Αμφιβάλεις ότι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι:

Η συρρίκνωση του αγαθού. Όλο και μικραίνει η δύναμή του, όλο και υποχωρεί μπροστά στην επέλαση της κακίας, της απάτης, της αδικίας. Το άνομο σήμερα γίνεται εύκολα απο­δεκτό. Το άδικο ελάχιστοι το ονομά­ζουν άδικο. Το κακό βρίσκει χώρο για να μπει και να εγκατασταθεί ανάμεσά μας. Και όλα αυτά σε βάρος του καλού, του αγαθού, του ηθικού, που κάποτε βασίλευαν στη ζωή μας, αλλά τώρα τα ξεπερνάμε εύκολα και ανώ­δυνα.

Το τόσο επικίνδυνο πλησίασμα του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου, του σωστού και του λάθους. Κάποτε ήταν δύο κόσμοι τελείως διαφορετικοί, αντίθετοι και εχθρικοί. Κανένα κοινό σημείο. Σή­μερα όμως έχουν έρθει τόσο κοντά, έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ οι συνει­δήσεις των ανθρώπων, έχουν φθαρεί τόσο τα όρια, που περνάς εύκολα από το ψέμα στην αλήθεια, χωρίς να προκαλείς αντιδράσεις, διαμαρτυ­ρίες, και μετά ξανά στο ψέμα και στην ευθεία και στα πλάγια, στα υπόγεια... διότι όλα μπορεί να τα χρησιμοποιεί κανείς, αφού όλα είναι κομμάτια της ζωής μας, όλα ισχύουν, όλα δικαιολο­γούνται.

Τρίτο και σημαδιακό είναι η εύκολη και άνετη αποδοχή της διαστρέβλω­σης, της ανηθικότητας, της αδικίας, και μάλιστα χωρίς επιχειρήματα, με μια φυσικότητα που σε αποστομώνει.

Ένα έκτρωμα αδικίας και εκφυλισμού να έχεις μπροστά σου, δε θα βρεις ούτε τη δύναμη, ούτε τα επιχειρήμα­τα να το αντικρούσεις Οι άλλοι θα το θεωρήσουν φυσικό ή αποδεκτό ή χωρίς σημασία, ενώ εσύ θα πνίγεσαι από τη βεβήλωση. Έχει μπει και έχει θρονιαστεί τόσο πολύ το στρεβλό στη ζωή μας, που ελάχιστοι άνθρωποι θα βρεθούν με δύναμη και αρχές να παλέψουν Οι περισσότεροι παραδίδονται εύκολα ή προσπερνούν ή σφυρίζουν αδιάφοροι στον αέρα το δικό τους.. χαρούμενο σκοπό χα­ρούμενο όμως για πόσο; Αυτό δεν το σκέφτονται

Και κάτι τελευταίο, πριν εξηγήσουμε γιατί τα λέμε όλ' αυτά. Όσο πιο πολύ βυθίζεσαι στο ψέμα, στο πεσμένο, στο ανήθικο, τόσο περισσότερο αφο­μοιώνεσαι από το σκοτάδι και εξομοι­ώνεσαι τόσο, που τα αισθητήριά σου αμβλύνονται και οι αντιδράσεις σου υποχωρούν Χάνει την ευαισθησία της η ψυχή, αποκοιμιέται από την αμαρτία, ναρκώνεται και γίνεται εύκο­λα θύμα της, αφού προβάλλει όλο και λιγότερες αντιστάσεις, αφού αρχίζει να τα θεωρεί φυσιολογικά και αποδε­κτά, αφού δε βρίσκει δυνάμεις αντί­στασης και επιχειρήματα να πολεμή­σει.

Αυτό που διάβασα και θα σας το μεταφέρω αυτούσιο, με πόνεσε πολύ. Ούτε πρωτότυπο είναι, ούτε ιδιαίτε­ρο, ούτε μοναδικό θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Ίσως είναι η δική μου ευαισθησία, που κάνει τα πράγ­ματα να φαίνονται τόσο μαύρα και τό­σο επικίνδυνα. Μακάρι.

