Πως ευαγγελίζουμε

 

«Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι» (Πράξ.ιζ:30)

 

Κάθε άνθρωπος που δεν είναι πραγματικός χριστιανός βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Είναι χαμένος, δεμένος με τα δεσμά της κόλασης!

Η ερώτηση είναι ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ, όχι αν μου αρέσει ή πως αισθάνομαι!

Με το να ωραιοποιούμε καταστάσεις δεν καταφέρνουμε τίποτα.

Πολλοί πιστεύουν ότι ένας καλός Μουσουλμάνος, ένας καλός Ορθόδοξος χριστιανός, ένας καλός άθεος είναι αποδεκτός από το Θεό. Όμως, ποια είναι η αλήθεια για το μέλλον της ανθρωπότητας; Μπορούμε να λέμε αυτό που λένε οι περισσότεροι; Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη.

Πολλοί λένε: Δεν πιστεύω ότι ένας Θεός αγάπης μπορεί να στείλει ανθρώπους στην κόλαση. Η απάντηση σ’ αυτό το σκεπτικό βρίσκεται στο βιβλίο του Ησαΐα νε:8

«Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος»

Η ανθρώπινη φαντασία δεν μπορεί να δώσει σωστές απαντήσεις για το Θεό. Μόνο όταν επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό μπορεί να πιστεύει ότι έχει σωστές απαντήσεις.

Υπάρχουν αξίες και σχέσεις για τις οποίες πρέπει να πάρεις αποφάσεις για να γίνει ο Ιησούς Κύριος στη ζωή σου.

Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, του έδωσε αξία, τον έκανε κατ’ εικόνα Του. Σήμερα οι  άνθρωποι έχουν χάσει την αίσθηση αυτής της αξίας.

Ο Αδάμ δημιουργήθηκε για να κάνει βόλτα μαζί με το Θεό, να κάνουν παρέα, να δουλεύουν μαζί (Γέν.β:15, Γέν.β:18-23 Γέν.γ:8).

Εφόσον φτιαχτήκαμε γι’ αυτό το σκοπό, αν δεν συμβαίνει, υπάρχει έλλειψη. Ένα αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη, όσο καλό κι αν είναι, δεν εκπληρώνει το σκοπό του.

Οι άνθρωποι πολλές φορές ζουν ενδιαφέρουσες ζωές χωρίς τον Θεό. Καταφέρνουν ν’ αποκτήσουν όνομα. Κανένας όμως δεν εκπληρώνει το σκοπό της ζωής του χωρίς το Πνεύμα του Θεού μέσα του.

Δεν αρκεί να «σκουπίζουμε» τις καταστάσεις κάτω από το χαλί, η βρωμιά παραμένει. Χρειάζονται ριζοσπαστικές λύσεις.

Είναι όμορφο να σκέφτεσαι ότι ελάχιστοι θα πάνε στην κόλαση, αλλά η Βίβλος έχει διαφορετική γνώμη!

Ματθ.ζ:13-14 «Εισέλθετε διά της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν»

Ματθ.ζ:22-23 «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν»

Πολλοί άνθρωποι, κάνουν πράγματα για το Θεό με ειλικρινή καρδιά. Το θέμα όμως είναι, αν αυτή η πιθανώς ειλικρινής αφιέρωση μπορεί να σώσει τον άνθρωπο! Αυτό που πρέπει να ψάξει ο καθένας είναι το πώς θα τακτοποιηθεί με το Θεό. Ποια είναι η λατρεία που ΕΚΕΙΝΟΣ δέχεται! Έχουμε μάθει να βλέπουμε τι κάνουν οι άλλοι.

Ο Άβελ και ο Κάιν προσφέρανε θυσία. Δεν διανοήθηκαν να μπουν στην παρουσία του Θεού έτσι όπως ήταν. Ο Αδάμ δεν χρειαζόταν να φέρει προσφορά για να έχει επικοινωνία με το Θεό. Δεν υπήρχε ανάγκη γιατί δεν υπήρχε ενοχή ούτε αμαρτία που διεγείρει την οργή του Θεού.

