· ΑΜΕΛΙΟΣ
Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεντιλιανός. Έζησε στο τέλος του 3ου αιώνα μ.Χ. Διαχώριζε μέσα στο ΝΟΥ τρεις υποστάσεις που τις ονόμασε «τρεις δημιουργούς» ή «τρεις βασιλιάδες»: τον ΟΝΤΑ, τον ΕΧΟΝΤΑ και τον ΟΡΩΝΤΑ. Απ’ αυτούς ο δεύτερος συμμετείχε στην αληθινή οντότητα του πρώτου, και ο τρίτος στην οντότητα του δεύτερου, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την όραση του πρώτου....
Ο όρος «τρεις υποστάσεις» δεν υπάρχει πουθενά
μέσα στη Βίβλο, όμως είναι απαραίτητος για την εξήγηση και υποστήριξη της
θεωρίας της Τριάδας. Όμως, τί σχέση έχουν οι ειδωλολατρικοί και φιλοσοφικοί όροι
με τη διδασκαλία της Βίβλου; Μήπως το Άγιο Πνεύμα στερείται ορολογίας για να
εκφράσει τη διδασκαλία της θεότητας; Για να κηρύξεις την αλήθεια, δεν χρειάζεται
να χρησιμοποιήσεις άλλους όρους απ’ αυτούς που η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί. Το
ψέμα όμως έχει ανάγκη φιλοσοφικής υποστήριξης γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να
σταθεί. Έτσι, χρησιμοποιεί τους μη Βιβλικούς όρους: «τρεις υποστάσεις», «εκπορευόμενος»,
«τριαδικός», «τρία πρόσωπα», «τριαδική ενότητα», «τριάδα», «τρεις σε ένα»,
«ουσία», «ομοούσιος» κτλ. που είναι καθαρά διδασκαλίες δαιμονίων.
·
ΑΠΟΥΛΙΟΣ
«Ο Απούλιος έζησε νωρίτερα απ’ τον Αμέλιο και
τον Πλωτίνο, περί το 130 μ.Χ......διδάσκαλος της Πλατωνικής και Αριστοτελικής φιλοσοφίας.....μιλά
για τριάδα θείων δυνάμεων άφθαρτων και αιώνιων...»
·
ΝΟΥΜΕΡΙΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΜΕΙΑΣ
«Διέπρεψε το τελευταίο ήμισυ του 2ου
αιώνα μ.Χ. Στα γραφτά του φανέρωσε ακόμα
πιο μεγάλη ροπή προς τις Ανατολικές ιδέες των Βραχμάνων και ανέφερε σαν πηγή
της Ελληνικής φιλοσοφίας τις Ιουδαϊκές, Αιγυπτιακές, μαγικές και Βραχμανικές
διδασκαλίες. Ακόμα διαμόρφωσε την ιδέα της ¨τριάδας στο θείο ον», που ήταν
ασώματο (άυλο) και διαχώρισε α) Ένα τέλειο, νοήμονα, άφθαρτο αιώνιο, υπέρτατο
Θεό, β) Ένα πλάστη του κόσμου ή δημιουργό και γ) Τον κόσμο. Αυτούς τους
ονομάζει Πατέρα, Υιό και Έκγονο και αποδίδει τη διδασκαλία αυτή στον Πλάτωνα
και στον κύριό του Σωκράτη.
Μπορούμε ν’ αναφέρουμε ακόμα τον Πλούταρχο
της Χαιρώνειας, τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον Ζαμβλίκιο, τον Πρόκολο καθώς και
άλλους πολλούς που σαν κύριο θέμα της θεοσοφίας τους είχαν κάποια Τριάδα. Μάλιστα
ο Πρόκολος μας εισαγάγει τον όρο «Ουσία», άγνωστο για τη Γραφή, απαραίτητο όμως
για τη θεωρία της Τριάδας.
Μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα της ιστορίας τί
μπορεί να πει κανείς; Θα δούμε τί λένε οι θεολόγοι και μάλιστα θερμοί υποστηρικτές
της Τριάδας, Mc Clintock & Strong:
Συμπερασματικές παρατηρήσεις: Ο
Νεοπλατωνισμός και ο Χριστιανισμός αν και αντίθετες δυνάμεις στις θρησκευτικές
κινήσεις της εποχής τους, επηρέασαν η μία την άλλη στην δογματική τους εξέλιξη.
