Η Σκηνή του Μαρτυρίου (2)

 

Ο Μωυσής στο όρος Σινά

 

(Έξοδος κε-λα)

 

Συνοδευόμενος από τον Ιησού του Ναυή, τον Ααρών και τους γιους του, ο Μωυσής ανέβηκε μέχρι ένα σημείο πάνω στο όρος, όπου είδαν τον Κύριο στην δόξα Του, να κάθεται σε λιθόστρωτο από λίθους σαπφείρου. Έπειτα ο Κύριος κάλεσε τον Μωυσή πάνω στο βουνό όπου παρέμεινε 40 μέρες και 40 νύχτες (Έξοδ.κδ:12-18).

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Θεός έγραψε τις Δέκα Εντολές σε δύο λίθινες πλάκες και έδωσε στον Μωυσή τα σχέδιά Του, τα πρότυπά Του, και πλήρεις οδηγίες για την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου. Επίσης είπε στο Μωυσή να δεχτεί αυτοπροαίρετες προσφορές από τον λαό, όλων των υλικών που θα χρειάζονταν για το κτίσιμο της Σκηνής, την επίπλωσή της, και τις υπηρεσίες της (Έξοδ.κε:1-9).

 

Ο σκοπός του Θεού για την Σκηνή

 

Ο αρχικός σκοπός του Θεού για την Σκηνή του Μαρτυρίου δίνεται στην Έξοδο κε:8

«Kαι ας κάμωσιν εις εμέ αγιαστήριον, δια να κατοικώ μεταξύ αυτών».

 Αλλά ο μακροπρόθεσμος στόχος Του - καθώς αποκαλύπτεται μέσα από τύπους και σκιές - αφορούσε το προσεκτικά δοσμένο σχέδιο της Σκηνής και το κάθε υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή της. Θα το δούμε πιο καθαρά από μια εκτενή μελέτη του σχεδίου και της κατασκευής της.

Οι Γραφές φανερώνουν, ότι η αιτία της Δημιουργίας, ήταν η επιθυμία του Θεού να έχει ένα λαό με τον οποίο θα μπορούσε να συγκατοικεί και να συναναστρέφεται. Ο Θεός περπατούσε στον Κήπο της Εδέμ με τον Αδάμ και την Εύα μέχρι που η ανυπακοή τους έσπασε αυτήν την κοινωνία.

Παρόλα αυτά, ο μεγάλος πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Θεός μας ήξερε πριν από την δημιουργία ότι η ανθρωπότητα θα αποτύγχανε. Σαν συνέπεια, ο Θεός προσχεδίασε το σχέδιό της απολύτρωσης εν Χριστώ μέσω του οποίου θα μπορούσε να φέρει τους ανθρώπους πίσω, σε κοινωνία μαζί Του.

Θέλοντας λοιπόν να φέρει τον λαό Ισραήλ σε κοινωνία μαζί Του, σχεδίασε την Σκηνή του Μαρτυρίου όπου θα μπορούσε να φανερώνεται στα Αγια των Αγίων, ξεχωρισμένος απ’ αυτούς δια του εσωτερικού καταπετάσματος. Εκεί θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί Του για τις ανάγκες τους με μετάνοια και θυσίες.

Μαθαίνουμε από την μελέτη των Γραφών, ότι ο ουσιαστικός σκοπός του Θεού για την Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν ότι θα παρουσίαζε, με τύπους και σκιές, ένα καθαρό σχέδιο της πνευματικής Του Βασιλείας δημιουργημένης εν Χριστώ (Εφεσ.β:10 δ:22-24).

Στην πνευματική Του Βασιλεία, το χώρισμα θα έφευγε και τα υπάκουα παιδιά Του θα είχαν ξανά μια ευλογημένη κοινωνία με Αυτόν. Θα ερευνήσουμε αυτή την τυπική εικόνα της πνευματικής Βασιλείας του Κυρίου αφού θα έχουμε μελετήσει λεπτομερώς όλα τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, το σχέδιο κατασκευής (της Σκηνής), την επίπλωση της, και τις υπηρεσίες του ιερατείου της.

 

Ο Ισραήλ λατρεύει τον Χρυσό Μόσχο

 

Μετά από σαράντα μέρες και νύχτες στην κορυφή του Σινά, στην παρουσία του Κυρίου, ο Θεός έστειλε τον Μωυσή πίσω στο στρατόπεδο του Ισραήλ. Ο Γιάχβε πρόσταξε:

«Υπαγε, κατάβηθι διότι ηνόμησεν ο λαός σου, τον οποίο εξήγαγες εκ της Αιγύπτου εξετράπησαν ταχέως εκ της οδού την οποίαν προσέταξα εις αυτούς» (Έξοδ.λβ:7,8).