Οι περισσότεροι άνθρωποι το ξέρουν – κι έτσι είναι – ότι πρώτα πρέπει να εξιλεωθεί η οργή του Θεού για ν’ απολαύσουν την παρουσία Του.

Πως εξιλεώνεται η οργή του Θεού;

Εβρ.θ:22 «Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις».

Ο Κάιν ήξερε ότι πρέπει να φέρει κάποια θυσία, αλλά η θυσία που έφερε δεν του εξασφάλισε ειρήνη με το Θεό. Δεν αρκεί να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά!

Ο Κάιν ήταν σωστός που ήρθε με θυσία, αλλά έκανε λάθος στο είδος της θυσίας. Ήταν η πρώτη «άλλη θρησκεία» που δεν άλλαξε τη ζωή του Κάιν.

Αν προσφέρουμε λάθος θυσίες, ίσως να μην έχουμε τη δύναμη που περιμένουμε. Πολλοί λένε: ο καθένας λατρεύει το Θεό με τον τρόπο του. Όμως, ο Θεός δεν βλέπει έτσι τα πράγματα. Όταν οι Ισραηλίτες έφτιαξαν στην έρημο το χρυσό μοσχάρι, νόμιζαν ότι μ’ αυτό τον τρόπο λάτρευαν το Θεό (Έξ.λβ:5). Και μπορεί να πει κανείς: Απλοί άνθρωποι ήταν, δεν καταλάβαιναν, πώς να λατρέψεις ένα αόρατο Θεό;

Η γιορτή τους μετατράπηκε σε όργιο (εδ.6).

Η ερώτηση δεν είναι τι αρέσει στον άνθρωπο, αλλά τι αρέσει στο Θεό.

Ίσως σ’ εμάς να μετράει η ειλικρίνεια, αλλά για το Θεό μετράει η αλήθεια και η υπακοή.

Η ειλικρίνεια δεν είναι αρκετή, μπορεί κάποιος μέσα στην ειλικρίνειά του να κάνει λάθη.

Ο Θεός είναι αντίθετος με κάθε άλλη θρησκεία, γιατί δεν έχει αποτέλεσμα.

Γαλ.α:8-9 «Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο, το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα. Καθώς προείπομεν, και τώρα πάλιν λέγω· Εάν τις σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο, το οποίον παρελάβετε, ας ήναι ανάθεμα».

Β’ Κορ.ς:14-16 «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί, και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου».

Σύμφωνα με αυτά τα λόγια, ο μη χριστιανός εξακολουθεί να είναι δέσμιος της αμαρτίας και του σκοταδιού, κάτω από την εξουσία του διαβόλου.

Αν ο χριστιανισμός είναι η αλήθεια, σημαίνει ότι οι άλλοι έχουν κάνει λάθος. Κι αν έχουν κάνει λάθος, η θρησκεία τους δεν έχει αποτέλεσμα.

Ο Κορνήλιος ήταν θρησκευόμενος, ειλικρινής εκζητητής (Πράξ.ια:17), αλλά είχε ανάγκη ν’ ακούσει το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Όταν ο Νώε βρήκε χάρη, μόνο άλλοι 7 σώθηκαν.

Όταν διασώθηκε ο Λωτ κι οι κόρες του, δύο πόλεις καταστράφηκαν. Ο μέσος ειδωλολάτρης δεν είναι κάποιος αναγεννημένος άγιος χωρίς να το ξέρει! Είναι ένα απελπιστικά χαμένος αμαρτωλός.

Το να ψάχνουμε τη Γραφή να βρούμε υπαινιγμούς που θα υποστηρίζουν την ευλογία μας, δεν ωφελεί!

Μπορεί να σοφιζόμαστε απολογίες που αμβλύνουν το αίσθημα της ευθύνης επειδή δεν μιλήσαμε σε κάποιον, αλλά ο σωστός χριστιανός πρέπει να βρίσκει τρόπους να το κάνει.

Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε απόλυτο μέτρο τη συνείδηση γιατί επηρεάζεται, φιμώνεται, νεκρώνεται, καυτηριάζεται (Α’ Τιμ.δ:2).

Πολλοί λένε σαν τον Αβραάμ: μη γένοιτο ποτέ συ να πράξης τοιούτον πράγμα, να θανατώσης δίκαιον μετά ασεβούς, και ο δίκαιος να ήναι ως ο ασεβής μη γένοιτο ποτέ εις σε ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν; (Γέν.ιη:25).

Ο Θεός το έκανε και ήταν τρομερό!

Λουκ.ιζ:29-30 «καθ' ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ' ουρανού και απώλεσεν άπαντας. Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ' ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή».

Όταν ο Υιός του ανθρώπου φανερωθεί, αυτό που θα συμβεί θα είναι αιώνιο (Αποκ.κ:10, 15).

Αν έχεις το μήνυμα και το κρατάς για τον εαυτό σου, στα μάτια του Θεού είσαι δολοφόνος, θα ζητήσει το αίμα!

Η πραγματική ανάγκη των ανθρώπων είναι να ακούσουν το ευαγγέλιο για να σωθούν και όχι η ικανοποίηση φυσικών αναγκών και θεραπεία.

Η εντολή είναι «μαθητεύσατε» γιατί η ανάγκη των ανθρώπων είναι να σωθούν από τη φρίκη της κόλασης.

Ης.ξα:1-2 «Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ· διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· διά να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· διά να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας»·

Φαίνεται σαν πολιτικό πρόγραμμα, αλλά δεν ήταν.

Ιωάν.ς:26 «Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς και είπεν· Αληθώς, αληθώς σας λέγω, με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε».

Δεν εστίαζε τη διακονία Του στα στομάχια. Ο Ιησούς δεν είναι μια αποτελεσματική εναλλακτική δίπλα στο Depon!

Το μήνυμά μας χάνει την αξιοπιστία του όταν δεν δείχνουμε ότι επειγόμαστε στον ευαγγελισμό.

Β’ Κορ.ε:11,14 «Εξεύροντες λοιπόν τον φόβον του Κυρίου, τους μεν ανθρώπους καταπείθομεν, εις τον Θεόν δε είμεθα φανεροί, ελπίζω δε ότι και εις τας συνειδήσεις σας είμεθα φανεροί….. Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον»·

Λουκ.ιδ:28-32 «Διότι τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήση πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν έχη τα αναγκαία διά να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον και δεν δύναται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες· Ότι ούτος ο άνθρωπος ήρχισε να οικοδομή και δεν ηδυνήθη να τελειώση. Η τις βασιλεύς υπάγων να πολεμήση άλλον βασιλέα δεν κάθηται πρότερον και σκέπτεται εάν ήναι δυνατός με δέκα χιλιάδας να απαντήση τον ερχόμενον κατ' αυτού με είκοσι χιλιάδας; Ει δε μη, ενώ αυτός είναι έτι μακράν, αποστέλλει πρέσβεις και ζητεί ειρήνην».

Δεν Τον ενδιέφερε μια χαμηλού κόστους μαθητεία. Έπρεπε να λογαριάσουν το κόστος και να Τον ακολουθήσουν κανονικά.

Ο Ιησούς δεν είναι το παυσίπονο για κάθε πνευματικό ή συναισθηματικό πονοκέφαλο, αυτό είναι αναιμικό ευαγγέλιο.

Ο διάβολος κάνει εκπτώσεις για να κερδίσει τακτικούς πελάτες.

Η ερώτηση δεν είναι αν θέλουν να ακούσουν, αλλά αν χρειάζονται το ευαγγέλιο!

Δεν είμαστε υπόλογοι για τις πόρτες που κλείνουν, αλλά γι’ αυτές που δεν χτυπήσαμε.

