Η Σκηνή του Μαρτυρίου (14)

 

Η ΝΕΑ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

 

Το δεκάπηχο κυβικό δωμάτιο στην τέρμα δυτική πλευρά της Σκηνής, που ονομαζόταν τα Άγια των αγίων και στο οποίο ήταν τοποθετημένη η κιβωτός της διαθήκης, ήταν αυτό στο οποίο ο Θεός επέλεξε να φανερώσει την παρουσία Του καθώς θα κατοικούσε ανάμεσα στον λαό Του.

Λεγόταν Άγια των αγίων γιατί ο λαός το αναγνώριζε σαν το κατοικητήριο του Θεού. Από τότε ο λαός Ισραήλ ανέδειξε την κιβωτό της διαθήκης σαν έμβλημα της παρουσίας του Θεού. Η κιβωτός περιείχε τις λίθινες πλάκες πάνω στις οποίες ο Θεός είχε γράψει τις Δέκα Εντολές, οι οποίες λέγονταν οι πλάκες της διαθήκης ή του μαρτυρίου. Περιείχε επίσης μια χρυσή στάμνα με μάννα και την ράβδο του Ααρών που βλάστησε και έκανε καρπό αφού κόπηκε από το δέντρο.

Αυτός ο χώρος στον οποίο ο Θεός φανέρωνε την δόξα Του σαν νεφέλη πάνω από το ιλαστήριο, ανάμεσα στα χερουβείμ, ήταν ένας τύπος του ουρανού (Εβρ.θ:24). Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο κανείς δεν επιτρεπόταν να εισέλθει σε αυτό το δωμάτιο εκτός από τον αρχιερέα, τύπος του Ιησού Χριστού, και μόνο μία φορά το χρόνο για να κάνει την ετήσια εξιλέωση.

Η ράβδος του Ααρών που βλάστησε και έκανε καρπό ήταν τύπος της θείας ζωής του Ιησού Χριστού:

“Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου” (Ιωάν.ε: 26-27).

Η στάμνα με το μάννα ήταν ένας τύπος του Κυρίου Ιησού Χριστού σαν Άρτος της Ζωής (Ιωάν.ς:32,33,58). Η κιβωτός, με το περιεχόμενό της δήλωνε την παρουσία του Θεού μέσα στον Κύριο Ιησού Χριστό, τον ενσαρκωθέντα Λόγο (Ιωάν.α:1,14).

Ο Ιησούς, κοντά στο τέλος της διακονίας Του στην γη, παρηγόρησε τους μαθητές Του με αυτά τα λόγια:

“Ας μη ταράττηται η καρδιά σας πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε. Εν την οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ. Και όπου εγώ υπάγω εξεύρετε, και την οδόν εξεύρετε. Λέγει προς αυτόν ο Θωμάς, Κύριε, δε εξεύρομεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν; Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια, και η ζωή ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού” (Ιωάν.ιδ:1-6).

Ο Ιησούς όχι μόνο έδωσε οδηγίες στους μαθητές σχετικά με το πώς να πάνε στον ουρανό, αλλά έστειλε το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής για να τους δώσει χάρη και δύναμη για να υπακούν τις οδηγίες Του. Διά του Αγίου Πνεύματος, έχρισε τους αποστόλους για να γράψουν την Καινή Διαθήκη, το κείμενο, μέσα στο οποίο έχουμε το μήνυμα του αληθινού ευαγγελίου Του, και έναν πολύ απλό χάρτη ο οποίος μας δείχνει πως ακριβώς πρέπει να περπατούμε και να ζούμε σ’ αυτή την ζωή, έτσι ώστε κάποια μέρα να φτάσουμε σ’ αυτή την όμορφη πόλη.

Διά Ιησού Χριστού, ο Θεός έχει ετοιμάσει ένα αγιότερο και αιώνιο τόπο όπου όλοι που θα πιστέψουν και θα υπακούσουν στο ευαγγέλιο Του, θα λάβουν το Πνεύμα Του, και θα ζήσουν πιστά γι’ Αυτόν σ’ αυτή την ζωή, μπορούν να εισέλθουν. Ενώ βρισκόταν στο νησί της Πάτμου, ο Ιωάννης είχε ένα όραμα αυτού του δοξασμένου μέρους. Διαβάζουμε την περιγραφή της ομορφιάς και της δόξας αυτού του τόπου στην Αποκ.κα:

“Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην διά τον άνδρα αυτής. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από τον οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσι υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον. Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού,κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί” (Αποκ.κα:2-5).

