Η Σκηνή του Μαρτυρίου (8)

 

ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 

(Αριθμοί β:1-34)

 

Αυτοί που δεν πιστεύουν στην οργάνωση στο έργο του Κυρίου χρειάζονται να μελετήσουν την οργάνωση του Θεού στην κατασκευή της Σκηνής, τις υπηρεσίες του ιερατείου, την διάταξη του στρατοπέδου του Ισραήλ, τις υπηρεσίες των Λευιτών, και τον σχηματισμό αυτής της τεράστιας ομάδας ανθρώπων καθώς ταξίδευαν στην έρημο.

Μέσα σε όλη τη Βίβλο ο Θεός φανερώνεται σαν Θεός τάξης και οργάνωσης. Όταν οποιαδήποτε φάση του έργου του Θεού είναι σωστά οργανωμένη σύμφωνα με το θείο σχέδιό Του, όλα θα κινηθούν ομαλά.

Αλλά χωρίς την σωστή οργάνωση υπάρχει μονάχα χάος. Ο Κύριος χρησιμοποίησε τον Μωυσή, τον Ααρών, τους γιους του Ααρών, τους Λευίτες, τους αρχηγούς των φυλών, και τους αρχηγούς των οικογενειών αλλά τα σχέδια και οι οδηγίες προήλθαν από Αυτόν. Έδωσε τις οδηγίες Του στον Μωυσή, και ο Μωυσής μετέφερε τον λόγο Του στην υπεύθυνη ομάδα.

Το σώμα του Χριστού, η εκκλησία, είναι ένα σώμα με πολλά μέλη. Εάν τα μέλη είναι υπάκουα στον λόγο του Θεού και στην οδηγία του Αγίου Πνεύματος, το κάθε μέλος θα βρει την θέση του στο σώμα σύμφωνα με το θέλημα και το σχέδιο του Θεού (Α’ Κορ.ιβ:1-28 – Ρωμ.η:14).

Ο Κύριος έδωσε στον Μωυσή το σχέδιο για το στρατόπεδο του Ισραήλ και ο Μωυσής τοποθέτησε τον λαό σύμφωνα με τα πρότυπα του Θεού. Η Σκηνή, της οποίας τα Άγια των αγίων ήταν το κατοικητήριο του Θεού, ήταν το κέντρο του στρατοπέδου και πάντα στηνόταν για να «βλέπει» προς την ανατολή.

Κάθε μία από τις 12 φυλές του Ισραήλ είχε ένα αρχηγό για ολόκληρη την φυλή. Αυτός θα έθετε μια σημαία, ένα κέντρο για το προσδιορισμένο μέρος του στρατοπέδου που είχε, και ο λαός θα μαζευόταν γύρω από το λάβαρό του.

Οι 12 φυλές είχαν διαταχθεί να στρατοπεδεύουν μακριά από την Σκηνή. Αυτό ήταν για να αφήνουν χώρο κοντά στην αυλή της Σκηνής για τους Λευίτες, που τους είχε ανατεθεί να κάνουν το έργο για τη Σκηνή, ειδικότερα στο θέμα του σηκώματός της, στην ετοιμασία για ταξίδι, και του στησίματός της, όταν η νεφέλη σταματούσε από πάνω τους σαν ένα σημάδι ότι έπρεπε να στρατοπεδεύσουν (Αριθ.α:50-54).

Οι οδηγίες του Θεού στον Μωυσή άρχισαν με τις φυλές του Ιούδα, του Ισσάχαρ, και του Ζαβουλών, που τους ανατέθηκε να στρατοπεδεύσουν στην ανατολική πλευρά στο μπροστινό μέρος της Σκηνής (Αριθ.β:3-9).

Οι φυλές Ρουβήν, Συμεών, και Γαδ θα στρατοπέδευαν στην νότια πλευρά (Αριθ.β:10-16). Οι φυλές Εφραΐμ, Μανασσή, και Βενιαμίν πήραν την δυτική πλευρά στο όπισθεν της Σκηνής (Αριθ.β:18-24). Οι φυλές Δαν, Ασήρ, και Νεφθαλί πήραν την βόρεια πλευρά (Αριθ.β:25-30).

Ο Κύριος κατόπιν καθόρισε τα μέρη όπου θα στρατοπέδευαν οι Λευίτες. Υπήρχαν τρεις μεγάλες οικογενειακές ομάδες από την φυλή του Λευΐ, πέρα από την οικογένεια του Μωυσή, του Ααρών, και των γιων του. Οι τρεις ομάδες ήταν απόγονοι των τριών γιων του Λευΐ: Του Γηρσών, του Καάθ, και του Μεραρί (Αριθ.γ:14-17).

Στους Γηρσωνίτες, ανατέθηκε να στρατοπεδεύσουν στην δυτική πλευρά της αυλής, πίσω από την Σκηνή (Αριθ.γ:23,24). Στους Κααθίτες, διανεμήθηκε η νότια πλευρά του περιτειχίσματος της αυλής (Αριθ.γ:29,30). Στους Μεραρίτες, διαμοιράστηκε η βόρεια πλευρά του περιτειχίσματος της αυλής (Αριθ.γ:35). Στην ανατολική πλευρά, μπροστά από την αυλή, ήταν το στρατόπεδο του Μωυσή, του Ααρών και των γιων του (Αριθ.γ:38).

