Επισκόπηση της Βίβλου (14)

 

ΑΡΙΘΜΟΙ

Α. ΤΙΤΛΟΣ

Το τέταρτο βιβλίο που έγραψε ο Μωυσής ονομάζεται «Αριθμοί» και πήρε τ’ όνομά του από τις δύο απαριθμήσεις του λαού Ισραήλ που αναφέρονται εδώ.

 

Β. ΘΕΜΑ

Το θέμα των Αριθμών είναι η υπηρεσία του λαού Ισραήλ. Μαθαίνουμε πως όλα γίνονταν με τάξη. Ο λαός είχε χωριστεί σε φυλές και οικογένειες. Κάθε φυλή είχε μία συγκεκριμένη θέση μέσα στο στρατόπεδο. Η πορεία και η στρατοπέδευση του λαού καθορίζονταν με στρατιωτική ακρίβεια. Κάθε Λευίτης είχε μία συγκεκριμένη υπηρεσία στη μεταφορά της Σκηνής του Μαρτυρίου.

Οι Αριθμοί είναι επίσης η καταγραφή της αποτυχίας του Ισραήλ να πιστέψει στις υποσχέσεις του Θεού και να μπει στην γη Χαναάν καθώς και των περιπλανήσεων του μέσα στην έρημο σαν τιμωρία για την απιστία του.

Επισκόπηση της Βίβλου (13)

 

ΛΕΥΙΤΙΚΟ

 

Α. ΟΝΟΜΑΣΙΑ

Το τρίτο βιβλίο του Μωυσή, το Λευιτικό, έχει πάρει τ’ όνομα του από τους Λευίτες, οι οποίοι ήταν η φυλή των ιερέων στον λαό Ισραήλ. Το βιβλίο αυτό είναι βασικά η καταγραφή των νόμων που αφορούν στους Λευίτες και την υπηρεσία τους.

 

Β. ΘΕΜΑ

Η κεντρική ιδέα του Λευιτικού είναι η λατρεία. Μας λέει πώς ένας λυτρωμένος λαός μπορεί να πλησιάσει τον Άγιο Θεό στην λατρεία και πώς η κοινωνία που δημιουργείται μ’ αυτόν τον τρόπο ανάμεσα τους μπορεί να διατηρηθεί.

Το μήνυμα του βιβλίου είναι δυνατό και καθαρό: Η πρόσβαση προς τον Θεό είναι μόνο δια του αίματος κι αυτή η προσέγγιση που επιτυγχάνεται με τον Άγιο Θεό απαιτεί αγιασμό απ’ τη μεριά του λατρευτή.

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης ένα πρακτικό σκοπό. Αυτός ο θείος κώδικας νόμων είχε σκοπό να ξεχωρίσει τον Ισραήλ από τα υπόλοιπα έθνη.

Αυτός ο ξεχωρισμός επηρέασε τον Ισραήλ πνευματικά, ηθικά, διανοητικά και φυσικά. Έπρεπε να είναι ένα άγιο ή ξεχωρισμένο έθνος, αφιερωμένο στην υπηρεσία του μόνου αληθινού Θεού.

Επισκόπηση της Βίβλου (12)

 

ΕΞΟΔΟΣ

 

Α. ΤΙΤΛΟΣ

Ο τίτλος που έχει δοθεί στο δεύτερο βιβλίο του Μωυσή προέρχεται απ’ την ομώνυμη Ελληνική λέξη και σημαίνει “αναχώρηση, ή αποχώρηση”. Είναι ο κατάλληλος τίτλος γιατί το βιβλίο καταγράφει την αναχώρηση του λαού Ισραήλ από την Αίγυπτο.

 

Β. ΘΕΜΑ

Το θέμα του βιβλίου είναι η διαδικασία της απολύτρωσης. Στη Γένεση η απολύτρωση έγινε πραγματικότητα σε άτομα. Στην Έξοδο πραγματοποιείται μέσα στον λαό Ισραήλ με κεντρικό σημείο την απολύτρωση δια του αίματος.

