ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ; (4)

 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ;

Η κυριότερη αιτία είναι ότι αυτοί οι Χριστιανοί κρατούν μια λάθος στάση και ακολουθούν μια λαθεμένη πορεία στη ζωή τους. 

Η βασική γραμμή που ο Κύριος χά­ραξε για τους δικούς Του είναι το: «Ζη­τείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σάς προστεθεί» (Ματθ.ς:33).

Αν ο χριστιανός δεν εφαρμόσει αυτό στη ζωή του σαν κύριο σκοπό και επιδίωξή του και αντίθετα βάλλει στην πρώτη θέση των επιδιώξεων του τις δικές του επιθυμίες και τις προσωπικές του φιλοδοξίες τότε δεν θα αργήσει να σκοντάψει. Σιγά - σιγά και χωρίς ο ίδιος να το αντιληφθεί θα φτάσει στο σημείο να γίνει:

 

α) Φίλαυτος. Η φιλαυτία και ο εγωκεντρισμός είναι η κυριότερη αιτία της κακοδαιμονίας της σημερινής ιδιαί­τερα κοινωνίας. Όλοι ζητούν το δικό τους, αγωνίζονται για τα συμφέροντα τους και δεν είναι διατεθειμένοι να θυ­σιάσουν και το παραμικρό από τα δι­καιώματα, υπάρχοντα ή την άνεση τους.

Αυτή η τακτική όμως τους φέρνει σε προστριβές και σε σύγκρουση με τα άτο­μα του περιβάλλοντος τους (αδέλφια, συζύγους, γονείς, συνεργάτες ή συνα­δέλφους) αφού κι' εκείνοι απαιτούν τα δικαιώματα τους. Σαν συνέπεια δημιουρ­γείται ένταση και άγχος μέσα τους κι' έτσι δεν μπορούν να χαρούν αμέριμνοι τη ζωή και τα υπάρχοντα τους. Υπάρχουν μάλιστα μερικοί πιστοί που ποτέ δεν συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να αποβάλλουν ή τουλάχιστο να μειώσουν τον εγωκεντρισμό τους. Ενώ έχουν δε­χτεί το Θεό στη ζωή τους συνεχίζουν να διατηρούν την κοσμική νοοτροπία για τη ζωή. Σαν συνέπεια θέλουν τους άλ­λους να περιτριγυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους, να τους τιμούν και να τους υπηρετούν. Αν μάλιστα δεν συμβεί αυτό αρχίζουν να αγανακτούν και να τα βά­ζουν με τους άλλους πιστούς.

Το λάθος τους είναι ότι προσπαθούν να αντλήσουν χαρά από την υπηρεσία των άλλων σ' αυτούς, τη στιγμή που ο Θεός μας καλεί να χαιρόμαστε υπηρε­τώντας τους άλλους. Η προτροπή του λόγου του Θεού είναι: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφείας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους» (Ρωμ.ιβ:10) και όχι να αγανακτούμε επειδή οι άλλοι δεν φρόντισαν να δείξουν σε μας αγάπη και στοργή ή δεν ενδιαφέρθηκαν να δείξουν την εκτίμησή τους.

 

β) Φιλήδονος. Χριστιανός και φιλήδονος; ίσως ρωτήσει κάποιος. Δυ­στυχώς ναι. Όχι μόνο μπορεί αλλά αρ­κετά συχνά συμβαίνει. Άνθρωποι που ομολογούν πίστη στο Θεό κι' όμως η κύρια φροντίδα τους και το κύριο μέλημα τους είναι η καλοπέραση, το καλό φαγη­τό ή το εκλεκτό ποτό, το πόσο καλύτερα θα περάσουν και πώς θα ψυχαγωγηθούν και θα διασκεδάσουν, πώς καλύτερα θα κοιμηθούν ή πώς καλύτερα θα περά­σουν στις διακοπές και στα ταξίδια τους. Σήμερα, δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολ­λοί τέτοιοι Χριστιανοί.

Ο Ιάκωβος γράφει: Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας; Επιθυμείτε και δεν έχετε· φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε· μάχεσθε και πολεμείτε· αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε· ζητείτε και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας.(Ιάκ.δ:1-3).

Η προσπάθεια ενός ανθρώπου να καλοπερνά τον φέρνει σε σύγκρουση με τα άλλα άτομα της οικογένειάς του ή με τους συναδέλφους και συνεργάτες του αφού η καλοπέραση δεν μπορεί να συνδυαστεί με ευθύνες ή με σκληρή δουλειά αλλά με ανευθυνότητα και τεμπελιά.

