Η Εξέταση

 «Ας δοκιμάζη εαυτόν ο άνθρωπος...» (Α΄ Κορ.ια:28)

 

Η συμμετοχή μας στο Δείπνο του Χριστού δεν είναι μονάχα ένα πνευματικό προνόμιο, είναι και ένας σταθμός στην πνευματική μας πορεία. Γι' αυτό και χρειάζεται από μέρους μας η κατάλληλη προετοιμασία.

Μέσα σ' αυτή την προετοιμασία περιλαμβάνεται μια δοκιμασία, μια εξέταση της πνευματικής μας ζωής. Πού βρισκόμαστε. Πού σκοντάφτουμε.

 

1. Η ανάγκη της εξέτασης.	3. Πώς γίνεται η εξέταση.
2. Ποιος κάνει την εξέταση.	4. Ποιο είναι το αποτέλεσμα.

 

1. Η ανάγκη

Για να μας το υποδεικνύει ο λόγος του Θεού, σημαίνει ότι ανταποκρίνεται σε κάποια ανάγκη κι αυτή η ανάγκη είναι φανερή. Σε όλα όσα κάνει ο άνθρωπος υποβάλλεται σε ανάλογη εξέταση.

Στα διάφορα στάδια των σπουδών μας υποβαλλόμαστε συνεχώς σε δοκιμή. Μπορεί να διαφωνούμε με το σύστημα των εξετάσεων όπως γίνονται, όμως σαν αρχή η εξέταση είναι κάτι απαραίτητο και αναπόφευκτο.

Στην υγεία μας, για να την διατηρήσουμε ή να την αποκαταστήσουμε με προθυμία δεχόμαστε να εξεταστούμε. Και κανένας γιατρός δεν μας δίνει τις συμβουλές του ή τα φάρμακα που θα μας βοηθήσουν, αν προηγουμένως δεν μας εξετάσει.

Στο στρατό διεξάγονται συνεχώς ασκήσεις. Γιατί; Για να βρίσκεται ο στρατός πάντοτε σε ετοιμότητα να εκτελέσει την αποστολή του.

Τα πλοία που ταξιδεύουν από καιρό σε καιρό πρέπει να μπαίνουν στη δεξαμενή για επιθεώρηση. Αυτό απαιτεί η ασφάλειά τους.

Το ίδιο με το αυτοκίνητο. Ύστερα από ορισμένα χιλιόμετρα θα εξεταστεί η μηχανή του και όλα της τα εξαρτήματα για να είναι σε θέση να τρέχει χωρίς κίνδυνο.

Ο έμπορος και ο βιομήχανος έχει τακτές χρονολογίες που εξετάζει την πορεία της επιχείρησής του. Πάει καλά; Ή μήπως θ' αντιμετωπίσει κίνδυνο να βουλιάξει;

Πολύ περισσότερο λοιπόν, στην πνευματική μας πορεία, επιβάλλεται η εξέταση. Δεν πρόκειται για την υγεία του σώματος, αλλά της ψυχής, που ο καθένας το καταλαβαίνει, είναι σπουδαιότερη.

Μαθητές είμαστε στο σχολείο του Χριστού. Και σαν μαθητές καλούμαστε να εξεταστούμε.

Στρατιώτες είμαστε και για την ετοιμότητά μας στον πνευματικό αγώνα χρειαζόμαστε αυτή την άσκηση και επιθεώρηση.

Να λοιπόν γιατί ο λόγος του Θεού σ' αυτόν τον πνευματικό σταθμό, που είναι η Τράπεζα του Χριστού μας παροτρύνει: ας δοκιμάζει, ας εξετάζει ο άνθρωπος τον εαυτό του... Το ίδιο μας επαναλαμβάνει ο Παύλος στην

Β΄ Κορ.ιγ:5: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε...»

 

2. Ποιος κάνει την εξέταση;

Σε ποιον πέφτει το βάρος της ευθύνης; Ο ίδιος ο άνθρωπος θα κάνει τη δοκιμή και εξέταση. Είναι εξεταστής και εξεταζόμενος! Ο καθένας τον εαυτό του. Ας δοκιμάζει δε ο άνθρωπος ποιον; Τον εαυτό του! Κανένας άλλος...

Οι Κορίνθιοι προς τους οποίους γράφει ο απόστολος έδειχναν ζήλο να ελέγχουν τους άλλους. Όχι! τους συνιστά το Πνεύμα. Ας προσέξει ο καθένας τον εαυτό του.