Καθώς αυτή η βασική ιδέα αναπτύσσεται, ο λαός Ισραήλ την πρώτη φορά σώθηκε χάρη στο αίμα που έβαψε τους παραστάτες και τα ανώφλια των σπιτιών το πρώτο Πάσχα. Χάρη σ’ αυτό, ο εξολοθρευτής άγγελος προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών.

Μετά την απελευθέρωση τους από την Αίγυπτο, ο Θεός τους έδωσε το Νόμο σαν μια αποκάλυψη για να τους καθοδηγεί στην ζωή και στην λατρεία τους σ’ αυτή την καινούρια ζωή.

Αυτή η αποκάλυψη τους φανέρωνε την Αγιότητα του Θεού και καταδίκαζε τις αμαρτίες τους. Ωστόσο ήταν οι θυσίες αίματος που γίνονταν κάτω από τον Νόμο που προσέφεραν εξιλέωση για τις αμαρτίες και τους έδιναν πρόσβαση προς τον Θεό.

Επισκόπηση της Βίβλου (11)

 ΓΕΝΕΣΗ (β)

5. Η διασπορά των εθνών (Κεφ. ι, ια)

Ο Νώε είχε τρεις γιους: τον Χαμ (ο πατέρας των Χαναναίων), τον Σημ και τον Ιάφεθ.

Ο Νώε προφήτεψε ότι η απόγονοι του Χαμ (Χαναναίοι) θα ήταν δούλοι, ότι ο Σημ θα κατοικούσε σε σκηνές κι ότι ο Ιάφεθ θα μεγαλυνόταν και θα κατοικούσε στις σκηνές του Σήμ.

Οι απόγονοι του Χαμ έγιναν οι σκουρόχρωμοι Αφρικανοί κι οι Χαναναίοι. Οι απόγονοι του Σημ, οι Εβραίοι και οι Άραβες κατοικούσαν σε σκηνές, ενώ ο Ιάφεθ (Ευρωπαίοι) πλατήνθηκε με την κατάκτηση της γης και κατοίκησε στις σκηνές του Σημ μέσα από τη Ρωμαϊκή, Ελληνική κι Αγγλική κυριαρχία της Μέσης Ανατολής.

Το Γεν.ι αναφέρει ξεχωριστές τοποθεσίες για τα παιδιά του Νώε, ενώ το κεφάλαιο ια΄ εξηγεί πώς συνέβη αυτός ο ξεχωρισμός.

Επισκόπηση της Βίβλου (10)

 

ΓΕΝΕΣΗ (α)

 

 

Α. ΘΕΜΑ

Όπως υποδηλώνεται από το όνομά της, που σημαίνει “αρχή”, η Γένεση είναι η ιστορία της αρχής όλων των πραγμάτων.

Μέσα στα 50 κεφάλαια που περιέχει, βρίσκουμε την αρχή του κόσμου (α:1-25), της ανθρώπινης φυλής (α:26-β:25) της αμαρτίας στον κόσμο (γ:1-7), της υπόσχεσης της λύτρωσης (γ:8-24), της οικογενειακής ζωής (δ:1-15), του ανθρώπινου πολιτισμού (δ:16-θ:26), των εθνών του κόσμου (κεφ.ι,ια) και της Εβραϊκής φυλής (κεφ.ιβ-ν).

Η μόνη αρχή που δεν αναφέρεται στην Γένεση είναι αυτή της ύπαρξης του Θεού. Με μεγαλείο και ευσέβεια, το βιβλίο αρχίζει, “Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γήν”.

Πουθενά αυτό το βιβλίο δεν προσπαθεί ν’ αποδείξει την ύπαρξη του Θεού, ωστόσο Αυτός φαίνεται μέσα σ’ όλες τις σελίδες του.

