ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΙΗΣΟΥΣ (29)

 Δ. Χριστολογία του λόγου (2)

Η πιο διαδεδομένη θεωρία ανάμεσα στους ειδωλολάτρες φιλοσόφους ήταν αυτή που προήλθε από την ανάμιξη των φιλοσοφιών των Ελλήνων, των Αιγυπτίων, των Βραχμάνων, των Ρωμαίων, των Εβραίων δια μέσου του Φίλωνα, των Περσών και τη βλέπουμε με τη μορφή του Νεοπλατωνισμού. Αν κανείς αναρωτιέται πώς η Χριστιανική πίστη από Μονοθεϊστική όπως διδάχτηκε απ’ τους αποστόλους, ξέφυγε κι άρχισε να πιστεύει στην Τριαδική θεωρία, μπορεί να βρει την απάντηση μόνο όταν μελετήσει τη νεογέννητη αυτή θεωρία του Νεοπλατωνισμού, τί υποστήριζε και πώς μπήκε έντεχνα μέσα στην εκκλησία.

Διαβάζουμε από την εκκλησιαστική ιστορία του Rhilip Schaff τόμος 2^ος σελ.49:

«Ο Νεοπλατωνισμός ........ήταν ένας πανθεϊστικός εκλεκτισμός κι ένας φιλοσοφικο-θρησκευτικός συσχετισμός που προσπάθησε να συνδιαλλάξει την Πλατωνική και Αριστοτελική φιλοσοφία με ανατολικές θρησκείες και θεοσοφίες. Τον Πολυθεϊσμό με το Μονοθεϊσμό, προκατάληψη με ήθη και έθιμα και να κρατήσει τελικά την παλιά δημοφιλή θρησκεία (Πολυθεϊσμό) σε μια εξευγενισμένη και ιδεαλιστική φόρμα...»

Μπορούμε ακόμα να διαβάσουμε από την εκκλησιαστική ιστορία του αρχιμανδρίτη Β. Στεφανίδη στο κεφάλαιο «Ιστορικαί προϋποθέσεις και ίδρυσις της χριστιανικής εκκλησίας» σελ.18-25 και στο κεφάλαιο «Γνωστικοί και Μαρκίων» σελ.61-65.

Ο Νεοπλατωνισμός λοιπόν προσπάθησε να ενώσει τον Πολυθεϊσμό με το Μονοθεϊσμό!

Για να καταλάβουμε όμως πώς μπήκε η έννοια της Τριάδας στο Νεοπλατωνισμό, αντιγράφουμε από την Εγκυκλοπαίδεια της Βιβλικής θεολογικής και Εκκλησιαστικής φιλολογίας των M^c Clintock & Strong, τόμος 6^ος σελ.939. Αναφερόμενοι στην Αλεξάνδρεια, γράφουν:

·     «Εδώ ήταν υποστηρικτές του Ελληνικού πολυθεϊσμού με τα ποιητικά στοιχεία των θεοτήτων που γέμιζαν τα βουνά και τα λαγκάδια, τα δάση και τα ρυάκια, ξηρά και θάλασσα, με μια λατρεία προσαρμοσμένη στο ζωηρό ταμπεραμέντο αυτής της φυλής.

·     Εδώ υπήρχαν Ρωμαίοι αντιπρόσωποι του μεγαλοπρεπούς και σοβαρού χαρακτήρα ενός έθνους αξιοσημείωτου για τις βαθιές θρησκευτικές του ρίζες.

·     Εδώ ο Ιουδαίος Γραμματέας υπερήφανος για τις παραδόσεις του λαού του και το Νόμο που τους είχε δώσει ο Θεός, υπερύψωνε τη διδαχή της Μονότητας του Θεού που υπήρχε στα ιερά βιβλία του και υποδείκνυε τις καθαρότερες διδασκαλίες και μεγαλειώδεις αλήθειες τους.