 

Εδώ λοιπόν εγείρεται ένα θέμα που είναι αρκετά σημαντικό ώστε να πρέπει να του αφιερώσουμε κάποιες σκέψεις. Και το θέμα αυτό είναι το εξής: πώς ευαγγελίζουμε.

Και λέγοντας “πώς” δεν αναφέρομαι στη μέθοδο, αλλά στο περιεχόμενο του ευαγγελισμού. Πιστεύω μάλιστα ότι πολλές φορές το περιεχόμενο (και άρα η ποιότητά του) είναι αυτό που καθορίζει και τη “μέθοδο” – τον τρόπο παρουσίασης. Με αυτό θέλω να πω το αυτονόητο: ότι δεν χρησιμοποιείς τον ίδιο τρόπο για να παρουσιάσεις πολλά και διαφορετικά προϊόντα διότι αυτό που ταιριάζει στο ένα δε θα ταιριάζει στο άλλο.

Παρόμοια το ευαγγέλιο δεν πρέπει να παρουσιάζεται με τρόπους που ταιριάζουν σε εμπορικά προϊόντα διότι αυτό μειώνει τη σπουδαιότητα, την αξία και το μεγαλείο του μηνύματός του. Με λίγα λόγια το “φτηναίνει”. Το κάνει ρηχό και επιφανειακό, χωρίς βάθος και ουσία.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές, μέσα στον ενθουσιασμό και το ζήλο μας να μοιραστούμε τα καλά νέα του Χριστού με τους άλλους και στην επιθυμία μας να τους πείσουμε να ακολουθήσουν το Χριστό, τους παρουσιάζουμε το μήνυμα της σωτηρίας σαν κάποιο εμπορικό προϊόν. Τι θέλω να πω;

Ότι υπερτονίζουμε τα θετικά του ευαγγελίου, αποφεύγοντας επιμελώς τα “αρνητικά”, όπως θα έκανε κάθε καλός πωλητής για ένα προϊόν που παρουσιάζει. Είναι κάπως σαν τις πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια. Όλα τα θετικά είναι ολόκληρα κατεβατά με μεγάλα γράμματα και ωραία λόγια, ενώ οι υποχρεώσεις και οι όροι είναι με ψιλά γραμματάκια που θέλουν μεγεθυντικό φακό για να τα διαβάσεις.

Όμως –και δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος– υπάρχουν “αρνητικά” στο ευαγγέλιο;

Σίγουρα δεν υπάρχουν αρνητικά. Υπάρχουν υποχρεώσεις όμως και όροι. Είναι κάπως σαν τις πιστωτικές κάρτες (ας μου συγχωρηθεί η σύγκριση). Όλα είναι καλά από τη στιγμή που τηρείς τις υποχρεώσεις σου. Αν όμως πάψεις να τις τηρείς, τότε θα βρεθείς “στους πέντε δρόμους” και δε θα φταίει η όποια τράπεζα.

Κάπως έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους που ακούνε μόνο το ένα σκέλος του μηνύματος του ευαγγελίου – τις υποσχέσεις – αλλά στην επιθυμία μας να τους δούμε να έρχονται στην εκκλησία, αποφεύγουμε να τους καταστήσουμε – κάποια στιγμή – ενήμερους και για το άλλο σκέλος: τις υποχρεώσεις τους απέναντι στον Κύριο. Με απλά λόγια τους λέμε για τη ΔΩΡΕΑΝ ΣΩΤΗΡΙΑ αλλά αποφεύγουμε να τους μιλήσουμε για το ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ.

Τους μιλάμε για το Σωτήρα Χριστό αλλά δεν τους παρουσιάζουμε τον Χριστό τον Κύριο!