Ο Ιωάννης περιέγραψε την πόλη του οράματός του σαν να έχει μεγάλα, ψηλά τείχη και δώδεκα πυλώνες, τρεις σε κάθε μία από τις τέσσερις πλευρές της. Υπήρχε ένας άγγελος σε κάθε πυλώνα, και τα ονόματα των δώδεκα φυλών των υιών Ισραήλ ήταν γραμμένα στους δώδεκα πυλώνες, ένα όνομα σε κάθε πυλώνα (Αποκ.κα:12,13).

Καθώς θυμόμαστε το πρότυπο του στρατοπέδου του Ισραήλ γύρω από την Σκηνή στην έρημο, βλέπουμε τις 12 φυλές στρατοπεδευμένες γύρω από την αυλή της Σκηνής, τρεις φυλές σε κάθε μία από τις τέσσερις πλευρές της. Αυτοί οι πυλώνες του οράματος του Ιωάννη αντιπροσώπευαν τους αγίους του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίοι, με την πίστη και την πιστότητά τους, απολυτρώθηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό στο Γολγοθά. Η ιστορία και τα παραδείγματά τους, κάτω από τον νόμο του Θεού που δόθηκε από τον Μωυσή, ήταν ο παιδαγωγός του Θεού, που οδηγούσε στον ερχομό του Χριστού (Γαλ.γ:24).

Ο Ιωάννης κατόπιν περιέγραψε τα τείχη της πόλης να έχουν δώδεκα θεμέλια, με τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων γραμμένα στα δώδεκα θεμέλια, ένα όνομα σε κάθε θεμέλιο (Αποκ.κα: 14). Ο Παύλος είπε:

“Άρα λοιπόν, δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογούμενη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος” (Εφες.β:19-22).

Ο Θεός έδωσε εξουσία στους δώδεκα αποστόλους να θέσουν το θεμέλιο της εκκλησίας Του της Καινής Διαθήκης με το να τους δώσει την αποκάλυψη του ευαγγελίου Του διά μέσου των γραπτών της Καινής Διαθήκης (Εφες.γ:1-6, Ρωμ.ις:25,26). Ο Πέτρος χρησιμοποίησε τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών στο πρώτο του μήνυμα του ευαγγελίου την ημέρα της Πεντηκοστής (Ματθ.ις:16-19). Ο Παύλος, έγραφε στους Κορινθίους:

“Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ, ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα άλλος δε εποικοδομεί έκαστος όμως ας βλέπη πως εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός” (Α’ Κορ.γ:10-11).

Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη (Β’ Τιμ.γ:16,17). Κάθε βιβλίο της Καινής Διαθήκης γράφτηκε από ένα απόστολο ή κάτω από αποστολική επιρροή. Ο Λουκάς, ο συγγραφέας του ευαγγελίου και του βιβλίου των Πράξεων, δεν ήταν απόστολος αλλά ήταν προφανώς επηρεασμένος από τον Παύλο. Το ίδιο κι ο Μάρκος, ο συγγραφέας του δεύτερου ευαγγελίου, δεν ήταν απόστολος αλλά έγραψε κάτω από την επιρροή του Πέτρου (Πράξ.ιβ:12).

Ο Ιωάννης, στο όραμά του για την Νέα Ιερουσαλήμ, μέτρησε την πόλη (Αποκ.κα:16,17), και σε συμβολικά νούμερα, την απεικόνισε σαν κυβική, όπως είχαμε δει στα Άγια των αγίων της Σκηνής. Η μέτρηση του Ιωάννη είναι συμβολική, και όχι πραγματική μέτρηση του ουρανού του Θεού. Η αιωνιότητα είναι χωρίς αρχή και τέλος. Ο Θεός είναι παντοδύναμος, παντογνώστης, και πανταχού παρών, και δεν μπορώ να φανταστώ το σύμπαν Του ή τον ουρανό Του να έχει όριο. Οι επιστήμονες δεν έχουν βρει ποτέ την άκρη του ουρανού. Ο κυβισμός της Νέας Ιερουσαλήμ φανερώνει την τέλεια και συμπεριλαμβάνουσα τα πάντα πνευματική βασιλεία του Θεού στον ουρανό, στην αιωνιότητα.