Είναι γενική η τάση μας να βλέπουμε τους άλλους. Το τηλεσκόπιό μας συλλαμβάνει τα ψεγάδια, τις πτώσεις, τις αδυναμίες των γύρω μας. Δυο σακούλες σηκώνει ο καθένας. Την μια την έχει κρεμασμένη μπροστά του. Την άλλη την έχει κρεμασμένη στην πλάτη του. Στην μπροστινή βάζει τις αδυναμίες των άλλων. Και τις βλέπει διαρκώς. Στη σακούλα που έχει στην πλάτη του βρίσκονται οι δικές του αδυναμίες. Και φυσικά δεν τις βλέπει!

Εδώ όμως, όχι τους άλλους. Όχι το ξυλάριο που είναι στο μάτι του άλλου. Ο καθένας τον εαυτό του θα εξετάσει. Και δεν θα εμπιστευθεί σε άλλον αυτήν την εξέταση. Πρέπει να το τονίσουμε αυτό. Γιατί υπήρξαν και υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να γίνονται εξεταστές μας. Όμως η εξομολόγηση του πνευματικού ανθρώπου γίνεται απ' ευθείας, στον Θεό.

Οι άνθρωποι, αν είναι πνευματικοί και μπορούμε να τους εμπιστευθούμε ένα μας πρόβλημα ή ένα μας πόνο, μπορούν να μας βοηθήσουν και να μας συμβουλεύσουν. Δεν έχουν όμως καμιά εξουσία να μας εξομολογήσουν ή να μας συγχωρήσουν. Αυτή η εξουσία είναι του Θεού.

Μπροστά στην παρουσία του Θεού ο άνθρωπος εξετάζει και δοκιμάζει τον εαυτό του. Και ας προσέξουμε. Όλο τον εαυτό μας. Όχι μονάχα ορισμένες πλευρές της ζωής μας. Μέσα έξω... Τις σχέσεις μας με τον  Θεό. Τις σχέσεις μας με τους γύρω μας. Σε βάθος εξέταση όλης της προσωπικότητας, στις ρίζες της. Πού είναι θεμελιωμένη... Αυτή είναι η πραγματική εξέταση.

 

3. Πώς γίνεται αυτή η εξέταση;

Φυσικά δεν υπάρχει καμιά τεχνική. Όμως ο Θεός μας έδωσε μερικά μέσα. Με την προσευχή στεκόμαστε στην παρουσία Του. Και όταν βρεθούμε στην παρουσία του Θεού με συναίσθηση της αγιότητας Του, αυτόματα νοιώθουμε την δική μας κατάσταση. Όταν αντικρίζουμε την αγιότητα του Θεού είναι σαν να πέφτουν πάνω μας όλα τα μέσα με τα οποία γίνεται το τεστ! Ακτινογραφία του εσωτερικού μας ανθρώπου γίνεται.

Εκεί φαίνονται όλες οι σκιές όλες οι ανωμαλίες του πνευματικού μας οργανισμού. Αντικρίζουμε τον Χριστό όπως Τον αντίκρισε ο Πέτρος μέσα στη βάρκα του και φώναξε συντετριμμένος: «Αμαρτωλός άνθρωπος είμαι!» Ή όπως Τον αντίκρισε ο Ησαΐας την ώρα που η λάμψη της παρουσίας Του γέμισε το ναό και σωριάστηκε ο Ησαΐας για εξομολόγηση: «Ω τάλας εγώ! διότι είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων και ζω ανάμεσα σε λαό ακαθάρτων χειλέων...».

Ναι, με την προσευχή. Και με τον λόγο του Θεού γίνεται η εξέταση και η δοκιμή μας. Εξέταση στην πίστη. Εάν ήσθε εν τη πίστει.

Εξέταση στην αγάπη. Εξέταση στην καθαρότητα. Στον αγιασμό. Ο λόγος του Θεού είναι καθρέφτης. Όπως βλέπεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη και διακρίνεις τι δεν πάει καλά, έτσι βλέπουμε το πνευματικό μας πρόσωπο μέσα στον λόγο του Θεού. «Μπροστά εκεί όλα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα...».

Είναι δίστομος μάχαιρα, η πιο κοφτερή, διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας. Και δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού..."(Εβρ.δ:12-13).

·    Πόσοι από μας ακούμε, καθώς κοιτάζουμε σ' αυτό τον καθρέφτη: Την πρώτη σου αγάπη την άφησες!...

·       Ποια είναι η θέση μας στην εκκλησία;

·       Πού είναι η απλότητά μας;

·  Οι υποσχέσεις που δώσαμε στον Κύριο όταν μας κάλεσε και δεχθήκαμε την πρόσκλησή Του...

Αποκ.γ:17 Διότι λέγεις ότι πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός·

 

3. Το δικό μας μέρος

Ποιο είναι το δικό μας μέρος; Ο καθαρισμός της ψυχής είναι έργο που μονάχα ο Θεός μπορεί να κάνει.