Και ένα τέτοιο ευαγγέλιο είναι μισό. Ένα ευαγγέλιο που μιλάει για τα οφέλη του Χριστού μόνο θα κάνει πολλούς – ίσως – να πιστέψουν και να έλθουν, όμως στην πρώτη καταιγίδα, για να μην πω στο πρώτο αεράκι που θα φυσήξει, θα πάνε τρέμοντας στον πρώτο σύμβουλο που θα βρουν, για να τους εξηγήσει τι δεν πάει καλά με τη θεολογία του ευδαιμονισμού που έχουν διδαχθεί.

Είναι θλιβερό αλλά αληθινό. Με το να προσφέρουμε στον κόσμο ένα εύκολο και φαρδύ δρόμο γεμάτο θαύματα που θεραπεύουν κάθε πρόβλημα, απλά και μόνο για να μη ζοριστούν λιγάκι, στην αλήθεια τους παραπλανούμε. Κι όταν θα βρεθούν μπροστά στο στενό, κακοτράχαλο κι ανηφορικό δρόμο του προσωπικού Γολγοθά με ένα σταυρό στον ώμο, θα αναρωτιούνται σε ποιο σημείο πήραν “λάθος δρόμο”.

Όμως ένα ευαγγέλιο χωρίς προσωπικό κόστος είναι μισό. Μπορεί το να εισέλθεις στη σωτηρία να είναι δωρεάν. Το να παραμείνεις όμως σ’ αυτή θα σου κοστίσει όλη τη ζωή σου. Την προηγούμενη και την υπόλοιπη. Κι αν δεν είσαι αποφασισμένος, τότε θα βρεθείς προ εκπλήξεων.

Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε να μην πέσουμε στην παγίδα να πιστέψουμε ή να παρουσιάσουμε μόνο τα θετικά του ευαγγελίου. Γιατί θα είναι σα να αφήνουμε να εννοηθεί ότι μπορεί κάποιος να δεχτεί το Χριστό σαν Σωτήρα του αλλά θα αποφασίσει κάποια άλλη στιγμή αν και πότε θα Τον αποδεχτεί ως Κύριο της ζωής του. Όμως ο αγιασμός, αν και προέρχεται από τη δωρεάν σωτηρία που μας προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, ολοκληρώνεται ωστόσο από την κυριότητα –την καθημερινή κυριότητά Του– ως Κύριου στη ζωή μας.

Και η αλήθεια είναι ότι, σωτηρία χωρίς υπακοή και αγιότητα, είναι κάτι άγνωστο στις Ιερές Γραφές. Γι’ αυτό ο απόστολος Πέτρος γράφει:

«Ο ΠΕΤΡΟΣ, απόστολος του Ιησού Χριστού, προς τους παρεπίδημους, τους διασκορπισμένους στον Πόντο, τη Γαλατία, την Καππαδοκία, την Ασία και τη Βιθυνία, εκλεκτούς, σύμφωνα με την πρόγνωση του Πατέρα Θεού, με τον αγιασμό του Πνεύματος, σε υπακοή και ραντισμό του αίματος του Ιησού Χριστού· είθε χάρη και ειρήνη να πληθύνει σε σας» (Α’ Πέτρ.α:1-2).

Αφού όμως μιλήσαμε για το λανθασμένο τρόπο, ας μιλήσουμε για τον ορθό τρόπο που βέβαια έχει να κάνει με το πλήρες μήνυμα του ευαγγελίου, συμπεριλαμβανομένων των υποσχέσεων αλλά και των υποχρεώσεων.

Μέσα στο λόγο του Θεού, όπου βρίσκουμε ευαγγελιστικό κήρυγμα, τα πρώτα λόγια που διαβάζουμε είναι: Μετανοείτε!

Ο άνθρωπος θα πρέπει να αναγνωρίσει την ανάγκη του για να εκτιμήσει το δώρο του Θεού, το ευαγγέλιο.

Όπως πολύ όμορφα είπε ο απόστολος Πέτρος – στον οποίο είχαν δοθεί τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών – Μετανοήστε, βαπτιστείτε στο όνομα του Ιησού Χριστού και θα πάρετε το δώρο του Αγίου Πνεύματος που είναι για όλους όσους προσκαλέσει ο Κύριος (Πράξ.β:38).