Ο τόπος που στρατοπέδευαν οι Λευίτες, είχε να κάνει με τις συγκεκριμένες εργασίες της κάθε ομάδας. Αυτές οι υπευθυνότητες σχετιζόταν ιδιαίτερα με την αποσυναρμολόγηση της Σκηνής στην ετοιμασία για ταξίδι, και το στήσιμό της όταν στρατοπέδευαν. Στους άνδρες της κάθε μίας των τριών ομάδων, από τριάντα έως πενήντα ετών, είχε ανατεθεί αυτό το έργο.

Οι Κααθίτες είχαν την ευθύνη των ιερών αντικειμένων. Αυτό συμπεριλάμβανε τα αντικείμενα που περιέχονταν στην διακονία των ιερέων: η κιβωτός, το θυσιαστήριο του θυμιάματος, η τράπεζα των άρτων της προθέσεως, η λυχνία, ο νιπτήρας, και το χάλκινο θυσιαστήριο (του ολοκαυτώματος), μαζί με όλα τα σκεύη και τα σύνεργα που χρησιμοποιούνταν στην υπηρεσία του κάθε αντικειμένου.

Ωστόσο, μόνο οι ιερείς είχαν την άδεια να μπαίνουν στον χώρο όπου βρισκόταν αυτά τα αντικείμενα, και μόνο ο αρχιερέας είχε την άδεια να εισέρχεται στον χώρο της κιβωτού. Όλα τα σκεύη σ’ αυτές τις περιοχές έπρεπε να αποσυναρμολογούνται και να καλύπτονται επιμελώς από τους ιερείς πριν οι Κααθίτες, μπουν για να τα μεταφέρουν έξω (Αριθ.δ:1-15).

Ο Κύριος προειδοποίησε τον Μωυσή και τον Ααρών να καλύπτει προσεκτικά τα πάντα, πριν μπουν οι Κααθίτες, μην τυχόν και γίνουν αυτοί η αιτία να αποκοπούν οι Κααθίτες από τους Λευίτες με θάνατο (Αριθ.δ:17-20).

Οι Γηρσωνίτες είχαν την ευθύνη της φροντίδας και της μεταφοράς όλων των καλυμμάτων της Σκηνής, των εσωτερικών και εξωτερικών καταπετασμάτων, των παραπετασμάτων που βρισκόταν στα περιτειχίσματα της αυλής, και στην εξώθυρα, μαζί με όλα τα σχοινιά, και ό,τι είχε να κάνει μ’ αυτά (Αριθ.δ:21-28).

Ο Ααρών και οι γιοι του διόριζαν μεμονωμένα άτομα σε συγκεκριμένα καθήκοντα, και αυτοί υπηρετούσαν κάτω από τη διεύθυνση του Ιθάμαρ, του γιου του Ααρών.

Οι Μεραρίτες είχαν την ευθύνη της φροντίδας και της μεταφοράς όλων των σανίδων με τους μοχλούς και τις υποδοχές τους, όλων των στύλων της Σκηνής και των στύλων που βρισκόταν στα περιτειχίσματα της αυλής, μαζί με τις υποδοχές, τις περόνες και τα σχοινιά, μαζί με όλα τα σύνεργα που χρησιμοποιούσαν για το στήσιμό τους. Υπηρετούσαν κάτω από την διεύθυνση του Ιθάμαρ (Αριθ.δ:29-33).

Αφού ο Μωυσής είχε στήσει την Σκηνή και είχε αγιάσει τα πάντα που ήταν σχετικά με αυτήν, και έπειτα από τη φανέρωση του Θεού στην Σκηνή, κάθε ένας από τους αρχηγούς (άρχοντες) των 12 φυλών έφερε μια προσφορά από την φυλή του μπροστά στον Κύριο. Συνολικά έφεραν έξι σκεπαστές άμαξες και 12 βόδια. Ήταν ένα βόδι από κάθε φυλή και μία άμαξα από κάθε δύο φυλές.

Ο Κύριος είπε στον Μωυσή να δώσει τις άμαξες και τα βόδια στους Λευίτες, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες ανατεθείσες υπηρεσίες. Ο Μωυσής έδωσε δύο άμαξες και τέσσερα βόδια στους Γηρσωνίτες που είχαν την ευθύνη για την φροντίδα και την μεταφορά όλων των καλυμμάτων και παραπετασμάτων της Σκηνής και της αυλής (Αριθ.ζ:1-7). Έδωσε τέσσερις άμαξες και οκτώ βόδια στους Μεραρίτες, των οποίων η ευθύνη περιλάμβανε την φροντίδα και την μεταφορά όλων των σανίδων, των μοχλών, των στύλων και των υποβάσεων της Σκηνής και της αυλής (Αριθ.ζ:1-8).

Ο Μωυσής ήταν πολύ δίκαιος στην μοιρασιά των αμαξών και των βοδιών ανάλογα με τα βάρη των δύο ομάδων. Δεν δόθηκαν άμαξες στους Κααθίτες γιατί αυτοί φρόντιζαν τα άγια σκεύη που έπρεπε να μεταφέρονται (Αριθ.δ:4-15, ζ:9). Αυτά τα σκεύη έπρεπε να μεταφέρονται από τους Λευίτες εξαιτίας της σχέσης τους με τις άγιες υπηρεσίες των ιερέων. Όλα τα μέρη της επίπλωσης της Σκηνής είχαν μοχλούς που περνούσαν μέσα από κρίκους στις δύο πλευρές, κι έτσι μεταφερόταν.