Αυτό το γεγονός είναι φανερό όχι μόνο από μια εξέταση μεμονωμένων συγγραφέων,
αλλά μάλλον από σύγκριση της παράλληλης ιστορίας τους. Τα έργα του Ιουστίνου
Μάρτυρα, του Κλήμεντα της Αλεξανδρείας, του Ωριγένη, του Αυγουστίνου και άλλων χριστιανών
συγγραφέων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας, ξεχειλίζουν από μαρτυρίες επιρροής
του Φιλοσοφικού Πνεύματος.
Ένας άλλος θεολόγος ιστορικός, θερμός υποστηρικτής
της Τριάδας) και συγγραφέας μιας απ’ τις καλλίτερες Εκκλησιαστικές Ιστορίες, ο Rhilip
Shaff (Τόμος 3ος σελ.246-248) γράφει:
«Η εκκλησία τώρα κατείχε την αρχαία φιλοσοφία
και γνώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την οποία και εφάρμοσε στην εξέλιξη και
υπεράσπιση της χριστιανικής πίστης.....»
Δηλαδή, η εκκλησία πήρε τις δαιμονικές δυνάμεις
των ειδωλολατρών φιλοσόφων για να μπορέσει να στηρίξει τις αλήθειες του Αγίου Πνεύματος;
«Η κυριαρχούσα φιλοσοφία των Πατέρων ήταν
Πλατωνική τόσο, όσο ήταν συναφής με το χριστιανικό πνεύμα. Οι Σκεπτικιστές θεολόγοι
της Ανατολής, ιδιαίτερα αυτοί της σχολής του Ωριγένη και στη Δύση ο Αμβρόσιος
και οριστικά ο Αυγουστίνος, επηρεάστηκαν απ’ την Πλατωνική ιδεολογία....»
Ένας αξιοσημείωτος συνδυασμός του Πλατωνισμού
με το Χριστιανισμό, προς ζημιά του τελευταίου, φαίνεται στο σύστημα του
μυστικού συμβολισμού στα συγγράμματα που αποδίδονται στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη.
Στο Συνέσιο της Κυρήνης ο Πλατωνισμός ξεπερνά
σε βάρος το Χριστιανισμό. Ενθουσιώδης μαθητής της Υπατίας, της φημισμένης
φιλοσόφου θεοσοφίστριας της Αλεξάνδρειας. Το 410 μ.Χ. καλείται ν’ αναλάβει την
επισκοπή της Πτολεμαΐδας, πρωτεύουσα της Πενταπόλεως. Πριν αναλάβει τα καθήκοντά
του δήλωσε ειλικρινά ότι δεν μπορούσε να ξεχάσει τις φιλοσοφικές του ιδέες και
γι’ αυτό στις δημόσιες εμφανίσεις του θα συμβιβαζόταν με τη θρησκεία του λαού.
Ο Συνέσιος έγινε επίσκοπος, αλλά συχνά μετάνιωνε
που άλλαξε τις αγαπημένες μελέτες του, με τις επαχθείς ευθύνες της επισκοπής.
Στους ύμνους του συνδέει τη χριστιανική διδασκαλία της Τριάδας με την Πλατωνική
ιδέα περί Θεού, και το Σωτήρα με τον θείο ήλιο.
Ανάμιξη του χριστιανισμού με τα είδωλα! Τι κοινό
σημείο μπορεί να έχει ο μονοθεϊσμός του Μωυσή, του Ησαία, του Ιερεμία, του
Δανιήλ, του Παύλου, του Πέτρου, του Ιωάννη και όλης της πρώτης εκκλησίας με τον
Πλατωνισμό και τις Βραχμανικές τριάδες; Χρειάζεται μήπως ο λόγος του Θεού τις διδασκαλίες
των δαιμονίων για να ερμηνευτεί; Ο Θεός έδωσε το Άγιο Πνεύμα και διδασκάλους
χρισμένους μ’ αυτό για να διδάξουν το λόγο Του. Ο διάβολος όμως τύφλωσε τους
ανθρώπους τότε και το ίδιο κάνει και σήμερα, έτσι ώστε να συμβιβάζουν τα ασυμβίβαστα.
