Η Σκηνή του Μαρτυρίου (10)

 

H ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

Ο Θεός διόρισε μία διακονία από ιερείς προ καταβολής κόσμου. Αυτό ήταν μέρος του σχεδίου της απολύτρωσης εν Χριστώ. Μαθαίνουμε από την Βίβλο, ότι οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με την διακονία των ιερέων, από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.

Η παλαιότερη αναφορά ιερέα ήταν αυτή του Μελχισεδέκ. Ήταν βασιλιάς της Σαλήμ και ιερέας του Θεού του Υψίστου. Συνάντησε και ευλόγησε τον Αβραάμ, ο οποίος επέστρεφε από την σφαγή των βασιλέων αφού είχε σώσει τον Λωτ και τον λαό των Σοδόμων (Γέν.ιδ:14-20).

Η διακονία του ιερατείου είναι πολύ σημαντική στο έργο του Κυρίου. Στον καιρό των Πατριαρχών, ο πατέρας (κεφαλή) της κάθε οικογένειας ή φυλής, γινόταν ο ιερέας της. Ο Μελχισεδέκ ήταν ένας τέτοιος ιερέας.

Οι ιερείς ήταν οι μεσίτες του Θεού, και συνήθιζαν να διδάσκουν και να κατευθύνουν τους απογόνους τους, και αυτούς που ήταν κάτω από την φροντίδα τους, στον δρόμο του Κυρίου. Πίστευαν στον Θεό και ένιωθαν υποχρεωμένοι να διδάσκουν και να εκπαιδεύουν άλλους στην πίστη στον Θεό και στον σωστό τρόπο ζωής.

Όταν ένας ιερέας πέθαινε, ο μεγαλύτερος γιος του κληρονομούσε, ως κεκτημένο δικαίωμα, την θέση του πατέρα του σαν ιερέας της οικογένειας. Αυτό ήταν το δικαίωμα που ο Ιακώβ αγόρασε από το Ησαύ. Παρομοίως, ο Ιώβ ήταν ένας ιερέας στην οικογένειά του. Και ο Θεός, ο Οποίος ενέπνευσε τέτοια πίστη, τον τίμησε (Ιώβ α:1-12).

Τώρα που οι απόγονοι του Ιακώβ είχαν αυξηθεί σε μία τόσο μεγάλη συναγωγή, ήταν σημαντικό να έχουν επίσης την καθοδήγηση από ένα ιερατείο. Γι’ αυτό τον σκοπό, ο Θεός ανέθεσε στον Μωυσή την κατασκευή της Σκηνής για τον λαό Ισραήλ. Ο Κύριος επίσης, σ’ αυτή την στιγμή, είπε στον Μωυσή να ξεχωρίσει τον αδελφό του τον Ααρών για να είναι ο πρώτος αρχιερέας του Ισραήλ, και τους γιους του Ααρών για να εργαστούν μαζί του στο ιερατείο (Έξοδ.κη:1-3).

Ο Θεός αργότερα διόρισε την φυλή του Λευΐ, στην οποία ανήκαν ο Μωυσής και Ααρών, να είναι η ιερατική φυλή. Ο Θεός επίσης διόρισε την οικογένεια του Ααρών για την δυναστεία των ιερέων διαμέσου των γενεών του βασιλείου του Ισραήλ (Έξοδ.μ:12-15). Αλλά διάλεξε τις άλλες οικογένειες του Λευΐ να υπηρετούν τους ιερείς σε καθήκοντα άλλα από την διακονία.

Η Σκηνή, με την επίπλωση και τα σκεύη της, κατασκευάστηκε για τις υπηρεσίες των ιερέων. Δεν θα εξυπηρετούσε κανένα σκοπό χωρίς αυτές τις τελετουργίες. Ο Θεός έβαλε τον Ααρών και τους γιους του, κάτω από την αρχηγία του Μωυσή, επικεφαλής για την υπηρεσία της Σκηνής. Αυτή η διακονία άρχισε με τις θυσίες στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος στην αυλή της Σκηνής.