Μερικοί Χριστιανοί νομίζουν ότι ο Θεός τους κάλεσε σε μια πλατιά, ευρύ­χωρη και άνετη οδό και όχι σε μια στενή και τεθλιμμένη, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί η συμπεριφορά τους. Νέοι που ομολογούν πίστη στο Θεό κι' όμως όταν έρθει η ώρα της εργασίας και προσφο­ράς υπηρεσίας κάνουν το παν για να την αποφύγουν κι' αν τελικά τους ανα­τεθεί, την κάνουν σαν αγγαρεία, φρον­τίζοντας πώς θα την τελειώσουν όπως - όπως, επιφανειακά και σαν πασαλείμματα ή την αφήνουν στη μέση, ενώ είναι πρώ­τοι για το κολύμπι ή το παιχνίδι.

Νέοι και νέες που προτιμούν το χουζούρι και τις ευχάριστες συναναστροφές, τη στιγμή που υπάρχουν πάρα πολλές δουλειές. Νέοι, νέες ή και μεγαλύτεροι που διαλέγουν ή και απαιτούν το καλύ­τερο φαγητό. Νέοι, νέες ή και μεγαλύτεροι στην ηλι­κία χριστιανοί που αν δεν καλοντυθούν και δεν έχουν αρκετά χρήματα για να καλοπεράσουν θεωρούν ότι δεν έχουν κάνει τίποτε κι' αν είναι μάλιστα νέοι αγανακτούν ενάντια στους γονείς τους.

Ξεχνούν ότι χαρούμενος δεν γίνεται εκείνος που κυνηγάει τη χαρά άλλα αυτός που ξέρει να τη δίνει, σαν φυσικό ξεχείλισμα από τα βάθη της καρδιάς του.

 

γ) Γεμάτος μέριμνες. Οι μέ­ριμνες είναι μια πολύ συνηθισμένη αίτια που σβήνει τη χαρά μέσα από την καρ­διά του ανθρώπου. Η ανησυχία και η συνεχής φροντίδα για πράγματα αυτής της ζωής γεμίζει την καρδιά μας με αγωνία και διώχνει τη χαρά.

Όταν σαν πρώτο στόχο βάζουμε την επιτυχία μας σ' αυτή τη ζωή, την κοινωνική προβολή μας, την επαγγελματι­κή μας πρόοδο και γενικά την υλική ευημερία και την προκοπή μας, είναι φυσικό να ανησυχούμε πιο πολύ απ’ ό,τι πρέπει σε περίπτωση που δεν μπορούμε να τα πετύχουμε ή φοβόμαστέ μήπως τα χάσουμε. Όλα αυτά μας εμποδίζουν να χαρούμε τη ζωή μας.

Η καρδιά του ανθρώπου δεν μπορεί να νιώθει χαρά όταν το μυαλό του είναι γεμάτο από προγράμματα, σχέδια, φρον­τίδες ή υποσχέσεις.

Ο Ιάκωβος γράφει: «Έλθετε τώρα οι λέγοντες· Σήμερον ή αύριον θέλομεν υπάγει εις ταύτην την πόλιν και θέλομεν κάμει εκεί ένα χρόνον και θέλομεν εμπορευθή και κερδήσει» (Ιακ.δ:13). Τι θα κερδίσετε; Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα στερηθείτε τη χαρά από την καρ­διά σας.

Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής» (Ματθ.ς:34). Δεν χρειάζεται να μεταφέρουμε στο σήμερα το κακό του αύριο γιατί έτσι το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάσουμε την ευκαιρία να χαρούμε το σήμερα.

 

δ) Ηθική πτώση. Ο Πέτρος έκλαψε πικρά για την άρνηση του και ο Δαβίδ για την αμαρτία του με την Βηθσαβεέ, που του κόστισε πολύ. Ας σημειωθεί ότι ο Δαβίδ τιμωρήθηκε και μάλιστα πολύ αυστηρά γι' αυτή του την πτώση. Η αμαρτία έσβησε τη χαρά από μέσα του γι' αυτό και είπε στην προσευ­χή του: «Κάμε να ακούσω αγαλλίασιν και εύφροσύνην .. απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας μου» (Ψαλμ.να:8, 12).

Η αμαρτία διαταράσσει τις σχέσεις μας με το Θεό, δημιουργεί μέσα μας τύψεις και ενοχές γι' αυτό και εξαφανί­ζει τη χαρά μέσα από την καρδιά μας. Κάθε τι που παρεμβάλλεται, ανάμεσα σε μας και το Θεό διαταράσσει τις σχέσεις μας μ’ Αυτόν και σβήνει ή μειώνει τη χαρά από μέσα.

Είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν θέλει να είναι δυστυχισμένος ή να φαίνεται κατσουφιασμένος. Τότε γιατί τόσοι πολ­λοί άνθρωποι, μάλιστα κάποτε ακόμη και χριστιανοί δεν είναι καθόλου χαρούμενοι κι’ ευτυχισμένοι;

Κάποιος μπορεί να πει: «Η περίπτω­ση μου είναι πολύ δύσκολη. Προσπαθώ με σκληρή δουλειά να συντηρήσω την οικογένεια μου αλλά με την ακρίβεια που όλο ανεβαίνει, τα λεφτά δεν φτάνουν. Πώς μπορώ να είμαι χαρούμενος κι' ευτυ­χισμένος;»

Κάποιος; άλλος θα πει: «Δεν μπορείς να καταλάβεις την κατάσταση μου. Είμαι τριάντα πέντε χρονών χωρίς μια κάπως σταθερή δουλειά. Πώς μπορώ να είμαι ευχαριστημένος;».

Κάποια άλλη μπορεί να πει: «Είμαι σαράντα χρονών κοπέλα χωρίς μέχρι τώ­ρα να βρεθεί κάποιος άντρας να με παν­τρευτεί. Είναι δυνατόν να μην ανησυ­χώ;». Ή κάποιος άλλος: «Είμαι ήδη ηλικιωμένος και άρρωστος χωρίς κάποιον άνθρωπο κοντά μου. Η μοναξιά είναι βαριά, οι πόνοι ανυπόφοροι και η ανάγ­κη για κάποιον να σταθεί δίπλα μου και να μου συμπαρασταθεί μεγάλη. Πώς εί­ναι δυνατόν να είμαι χαρούμενος και ικανοποιημένος;».

Απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτή­σεις δεν είναι καθόλου εύκολο να δοθούν. Μπροστά σε τόσο δύσκολες καταστάσεις η μόνη σωστή στάση και αντίδραση είναι η σιωπή συνδυασμένη με έμπρακτη προσ­πάθεια για συμπαράσταση και ανακού­φιση.

Εκείνο μόνο που είναι παρήγορο είναι η υπόσχεση του Θεού, που λέει: «Πει­ρασμός δεν σάς κατέλαβεν ειμή ανθρώ­πινος πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθείτε υπέρ τήν δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει καί τήν έκβασιν ώστε να δύνασθε να υποφέρητε» (Α' Κορ.ι:13).

 

Στη δύσκολη στιγμή, όταν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μας συμπαρασταθεί, υπάρχει Εκείνος ο Κύριος του ουρανού και της γης που παρακολουθεί και δεν θα μας αφήσει να πειραχτούμε περισσότερο από τη δύναμη μας αλλά στην κατάλληλη στιγμή θα δώ­σει και την έκβαση. Αυτό είναι κάτι που δίνει και κουράγιο και χαρά ακόμη και μέσα σε μια μεγάλη αναποδιά.

Επιπλέον εκείνο που σαν πιστοί δεν πρέπει να αμελούμε είναι να αποβλέπου­με συνέχεια στον αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας τον Κύριο Ιησού Χρι­στό. Εκείνος «υπέρ της χαράς της προ­κειμένης είς αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας τήν αισχύνην και έκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού» (Ε­βρ.ιθ:2). Για τη χαρά που πρό­βαλλε μπροστά Του «να φέρει· πολλούς υιούς στη δόξα» (Εβρ.β:10) κι’ ανά­μεσα σ’ αυτούς κι’ εμάς όσοι τον ακο­λουθούμε, υπέφερε τα δεινά των παθών και της σταύρωσης Του.

Γι’ αυτό κι’ εμείς θα πρέπει, αν ο Θεός επιτρέψει, να υποφέρουμε δυσκο­λίες, θλίψεις ή διωγμούς με ήσυχη καρ­διά και με τη βεβαιότητα ότι «τά πάντα συνεργούσα προς το αγαθόν εις τους αγα­πώντας τον Θεόν» (Ρωμ.η:25). Να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε το δυσάρεστο παρόν όχι σαν κάτι το μόνιμο αλ­λά σαν ένα παροδικό μέσο που θα μας οδηγήσει, στη «χαρά την ανεκλάλητον και ένδοξον» (Α' Πέτρ.α:8).