Επισκόπηση της Βίβλου (9)

 

ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΑΘΗ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ

 

Το υποτιθέμενο λάθος του Παύλου

Αρ.κε:9 “Είσαν δε οι αποθανόντες εν τη πληγή εικοσιτέσσαρες χιλιάδες”.

Α΄ Κορ. ι:8 “...Και έπεσον εν μια ημέρα είκοσι τρεις χιλιάδες.”

Δεν υπάρχει καμία αντίφαση εδώ. Στο βιβλίο των Αριθμών δίνεται το σύνολο, ενώ ο Παύλος, γράφοντας κάτω από την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, αναφέρει ότι πέθαναν 23.000 σε μια μέρα. Οι υπόλοιποι πέθαναν άλλη μέρα.

 

Ο Ιωνάς και το κήτος

Τα κήτη είχαν, όπως έχει γίνει αντιληπτό, γύρω στα 20 μέτρα μήκος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αναφέρονται στο τεράστιο μέγεθος τους ή στα μεγάλα αντικείμενα που κατάπιναν, όπως ένα ολόκληρο καρχαρία 5 μέτρα μήκος.

Ένα κήτος όταν πεθαίνει εκτινάσσει το τεράστιο περιεχόμενο του στομαχιού του. Αυτά τα κήτη συνήθως κολυμπούν με το κάτω σαγόνι κρεμασμένο κάτω από την κανονική του θέση και τον οισοφάγο τους να χάσκει ανοικτός σαν μια μεγάλη σπηλιά. Ο Ιωνάς μπορούσε πολύ εύκολα να έχει γλιστρήσει μέσα σ’ ένα τέτοιο κήτος.

Επισκόπηση της Βίβλου (8)

 

ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ

 

 

Α. Ετοιμασία για Βιβλική μελέτη

Ο σπουδαστής της Βίβλου πρέπει να έχει μία καλή Βίβλο. Με τον όρο αυτό, εννοούμε μία καλοδεμένη Βίβλο η οποία είναι γραμμένη με τέτοια τυπογραφικά στοιχεία ώστε να μπορεί να διαβαστεί άνετα.

Μία Βίβλος που δεν θα έχει ερμηνευτικά σχόλια συνιστάται, τις περισσότερες φορές, για τον αρχάριο σπουδαστή ώστε να μην διατρέχει τον κίνδυνο να θεωρήσει τις σημειώσεις σαν μέρος του κειμένου. Είναι καλό να μάθει από την αρχή να αφήνει την Βίβλο να ερμηνεύει τον εαυτό της.

Απαραίτητο εργαλείο στα χέρια του ανθρώπου που αναζητά την αλήθεια είναι το κριτικό κείμενο της Βίβλου.

Επισκόπηση της Βίβλου (6)

 

Η ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

 

Α. Η Γέννηση της Βίβλου

Δεν υπάρχει καμία καταγραφή θεόπνευστων γραπτών πριν από την εποχή του Μωυσή. Αν είχαν υπάρξει τέτοια γραπτά είναι πιθανόν ότι κάποιοι απ’ τους συγγραφείς της Βίβλου θα τα ανέφεραν. Ξεκινώντας με το Μωυσή (γύρω στο 1500 π.χ.) καταγράφτηκε και διατηρήθηκε μία συνεχιζόμενη καταγραφή της αποκάλυψης του Θεού στο ανθρώπινο γένος.

Το γεγονός ότι ο Μωυσής ξεκινάει να γράφει με τη δημιουργία είναι μία ισχυρή απόδειξη ότι ο Θεός διέταξε το έργο του Μωυσή να είναι η πρώτη φάση της θείας Του αποκάλυψης η οποία θα γραφόταν. Πριν απ’ αυτό ο Θεός ευαρεστήτο να αποκαλύπτει τον εαυτό Του προφορικά σε ανθρώπους, όπως στον Αδάμ τον Νώε και τον Αβραάμ.