Ο Ιωάννης στη συνέχεια προσπάθησε να περιγράψει την ομορφιά της Νέας Ιερουσαλήμ, αλλά είχε μονάχα ανθρώπινη γλώσσα για να την περιγράψει. Τα ουράνια και πνευματικά πράγματα μας εκφράστηκαν σε ανθρώπινη γλώσσα γιατί μόνο αυτό μπορούμε να καταλάβουμε με τις περιορισμένες μας διάνοιες.

Ωστόσο, ο Θεός αποκαλύπτει πνευματικά ζητήματα στον λαό Του διά του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορ.β:9-16). Σ’ αυτή την θνητή ζωή γνωρίζουμε μόνο κατά μέρος και βλέπουμε “ως εν κατόπτρω αινιγματωδώς” (Α’ Κορ.ιγ:9-12), αλλά είχαμε μία γεύση του ουρανού εν Πνεύματι Αγίω, το οποίο είναι ο αρραβώνας της αιώνιας κληρονομιάς μας (Εφες.α:13,14).

Ο καρπός του Πνεύματος, η αγάπη του Θεού στις καρδιές μας (Ρωμ.ε:5), που μας ελευθερώνει από το μίσος, τον εγωισμό, τη ζήλια, και όλα αυτά που κάποτε μας έκαναν δυστυχισμένους η αγάπη που είναι ανεκλάλητη και ένδοξη (Α’ Πέτρ.α:8) η ειρήνη του Θεού που υπερβαίνει κάθε γνώση (Φιλιπ.δ:7), και το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος στη ζωή της προσευχής, είναι μερικά από τα πράγματα που μας δίνουν μία γεύση του ουρανού. Αυτές οι ευλογίες θα πρέπει να μας βοηθούν να καταλάβουμε, σε κάποιο μέτρο, την πνευματική κομψότητα της Νέας Ιερουσαλήμ.

Τα Άγια των αγίων της Σκηνής, τύπος της Νέας Ιερουσαλήμ, ήταν ένας όμορφος χώρος με τα περιτειχίσματα του από χρυσό, την οροφή του και το καταπέτασμα από φίνο λεπτό λινό, κεντημένα πλούσια με χερουβείμ σε κυανό, πορφυρούν, και κόκκινο και την κιβωτό από χρυσό, καλυμμένη με το συμπαγές της χρυσό ιλαστήριο, πάνω στο οποίο υπήρχαν χρυσά χερουβείμ. Αλλά η φυσική του ομορφιά δεν μπορούσε να συγκριθεί με την ουράνια λαμπρότητα της Νέας Ιερουσαλήμ. Η μεγαλειότητά της, όπως περιγράφεται από τον Ιωάννη (Αποκ.κα:18-27), είναι πέρα από τη δική μας φαντασία, και η αιώνια πραγματικότητά της είναι πέρα από περιγραφές με ανθρώπινους όρους. Είναι η μεγαλοσύνη της λαμπρότητας, της δικαιοσύνης, και της αγιότητας του Θεού (Έξοδ.λδ:5-7).

Ο Κύριος ετοιμάζει τον λαό Του γι’ αυτό το αιώνιο σπίτι. Ο λαός του Θεού, με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, γίνεται μέτοχος της αγιότητάς Του (Εβρ.ιβ:10). Με τη νέα γέννηση του Πνεύματός Του, τα παιδιά του ξαναπλάθονται “εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας” (Εφες.δ:24).

“Αλλά τώρα ελευθερωθέντες από της αμαρτίας, και δουλωθέντες εις τον Θεόν, έχετε τον καρπόν σας εις αγιασμόν το δε τέλος, ζωήν αιώνιον” (Ρωμ.ς:22).

Τώρα που μπορούμε να λατρέψουμε τον Θεό “εν Πνεύματι και αληθεία”, “εν Πνεύματι Αγίω”, μαθαίνουμε τι σημαίνει να Τον λατρεύουμε στην ομορφιά του αγιασμού (Ψαλμ.κθ:2, 96:9). Ο Κύριος, ο Οποίος ευαρεστείται στον λαό Του, δοξάζει τους πράους με σωτηρία (Ψαλμ.ρμθ:4).

Πρέπει όλοι να προσευχόμαστε, όπως προσευχόταν ο Δαβίδ: “Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου Πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου, και να επισκέπτομαι τον ναόν αυτού” (Ψαλμ.κζ:4).

