Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ
«Ο καρπός του δικαίου είναι δένδρον ζωής και όστις
κερδίζει ψυχάς, είναι σοφός» (Παρ.ια:30).
Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο ΣΟΦΟΣ Χριστιανός καλλιεργεί τη χριστιανική του ζωή για να φέρει καρπό. Ο καρπός είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις ψυχές. Καρπός είναι οι ψυχές που κερδίζει κανείς στο Χριστό. Στην πραγματικότητα ο Ίδιος ο Ιησούς δίδαξε ότι ΚΑΘΕ Χριστιανός πρέπει να φέρει καρπό.
«Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου
είναι ο γεωργός. ΠΑΝ ΚΛΗΜΑ εν εμοί ΜΗ ΦΕΡΟΝ ΚΑΡΠΟΝ, εκκόπτει αυτό και παν το
φέρον ΚΑΡΠΟΝ, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη ΠΛΕΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΡΠΟΝ» (Ιωαν.ιε:1,2).
Ο Ιησούς αποβλέπει
ο κάθε Χριστιανός να γίνει ένας πετυχημένος ψαράς ανθρώπων. Ο Ιησούς είναι η
άμπελος κι οι Χριστιανοί τα κλήματα. Αν αυτή η επιθυμία υπάρχει στην άμπελο - η
σωτηρία των αμαρτωλών - θα υπάρχει και στα κλήματα.
Ο Ιησούς διδάσκει
εμάς, τους μαθητές Του, πώς να κερδίζουμε ψυχές. Στα ευαγγέλια μαθαίνουμε ότι ο
Ιησούς κέρδισε τους μαθητές Του και μετά αυτοί με τη σειρά τους πήγαν και
μίλησαν σε άλλους. Τις ψυχές που ευαγγέλιζαν τις οδηγούσαν και τις παρέδιδαν
στο Χριστό. Αργότερα, όπως βλέπουμε στο βιβλίο των Πράξεων, οι καινούριοι
πιστοί εφέροντο στους αποστόλους. Σήμερα, κάθε ψυχή που κερδίζουμε στο Χριστό
είναι «Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ».
Όπως ο Ιησούς
έφερε καρπό, έτσι κι εμείς πρέπει να φέρουμε τον καρπό μας, να κερδίσουμε
ψυχές. Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να το καταφέρουμε είναι να μείνουμε στον Κύριο
και να κρατήσουμε το λόγο Του μέσα μας. «Εάν
μείνητ εν εμοί, και οι λόγοι μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και
θέλει γείνει εις εσάς» (Ιωαν.ιε:7).
Κρατώ το λόγο του
Ιησού σημαίνει εκτελώ τις εντολές Του (εδ.10). Το νόημα είναι ότι διατηρούμε το
χριστιανικό μας βάδισμα όταν υπακούμε τον Ιησού και βγαίνουμε έξω για να
σώσουμε ψυχές. «Εν τούτω δοξάζεται ο
Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου»
(Ιωαν.ιε:8).
Είμαστε μαθητές
του Χριστού αν υπακούμε στο λόγο Του και φέρουμε καρπό. Δεν υπάρχει άλλος
τρόπος να κερδίσουμε ψυχές παρά μόνο μένοντας πολύ κοντά στον Κύριο με
καθημερινή προσευχή και υπακοή. Εμμένοντας στο λόγο Του, μπορούμε να νιώθουμε
τον παλμό της καρδιάς του Ιησού. Δεν είναι δυνατόν ν’ αγαπάς τον Ιησού, να
υπακούς το λόγο Του και να προσεύχεσαι σ’ αυτόν, χωρίς να ομολογείς σε άλλους.
Να θυμόμαστε πάντοτε ότι ο Ιησούς πέθανε για να σώσει τους αμαρτωλούς κι η
μεγαλύτερη ένδειξη ευγνωμοσύνης που μπορούμε να του δώσουμε είναι να φέρουμε κάποιον
άλλο σ’ Αυτόν (Ιωαν.ιε:8). «Σείς δεν
εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα, διά να υπάγητε σείς και
να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη....» (Ιωαν.ιε:16).
Ο Ιησούς μας
κάλεσε, μας εξέλεξε και μας διέταξε να κερδίσουμε ψυχές που κι αυτές με τη
σειρά τους θα μείνουν στο Χριστό, θα στερεωθούν, για να φέρουν τον καρπό τους.