Επισκόπηση της Βίβλου (5)

 

Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

 

Α. Η σπουδαιότητα της θεοπνευστίας

Η Βίβλος είναι από τον Θεό, δεν είναι δημιούργημα του ανθρώπου. Αυτή η αλήθεια είναι θεμελιώδης για να στηρίξουμε την εξουσία της Βίβλου για διδασκαλία και οδηγία.

Ο τρόπος με τον οποίο η Βίβλος απορρέει από τον Θεό είναι γνωστός σαν θεοπνευστία. Η Βίβλος δηλώνει, “Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος...” (Β’ Τιμ.γ:16).

Η πίστη στην θεοπνευστία των Γραφών είναι η πρώτη διακήρυξη της πίστης μας.

“Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης” (Β’ Τιμ. γ:16).

Η Βίβλος είναι η μόνη δοσμένη εξουσία από τον Θεό που κατέχει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό όλη η διδασκαλία, η πίστη, η ελπίδα και η οδηγία για την εκκλησία πρέπει να στηρίζονται πάνω στην Βίβλο και να είναι εναρμονισμένες μ’ αυτήν.

Επισκόπηση της Βίβλου (4)

 

Η ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

 

Γενικές πληροφορίες για τη Βίβλο

1.     Συγγραφή και χρόνος συγγραφής

Η Βίβλος αποτελείται από 66 βιβλία, τα οποία γράφτηκαν σε μια περίοδο 1600 χρόνων περίπου, από 40 περίπου διαφορετικούς συγγραφείς.

Ο Μωυσής έγραψε τα πρώτα βιβλία της Βίβλου γύρω στο 1500 π.Χ. οδηγημένος απ’ το πνεύμα του Θεού και ο απόστολος Ιωάννης πρόσθεσε την τελική αποκάλυψη του Θεού γύρω στο 97 μ.Χ.

Ο Θεός χρησιμοποίησε ανθρώπους από κάθε κοινωνική τάξη για να μεταδώσει τους λόγους Του στο ανθρώπινο γένος: βοσκούς, βασιλιάδες, ιερείς, προφήτες, αγρότες, ψαράδες, γιατρούς, τελώνες, δικηγόρους και δασκάλους.

Αυτοί “οι άγιοι άνθρωποι του Θεού ελάλησαν κινούμενοι υπό του Πνεύματος του Αγίου” (Β’ Πέτρ.α:21).

Επισκόπηση της Βίβλου (3)

 

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

 

 

Η ιστορία της λέξης Βίβλος

Η ενότητα του περιεχομένου της Βίβλου φανερώνεται από τον ενικό του ονόματός της. Αρχικά ο τίτλος δεν ήταν στον ενικό, γιατί στην πρώτη εκκλησία οι Χριστιανοί που μιλούσαν Ελληνικά ονόμαζαν τα βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης σαν “Τα Βιβλία”. Οι Λατίνοι δανείστηκαν τον τίτλο “Βιβλία” αλλά τον μετέφεραν στον ενικό (Βίβλος).

Η Ελληνική χρήση του τίτλου, “Τα Βιβλία” έχει την προέλευσή της από το όνομα του παπύρου ή καλαμιού που χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότητα για να φτιάχνουν περγαμηνές ή βιβλία.

Οι Έλληνες φυσικά ονόμαζαν ένα βιβλίο “βίβλος” ή, όταν επρόκειτο για μικρό βιβλίο, “βιβλίον”. Αργότερα οι Έλληνες ονόμασαν τις Άγιες Γραφές “Τα Βιβλία”.

Επισκόπηση της Βίβλου (2)

 

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

 

Η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού

Πολλά στοιχεία αποδεικνύουν την εξουσία των Γραφών σαν λόγου του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος που γνωρίζει και καταλαβαίνει το περιεχόμενο της Βίβλου θα θερίσει πολλές ευλογίες καθώς προσαρμόζει την ζωή του με τις αρχές της. Αυτός που αγνοεί και περιφρονεί τα λόγια αυτού του Βιβλίου θα κάνει ανυπολόγιστο κακό στον εαυτό του.