·     Ο Πέρσης κήρυττε για τον κύριό του το Ζωροάστρη, για τις δύο αρχές του καλού και του κακού και τη μάχη τους για επικράτηση πάνω στον κόσμο. Μιλούσε ακόμα για τη μαγική γνώση που είχαν αποκτήσει απ’ τους ιερείς και φιλοσόφους της γης τους.

·     Ο Βραχμάνος περιπλανώμενος απ’ το μακρινό Γάγγη, έφερε μαζί του τον ασκητικό μυστικισμό και την υπερηφάνεια των τάξεών του, την ήσυχη σιωπηλή υπέρτατη θεότητα, στην ανάπαυση της οποίας οι ψυχές καθαριζόταν κι εύρισκαν γαλήνη, καθώς και την τριάδα των ενεργών δυνάμεων ή εκπορεύσεων απ’ αυτήν, ο δημιουργός, ο διαφυλάττων και ο καταστροφεύς.....

Σ’ αυτή την κοσμοπολίτικη πόλη του κόσμου της εποχής εκείνης, οι φιλοσοφικές αντιλήψεις του Μοναδισμού, του Δυϊσμού, του Μονοθεϊσμού, του Πολυθεϊσμού, της Μαγείας και του Ασκητικού Μυστικισμού βρήκαν ένα κοινό σημείο επαφής αλλά κι ένα κοινό πεδίο διαμάχης. 

Απ’ αυτές τις διαμάχες εξελίχτηκε ο τύπος της εκλεκτικής φιλοσοφίας που κάτω απ’ το όνομα «Νεοπλατωνισμός», ξεπέρασε στον ειδωλολατρικό κόσμο τις κλασικές φιλοσοφίες. Αργότερα, παίρνοντας μια ξεκάθαρα εχθρική στάση εναντίον του Χριστιανισμού, έγινε ο αντιπροσωπευτικός τύπος όλων των εθνικών θρησκειών και φιλοσοφιών, ανταγωνιζόμενη με την καινούρια πίστη, την κυριαρχία στο νου και στη συνείδηση του ανθρώπου......

...........ο θρίαμβος του Χριστιανισμού ήταν ο θρίαμβος της ιδέας του Μονοθεϊσμού απέναντι στο Δυϊσμό και Πολυθεϊσμό. Ο μονοθεϊσμός σαν κοσμοθρησκευτική ιδέα ανήκε στους Ιουδαίους στους οποίους δόθηκε δι’ αποκαλύψεως.. Ο θρίαμβός του με το Χριστιανισμό ήταν συνεπώς ο θρίαμβος της «Θρησκευτικής ιδέας του Ιουδαϊκού λαού, απεκδυόμενης από τα εθνικά της όρια, μετριασμένης και πνευματοποιημένης......»

Να λοιπόν οι καθαρότατες αποδείξεις για το ότι η έννοια και αυτή καθ’ αυτή η διδασκαλία της Τριάδας δεν προήλθε απ’ τους Ιουδαίους, αλλά από τους Βραχμάνους και τους Ινδουιστές.

Πώς είναι δυνατόν η θρησκευτική ιδέα του Ιουδαϊκού λαού που είναι ο Μονοθεϊσμός να «μετριασθεί» και να «πνευματοποιηθεί» με ειδωλολατρικές διδασκαλίες δαιμονίων; 

Τί δουλειά έχει το φως που έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ, στο Μωυσή, στους προφήτες και σ’ όλους τους αγίους με το σκοτάδι των εθνών; Τί σχέση μπορεί να έχει η μέρα με τη νύχτα; Κι όμως, αυτή η θεωρία του Νεοπλατωνισμού μπήκε έντεχνα μέσα στην εκκλησία που, δυστυχώς όπως είχε προβλέψει ο απόστολος Παύλος, άρχισε να χάνει την πρώτη αγάπη της και ν’ ακολουθεί εκείνους τους βαρείς λύκους που δεν είχαν κανένα οίκτο για το ποίμνιο του Θεού.