Ο Ιωάννης είπε για την Ιερουσαλήμ:

“Και ναόν δεν είδον εν αυτή διότι ο ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ, και το Αρνίον. Και η πόλις δεν έχει χρείαν του ηλίου, ουδέ της σελήνης, διά να φέγγωσιν εν αυτή διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής είναι το Αρνίον. Και τα έθνη των σωζομένων θέλουσι περιπατεί εν τω φωτί αυτής Και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν των εθνών εις αυτήν. Και οι πυλώνες αυτής δεν θέλουσι κλεισθή την ημέραν διότι νυξ δεν θέλει είσθαι εκεί. Και θέλουσι φέρει την δόξαν και την τιμήν των εθνών εις αυτήν. Και δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν ουδέν το οποίον μιαίνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψεύδος αλλά μόνον οι γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου” (Αποκ.κα:22-27).

Ένας από τους επτά αγγέλους που είχαν τις επτά φιάλες γεμάτες από τις επτά τελευταίες πληγές του Θεού, που θα έπεφταν σ’ ένα πονηρό κόσμο, είπε στον Ιωάννη:

“Ελθέ, θέλω σοι δείξει την νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα. Και με έφερεν εν πνεύματι επί όρος μέγα και υψηλόν, και μοι έδειξε την πόλιν την μεγάλην, την αγίαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσα εκ του ουρανού από του Θεού” (Αποκ.κα:9-10).

Η Νέα Ιερουσαλήμ θα είναι κάτι παραπάνω από μία πόλη αποτελούμενη από όμορφα κτίρια, επαύλεις και χρυσούς δρόμους θα είναι οι λυτρωμένοι του Θεού, η νύμφη του Χριστού, η οποία έγινε το κατοικητήριο Του.

Ο Ιησούς δήλωσε στους μαθητές Του ότι ετοιμάζει έναν τόπο: “Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα.... υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον” (Ιωάν.ιδ:2). Την ίδια στιγμή, οι Γραφές δηλώνουν ότι εμείς, μεμονωμένα και συλλογικά, είμαστε ο ναός ή το κατοικητήριο του Θεού: “Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν;” (Α’ Κορ.γ:16).

“Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος” (Εφες.β:19-22).

Είναι η νύμφη του Χριστού, ντυμένη στο βύσσινο, το λευκό και καθαρό, που είναι τα δικαιώματα των αγίων, που θα αρπαχτεί στο γαμήλιο δείπνο του Αρνίου (Αποκ.ιθ:7-9). Κατόπιν η αρπαχθείσα εκκλησία θα επιστρέψει με τον Κύριο όταν Αυτός θα έλθει να πολεμήσει στην μάχη του Αρμαγεδδώνα (Αποκ.ιθ:11-16), και να εγκαθιδρύσει την Χιλιετή Του Βασιλεία στην γη. Η νύμφη του Χριστού, η εκκλησία, ντυμένη στο λευκό και καθαρό βύσσινο, είναι η ίδια με τα στρατεύματα, ντυμένα στο λευκό και καθαρό βύσσινο (Αποκ.ιθ:14).

Ο Παύλος ενθυμούμενος τί έγινε στην Παλαιά Διαθήκη στο Σινά (Έξοδ.ιθ:9-25, κ:1-20), είπε στους αγίους της Καινής Διαθήκης:

“Διότι δεν προσήλθετε εις όρος ψηλαφώμενον, και καιόμενον με πύρ, και εις ζόφον και σκότος και ανεμοστρόβιλον, και εις σάλπιγγος ήχον, και φωνήν λόγων, την οποίαν οι ακούσαντες παρεκάλεσαν να μη λαληθή πλέον προς αυτούς ο λόγος (διότι δεν υπέφερον το προσταττόμενον, “Και ζώον εάν εγγίση το όρος θέλει λιθοβοληθή, ή με βέλη θέλει κατατοξευθή. “Και τόσον φοβερόν ήτο το φαινόμενον ώστε ο Μωυσής είπε, Κατάφοβος είμαι και έντρομος). Αλλά προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος την επουράνιαν Ιερουσαλήμ, και είς μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εις τοις ουρανοίς, και εις Θεόν Κριτήν πάντων, και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ. Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα διότι αν εκείνοι δεν απέφυγον καταφρονήσαντες τον λαλούντα προς αυτούς επί της γης, πολλώ μάλλον ημείς, εάν αποστραφώμεν τον λαλούντα από των ουρανών του οποίου η φωνή την γην εσάλευσε τότε τώρα δε υπεσχέθη λέγων, “Έτι άπαξ εγώ σείω ουχί μόνον την γην, αλλά και τον ουρανόν”. Το δε “έτι άπαξ” δηλοί των σαλευομένων την μετάθεσιν, ως χειροποιήτων, διά να μείνωσι τα μη σαλευόμενα. Διά τούτο ο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, διά της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν. Διότι ο Θεός ημών είναι πύρ καταναλίσκον” (Εβρ.ιβ:18-29).