Ναι! Ο Θεός προσφέρει τα μέσα - αλλά εμείς θα τα χρησιμοποιήσουμε.

Ο γιατρός κάνει τη διάγνωση, εκείνος μας γράφει το φάρμακο, εμείς θα το πάρουμε και θα ακολουθήσουμε τις οδηγίες του.

Ο Ιωάννης γράφει: "Εάν περιπατώμεν εν τω φωτί..." (Α’ Ιωάν.α:7). Δηλαδή εάν βλέπουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας, όλη τη ζωή μας με το φως της παρουσίας Του, τότε το αίμα μας καθαρίζει. Ζούμε με συναίσθηση της παρουσίας Του;

Το μάτι Του είναι συνεχώς πάνω μας. Βλέπει τα πάντα. Και ακριβώς γι' αυτό στην παρουσία Του συναισθανόμαστε την αναξιότητά μας κι εξομολογούμαστε.

- "Παιδί μου, αυτό που σκέφθηκες, αυτό που είσαι, αυτό που έκαμες δεν είναι καθαρό... Ο Θεός είναι φως, είναι αγάπη, είναι αλήθεια".

- "Ναι, Κύριε, το δέχομαι, το παραδέχομαι. Αποδέχομαι την κρίση σου και αναγνωρίζω την ευθύνη κι ενοχή μου".

Α΄Ιωάν.α:9 Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.

Έτσι γίνεται η εξέταση. Όχι με ανθρώπινα συναισθηματικά κριτήρια ούτε με σύγκριση με τους άλλους. Με συναίσθηση της παρουσίας και αγιότητας του Θεού. Με ανοιχτό τον λόγο Του.

 

4. Ποιο το αποτέλεσμα;

Τι γίνεται μετά από μια τέτοια εξέταση; Τι οδηγία έχουμε όταν διαπιστώσουμε την αθλιότητα και ανεπάρκειά μας; 

Ας εξετάζει τον εαυτό του, ειλικρινά, βαθιά, και διαπιστώνοντας την ακαταλληλότητά του, να μετανοήσει, να ζητήσει χάρη και έλεος από τον Θεό και ας τρώγει εκ του άρτου και ας πίνει εκ του ποτηρίου!

Αυτή είναι η γλώσσα της αγάπης και της χάρης.

Μάρκ. 2:17

Και ακούσας ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς· Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ' οι πάσχοντες· δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.

Έτσι μιλάει ο φίλος των τελωνών κι αμαρτωλών. Και αυτός είναι ο Κύριός μας! Λυτρώνει χωλούς, τυφλούς... Μας προσκαλεί. Μας ζητά! Μας καθαρίζει και μας κάνει ομοτράπεζούς Του!

 

Η συμμετοχή μας είναι μια μορφή διακήρυξης.

«Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού» Α΄ Κορ.ια:26

Καταγγέλλουμε, διακηρύττουμε μ’ ένα δυναμικό τρόπο τον θάνατο του Χριστού. Το δείπνο του Κυρίου είναι μια Γραφική αναπαράσταση της θυσίας του Χριστού. Όταν λέμε ότι θυμόμαστε, δεν εννοούμε το πρόσωπο, αλλά το γεγονός της θυσίας.

Μπορεί να πει κάποιος: καλά με άλλο τρόπο δεν μπορούμε να το θυμόμαστε; Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, όταν θέλανε να θυμούνται κάτι, έφτιαχναν μνημεία.

Ο Ιησούς δεν θέλει όταν Τον θυμόμαστε να κοιτάμε απλά ένα μνημείο, θέλει – και ας το προσέξουμε καλά αυτό – να συμμετέχουμε στο γεγονός συμβολικά. Δεν θέλει να δούμε μια ταινία από τα παλιά. Στην επέτειο του γάμου μας, βάζουμε να δούμε το βίντεο που τραβήξαμε. Ο Χριστός όμως δεν θέλει να δούμε το βίντεο, θέλει να συμμετάσχουμε συμβολικά στο βίντεο.  

Ο καθένας εδώ μέσα, που έχει πλυθεί με το αίμα Του, σε λίγο πρέπει να διακηρύξει: Κύριε ΘΥΜΑΜΑΙ και διακηρύττω ότι πέθανες για μένα. Πήρες πάνω στο σώμα Σου και τις δικές μου αμαρτίες. Με το αίμα Σου έχεις καθαρίσει και τη δικιά μου καρδιά. Καθώς συμμετέχω, καταγγέλλω ότι η ζωή μου είναι τέτοια που φανερώνει ότι έχω πνευματική κοινωνία μ’ Εσένα τον Ιησού Χριστό.