Κάθε εκκλησία τους έχει. Έρχονται πιστά σε κάθε συνάθροιση, αλλά σπάνια κάνουν «θόρυβο». Μάλλον δεν έχουν καμία δημόσια θέση στην εκκλησία. Είναι, με μια λέξη, ήσυχοι. Το εδάφιό τους είναι:
Α’ Θεσ.δ:11 και να φιλοτιμήσθε εις το να ησυχάζητε
και να καταγίνησθε εις τα ίδια και να εργάζησθε με τας ιδίας υμών χείρας, καθώς
σας παρηγγείλαμεν,
Όταν δεν συναθροίζονται, κάνουν πάντα ήσυχα το καλό.
Κοιτάζουν και φροντίζουν ανθρώπους: τις οικογένειές τους, τους αδελφούς τους
και τους γείτονές τους.
Χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία, υπηρετούν
υπομονετικά τους άλλους. Δεν επιθυμούν ούτε αναγνώριση ούτε ανταμοιβή. Δεν θα
περνούσε από το μυαλό κανενός από αυτούς ότι είναι κάτι ιδιαίτερο. Πιστεύουν
ότι οποιοσδήποτε στην κατάστασή τους θα έκανε ό,τι κάνουν, παρόλο που αυτό δεν
είναι αλήθεια.
Δεν είμαι ένας από τους ήσυχους ανθρώπους. Ποτέ δεν ήμουν. Με
τη χάρη του Θεού, είμαι ποιμένας και αναγκαστικά κάνω «θόρυβο».
Οι άνθρωποι με φωνή δεν είναι ήσυχοι. Παρ' όλα αυτά, οι
ήσυχοι άνθρωποι ήταν πάντα αδελφοί και φίλοι μου. Εκτός από τις άλλες αρετές
τους, υποστηρίζουν γενικά τους εργάτες του Θεού.
Από τη διάγνωσή μου, όμως, η σχέση μου με τους ήσυχους
ανθρώπους έχει αλλάξει. Τώρα έχω προστεθεί στον κατάλογο εκείνων για τους
οποίους νοιάζονται.
Όταν είναι μακριά μου, συνεχίζουν να νοιάζονται όσο καλύτερα
μπορούν. Προσεύχονται. Αφήνουν υποστηρικτικά σχόλια στο Facebook. Στέλνουν
χρήματα. Άλλοι μπορεί να ξοδεύουν τα χρήματά τους για να ικανοποιήσουν διάφορες
επιθυμίες τους. Οι ήσυχοι άνθρωποι βάζουν τα χρήματά τους εκεί που είναι οι
καρδιές τους.
Μερικές φορές, αισθάνομαι ντροπή και ενοχή για τη
γενναιοδωρία τους. Και τα δύο αυτά συναισθήματα είναι πειρασμοί και ψέματα.
Αντίθετα, πρέπει να χαίρομαι με τη σοφία των γενναιόδωρων. Έχουν επιλέξει να
αποθέσουν θησαυρούς στον ουρανό, να εμπιστευτούν την υπόσχεση ότι ο Θεός θα
φροντίσει για εκείνους που νοιάζονται για τους άλλους.
Συχνά λέμε ότι η εκκλησία είναι οι άνθρωποι. Θα προχωρήσω
ένα βήμα παραπέρα. Η εκκλησία είναι οι ήσυχοι άνθρωποι. Οι ποιμένες και οι
δάσκαλοι μπορεί να είναι πιο θορυβώδεις, αλλά δεν είναι τόσοι πολλοί.
Κυρίως, το έργο αποκατάστασης έχει δημιουργήσει τους ήσυχους
ανθρώπους. Το έργο του Αγίου Πνεύματος για τη δημιουργία τους δεν μπορεί να
αμφισβητηθεί.
Για το λόγο αυτό, θυμώνω όταν βλέπω «την Εκκλησία του
Χριστού» να δέχεται επίθεση στο διαδίκτυο. Υποτίθεται ότι «εμείς» είμαστε
νομικιστές, σκληρόκαρδοι, χωρίς συναισθήματα, χωρίς αγάπη κ.λπ. Επειδή οι
ήσυχοι άνθρωποι είναι η εκκλησία, αυτό είναι μια επίθεση εναντίον τους.
Ειλικρινά, νομίζω ότι το πραγματικό ζήτημα είναι ότι οι
ήσυχοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα δημοσίων σχέσεων. Δεν σαλπίζουν καθώς πηγαίνουν
να κάνουν το καλό, έτσι οι επικριτές της εκκλησίας καταλήγουν στο συμπέρασμα
ότι δεν γίνεται κανένα καλό. Αυτό είναι πολύ άδικο.
Αντ' αυτού, ας γιορτάσουμε για τους ήσυχους ανθρώπους. Ας γιορτάσουμε
την καθαρισμένη και αγιασμένη εκκλησία στην οποία συναθροίζονται. Ο Θεός το
κάνει, και ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε πιο σκληρά από Εκείνον;