Όταν η Σκηνή στήθηκε, και όλα ήταν έτοιμα στη σειρά τους, για να αρχίσουν οι ιερείς τις υπηρεσίες τους, ο Ίδιος ο Θεός εγκαινίασε την Σκηνή με μία φανέρωση της δόξας Του, ώστε οι ιερείς δεν μπορούσαν να μπουν στην Σκηνή. Αργότερα, ο Μωυσής καθιέρωσε τον Ααρών και τους γιους του και τους έντυσε με τις άγιες στολές, και αυτοί άρχισαν την διακονία τους (Λευ.η:1-36, θ:1-24).

Η διακονία των ιερέων κατά την τάξη Ααρών ήταν μία καθημερινή υπόθεση. Πρόσφεραν θυσίες κάθε πρωί για τις αμαρτίες τους και για τις αμαρτίες όλου του λαού. Ήταν υπεύθυνοι στο να κρατούν πάντα αναμμένη την φωτιά στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος. Έπρεπε να καίνε ξύλα πάνω σε αυτό κάθε πρωί και να μην αφήσουν ποτέ την φωτιά να σβήσει (Λευ.s:8-13).

Αυτή φαίνεται να ήταν η φωτιά που ο Ίδιος ο Κύριος άναψε στην αρχή της διακονίας των ιερέων στην Σκηνή (Λευ.θ:22-24). Αλλά δύο από τους γιους του Ααρών απέτυχαν στην ευθύνη αυτή. Πιθανόν να άφησαν την φωτιά στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος να σβήσει και προσπάθησαν να προσφέρουν με τα θυμιάματα τους ξένο πυρ (φωτιά που την άναψαν οι ίδιοι). Ο Κύριος έστειλε φωτιά από τον ουρανό πάνω τους, και ο Ναδάβ και Αβιούδ πέθαναν μπροστά στον Κύριο για την αμαρτία της ανυπακοής τους (Λευ.ι:1-7). Έτσι έμειναν μόνο ο Ελεάζαρ και ο Ιθάμαρ, γιοι του Ααρών, να υπηρετούν μαζί του στο ιερατείο.

Κάθε πρωί, μετά την προσφορά των ημερήσιων θυσιών, οι ιερείς έπλεναν τα χέρια και τα πόδια τους στον νιπτήρα. Μόνον τότε θα μπορούσαν να εισέλθουν στα Άγια, στο αγιαστήριο, μέσω του πρώτου καταπετάσματος το οποίο κρεμόταν στην εξώθυρα της Σκηνής. Φαίνεται ότι ήταν ευθύνη του Ααρών να καίει ευώδες θυμίαμα στο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος κάθε πρωί.

Κατόπιν, ετοίμαζε τους λύχνους φτιάχνοντας τα φιτίλια τους και προσθέτοντας καινούριο λάδι στις λεκάνες τους (Έξοδ.λ:7-8). Κάθε Σάββατο οι ιερείς έβαζαν φρέσκους άρτους στην τράπεζα των άρτων της προθέσεως, και αφαιρούσαν τους άρτους που είχαν τοποθετηθεί εκεί το προηγούμενο Σάββατο.

Η πιο σημαντική και υπεύθυνη πράξη του Ααρών, σαν αρχιερέα, ήταν η προσφορά της ετήσιας εξιλέωσης. Έπρεπε πρώτα να κάνει εξιλέωση για τον εαυτό του και για την οικογένειά του, και έπειτα πάλι για όλη την συναγωγή του Ισραήλ. Ήταν απαραίτητο να ακολουθήσει όλη την ιεροτελεστία κάθε φορά.

Πρώτα, έσφαζε το ζώο της θυσίας και ράντιζε το αίμα στο θυσιαστήριο και στα κέρατά του, επτά φορές. Έπειτα πλενόταν στον νιπτήρα και φορούσε την άγια στολή του, τα περισκελή λινά, τον κεντητό χιτώνα, τον κυανούν ποδήρη πάνω από τον χιτώνα, το εφόδ με την περίεργη ζώνη του και το ενσωματωμένο περιστήθιο με τα Ουρίμ και Θουμμίμ, και την μίτρα με το χρυσό διάδημα, πάνω στο οποίο ήταν χαραγμένο “Αγιασμός εις τον Κύριον”.