«O κος Ντόναλντ Μος από το Τσέλσαϊρ της Αγγλίας πέθανε στα 80 του χρόνια. Άφησε όμως το ποσό των 70.450 € περίπου στη γέρικη χελώνα του, για να μην της λείψει τίποτα μέχρι τα βαθιά της γεράματα. Με αυτά τα χρήματα, που με τόσο αρρωστημένη εκκεντρικότητα άφησε ο πάμπλουτος Μος στην επίσης πάμπλουτη χελώνα του, έδωσε εντολή στη γειτόνισσά του κυρία Κα­ρολάιν Ουίλιαμς να είναι «κηδεμόνας»της χελώνας του και ενός κόκερ Σπανιέλ, του σκύλου του, για να ζουν βασιλικά, να μην τους λείψει τίποτα». Αυτά έλεγε στη διαθήκη του ο κος Μος από την Αγγλία.

Η πρώτη αντίδραση των περισσοτέ­ρων ίσως θα είναι η φράση, «δικά του ήταν, ό,τι ήθελε τα έκανε τα λεφτά». Μεγάλο λάθος και το ένα και το άλλο. Ούτε δικά του ήταν, ούτε ό,τι ήθελε τα έκανε. Εδώ είναι που αρχίζει το δράμα του εκφυλισμού και της κατάπτωσης αρχών και αξιών στην εποχή μας. Οι αντιδράσεις των ανθρώπων και οι θέσεις που παίρνουν απέναντι στα γεγονότα είναι απογοητευτικές και αποκαρδιωτικές. Το ψέμα έχει γίνει νόμος ζωής. Το σκοτάδι είναι πλέον καλοδεχούμενο σαν τρόπος ζωής, χωρίς ίχνος ενδοι­ασμού.

Δικά του ήταν τα λεφτά, τα χάρισε στη χελώνα... θα πει κάποιος. Θα μπορούσε να τα φάει ο ίδιος, να τα σκορπίσει... διάλεξε αυτόν τον τρόπο, δικαίωμά του. Ίσως έτσι φαί­νεται με την πρώτη και γρήγορη ματιά, όμως η αλήθεια είναι πολύ δια­φορετική.

Αυτά τα χρήματα κάποιος του τα έδωσε, κάποιος το επέτρεψε και μπό­ρεσε και πέτυχε να τα αποκτήσει. Εάν ήταν παράλυτος εκ γενετής ο κος Μος, ποτέ ίσως δε θα το κατόρθωνε να τα κερδίσει. Ο Θεός που τον έπλα­σε, του έδωσε και υγεία και μυαλό και όρεξη για δουλειά, ώστε να τα απο­κτήσει.

Δίπλα σ' αυτά τα στοιχεία, που δε φαίνεται ούτε να το διανοήθη­κε να τα λογαριάσει ο πλούσιος αυ­τός Εγγλέζος, είναι και τα παιδάκια, τα ορφανοτροφεία, τα άρρωστα, τα ανάπηρα, είναι τα εκατομμύρια που ξοδεύονται για εμβόλια και εμβολια­σμούς, είναι οι ανάγκες για λεύκωμα στις πεινασμένες οικογένειες, η βοή­θεια που χρειάζεται μετά από σει­σμούς, πολέμους, καταστροφές.

Οι καημένες οι χελώνες δεν έδειξαν αιώ­νες τώρα ότι μπορούν έστω και στο ελάχιστο να αξιοποιήσουν τόσα εκα­τομμύρια ή έστω να αλλάξουν λίγο το βιοτικό τους επίπεδο και να αναβαθ­μιστούν. Είναι συμπαθή ζωάκια, όμως η παρουσία τους στη ζωή μας και ο ρόλος τους είναι απόλυτα περιγε­γραμμένος και περιορισμένος.