Η Βίβλος διακηρύσσει ότι “Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος” (Β’ Τιμ.γ:16) και ότι “Υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού” (Β’ Πετρ.α:21).

Μέσα από προσωπικές εμπειρίες, πολλοί σπουδαίοι άνδρες του παρελθόντος και του παρόντος είναι μάρτυρες της αξιοπιστίας της Γραφής, η οποία είναι αυτό ακριβώς που ισχυρίζεται ότι είναι.

Επισκόπηση της Βίβλου (1)

 

Η επισκόπηση της Βίβλου προσφέρει μία πανοραμική άποψη της Γραφής

Ο μέσος Χριστιανός μπερδεύεται συνήθως όταν πρωταρχίζει να διαβάζει την Γραφή.

Τις περισσότερες φορές ξεκινάει να διαβάζει από κάποιο σημείο στην Καινή Διαθήκη και συνηθίζει να ξαναγυρνάει συχνά εκεί, γιατί το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης, σε πολλές περιπτώσεις, φαίνεται μπερδεμένο.

Δεν βλέπει την Βίβλο σαν μία ενότητα, ένα σύνολο, αλλά βλέπει “κομμάτια και κομματάκια”, τα οποία δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση μεταξύ τους.

Αυτή όμως δεν είναι η εικόνα που ο Θεός θέλει να έχει ο άνθρωπος. Αντίθετα, θέλει ο άνθρωπος να δει ολόκληρο το σχέδιό Του για το ανθρώπινο γένος, όπως αυτό εκτίθεται και φανερώνεται σε όλη τη Γραφή.

ΙΕΡΕΜΙΑΣ

Α. ΘΕΜΑ

Ο Ιερεμίας όπως ο Ησαΐας έφερε ένα μήνυμα καταδίκης στον αποστατημένο Ισραήλ. Ωστόσο σε αντίθεση με τον έντονο και αυστηρό τρόπο του Ησαΐα, ο τόνος του Ιερεμία είναι ήπιος και γλυκός. Ο Ιερεμίας εξέφρασε τη θλίψη του Γιάχβε εξαιτίας της αμαρτίας του Ισραήλ. Ενώ ο Ησαΐας έγραφε βουτώντας την πένα του στη φωτιά, το μελάνι του Ιερεμία ήταν αναμεμιγμένο με δάκρια. Όπως λέει στο θ:1, «Είθε να ήτο η κεφαλή μου ύδατα, και οι οφθαλμοί μου πηγή δακρύων, δια να κλαίω ημέραν και νύκτα τους πεφονευμένους της θυγατρός του λαού μου!». Εξαιτίας αυτού ο Ιερεμίας είναι γνωστός σαν «ο προφήτης που θρηνεί».

Το θέμα του βιβλίου είναι η αναλλοίωτη αγάπη του Γιάχβε απέναντι στον αποστατημένο λαό Του και η θλίψη Του για την αποκατάσταση τους.

ΗΣΑΙΑΣ

Α. ΘΕΜΑ

Το βιβλίο του Ησαΐα είναι από τα ομορφότερα και θαμαστότερα απ’ όλα τα προφητικά βιβλία. Μερικές φορές το έχουν αποκαλέσει το 5ο Ευαγγέλιο γιατί δίνει πολύ έμφαση στη χάρη του Θεού και στο απολυτρωτικό του έργο σε σχέση με το Ισραήλ και τα έθνη. Οι δύο κύριες διαιρέσεις του μπορούν να θεωρηθούν σαν η απόρριψη (α - λθ) και η παρηγοριά (μ - μς). Στα πρώτα κεφάλαια ο Ησαΐας προφητεύει την αιχμαλωσία του λαού Ισραήλ από τους Βαβυλώνιους και τη θλίψει και τις κρίσεις των τελευταίων ημερών. Το δεύτερο τμήμα περιέχει προφητείες για την επιστροφή του λαού Ισραήλ από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και την τελική τους αποκατάσταση και την επανεγκατάστασή τους στην Παλαιστίνη τους τελευταίους καιρούς. Μπορούμε να συνοψίσουμε το θέμα του Ησαΐα ως εξής: Η οργή του Θεού έχει σαν κατάληξη την καταδίκη του λαού Ισραήλ και τη θλίψει τους, η χάρη του Θεού καταλήγει στη σωτηρία τους και στην ύψωση τους. Το βιβλίο του Ησαΐα είναι γεμάτο προφητείες που αναφέρονται στην έλευση του Σωτήρα.

