, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να καταλάβουν σωστά ούτε το νόμο ούτε τη χάρη.

Αποστερούν το νόμο από το σοβαρό και άκαμπτο μεγαλείο του και τη χάρη από τα θεία χαρακτηριστικά της. Το αποτέλεσμα είναι οι απαιτήσεις του Θεού να παραμένουν χωρίς απάντηση, αλλά και οι μεγάλες ανάγκες του αμαρτωλού να μένουν ανικανοποίητες.

Ο νόμος είναι η έκφραση αυτού που ο άνθρωπος όφειλε να είναι, ενώ η χάρη φανερώνει αυτό που ο Θεός είναι.

Αν οι δέκα εντολές είναι η έκφραση της σκέψης του Θεού, δικαιολογημένα θα ρωτήσει κάποιος: δεν υπάρχει στη σκέψη του Θεού τίποτε άλλο εκτός από «Μη κάμεις» και «Κάμε»; Δεν υπάρχει καθόλου χάρις, έλεος, αγαθότητα; Στο χαρακτήρα του Θεού υπάρχουν μόνο άκαμπτες απαιτήσεις και απαγορεύσεις; Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να λέμε ότι ο Θεός είναι νόμος κι όχι ότι «Ο Θεός είναι αγάπη».