Μετέφερα ολόκληρο αυτό το κομμάτι της Γραφής, διότι εκφράζει τόσο καθαρά την δύναμη του λόγου του Θεού, και την διαβεβαίωση της εκπλήρωσής του. Μέσα σ’ αυτόν υπάρχει δοξασμένη ελπίδα και επαγγελία στους αγίους του Θεού, αλλά και σοβαρή προειδοποίηση για οποιονδήποτε αποτύχει της χάρης του Θεού (Εβρ.ιβ:15).

Ο λαός του Θεού δεν μπορεί να επιτρέπει την είσοδο των πραγμάτων που εξαπατούν, και είναι εκ του κόσμου, να μετακινήσουν την πίστη τους στον Θεό. Συμβουλευόμαστε να εξετάζουμε τους εαυτούς μας, αν στεκόμαστε στην πίστη (Β’ Κορ.ιγ:5). Ο Παύλος προειδοποίησε τους Εβραίους να μην αποβάλουν την παρρησία τους, η οποία έχει μισθαποδοσία μεγάλη (Εβρ.ι:31-37).

Ο Ησαΐας προφήτευσε γι’ αυτή τη στιγμή που ο Κύριος εγείρεται για να σείσει φοβερά την γη (Ησαΐας β:19-21). Αλλά μπορούμε να ευχαριστούμε τον Θεό για την πίστη, η οποία δεν μπορεί να σειστεί.

“Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια, ή διωγμός, ή πείνα, ή γυμνότης ή κίνδυνος, ή μάχαιρα; (Καθώς είναι γεγραμμένον, “Ότι ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής”) Άλλ’ εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς. Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις, θέλει δυνηθή να χωρίση υμάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών” (Ρωμ.η:35-39).

Αφού ο Ιησούς του Ναυή οδήγησε τους υιούς Ισραήλ στην γη της Επαγγελίας, έστησε την Σκηνή στη Σηλώ (Ι. Ναυή ιη:1), όπου παρέμεινε μέχρι τον καιρό του Σαμουήλ. Ήταν εκεί που η Άννα προσευχήθηκε για γιο, και ο Σαμουήλ γεννήθηκε σαν απάντηση στην προσευχή της (Α’ Σαμ.α:1-28).

Οι πονηροί γιοι του Ηλί, του αρχιερέα, έκαναν πολλά για να επιφέρουν την δυσαρέσκεια του Θεού πάνω στον λαό Ισραήλ. Τα στρατεύματά τους ηττήθηκαν από τους Φιλισταίους. Οι πρεσβύτεροι του λαού ζήτησαν να πάρουν την κιβωτό να προπορεύεται του στρατού, νομίζοντας ότι ο Θεός σίγουρα θα την προστατεύσει και μαζί μ’ αυτή κι αυτούς.

Αλλά και πάλι οι Φιλισταίοι νίκησαν τον Ισραήλ και αιχμαλώτισαν την κιβωτό. Ο Θεός επέτρεψε στον Ισραήλ να ηττηθεί επειδή είχαν αμαρτήσει, αλλά όταν οι Φιλισταίοι μετέφεραν την κιβωτό στην χώρα τους, Αυτός την προστάτεψε, σαν έμβλημα της παρουσίας Του, ώσπου οι Φιλισταίοι με χαρά την επέστρεψαν στον Ισραήλ (Α’ Σαμουήλ κεφάλαια 4 έως 7). Ωστόσο, ποτέ δεν επέστρεψε στην Σκηνή στη Σηλώ.

Όταν ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς του Ισραήλ, έκανε την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ, και τελικά έφερε την κιβωτό στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε στήσει μία προσωρινή σκηνή γι’ αυτήν (Β’ Σαμ.ς:12-17). Και οι υπηρεσίες των ιερέων συνεχίστηκαν όπως γινόταν στον καιρό του Ααρών, του πρώτου αρχιερέα τους.

