Η μεγάλη ευθύνη

Ιεζεκ.γ:12-27
 
Ο Ιάκωβος στην επιστολή του μας πληροφορεί ότι «εκείνος που ξέρει να κάνει το καλό και δεν το κάνει, εις αυτόν είναι αμαρτία» (δ:17). Είναι η αμαρτία, όχι της παράβασης, αλλά της παράλειψης. Τούτη η ιδιαίτερη μορφή αμαρτίας, μπορεί να σημειωθεί σε πολλούς τομείς: την αγαθοεργία, το κοινωνικό παρόν κλπ. Στο ανάγνωσμά μας όμως, αναφέρεται σε σχέση με τον Εργάτη του Θεού.
 

Το υγιές κήρυγμα

Ωραίο κήρυγμα!!

Είναι μια τόσο συνηθισμένη έκφραση. Ακούγε­ται από πολλούς και παντού. Κανένας δεν φαντάζεται πως με τα λόγια πού λέει στην πραγματικότητα δεν εκφράζει θαυμασμό, πού δεν αποκλείεται να υπάρχει, μα καταδικάζει.

Το δυνατό ξάφνιασμα

"Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν" (Ματθ.ζ:22-23)

Δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που ο Ιησούς ξάφνιαζε τους ακροατές Του. Αν διαβάσουμε προσεκτικά τις ομιλίες Του και προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε απ' την άμβλυνση που μπορεί να έχουν υποστεί τα αισθητήριά μας από τη μακρά «εξοικείωση» με το λόγο του Θεού, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό το στοιχείο σπάνια απουσίαζε απ' τα κηρύγματά Του.

Ποιος τα άλλαξε;

Ποιος άλλαξε το ζωντανό πνεύμα, τη δύναμη και την απόφαση ζωής και θανάτου, της πίστης της Καινής Διαθήκης με τη σημερινή άβουλη θρησκεία του πρωινού της Κυριακής (όποτε μπορώ, αν μπορώ, αν ξυπνήσω, αν δεν έχω κάτι άλλο να κάνω…. Θα πάω εκκλησία);

ΕΡΩΤ/ΑΠΑΝΤ - Ο ποιμένας μου δεν μ’ αφήνει να κηρύξω.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Έχω σωθεί εδώ και αρκετά χρόνια κι ο Θεός μ’ έχει καλέσει στη διακονία. Πάντοτε με χρίει όταν κηρύττω, αλλά ο ποιμένας μου σπάνια μου το επιτρέπει. Πολλές φορές έχω αισθανθεί ότι εγώ θα τα κατάφερνα καλύτερα απ’ αυτόν καθώς τον ακούω να μας κηρύττει ή καθώς τον παρακολουθώ ν’ αντιμετωπίζει τις διάφορες καταστάσεις μέσα στην εκκλησία. Ο ποιμένας μου έχει ζητήσει να είμαι υπεύθυνος ευαγγελισμού και καθαριότητας, αλλά αυτές οι θέσεις δεν βοηθάνε για να εργαστώ εκεί που ο Θεός μ’ έχει καλέσει. Δεν φτάνουν όλα αυτά, αλλά συχνά με καλεί για να μου κάνει παρατηρήσεις για τη δουλειά μου. Μου φαίνεται ότι χρησιμοποιεί αυτές τις παραλείψεις μου σαν δικαιολογία για να με κρατήσει μακριά απ’ την κλήση μου κι αυτό έχει αρχίσει να με γεμίζει πικρία. Τι μπορώ να κάνω;

Εντυπώσεις που φεύγουν

Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού· (Ψαλμ.ργ:2)

Είναι γνωστό από το λόγο του Θεού, ότι το μέσο που ο Θεός έχει ορίσει για τη μετάδοση του μηνύματος του ευαγγελίου είναι το κήρυγμα. Βέβαια, θα πει κανείς, εμείς σήμερα ξέρουμε και έχουμε ποικίλους τρόπους και είδη λόγου για τη μετάδοση του μηνύματος του Χριστού. Σήμερα έχουμε διαλέξεις, μελέτες, οπτικοακουστικά μέσα, συναυλίες, κλπ. κλπ. Σωστό αυτό, αλλά όλα αυτά είναι βοηθητικά, είναι οι κράχτες, θα λέγαμε, που στρέφουν την προσοχή του κόσμου στο κήρυγμα - και αλίμονο αν δεν ακολουθούνται από το κήρυγμα!

Το κήρυγμα και η σημασία του

Στην εποχή μας και τον τόπο μας οι χριστιανικές εκκλησίες μπορούν να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Εκείνες που δίνουν ελάχιστη σημασία στο κήρυγμα (Ορθόδοξες) και εκείνες που δίνουν μεγάλη σημασία στο κήρυγμα (Διαμαρτυρόμενες). Ανάμεσά τους μπορούν να τοποθετηθούν οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι οποίοι κάτι προσπαθούν να κάνουν τα τελευταία χρόνια επιμένοντας όμως σε ολιγόλεπτες επισημάνσεις ή σχόλια επί του βιβλικού αναγνώσματος.

Αν θελήσουμε να αναφερθούμε και στα ψαλτικά μέρη των λειτουργιών, οι Ορθόδοξοι –παγιδευμένοι στην αρχαιολατρία τους– ελάχιστα κατανοούν από τα ψαλλόμενα, αλλά οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν προχωρήσει σημαντικά, καθώς πλέον ψάλλουν σε απλή δημοτική.

Ωραίο κήρυγμα!

Είναι μια τόσο συνηθισμένη έκφραση. Ακούγε­ται από πολλούς και παντού. Κανένας δεν φαντάζεται πως με τα λόγια πού λέει στην πραγματικότητα δεν εκφράζει θαυμασμό, πού δεν αποκλείεται να υπάρχει, μα καταδικάζει.

 

Άλλοτε και σήμερα

Σήμερα, οι κήρυκες είναι πιθανόν περισσότερο καταρτισμένοι από οποιαδήποτε κάποια άλλη εποχή της ιστορίας.

Είμαστε σπουδαγμένοι στο θέμα της επικοινωνίας, της δημόσιας ομιλίας με τις ικανότητες του ρήτορα, και στον τομέα της ομιλητικής. Οι λεκτικές μας παρουσιάσεις είναι έργα τέχνης από μόνες τους.

Και ο κόσμος ενθουσιάζεται τόσο με τον ομιλητή, ώστε φεύγοντας μιλούν γι' αυτόν παρά για τον Ιησού. Κι όταν αυτό συμβαίνει, δεν κηρύττω πια το Χριστό, αλλά κηρύττω τον εαυτό μου.

Ωραίο κήρυγμα!

Είναι μια τόσο συνηθισμένη έκφραση. Ακούγεται από πολλούς και παντού. Κανένας δεν φαντάζεται πως με τα λόγια πού λέγει στην πραγματικότητα δεν εκφράζει θαυμασμό, πού δεν αποκλείεται να υπάρχει, μα καταδικάζει.

Το ωραίο ανήκει στην περιοχή της αισθητικής. Σημαίνει κάτι πού ακούγεται ευχάριστα. Έχει αρμονικές γραμμές. Έχει όμορφα διακοσμητικά στοιχεία, τοποθετημένα στη σωστή θέση. Δεν αποκλείεται να διαθέτει και πνευματικά τρυκ, όπως είναι κάποιες πρωτότυπες ερμηνείες εδαφίων πού θυμίζουν ταχυδακτυλουργούς, πού βγάζουν από το καπέλο λαγούς και ύστερα ομελέτες.