Νομίζω με 2-3 πολύ απλές σκέψεις μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω από τούτον τον εκφυλισμό και την πρόκληση μαζί.

Πρώτο βήμα: δεν υπάρχει Θεός. Ο άνθρωπος που ξεκινάει από αυτή τη βάση, ούτε ο ίδιος γνωρίζει, ούτε κα­νένας πού μπορεί να φτάσει. Όταν φτάσει ο άνθρωπος να πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός, καταλήγει στα πιο τρελά και ανισόρροπα πράγματα.

Γίνεται προκλητικός και επικίνδυνος, αφού νιώθει ότι δεν υπάρχει κανένας πίσω από τα γεγονότα, κανένας για να ελέγχει τη ζωή του και στον οποίο να λογοδοτεί. Άνθρωπος χωρίς Θεό, σημαίνει ζωή χωρίς φως, χωρίς σο­φία, χωρίς ισορροπία. Και όπως είναι φυσικό, αφού δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται...

Δεύτερο βήμα: υπάρχω εγώ. Η βασι­λεία του εγώ και του εμένα! Όταν φτάσει ο άνθρωπος στο σημείο να πιστεύει στον εαυτό του, να στηρίζε­ται στον εαυτό του, να ζει μόνον για τον εαυτό του, γεμίζει με παραλογι­σμό και επικίνδυνη σχιζοφρένεια η καρδιά του. Όχι μόνον εκατομμύρια κληρονομιά θα αφήσει στη χελώνα του, αλλά θα φτάσει να θεωρεί φυσι­κά και φυσιολογικά όλα τα προκλητι­κά και ασυγχώρητα εγχειρήματα του αρρωστημένου και σκοτεινιασμένου μυαλού του. Ο άνθρωπος που ζει για τον εαυτό του, είναι απελπιστικά δυ­στυχισμένος, τραγικά μόνος και γίνε­ται εύχρηστο όργανο στα χέρια του διαβόλου και των σχεδίων του.

Υπάρχει και ένα ακόμη βήμα. Έχει πολύ διαφορετικό χρώμα, πολύ δια­φορετικό περιεχόμενο. Λέγεται αναγέννηση και το χαρίζει ο Θεός δια του Ιησού Χριστού σε όσους είναι έτοιμοι να ταπεινωθούν και να αγκαλιάσουν με πίστη την αλή­θεια Του που σώζει και ελευθερώνει.

Τότε, ο σατανάς μαζί με όλες του τις διαβολικές δυνάμεις, μπορεί να φύγει από τη ζωή του ανθρώπου. Μπορεί να αρνηθεί τις αμαρτωλές εισηγήσεις, τα τρελά, τα ανισόρροπα, τα προκλητικά αποτελέσματα της αμαρτίας. Έρχεται μέσα στη ζωή του το φως, η αλήθεια και η σοφία του Θεού.

Το πλούσιο δώρο της αγάπης του Θεού στον αμαρτωλό κόσμο μας, ο ανα­στημένος, ο αιώνιος Ιησούς Χριστός, «όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (Α' Κορ.α:30).

Αυτό το αιώνιο δώρο της αγάπης του Θεού είναι που λείπει από τη ζωή των ανθρώπων, γι’ αυτό έχουν φτάσει στο επίπεδο του ζώου και τα βρίσκουν τόσο πολύ με τα ζώα και τα λατρεύουν, και τα μιμούνται... και γελοιοποι­ούνται εκεί που βρίσκονται, ενώ είναι βέβαιο πως οι καημένες οι χελωνίτσες για παράδειγμα ούτε ζήτησαν, ούτε ζήλεψαν ποτέ τα ανόητα εκα­τομμύριά μας ούτε θα γυρίσουν ποτέ να τα κοιτάξουν... .