Ο Δαβίδ ήθελε να κτίσει έναν μόνιμο Ναό για να στεγάσει την κιβωτό της διαθήκης. Δεν του επέτρεψε ο Κύριος, αλλά αυτός ετοίμασε τα υλικά και ότι άλλο χρειαζόταν για έναν όμορφο Ναό τον οποίο έκτισε ο γιος του, ο Σολομώντας. Όταν ο Ναός ήταν έτοιμος για τα εγκαίνια, ο Σολομώντας μάζεψε όλους τους πρεσβύτερους και τους αρχηγούς των φυλών, και έφεραν μέσα στην Ιερουσαλήμ την κιβωτό με μια λαμπρή τελετουργία (Α’ Βας.η:1-66). Όταν η κιβωτός μεταφέρθηκε στον Ναό, η δόξα του Κυρίου γέμισε τον Ναό, όπως είχε κάνει στα εγκαίνια της Σκηνής στο Σινά (Α’ Βας.η:10,11). Ο Ναός του Σολομώντα κτίστηκε πάνω στο σχέδιο της Σκηνής την οποία αντικατέστησε. Η Σκηνή πιθανόν να είχε φθαρεί πολύ καιρό πριν. Ο Ναός έγινε για τον Ισραήλ, το κατοικητήριο της κιβωτού, του εμβλήματος της παρουσίας του Θεού.

Η κιβωτός παρέμεινε στον Ναό στην Ιερουσαλήμ μέχρι την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, όταν κάθε τι πολύτιμο μεταφέρθηκε στη Βαβυλώνα, και η πόλη της Ιερουσαλήμ καταστράφηκε. Δεν υπήρχε καμία αναφορά για την κιβωτό μετά την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία του Ισραήλ.

Αλλά ο λαός Ισραήλ μετανόησε στη γη της αιχμαλωσίας, και ύστερα από εβδομήντα χρόνια τους επιτράπηκε να επιστρέψουν και να ξαναχτίσουν την Ιερουσαλήμ. Ο Ζοροβάβελ, σαν κυβερνήτης ξαναέχτισε τελικά τον Ναό. Πριν τον ερχομό του Χριστού, ο διεστραμμένος Ηρώδης ο Μέγας είχε επεκτείνει και ομορφύνει τον Ναό του Ζοροβάβελ, προσπαθώντας να ευαρεστήσει τους Ιουδαίους. Οι μαθητές του Ιησού, με ένα αίσθημα υπερηφάνειας, Του έδειξαν όλα τα κτίρια του Ναού, αλλά Αυτός τους απάντησε: “Δεν βλέπετε πάντα ταύτα; αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή” (Ματθ.κδ:2).

Ο Ιησούς καθάρισε τον Ναό δύο φορές απ’ αυτούς που πουλούσαν θυσίες και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών (Ιωάν.β:13-16, Ματθ.κα:12,13). Όταν οι Φαρισαίοι κατηγόρησαν τον Ιησού ότι βεβήλωνε το Σάββατο, τους είπε: “Η δεν ανεγνώσατε εν τω νόμω, ότι εν τοις σάββασιν οι ιερείς βεβηλόνουσιν το σάββατον εν τω ιερώ, και είναι αθώοι; Σας λέγω δε, ότι εδώ είναι μεγαλήτερος του ιερού” (Ματθ.ιβ:5,6). Ο Ιησούς είχε έλθει για να οικοδομήσει τον πνευματικό και αιώνιο ναό Του. Κι εμείς, οι πληρωμένοι με το Πνεύμα άνθρωποί Του, έχουμε το μεγάλο προνόμιο να είμαστε μέρος αυτού του ναού.

Ο Θεός αποκάλυψε στον Ιωάννη στο νησί της Πάτμου, πράγματα μελλοντικά, και του είπε να τα γράψει (Αποκ.α:19). Ο Ιωάννης έγραψε, ανάμεσα σε πολλά άλλα:

“Και οι είκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, Ευχαριστούμεν σοι, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και Ερχόμενος διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, διά να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβουμένους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην. Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ, και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού και έγειναν αστραπαί και φωναί και βρονταί και σεισμός και χάλαζα μεγάλη” (Αποκ.ια:16-19).

Και πάλι ο Ιωάννης έγραψε για μελλοντικά πράγματα:

“Διά τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς” (Αποκ.ζ:15).