Kατόπιν έπαιρνε ένα χρυσό θυμιατήρι με αναμένα κάρβουνα από το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος, μαζί με ευώδες θυμίαμα στο χέρι του και λίγο αίμα από την θυσία. Τα πήγαινε στο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος στα Άγια της Σκηνής, όπου ράντιζε το αίμα στο θυσιαστήριο. Έπειτα έκαιγε το ευώδες θυμίαμα στο θυσιαστήριο, το οποίο δημιουργούσε ένα σύννεφο πάνω από το ιλαστήριο καθώς έμπαινε μέσα από το καταπέτασμα στην παρουσία του Θεού όπου ράντιζε μέρος από το αίμα πάνω στο ιλαστήριο.

Αφού είχε εκτελέσει όλη την τελετουργία ακριβώς σύμφωνα με το πρότυπο του Θεού, γινόταν δεκτός από τον Κύριο σαν άγιος. Ύστερα, επαναλάμβανε όλη την τελετουργία για όλον τον οίκο του Ισραήλ.

Η θυσία η οποία πρόσφερε για τον εαυτό του ο Ααρών, ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που πρόσφερε για όλο τον λαό. Πρόσφερε ένα νεαρό ταύρο για προσφορά περί αμαρτίας και ένα κριό για ολοκαύτωμα, για τον εαυτό του και το σπίτι του. Ωστόσο, για ολόκληρη την συναγωγή του Ισραήλ, πήρε δύο τράγους για προσφορά περί αμαρτίας και έναν κριό για ολοκαύτωμα.

Παρουσίαζε τους τράγους μπροστά στον Κύριο στην είσοδο της Σκηνής, και έριχνε κλήρους σ’ αυτούς, ένα για τον Κύριο και έναν για τον αποδιοπομπαίο τράγο (Λευ.ιs:5, 7-10). Ο τράγος στον οποίο έπεφτε ο κλήρος του Κυρίου σφαζόταν για την θυσία, και ο αποδιοπομπαίος γυρνούσε ελεύθερος στην έρημο. Πριν ο ζωντανός τράγος οδηγηθεί στην έρημο, ο Ααρών έβαζε τα δύο του χέρια στο κεφάλι του και εξομολογούνταν όλες τις ανομίες, τις παραβάσεις και αμαρτίες όλου του λαού Ισραήλ, για να τις στείλει μακριά με τον τράγο (Λευ.ιs:21). Ο τράγος που θυσιαζόταν είχε εξιλεώσει τον αποδιοπομπαίο (απολυτέο) τράγο.

Ο αρχιερέας έκανε την εξιλέωση κάθε χρόνο την δεκάτη ημέρα του έβδομου μήνα (Λευ.ιs:29-31). Πήγαινε μπροστά στον Κύριο με την άγια στολή, φέροντας τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ στους ώμους του στο εφόδ, ένας τύπος της δύναμης, και τα ίδια ονόματα των δώδεκα φυλών στο περιστήθιο πάνω από την καρδιά του, ένας τύπος του ενδιαφέροντος γι’ αυτούς. Το χρυσό πέταλο μπροστά στην μίτρα χαραγμένο με το “Αγιασμός εις τον Κύριον”, ήταν επίσης ένα σημαντικό έμβλημα, με το οποίο τον δεχόταν ο Κύριος σαν άγιο.

 

Η τελετουργική εξιλέωση, ωστόσο, δεν έσβηνε τις αμαρτίες του λαού (Εβρ.ι:4). Μόνο ανέβαλε την κρίση του Θεού για τις αμαρτίες τους για ένα ακόμη χρόνο, όταν θα επαναλαμβανόταν όλη η τελετουργία. Πάντως, οι πιστοί και υπάκουοι άνθρωποι του λαού Ισραήλ γινόταν αποδεκτοί από τον Θεό σύμφωνα με τα προσόντα της πίστης τους, μέχρι να ερχόταν ο Ιησούς Χριστός για να τους εξιλεώσει (Εβρ.ια:39-40).