Έπειτα ο Κύριος του είπε,

«Τώρα λοιπόν, άφες με, και θέλει εξαφθή η οργή μου εναντίον αυτών, και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και θέλω σε καταστήσει έθνος μέγα» (Έξοδ.λβ:10).

Ο Θεός δεν καταδίκασε μόνο τον Ισραήλ, αλλά δοκίμασε και τον Μωυσή, τον άνθρωπο που είχε διαλέξει να είναι ο μεσίτης μεταξύ Αυτού και του λαού.

Η μεσολάβηση του Μωυσή προς τον Κύριο εκ μέρους των υιών Ισραήλ δεν σήμαινε ότι αυτός ήταν πιο ελεήμων από τον Θεό. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τόσο ελεήμων όσο ο Θεός. Αλλά μέχρι να υπάρξει μια συμφιλίωση μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων θα έπρεπε να υπάρχει ένας μεσίτης μεταξύ του Πλάστη και του πλάσματος Του.

Ο Μωυσής απέδειξε την πιστότητά του στη θέση που τον κάλεσε ο Θεός. Μεσίτευε προς τον Θεό γι’ αυτούς τους ανθρώπους κάθε φορά που αυτοί μουρμούριζαν κι επαναστατούσαν ενάντια στις δοκιμασίες της περιπλάνησής τους στην έρημο.

Συνέχισε να το κάνει αυτό μέχρι που τελείωσε την αποστολή του στο όρος Νεβώ και θάφτηκε από τον Θεό (Δευτ.λδ:1-8). Κάνοντας έτσι, ο Μωυσής απέδειξε ότι πιο πολύ νοιαζόταν για την σωτηρία του Ισραήλ από το να γίνει η κεφαλή ενός μεγάλου έθνους.

Οι αμαρτωλοί άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον Θεό, εκτός δια κάποιου μεσίτη. Ο Θεός χρησιμοποίησε πιστούς ανθρώπους στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης για να κρατούν αυτή την θέση μέχρι να αποκαλυφθεί ο αληθινός Του Μεσίτης που θα γεφύρωνε το χάσμα μεταξύ των αμαρτωλών ανθρώπων και Αυτού (Εβρ.η:1-6, Α’ Τιμ.β:5,6, Ιωάν.α:51).

Ο Ιώβ, στην μέση των μεγάλων του δοκιμασιών, ένιωθε αβοήθητος όταν δεν μπορούσε να φτάσει στον Θεό μέσω της προσευχής του. Είπε

«Διότι δεν είναι άνθρωπος ως εγώ, δια να αποκριθώ προς αυτόν, και να έλθωμεν εις κρίσιν ομού. Δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ ημών, δια να βάλη την χείραν αυτού επ’ αμφοτέρους ημάς» (Ιώβ θ:32-33).

Ο Ιησούς είναι αυτός ο Μεσίτης δια του οποίου όλοι οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν στον Θεό (Α’ Τιμ.β:5). Στο όρος Σινά, ο Μωυσής έδειξε την αγάπη του για το έθνος Ισραήλ δια της μεσιτείας του.

«Και ικέτευσεν ο Μωυσής Κύριον τον Θεόν αυτού, και είπε, Διατί, Κύριε, εξάπτεται η οργή σου εναντίον του λαού σου, τον οποίον εξήγαγες εκ γης Αιγύπτου, μετά μεγάλης δυνάμεως και κραταιάς χειρός;» (Έξοδ. λβ:11).

Ο Θεός τον άκουσε και ανταποκρίθηκε στην μεσιτεία του.

Ο Θεός δεν μπορεί να αλλάξει επειδή είναι πάντα σωστός και τέλειος. Δεν μπορεί να μεταμεληθεί με την έννοια της μεταμέλειας των ανθρώπων (Έξοδ.λβ:14).

Παρόλα αυτά οι ενέργειες Του συχνά βασίζονται στις ενέργειες των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, ο Θεός ανταποκρίθηκε στην μεσιτεία του Μωυσή για τον Ισραήλ. Έπειτα, ο Μωυσής κατέβηκε απ’ το βουνό για να ασχοληθεί με τον λαό που τόσο γρήγορα είχε σπάσει τον όρκο του να υπακούει όλους τους λόγους του Θεού.

