ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΙΗΣΟΥΣ (30)

 

 Δ. Χριστολογία του λόγου (3)

Ο λόγος του Θεού αναμίχθηκε, η ζύμη μπήκε στο φύραμα κι έτσι όλο το φύραμα έγινε ένζυμο. Η ψευδοδιδασκαλία μπήκε μέσα στην εκκλησία και ας δούμε πώς αποδεικνύεται ιστορικά:

Από την εγκυκλοπαίδεια M^c Clintock & Strong, διαβάζουμε:

·     Πλάτων (τόμος 10^ος σελ.556)

«Οι τρεις αρχές του Πλάτωνα ήταν: α) Ο υπέρτατος Θεός που ο ίδιος τον ονομάζει «Πατέρα», β) Η θεία νόηση που την ονομάζει νου, λόγο, σωτήρα, σοφία, γ) Η ψυχή του κόσμου».

Ο Πλάτωνας πίστευε σε Τριάδα κι έτσι η καινούρια θεωρία του Νεοπλατωνισμού ήταν Τριαδική, γιατί βλέπουμε στη διατύπωσή της τη συγχώνευση της Βραχμανικής Τριάδας του Βράχμα, Βίσνου και Σίβα, με την Τριάδα του Πλάτωνα.

«Κατά το τέλος του 1^ου αιώνα και κατά τη διάρκεια του 2^ου, πολλοί μορφωμένοι άνδρες προσηλυτίστηκαν τόσο απ’ τον Ιουδαϊσμό όσο και απ’ τους ειδωλολάτρες στο Χριστιανισμό. Αυτοί έφεραν μαζί τους, μέσα στα χριστιανικά θεολογικά σχολεία,  τη φρασεολογία και τις ιδέες του Πλάτωνα που είχαν δανειστεί ιδιαίτερα απ’ τα φιλοσοφικά γραπτά του Φίλωνα. Όπως ήταν λοιπόν φυσικό, περιορίστηκαν στη φιλοσοφία τους όσον αφορά στην τριάδα και ιδιαίτερα το «λόγο», óõíäέοντας αυτές τις ιδέες με το «λόγο», όπως είχε γίνει προηγουμένως απ’ τον Φίλωνα και άλλους Πλατωνικούς.

Έχοντας διαφορές σε πολλά άλλα ασήμαντα σημεία, συμφώνησαν τέλεια στα παρακάτω: Ο «λόγος» υπήρχε πριν τη δημιουργία του κόσμου, οπωσδήποτε όμως γεννήθηκε απ’ το Θεό και απεστάλη απ’ Αυτόν. Μ’ αυτό το «λόγο», οι Νεοπλατωνικοί καταλάβαιναν τη νόηση του Θεού που ανήκε αιωνίως στη φύση Του σαν δύναμη. Αυτή η δύναμη όμως, από κάποια στιγμή σύμφωνα με τη θεία θέληση άρχισε να υπάρχει έξω απ’ το Θεό. Έτσι λοιπόν είναι διαφορετική απ’ το Θεό αλλά γεννήθηκε απ’ Αυτόν κι είναι εξ’ ολοκλήρου Θεϊκή. Δια μέσου αυτού του «λόγου» υπέθεσαν ότι ο Θεός δημιούργησε και τώρα διατηρεί και κυβερνά το σύμπαν.

Οι απόψεις τους σχετικά με το Άγιο Πνεύμα είναι πολύ λιγότερο καθαρά εκφρασμένες, παρ’ όλο που οι περισσότεροι το θεωρούσαν «υπόσταση εκπορευόμενη απ’ τον Πατέρα και τον Υιό», και έτσι πρέπει να του αποδίδεται η θεότητα.

Αυτοί οι «Φιλόσοφοι Χριστιανοί» υποστήριζαν μάλλον τη θεία φύση του Υιού και του Πνεύματος και τη θεία γένεσή τους, παρά τη θεότητά τους με τον Πατέρα.

Ο Ιουστίνος Μάρτυρας εκφραστικά διακηρύττει ότι ο Υιός είναι για το Θεό, ότι είναι ο νους στον άνθρωπο κι ότι το Άγιο Πνεύμα είναι αυτή η θεία δύναμη που δρα και εκτελεί, την οποία ο Πλάτωνας ονομάζει «αρετή». Μ’ αυτή την ερμηνεία ουσιαστικά συμφωνούσαν ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας, ο Θεόφιλος Αντιοχείας και ο Ωριγένης.

Σύμφωνα με τον Τερτυλλιανό, τα πρόσωπα της Τριάδας είναι βαθμοί, σχήματα, είδη ενός Θεού. Έτσι βλέπουμε ότι η διδασκαλία που έλεγε ότι ο Χριστός είναι κατώτερος του Πατέρα και αργότερα ονομάστηκε Αρειανισμός, είχε γίνει δεκτή από τους περισσότερους πατέρες του 2^ου και 3^ου αιώνα οι οποίοι ουσιαστικά είχαν συμβιβαστεί με τη φιλοσοφία του Πλάτωνα....»

Ποιοι λοιπόν έφεραν την ειδωλολατρία και τα επακόλουθά της μέσα στην εκκλησία; Ήταν αυτοί οι μορφωμένοι άντρες που προσηλυτίστηκαν στο Χριστιανισμό. Άνθρωποι με ειδωλολατρικές φιλοσοφίες που διδάχτηκαν στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Ρώμης και της Αλεξάνδρειας από ειδωλολάτρες δασκάλους, προσηλυτίστηκαν στο Χριστιανισμό κι αντί ν’ απορρίψουν τις θεωρίες τους αυτές, τις προσάρτησαν με το βέτο που διέθεταν μέσα στην εκκλησία.

Αν εξετάσουμε όμως λίγο πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι οι ρίζες της θεωρίας αυτής ξεκινούν απ’ τη μακρινή Ινδία, απ’ την πανάρχαια ειδωλολατρική θεοσοφία των Βραχμάνων. Έτσι εξηγείται και το «ασκητικό πνεύμα» που κατείχε όλους αυτούς τους φιλοσόφους, γιατί απλούστατα ήταν πρακτική των Βραχμάνων που ακόμα και σήμερα εφαρμόζουν.

«Τριάδα ενεργών δυνάμεων ή ακτινοβολιών αυτής - ο Δημιουργός, ο Συντηρητής και ο Καταστροφέας». Όλοι όσοι πίστευαν στο Νεοπλατωνισμό ήταν βαθιά επηρεασμένοι απ’ αυτή τη Βραχμανιστική θεωρία περί θεότητας.