ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ; (2)

 

ΠΗΓΕΣ ΧΑΡΑΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΡΗΧΕΣ

 

Το λάθος με τους ανθρώπους του κό­σμου γύρω μας είναι ότι περιμένουν πολλά απ’ εκεί που υπάρχουν πολύ λίγα. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να αντ­λήσουμε πολύ και μάλιστα καθαρό νερό από ένα ρηχό πηγάδι.

Οι πηγές που υπάρχουν γύρω μας όπως η ομορφιά της φύσης, οι υλικές και σαρκικές απολαύσεις, η προσφορά των καλών τεχνών ή των επιστημών, οι ανθρώπινες τιμές και δόξες, οι κάθε εί­δους επαγγελματικές επιτυχίες ή ερασι­τεχνικές απασχολήσεις, οι ευχάριστες φι­λικές συναναστροφές ή οι εκδρομές, η αναγνώριση της αξίας μας ή η ηθική ανταμοιβή μπορούν να μας ικανοποιή­σουν και να μάς χαροποιήσουν προσωρι­νά και μέχρι ένα βαθμό. Αργά ή γρή­γορα έρχεται ο κορεσμός. Παρόλο που ή προσφορά τους μπορεί να ποικίλλει, το γενικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι ή προσφορά τους αυτή είναι μερική και περιορισμένη.

Το λίγο νερό που απ’ αυτές πηγάζει δεν είναι ούτε αρκετό ούτε και πολύ δρο­σερό, γι' αυτό και δεν ικανοποιεί σε ση­μαντικό βαθμό και για πολύ καιρό. Και μετά την κατανάλωση του παραμένει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη η δίψα για κάτι πιο καλό, πιο ουσιαστικό και πιο δροσερό. Που όμως αυτό μπορεί να βρεθεί και πώς μπορεί να αποκτηθεί;

Οπωσδήποτε όχι στις συνταγές των σοφών αυτού του κόσμου και ούτε στις υποσχέσεις των πολιτικών ή των πολιτι­κοκοινωνικών τους συστημάτων. Όλες οι συνταγές και όλα τα συστήματα έχουν εφαρμοστεί και έχει αποδειχτεί στην πρά­ξη η ανικανότητα τους να προσφέρουν ικανοποίηση στη βαθύτερη, ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μπορεί να έχουν ικανοποιήσει μερι­κές από τις βιολογικές ή τις ψυχολογικές ανάγ­κες του ανθρώπου, μπορεί να έχουν κά­νει τη ζωή του πιο άνετη, τα ενδιαφέ­ροντα του πιο πολλά και τα υλικά του αγαθά άφθονα, ιδιαίτερα στις αναπτυγ­μένες τεχνολογικά χώρες, όμως δεν μπό­ρεσαν να προσφέρουν αυτό που στο βά­θος επιθυμεί η ανθρώπινη καρδιά, το συναίσθημα της μόνιμης χαράς και ικα­νοποίησης.

Τότε, τι απομένει; Δεν υπάρχει κά­ποια λύση; Είναι ή μοίρα του ανθρώ­που να μη μπορεί να βρει μόνιμη χαρά και ικανοποίηση πουθενά ή μήπως μπο­ρεί να βρεθεί αυτή κάπου τελικά; Η απάντηση του Δημιουργού βεβαιώνει ότι υπάρχει μόνιμη και αστείρευτη χαρά. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς είπε στους μαθη­τές Του, λίγο πριν προχωρήσει για το σταυρό: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς διά νά μείνη εν ύμίν ή χαρά μου και ή χαρά υμών να είναι πλήρης» (Ιωάν.ζ:11). Και ο απόστολος Παύλος έγραφε μέσα από τη φυλακή της Ρώμης στους Θεσσα­λονικείς: «Πάντοτε χαίρετε» (Α' Θεσ.ε:16).

Υπάρχει λοιπόν λύση στο πρόβλημα της παντοτινής χαράς και ικανοποίη­σης. Το λάθος των ανθρώπων του κό­σμου γύρω, που είναι λάθος του ανθρώ­που από τις πρώτες ακόμη ημέρες της ιστορίας του, είναι ότι ψάχνει να βρει χαρά και ικανοποίηση εκεί που δεν μπο­ρεί να βρεθεί και όχι στην αστείρευτή της πηγή.

 

Αυτό ακριβώς εκφράζουν τα λόγια του ίδιου του Θεού (Ιερ.β:13): Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.

Είπαμε ότι η μόνη πηγή χαράς και απόλυτης ικανοποίησης είναι ο ίδιος ο Θεός. Η επιστροφή σ' Αυτόν και η στε­νή επικοινωνία μ' Αυτόν ικανοποιεί από­λυτα την ανθρώπινη ύπαρξη. Γι' αυτό εξάλλου γεννήθηκε ο Χριστός στη γη, για ν' ανοίξει το δρόμο προς τον ουρανό και να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να πλησιάσει πάλι το Θεό και να βρει την ικανοποίηση που επιθυμεί.

Εξάλλου αυτό ήταν το μήνυμα του αγγέλου προς τους ποιμένες: «Ιδού ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν διότι σήμερον έγεννήθη εις έσας εν πόλει Δαβίδ, σωτήρ όστις είναι Χριστός Κύ­ριος» (Λουκ.β:10-11).

Γι' αυτό και ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της εκκλησίας του Χριστού ήταν η χαρά. Μέσα στην Καινή Διαθήκη, η χαρά αναφέρεται εξήντα τουλάχιστον φορές και η προτροπή «χαίρετε» ακόμη περισσότερες.

Είναι όμως χαρούμενοι οι Χριστιανοί σήμερα; Είναι η εκκλησία του Χριστού ένα σώμα γεμάτο χαρά ! Γιατί υπάρχουν χριστιανοί που η συμπεριφορά τους δεν δείχνει ότι έχουν χαρά μέσα στην καρ­διά τους;

Δεν αρνούμαι ότι είμαστε πολύ πιο χαρούμενοι από ότι ήμασταν πριν πι­στέψουμε στο Θεό και από ότι είναι οι άνθρωποι του κόσμου γύρω μας. Δεν αμφισβητώ επίσης το γεγονός ότι η συμπεριφορά αρκετών χριστιανών φανε­ρώνει ότι υπάρχει αρκετή χαρά μέσα τους, ιδιαίτερα εκείνων που επιστράφη­καν στο Θεό πρόσφατα, ούτε ότι υπάρ­χουν εκκλησίες που η χαρά επικρατεί σ' αυτές.

Αν όμως παρακολουθήσει κάποιος τις εκκλησίες του Χρίστου στις ποικίλες εκ­δηλώσεις τους ή τους πιστούς στην καθη­μερινή ζωή τους, αμφιβάλλω αν θα δια­πιστώσει αρκετή χαρά να πηγάζει από μέσα τους και να εκδηλώνεται στα λόγια και στις πράξεις τους, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις.

 

Φυσικά όλοι μας ξέρουμε ότι ο ουρα­νός είναι ο χώρος της χαράς και της αιώνιας ευδαιμονίας. Τι γίνεται όμως εδώ στη γη; Πρόσωπα βαριά ή κατσουφιασμένα; Εκφράσεις θλιμμένες ή βαριεστημένες; Αυτό είναι το χριστιανικό πνεύμα; Κάθε άλλο. Τι φταίει τότε; Γιατί οι συνθήκες της ζωής καταβάλλουν τόσο εύκολα ενώ θα έπρεπε να δυ­ναμώνουν; Γιατί συμβαίνει αυτό;