Ο απόστολος Ιωάννης λέει: «Μεγαλυτέρα
χαράν δεν έχω παρά τούτο, να ακούω ότι τα τέκνα μου περιπατούσιν εν τη αληθεία»
(Γ’ Ιωαν.4). Ο Ιωάννης δεν μιλούσε για σαρκικά παιδιά, αλλά για τα πνευματικά
παιδιά του στο ευαγγέλιο. Ο Ιωάννης χαιρόταν που έφερε καρπό κι αυτός ο καρπός
έμενε στον Κύριο. Πόσο ανόητο είναι να σκεφτόμαστε μόνο το σήμερα με τις
εφήμερες κοσμικές απολαύσεις του. Ο Ησαύ είναι κλασικό παράδειγμα ανθρώπου που
σκεφτόταν μόνο το παρόν και τί μπορεί να ωφεληθεί τώρα και γι’ αυτό πούλησε τα
πρωτοτόκιά του για ένα πιάτο φακής. Αυτό που έκανε είναι μια μικρογραφία του
κοσμικού φρονήματος. Η Γραφή θα μπορούσε να έλεγε: «Ο Θεός του Αβραάμ, του
Ισαάκ και του Ησαύ....», αλλά δεν λέει έτσι, για μια ανοησία του Ησαύ.
Σ’ αυτή την
περίπτωση, ο Ιακώβ ήταν ο ΣΟΦΟΣ ανάμεσα στα δύο αδέλφια. Ο Ιακώβ άρπαξε, άπλωσε
το χέρι, παρακάλεσε, πάλεψε και προσευχήθηκε για να πάρει αυτό που ο Ησαύ ήταν
τόσο ανόητος για να κρατήσει. Το καλλίτερο μέτρο της ανοησίας του Ησαύ και της
σοφίας του Ιακώβ βρίσκεται μέσα στο λόγο του Θεού: «Καθώς είναι γεγραμμένον, Τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα»
(Ρωμ.θ:13).
Η σοφία δίδεται σ’
αυτούς που επενδύουν σε αιώνια πράγματα, ενώ αντίθετα η ανοησία υπάρχει παντού
στον κόσμο. «Η σοφία φωνάζει έξω, εκπέμπει
την φωνήν αυτής εν ταις ΠΛΑΤΕΙΑΙΣ» (Παρ.α:20). Η σοφία είναι στους δρόμους
και στις πλατείες ψάχνοντας για χαμένες ψυχές, ενώ η ανοησία κάθεται μέσα, στις ανέσεις. Ο Χριστιανός είναι σοφός όταν
επενδύει στην αιωνιότητα με το να αγωνίζεται για τη σωτηρία χαμένων ψυχών.
Καθημερινά
μπορούμε να δούμε «Χριστιανούς» που η ζωή τους είναι παραλογισμός γιατί βλέπουν
τόσο στενά που μοιάζει σαν να ζουν μόνο για σήμερα. Οι σκέψεις τους και οι
προσπάθειές τους επικεντρώνονται στο αυτοκίνητο, το σπίτι, τη δουλειά, το
οικόπεδο και όλα τα σχετικά. Πόσο ανόητοι «οίτινες
δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον διότι ποία είναι η ζωή σας; είναι τωόντι
ατμός όστις φαίνεται προς ολίγον, και έπειτα αφανίζεται» (Ιακ.δ:14).
Ας δούμε εκείνο
τον πλούσιο άνθρωπο που περιγράφει ο λόγος του Θεού στο Λουκ.ιβ. Είχε τα πάντα
σ’ αυτό τον κόσμο, εκτός απ’ το ότι πνευματικά ήταν ξερός.
Αντί αυτός ο
άνθρωπος να στραφεί στο Θεό και να ανακατευθεί με το έργο της σωτηρίας ψυχών,
γκρέμισε τις αποθήκες του για να χτίσει καινούριες. «Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου
απαιτούσιν από σου όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι;» (Λουκ.ιβ:20).
Αλήθεια, είναι
ανοησία, να σπαταλάς όλο το χρόνο σου και το δυναμικό σου σε εφήμερα πράγματα
και ν’ αφήνεις ξερή την ψυχή σου. Αν δεν με πιστεύεις, ρώτησε τον πλούσιο στην
κόλαση, θα σου απαντήσει: όστις κερδίζει
ψυχάς, είναι ΣΟΦΟΣ.