Αυτή ήταν η απάντηση στην ερώτηση τι πρέπει να κάνουμε. Εμείς δεν μπορούμε να δίνουμε διαφορετικές απαντήσεις στους ανθρώπους σήμερα!

Ο απόστολος Παύλος επιβεβαιώνει τα λόγια του Πέτρου, όταν γράφει:

Σας φανερόνω δε, αδελφοί, το ευαγγέλιον, το οποίον εκήρυξα προς εσάς, το οποίον και παρελάβετε, εις το οποίον και ίστασθε, διά του οποίου και σώζεσθε, τίνι τρόπω σας εκήρυξα αυτό, αν φυλάττητε αυτό, εκτός εάν επιστεύσατε ματαίως. Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς (Α’ Κορ.ιε:1-4).

Μα, αν αυτό είναι το ευαγγέλιο, εγώ πως μπορώ να το υπακούσω - αφού αν δεν το κάνω, ο Θεός εν πυρί φλογός, θα κάνει εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Β’ Θες.α:8);

Η απάντηση είναι τα λόγια του Πέτρου που διαβάσαμε αλλά και του Παύλου στη Ρωμ.ς:3-7

Η αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν λοιπόν μετ' αυτού διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν. Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως, τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας· διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας.

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να σταθούμε το εκφράζουν πολύ καλά οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης μπροστά στο Συνέδριο με τα λόγια:

«Επειδή, εμείς δεν μπορούμε να μη λέμε όσα είδαμε και ακούσαμε» (Πράξ.δ:20).

Οι δύο απόστολοι στέκονται μπροστά στο Συνέδριο σαν μάρτυρες της ανάστασης του Ιησού Χριστού και ενώ απειλείται η ζωή τους, εκείνοι απαντούν μ’ αυτά τα λόγια. Κάτι παρόμοιο λέει κι ο απόστολος Παύλος στη φυλακή λίγο πριν τον θανατώσουν για τη μαρτυρία του για το Χριστό:

«...για την οποία αιτία και πάσχω αυτά· όμως, δεν ντρέπομαι· επειδή, ξέρω σε ποιον πίστεψα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξει την παρακαταθήκη μου μέχρι εκείνη την ημέρα» (Β’ Τιμ.α:12).

Μερικές φορές, παρ’ όλη την καλή και ειλικρινή μας πρόθεση, θέλουμε να πούμε όλα όσα έχουμε διαβάσει στις Γραφές, κηρύττουμε θεολογίες απέραντες για τις οποίες ούτε κι εμείς είμαστε πεπεισμένοι.

Πολλές φορές μιλάμε στους ανθρώπους και ο λόγος που είμαστε αναποτελεσματικοί είναι ότι μιλάμε για ένα Θεό που δεν ξέρουμε. Και αυτό οι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται και στέκονται αρνητικά απέναντί μας. Είναι εύκολο να μιλάμε για ένα Χριστό για τον Οποίο ακούσαμε. Αλλά είναι αλλιώς το να μιλάμε μέσα από προσωπική και ζωντανή εμπειρία.

Μ’ αυτό θέλω να πω ότι καλό είναι να μη λέμε περισσότερα από αυτά που εμείς προσωπικά γνωρίζουμε για τον Κύριο, απ’ αυτά που έχουμε σαν εμπειρία από τη σχέση μας μαζί Του.

Γι’ αυτό ο καλύτερος οδηγός είναι τα απλά λόγια των αποστόλων. Μιλάμε γι’ αυτά που είδαμε κι ακούσαμε. Μιλάμε για έναν Θεό αληθινό με τον οποίο έχουμε μια ζωντανή εμπειρία και μια αληθινή σχέση. Και μαρτυρούμε για έναν Θεό που θέλει κοντά Του μαθητές κι όχι προσήλυτους, φίλους κι όχι οπαδούς.