ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
«Τις άνθρωπος εξ υμών, εάν έχη εκατόν πρόβατα, και
χάση εν εξ’ αυτών, δεν αφίνει τα εννενηκονταεννέα εν τη ερήμω, και υπάγει ζητών
το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού, χαίρων;» (Λουκ.ιε:4-5).
O Ιησούς μας φανερώνει εδώ την κατάσταση αυτού που ενδιαφέρεται να σώσει ψυχές. Αυτός που αποφασίζει να γίνει εργαλείο για να σωθούν ψυχές, απολαμβάνει το ένδοξο συναίσθημα που προέρχεται απ' αυτό το ίδιο το έργο. Όσοι το έχουν κάνει μπορούν να βεβαιώσουν ότι μια θεία ευλογία έρχεται πάνω σου όταν ομολογείς μπροστά στους ανθρώπους.
Αν όμως η σωτηρία
μιας ψυχής μόνο κοστίζει και απαιτεί πολύ δουλειά, γρήγορα θα το είχαν αφήσει
όλοι. Ναι, είναι κάτι που κοστίζει, αλλά οι ευλογίες υπερκαλύπτουν την
επένδυση. Είναι ένα καθήκον που έχει τρομερά πλεονεκτήματα για όσους
ασχολούνται μ’ αυτό. Μπορεί να κοστίζει να είσαι ΣΩΤΗΡΑΣ, όμως το βραβείο
ξεπερνά κατά πολύ το κόστος. Μιλάμε για ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ, γιατί πρέπει να το
βλέπουμε σαν προσωπική μας ευθύνη. Όταν βγεις έξω για χαμένες ψυχές, πρέπει να
πας με βάρος στην καρδιά. Το βραβείο ακολουθεί, αλλά το βάρος πρέπει να είναι
το κίνητρο κι όχι το βραβείο.
«Οι σπείροντες μετά δακρύων, εν αγαλλιάσει θέλουσι
θερίσει» (Ψαλμ.ρκς:5).
Πολλές φορές έχουμε
δει σε στύλους ή σε δημόσιους χώρους ανακοινώσεις που λένε ότι δίνεται κάποιο
βραβείο (ίσως χρηματικό) για όποιον βοηθήσει για την εύρεση ζώου, παιδιού ή τη
σύλληψη κακοποιού.
Υπάρχει όμως άλλη
μία ανακοίνωση που κρέμεται στους τοίχους της αιωνιότητας και λέει: «Δίδεται
ΒΡΑΒΕΙΟ σε όποιον βοηθήσει να σωθεί μια ψυχή». Μπορεί να μην υπάρχουν
εκατομμύρια εγκληματίες, αλλά υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν ακόμα
ακούσει το ευαγγέλιο. Είναι εύκολο δηλαδή να γίνεις ήρωας στα πράγματα του Θεού
και μπορεί βέβαια να μην σου δώσει κανείς χρήματα, αλλά μια μέρα θα πάρεις ένα
χρυσό στεφάνι στον ουρανό.
Ο Δαβίδ λέει: «Ο δούλος σου μάλιστα νουθετείται δι’ αυτών (των Λόγων του Θεού) εις την τήρησιν αυτών Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ» (Ψαλμ.ιθ:11).
Ο Ιησούς μας είπε να πάμε σ’ όλο τον κόσμο και να κηρύξουμε το ευαγγέλιο. Αν ΤΗΡΗΣΟΥΜΕ τα λόγια Του και κάνουμε ό,τι μας είπε, θα λάβουμε ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ.
Μπορούμε να ψάξουμε τις σελίδες της
Γραφής μας και να παραθέσουμε εκατοντάδες φορές που ο Θεός αντάμειψε ή λέει ότι
θ’ ανταμείψει αυτούς που υπακούν στο λόγο Του. Στον ουρανό θα δοθούν στεφάνια
και θα υψωθούν αυτοί που με πιστότητα και στα μικρά πράγματα υπηρέτησαν το Θεό
(Λουκ.ιθ:17). Όμως εκτός τα ένδοξα αιώνια βραβεία, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί
το την ευφορία και την ευλογία που νιώθει αυτός που δουλεύει πάνω σ’ αυτό το
έργο. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή γι’ αυτόν που μιλάει το λόγο του Θεού σε χαμένες
ψυχές, είναι να δει μια ψυχή να επιστρέφει, να μετανοεί, να βαπτίζεται στο όνομα
του Ιησού και να παίρνει το Άγιο Πνεύμα.
Η εκκλησία, στο λόγο του Θεού, παραβάλλεται με μια γυναίκα που γεννά παιδιά: «...αλλ’ η Σιών άμα εκοιλοπόνησεν, εγέννησε τα τέκνα αυτής» (Ησ.ξς:8). Αυτός που κερδίζει μια ψυχή στο Χριστό, είναι τύπος ή σκιά του «πνευματικού πατέρα». Ο Πέτρος ονομάζει τους νεοκατήχητους «νεογέννητα βρέφη» (Α’ Πετρ.β:2). Ο Ιωάννης ονομάζει αυτούς που κέρδισε στο Θεό «τέκνα μου» (Γ’ Ιωαν.4).
Ο Παύλος
ονομάζει τον εαυτό του «πατέρα» προς
τους Κορίνθιους (Α’ Κορ.δ:15). Αυτό όμως είναι μόνο ένας ΤΥΠΟΣ ή μια ΣΚΙΑ
(Κολ.β:17). Δεν δίνει σε κανένα το δικαίωμα να ονομαστεί «ΠΑΤΕΡΑΣ» γιατί ο
Κύριος το απαγόρευσε ρητά (Ματθ.κγ:9). Η εκκλησία κι αυτοί που εργάζονται στον
ευαγγελισμό είναι πνευματικοί πατέρες για τους νέους πιστούς σε τύπο. Μ’ αυτό
κατά νου ας θυμηθούμε τί λέει ο Δαβίδ: «Ιδού,
κληρονομία παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα, μισθός αυτού ο καρπός της κοιλίας»
(Ψαλμ.ρκζ:3).
Βλέπουμε ότι τα
παιδιά ονομάζονται «κληρονομία παρά του
Κυρίου». Με άλλα λόγια, το όνομα ή το οικογενειακό δέντρο ενός ανθρώπου
εξαρτάται απ’ το αν έχει παιδιά ή όχι. Αν δεν έχει παιδιά, το όνομά του
πεθαίνει κι η κληρονομία του χάνεται. Το ίδιο συμβαίνει με μια εκκλησία που δεν
έχει «πνευματικά παιδιά». Αν μια εκκλησία δεν ασχολείται με το να σωθούν
καινούριες ψυχές, τελικά θα πεθάνει.