Η λέξη κλειδί του βιβλίου είναι η σωτηρία.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ

Α. ΤΙΤΛΟΣ

Ο τίτλος Εκκλησιαστής σημαίνει «ο κήρυκας».

Β. ΘΕΜΑ

Μετά την απομάκρυνση του από το Θεό (Α΄Βασ.ια:1-8), ο Σολομώντας διατήρησε τα πλούτη του και τη σοφία του. Έχοντας τα αυτά άρχισε να αναρωτιέται για την αλήθεια και την ευτυχία μακριά από το Θεό. Το αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης του εκφράζεται με τη φράση που επαναλαμβάνεται συχνά μέσα στο βιβλίο «τα πάντα ματαιότης». (Η λέξη ματαιότητα εδώ σημαίνει «το κενό κάτι που δεν αξίζει τίποτε».) Ο Σολομώντας έμαθε την παρακάτω αλήθεια η οποία συνοψίζει το θέμα του βιβλίου: Χωρίς την ευλογία του Θεού η σοφία, η υψηλή θέση και τα πλούτη δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τον άνθρωπο αλλά μάλλον προκαλούν ανησυχία και απογοήτευση. Αυτό το γεγονός φανερώνει την αξία του Εκκλησιαστή, ενός βιβλίου που το γενικό του πνεύμα είναι πεσιμιστικό, απαισιόδοξο.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

Α. ΘΕΜΑ

Οι Παροιμίες είναι ένα βιβλίο σοφίας. Είναι επίσης ένα πρακτικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Αναφέρεται στην εφαρμογή των αρχών της δικαιοσύνης, της ευθύτητας και της ευσέβειας στην καθημερινή ζωή. Διδάσκει τη σοφία η οποία βασίζεται στο Λόγο του Κυρίου.

Β. ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Θεωρείται γενικά ότι ο συγγραφέας της πλειοψηφίας των Παροιμιών είναι ο Σολομώντας. Ωστόσο δεν ήταν ο μόνος. Η σοφία του «σοφού» (κα:17), οι άνδρες του Εζεκία (κε:1), ο Αγούρ (λ:1) και ο βασιλιάς Λεμουήλ και η μητέρα του (λα:1) περιλαμβάνονται κι αυτοί μέσα στο βιβλίο.

ΨΑΛΜΟΙ

Α. ΘΕΜΑ

Οι Ψαλμοί είναι συλλογή θεόπνευστης Εβραϊκής ποίησης η οποία αναφέρεται στη λατρεία και περιγράφει πνευματικές εμπειρίες των Εβραίων. Στα ιστορικά βιβλία βλέπουμε το Θεό να μιλάει για τον άνθρωπο. Στα προφητικά βιβλία βλέπουμε το Θεό να μιλάει στον άνθρωπο. Στους ψαλμούς βλέπουμε τον άνθρωπο να μιλάει στο Θεό.

