ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ; (1)

Όπως είναι γνωστό ή χαρά είναι ένα συναίσθημα εσωτερικής ικανοποίησης και ευχαρίστησης, και μπορεί να προκληθεί τόσο από εσωτερικούς όσο και από εξωτερικούς παράγοντες

Για παράδειγμα, μια ευχάριστη σκέψη δημιουργεί ευχάριστη διάθεση μέσα μας. Επίσης όταν αναπολούμε γεγονότα ή καταστάσεις περασμένων χρόνων που ήταν ευχάριστα σε μας δημιουργείται μέσα μας καλή και ευχαρίστηση διάθεση.

Εκτός από τους εσωτερικούς, συχνά εξωτε­ρικοί παράγοντες δημιουργούν μέσα μας χαρά και ευχαρίστηση. Η επι­τυχία ενός παιδιού στις εξετάσεις ή η απόκτηση ενός αντικειμένου που το επιθυμούσε πολύ δημιουργεί μέσα του χαρά και ικανοποίηση.

Το ίδιο συμβαίνει και σ’ εμάς τους μεγαλύτερους. Η επιτυχία σε κάποιο πεδίο που το θεωρούμε σημαντικό μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση. Αυτό μπορεί να είναι για μερικούς ή νίκη της ομάδας τους, ή μια μεγάλη κληρονομιά ενώ για άλλους μια μεγάλη επαγγελματική επι­τυχία.

Για έναν επιστήμονα πηγή χαράς μπορεί να είναι μια εργασία του που νο­μίζει ότι θα του ανοίξει νέους ορίζοντες. Για μερικούς άλλους σημαντική πη­γή χαράς είναι η αναγνώριση της αξίας τους και η ηθική ανταμοιβή για την προσφορά τους ενώ πολλοί άλλοι προσ­παθούν να βρουν χαρά και ικανοποίη­ση σε γλέντια, θεάματα και ποικίλες άλ­λες διασκεδάσεις με ευχάριστες συντρο­φιές. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι, σχετικά λίγοι, που προσπαθούν να βρουν χαρά και ικανοποίηση μέσα από τη δη­μιουργία ή τη μελέτη έργων τέχνης.

Ενώ όμως υπάρχουν γύρω μας πολ­λές πηγές χαράς και ικανοποίησης, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι ανικανοποίητοι και ένα ποσοστό απ’ αυ­τούς δυστυχισμένοι. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από το μεγάλο ποσοστό των αυτοκτονιών ή τον αυξανόμενο αριθμό των ναρκομανών, αλλά από τη διάλυση μεγά­λου αριθμού οικογενειών και τη συνεχή αναζήτηση νέων πηγών χαράς και ικα­νοποίησης από ένα μεγάλο ποσοστό αν­θρώπων που έχουν στη διάθεση τους πολλά αγαθά και πολλές επιτυχίες, πράγματα που έπρεπε φυσιολογικά να τους είχαν προσφέρει ήδη τη χαρά και την ικανοποίηση που ακόμη επιζητούν.

Γιατί στ' αλήθεια, τόσο σπάνια βλέ­πουμε σήμερα να ανεβαίνει ένα πλατύ και αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων που ζουν και κινούνται γύρω μας; Γιατί τόσο συχνά και τόσο πολύ τα πρόσωπα των ανθρώπων που κυκλο­φορούν γύρω μας, κάθονται στο διπλανό κάθισμα του λεωφορείου ή στο απέναν­τι παγκάκι ή εργάζονται στον ίδιο χώρο με μας είναι βαριά και καταθλιπτικά κα­θημερινά;

Γιατί στ' αλήθεια, η παρουσία ακόμη και πολύ στενών σε μας ανθρώπων, συ­ζύγου, συγγενών ή γνωστών δημιουργεί μέσα μας ανησυχία, άγχος, κακοκεφιά ή σφίξιμο στην καρδιά ενώ θα έπρεπε φυ­σιολογικά να προκαλεί χαρά και ευχάρι­στη διάθεση μέσα στην καρδιά. Γιατί η παρουσία τους συνοδεύεται τόσο συχνά από μαύρα σύννεφα ή βαρυχειμωνιά και όχι από μια άνοιξη και ξαστεριά;

Γιατί στ' αλήθεια, ακόμη και χριστια­νοί είναι κάποτε μίζεροι, γκρινιάρηδες και ανικανοποίητοι ενώ αυτοί ιδιαίτερα έπρεπε να είναι χαρούμενοι κι' ευτυ­χισμένοι;

Αυτά ακριβώς θα δούμε στη συνέχεια.