Ο άνθρωπος που νόμισε ότι θα σώσει την ψυχή του, προσποιούμενος ότι δεν
βλέπει!
Το όνομα Πόντιος Πιλάτος στην πραγματικότητα καλύπτει δύο
διαφορετικές προσωπικότητες.
Η μία είναι εκείνη του Πιλάτου - Κυβερνήτη μιας επαρχίας, που έχει καθήκον να απονέμει δικαιοσύνη, να φροντίζει για την τήρηση της τάξης, να εντοπίζει και να εξουδετερώνει τις εστίες αντίστασης ή δυσαρέσκειας προς την εξουσία, που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ειρήνη της περιοχής.
Γνώριζε ασφαλώς ο Πιλάτος - Κυβερνήτης ότι οι Εβραίοι είναι
εριστικοί και προσπαθούσε να μην αναμειγνύεται στις θεολογικές τους διαφωνίες.
Ήθελε να κυβερνάει διακριτικά, αφήνοντας στη θρησκευτική
ελίτ τη μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία και να στέλνει στη Ρώμη μια μικρή πλάκα από
κερί, πάνω στην οποία ήταν χαραγμένη η
απλή αναφορά: “Ουδέν αξιόλογον”.
Η ιστορία δεν αποσαφηνίζει αν ήταν ο ίδιος ο Πόντιος Πιλάτος
που καταδίκασε το Χριστό σε θάνατο ή αν, απλά, “πρόφερε” μια καταδίκη που είχε
αποφασίσει το Συνέδριο. Αυτή η αμφιβολία εκφράζεται στο παλιό Ταλμούδ, που
βρέθηκε πρόσφατα σε μια συναγωγή της πρώην Σοβιετικής ένωσης.
Σίγουρα δεν είχε συνειδησιακό πρόβλημα, στο να εφαρμόσει την
εσχάτη των ποινών, αλλά ήταν και αρκετά έξυπνος ώστε να ξέρει ότι για
“εγκλήματα” σαν αυτό που διέπραξε ο Χριστός δεν ήταν σοφό να καταφεύγει κανείς
εύκολα στη σταύρωση. Βέβαια το συνέδριο
επέμενε να υποστηρίζει ότι ο Ιησούς ήταν επικίνδυνος και απειλούσε την τάξη.
Τελικά ο Πιλάτος υποχώρησε σ’ αυτές τις απαιτήσεις για να
ησυχάσουν τα πράγματα. Όμως, παρά το γεγονός ότι ο Πόντιος Πιλάτος - Κυβερνήτης
ήταν σοφός και σκεπτικιστής, ο Πόντιος Πιλάτος - άνθρωπος, φαίνεται ότι είχε
περιέλθει σε βαθιά κρίση συνείδησης.
Γοητευμένος από την προσωπικότητα του Ιησού, είχε καταλάβει
ότι υπήρχε σ’ Αυτόν κάτι το υπερφυσικό και κατά συνέπεια είχε πλήρη συναίσθηση
της αδικίας που συνιστούσαν οι κατηγορίες που Του απηύθυνε το Συνέδριο.
Παράλληλα, όμως, γνώριζε ότι είναι αδύνατον να κυβερνήσεις
την Παλαιστίνη χωρίς να συνεργάζεσαι με τους ισχυρούς της.
Ενώ, λοιπόν, δεν ήθελε να περάσει στην ιστορία σαν ο θύτης
του Ιησού Χριστού, δεν ήθελε και να βάλει σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή,
καθώς και την καριέρα του.
Μ’ αυτό τον τρόπο ο Πόντιος Πιλάτος έγινε το σύμβολο της
υποκρισίας.
Από τότε, το όνομά του δεν είναι το όνομα ενός προσώπου αλλά
της ενοχής. Ο Πιλάτος είναι ο άνθρωπος που είδε στα μάτια την αλήθεια, αλλά
προτίμησε να ζήσει στο ψέμα.
Είναι ο άνθρωπος που νόμισε ότι θα σώσει την ψυχή του,
προσποιούμενος ότι δεν βλέπει....
Κύριε Ιησού, μήπως είμαι κι εγώ ένας Πόντιος Πιλάτος
σήμερα;