Καθώς ο πιστός της Παλαιάς Διαθήκης μιλούσε στο Θεό του, όποια κι αν ήταν η εμπειρία του, αυτό που δέσποζε στη λατρεία - δοξολογία του, ήταν ότι μπορούσε να δοξολογεί το Θεό και να Τον υψώνει σ’ όλες τις περιστάσεις γιατί η πιστότητα Του στο παρελθόν ήταν και είναι μια εγγύηση για την πιστότητα Του και στο μέλλον. Υπάρχει επίσης το προφητικό στοιχείο στους ψαλμούς. Αρκετές φορές οι συγγραφείς αναφέρουν και λένε κάποια θεόπνευστα λόγια που αναφέρονται στον ερχομό της ένδοξης βασιλείας του Θεού και του ένδοξου βασιλιά - του Μεσσία. Στην Καινή Διαθήκη έχουμε τις περισσότερες αναφορές από τους ψαλμούς απ’ οποιοδήποτε άλλο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης.

ΙΩΒ

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Ιώβ είναι το πρώτο από τα πέντε ποιητικά βιβλία. Τα άλλα είναι οι Ψαλμοί, οι Παροιμίες, ο Εκκλησιαστής και το Άσμα Ασμάτων.

Β. ΘΕΜΑ

Ο Ιώβ είναι ένα ξεχωριστό βιβλίο στη σφαίρα της φιλοσοφίας με το πρόβλημα των ανθρώπινων παθημάτων σαν θέμα του. Ασχολείται και προσπαθεί να δώσει απάντηση πάνω στο θέμα της ζωής και του ανθρώπου και στις απαντήσεις που δίνονται σ’ αυτό το βιβλίο αξίζει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή γιατί ερευνά διάφορα θέματα τα οποία έχουν απασχολήσει το νου του ανθρώπου μέσα στους αιώνες. Δεν ερευνά μόνο αλλά παράλληλα δίνει και τις απαντήσεις σε πολλά προβλήματα - ιδιαίτερα στην ερώτηση γιατί υποφέρει ο δίκαιος;

Στο τέλος του βιβλίου ο Ελιού εξηγεί ότι ο Θεός έχει έναν ιδιαίτερο σκοπό όταν επιτρέπει να υποφέρει ο άνθρωπος γιατί τον παιδεύει με σκοπό να τον φέρει περισσότερο κοντά Του. Ο Θεός χρησιμοποίησε τα παθήματα σαν δοκιμή του χαρακτήρα του Ιώβ και σαν ένα μέσο για να αποκαλύψει στον ίδιο την αμαρτία της αυτοδικαίωσης, την οποία δεν είχε συνειδητοποιήσει.

ΕΣΘΗΡ

Α. ΘΕΜΑ

Το βιβλίο της Εσθήρ αποτελεί μια ιδιομορφία μέσα στην Βίβλο. Το όνομα του Θεού δεν αναφέρεται ούτε μια φορά ούτε γίνεται κάποια αναφορά στον Εβραϊκό νόμο ή θρησκεία. Ωστόσο υπάρχει πλήθος αναφορών και στοιχείων για το έργο του Θεού ανάμεσα στο λαό Του καθώς και για τη φροντίδα Του προς αυτούς. Το βιβλίο καταγράφει την απελευθέρωση των Εβραίων από την απειλή της καταστροφής.

Τα γεγονότα που συμβαίνουν στο βιβλίο αυτό προηγούνται απ’ αυτά στο βιβλίο του Νεεμία κατά 30 χρόνια περίπου. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η Εσθήρ είναι αυτή που άνοιξε τον δρόμο για το έργο αυτό που έκανε ο Νεεμία. Ο γάμος της με τον βασιλιά πρέπει να έδωσε πολλά προνόμια στους Εβραίους. Αν δεν ήταν αυτή, η Ιερουσαλήμ ίσως ποτέ δεν θα είχε ξανακτιστεί. Το βιβλίο της Εσθήρ είναι μεγάλο ιστορικό γεγονός κι όχι απλά ένα ηθικό συμπέρασμα: «Η απελευθέρωση του έθνους των Εβραίων από την εκμηδένιση τις μέρες της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα». Αν το έθνος των Εβραίων είχε εξολοθρευτεί τελείως, δεν θα μπορούσε να έχει έρθει ο Μεσσίας στη γη.