Όταν ο Μωυσής είδε αυτούς που μόλις είχαν απελευθερωθεί από την σκλαβιά της Αιγύπτου και που είχαν σωθεί με την θαυματουργή διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας να χορεύουν σαν ειδωλολάτρες γύρω απ’ το χρυσό μοσχάρι, η οργή του εξάφθηκε. Πέταξε κάτω και έσπασε τις λίθινες πλάκες που είχαν γραμμένες τις Δέκα Εντολές. Οι σπασμένες πλάκες δεν ήταν πρόβλημα για τον Θεό.

Μετά που ο λαός είχε τιμωρηθεί αυστηρά - πρώτα από τον ηγέτη και μετά από τον Κύριο (Έξοδ.λβ:15-35), και μετά που ο Θεός είχε διαβεβαιώσει τον Μωυσή ότι σίγουρα θα οδηγούσε τον Ισραήλ στη Χαναάν (Έξοδ.λγ:1-17)) - ξανακάλεσε τον Μωυσή στο βουνό για άλλες σαράντα ημέρες και νύχτες. Ο «Γιάχβε» παρήγγειλε στον Μωυσή να φέρει μαζί του δύο λίθινες πλάκες πάνω στις οποίες θα έγραφε Αυτός όλους τους λόγους που είχε γράψει στις πρώτες πλάκες (Έξοδ.λδ:1-4).

Ο Θεός επίσης σιγούρεψε την επιθυμία του Μωυσή να ξαναδεί την δόξα Του (Έξοδ.λγ:18-23). Αποκάλυψε την δόξα Του στον Μωυσή με την διακήρυξη του ονόματός Του. Ο «Κύριος» κήρυξε:

«Κύριος, Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν, και ουδόλως αθωόνων τον ένοχον ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα, και επί τα τέκνα των τέκνων, έως τρίτης και τέταρτης γενεάς» (Έξοδ.λδ:6,7).

Αυτή η διακήρυξη είναι μια αληθινή εικόνα του δοξασμένου χαρακτήρα του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας. Όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το βουνό μετά την δεύτερη 40ήμερη περίοδο στην νεφέλη της δόξας της παρουσίας του Θεού, το πρόσωπό του έλαμπε με την δόξα του Θεού. Καθώς ο Ααρών και ο λαός φοβόταν να πάνε κοντά του, έβαλε ένα κάλυμμα στο πρόσωπό του για να τους πει όλους τους λόγους του Κυρίου. Παρόλα αυτά, όταν πήγαινε να μιλήσει στον Κύριο, αφαιρούσε το κάλυμμα (Έξοδ.λδ:29-35).

 

Ο Μωυσής δίδαξε τον λαό

 

Αμέσως μετά που ο Μωυσής κατέβηκε απ’ το βουνό, μάζεψε όλο τον Ισραήλ για να τους δώσει τους λόγους του Κυρίου. Ο Γιάχβε είχε πει στον Μωυσή να γράψει όλους τους λόγους Του, που θα πληροφορούσαν και θα φώτιζαν τον λαό σχετικά με την διαθήκη που έκανε με αυτούς (Έξοδ.λδ:27,28).

Ο ίδιος ο Κύριος είχε γράψει τις Δέκα Εντολές στις πρώτες λίθινες πλάκες (Έξοδ.λα:18, λβ:16 ), και είχε υποσχεθεί στον Μωυσή ότι θα τις ξανάγραφε στις δεύτερες (Έξοδ.λδ:1).

Πρώτα απ’ όλα, ο Μωυσής δίδαξε στον λαό τον νόμο του Σαββάτου. Η τήρηση του Σαββάτου απαιτούσε απ’ όλο τον Ισραήλ να τιμούσε τον Θεό και φαίνεται ότι ήταν μια θεμελιώδης εντολή της διαθήκης. Ο Μωυσής έδωσε έμφαση στο ότι πρέπει να είναι μια άγια μέρα στον Κύριο και όλη τους η προσευχή και η λατρεία πρέπει να δίδεται σ’ Αυτόν (Έξοδ.λε:1-3).

Το δεύτερο θέμα το οποίο δίδαξε ο Μωυσής ήταν η Σκηνή του Μαρτυρίου. Η Σκηνή ήταν μεγίστης σημασίας στην σχέση του Θεού με τον λαό Ισραήλ. Θα ήταν ένα μέρος όπου θα αναγνώριζαν την κατοίκηση της παρουσία Του, ανάμεσά τους.

