Έκτρωση

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 5

Σήμερα άρχισε η ζωή μου. Οι γονείς μου δεν το ξέρουν ακόμη. Είμαι τόσο μικρό όσο ο σπόρος ενός μήλου, κι όμως υπάρχω και ζω. Και είμαι κορίτσι. Θα έχω ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Ήδη έχω σχηματισθεί. Ακόμη και το γεγονός ότι θα αγαπώ τα λουλούδια.

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 19

Έχω μεγαλώσει λίγο αλλά είμαι τόσο μικρή για να κάνω οτιδήποτε από μόνη μου. Η μητέρα μου κάνει τα πάντα για μένα. Και τι παράξενο. δεν ξέρει ότι με κουβαλάει κάτω από την καρδιά της και ότι με βοηθάει. δηλ. ότι με τρέφει με το αίμα της. Είναι τόσο καλή!

Μερικοί λένε ότι δεν είμαι ένα πραγματικό άτομο ακό­μη αλλά ότι μόνο η μητέρα μου έχει ζωή. Κι όμως είμαι ένα πραγματικό άτομο. ίσως τόσο μικρό όσο ένα ψίχουλο ψωμιού, αλλά που δεν παύει να είναι ψωμί! Όπως η μητέρα μου ζει έτσι κι εγώ ζω!

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 23

Το στόμα μου μόλις έχει αρχίσει να ανοίγει τώρα. Μόνο σκέψου ότι περίπου σ' ένα χρόνο θ' αρχίσω να γελάω και αργό­τερα να μιλάω. Ξέρω ότι η πρώτη μου λέξη θα είναι……..Μαμά!

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 28

Η καρδιά μου άρχισε να κτυπά σήμερα από μόνη της. Από τώρα και στο εξής θα χτυπά για το υπόλοιπο της ζωής μου χω­ρίς να σταματήσει για ξεκούραση. Και μετά από πολλά χρόνια, όταν θα ‘χει πια κουραστεί θα σταματήσει και μετά θα πεθάνω.

 

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2

Μεγαλώνω λίγο κάθε μέρα. Τα χέρια μου και τα πόδια μου αρχίζουν να παίρνουν σχήμα. Αλλά θα πρέπει να περιμένω πολύ ακόμη μέχρι αυτά τα μικρά πόδια να με ­υψώσουν στα χέρια της μητέρας μου και προτού αυτά τα μικρά χέρια να μπορέσουν να μαζέψουν λουλούδια και να αγκαλιάσουν τον πατέρα μου.

 

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 12

Μικρά δακτυλάκια αρχίζουν να σχηματίζονται στα χέ­ρια μου. Είναι αστείο πόσο μικρά είναι. Σκέφτομαι πότε θα έρθει η στιγμή που με αυτά τα δάκτυλα θα ανακατεύω τα μαλλιά της μητέρας μου και ακόμα θα προσπαθώ να τα φιλήσω και η μητέρα μου θα μου λέει: Ω σταμάτα πια αγά­πη μου!

 

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 20

Σήμερα ο γιατρός είπε στην μητέρα μου ότι ζω εδώ κάτω από την καρδιά της. Ω πόσο χαρούμενη πρέπει να εί­ναι! Μαμά, είσαι ευτυχισμένη;

 

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 25

Φαντάζομαι ότι η μαμά μου και ο μπαμπάς μου σκέφ­τονται πως να με ονομάσουν. Αλλά δεν ξέρουν όμως ότι είμαι ένα μικρό κοριτσάκι. Ίσως λένε ότι θα με ονομάσουν Γιώργο. Εγώ όμως θέλω να με φωνάζουν Αννούλα. Μεγαλώνω κι ομορφαίνω τώρα. Η μητέρα μου πρέπει να ανυπομονεί!

 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 13

Μόλις και μετά βίας μπορώ να δω. Είναι σκοτάδι γύρω μου. Όταν η μητέρα μου με φέρει στον κόσμο, θα είναι γεμά­τος φως και λουλούδια. Ξέρετε μέχρι τώρα δεν έχω δει κάποιο λουλούδι. Αλλά αυτό που θέλω περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι να δω τη μαμά μου. Αλήθεια μαμά, άραγε πως είναι το πρόσωπό σου; Φαντάζομαι όμορφο.

 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 24

Αναρωτιέμαι αν η μαμά νιώθει τους παλμούς της καρδιάς μου. Μερικά παιδιά έρχονται στον κόσμο λίγο άρρωστα. Και μετά τα ικανά χέρια κάποιου γιατρού τα βοηθούν να καλυτε­ρεύσουν. Εμένα όμως η καρδιά μου είναι δυνατή και όλο υγεία. Χτυπάει ρυθμικά, τικ, τακ, τικ, τακ. Μαμά ξέρεις κάτι;

Θα αποκτήσεις μια κορούλα γεμάτη υγεία και αγάπη για σένα. Ανυπομονώ να σε δω και να με δεις.

 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 28

Σήμερα η μαμά μου με σκότωσε

 

-Με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μπορούμε να σε βοηθήσουμε αν θέλεις!