Δια μέσου των υπηρεσιών του ιερατείου της Σκηνής, ο Θεός θα παρουσίαζε στον λαό την εξάρτησή τους από Αυτόν και τις ευθύνες τους σ’ Αυτόν. Ο Θεός έδωσε προτεραιότητα στην Σκηνή σαν την πρώτη ασχολία που θα έπρεπε να έχει ο Ισραήλ. Πρόσταξε τον Μωυσή να λάβει αυτοπροαίρετες προσφορές απ’ τον λαό για όλα τα υλικά που θα χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή της Σκηνής, για την επίπλωση και για τις υπηρεσίες. Κάθε αντικείμενο, όσο μικρό κι αν ήταν, ήταν πολύ σημαντικό στην όλη κατασκευή, αλλά και στην τυπολογία του όλου σχεδίου.

Ο Μωυσής έφερε το θέμα της Σκηνής ζητώντας μια αυτοπροαίρετη προσφορά, όπως είχε λάβει την οδηγία από τον Θεό. Κατέγραψε αναλυτικά οτιδήποτε θα χρειαζόταν για να χτίσει αυτό το αγιαστήριο για τον Κύριο για να κατοικεί ανάμεσά τους. Κατέγραψε τα υλικά όπως: χρυσός, ασήμι, χαλκός, κυανούν, πορφυρούν, (βύσσος), φίνο λινό, τρίχες αιγών, δέρματα κριών κοκκινοβαφή, δέρματα θώων, ξύλο σιττίμ (ακακίας), έλαιο για το φως, και αρώματα για το έλαιο του χρίσματος και για το ευώδες θυμίαμα, λίθους ονυχίτες, και λίθους για να τοποθετηθούν στο εφόδ και στο περιστήθιο. Όχι μόνο ζήτησε αυτά τα υλικά ο Κύριος, αλλά επίσης ζήτησε και πρόθυμη εργασία από όλους που ήταν ικανοί σε διάφορες τέχνες (Έξοδ. λε:5-19).

Ο Κύριος ξεκαθάρισε στον Μωυσή ότι θα δεχόταν μόνο δώρα και εθελοντικές υπηρεσίες που θα προσφερόταν ελεύθερα απ’ την καρδιά. Φαίνεται ότι πρακτικά όλη η συναγωγή ανταποκρίθηκε σ’ αυτή την κλήση.

«Και εξήλθε πάσα η συναγωγή των υιών Ισραήλ απ’ έμπροσθεν του Μωυσέως. Και ήλθον, πας άνθρωπος του οποίου η καρδιά διήγειρεν αυτόν και πας τις του οποίου το πνεύμα αυτού έκαμε προαιρετικόν, έφεραν την προσφοράν του Κυρίου δια το έργον της σκηνής του μαρτυρίου, και δια πάσαν την υπηρεσίαν αυτής, και δια τας αγίας στολάς. Kαι ήλθον, άνδρες τε και γυναίκες, όσοι προαιρετικής καρδιάς, φέροντες βραχιόλια, και ενώτια, και δακτυλίδια, και περιδέραια, παν σκεύος χρυσούν και πάντες όσοι προσέφεραν προσφοράν χρυσίου εις τον Κύριο..... Και πάσα γυνή συνετή την καρδίαν, έκλωθον με τας χείρας αυτών, και έφερον κεκλωσμένα, το κυανούν και το πορφυρούν, το κόκκινον, και την βύσσον. Και πάσαι αι γυναίκες, των οποίων η καρδιά διήγειρεν αυτάς εις ευμηχανίαν, έκλωσε τας τρίχας των αιγών» (Έξοδ.λε:20-22, 25, 26).

Oι άρχοντες του λαού έφεραν τους πολύτιμους λίθους που χρειαζόταν γι’ αυτή την δουλειά. Έφεραν επίσης το έλαιο για το φως, τα αρώματα για το χριστήριο έλαιο και για το ευώδες θυμίαμα (Έξοδ. λε:27,28). Ο λαός ανταποκρίθηκε τόσο γενναιόδωρα ώστε σύντομα είχαν πολλά από όλα, και ο Μωυσής έστειλε διαταγή σε όλο το στρατόπεδο να μην κάμουν άλλη εργασία ή να φέρουν υλικά (Έξοδ.λς:5-7).