Σκέψεις.....

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ;

Η μαρτυρία για μας είναι πραγματική φωτιά όπως του Άβελ ή μια φωνή ή ένα φυσικό συναίσθημα; Μερικοί νομίζουν ότι έτσι είναι.

Η Βίβλος όμως λέει: «όστις δεν πιστεύει εις τον Θεόν, έκαμεν αυτόν ψεύστην, διότι δεν επίστευσεν εις την μαρτυρίαν, την οποίαν εμαρτύρησεν ο Θεός περί του Υιού αυτού» (Α' Ιωάν.ε:10).

Η αληθινή μαρτυρία είναι ο λόγος του Θεού. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι η μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος είναι κάτι το διανοητικό ή φυσικό και περιμένουν φωτιές, οράσεις και συναισθήματα.

Ο λόγος του Θεού ποτέ δεν αλλάζει. Οι υποσχέσεις Του είναι για πάντα οι ίδιες: «διότι πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή» (Ρωμ.ι:13).

Το πιστεύω αυτό. Και επικαλούμαι το όνομά Του και ο Θεός λέει ότι είμαι σωσμένος. Πρέπει να ζητήσουν κάτι παραπάνω; Η υπόσχεσή Του δεν είναι αρκετή; Δεν θα Τον προσβάλλουν αν Του ζητήσουν κάτι επιπρόσθετο με την πιστή υπόσχεσή Του; Πιστεύω ότι ο Θεός φυλάει τον λόγο Του. Κάποιος είπε: «Ο Θεός το είπε. Εγώ το πιστεύω. Αυτό τα τακτοποιεί όλα».

Δεν χρειάζομαι τίποτε περισσότερο γιατί το Πνεύμα Του τώρα μαρτυρεί με το δικό μου πνεύμα, με κάθε πολύτιμη υπόσχεση του λόγου Του, ότι είμαι παιδί Θεού. Αυτό είναι σωτηρία, φίλε μου. Ο Άβελ πίστεψε και η φωτιά έπεσε. Ο Κάϊν κοπίασε και εργάστηκε και πήγε στην αιώνια καταδίκη. Τι έχεις εσύ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ή ΧΡΙΣΤΟ; Μπορείς να πεις: «Γνωρίζω ότι είμαι σωσμένος»; Αν όχι, τότε εγκατάλειψε τη θρησκεία σου, μετανόησε, βαπτίσου στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού, και ο Θεός θα σου δώσει το δώρο του Αγίου Πνεύματος!

 

ΕΝΑΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ

 

«Ήτο δε άνθρωπός τις εκ των Φαρισαίων, Νικόδημος ονομαζόμενος, άρχων των Ιουδαίων. Ούτος ήλθε προς τον Ιησούν διά νυκτός και είπε προς αυτόν· Ραββί, εξεύρομεν ότι από Θεού ήλθες διδάσκαλος· διότι ουδείς δύναται να κάμνη τα σημεία ταύτα, τα οποία συ κάμνεις, εάν δεν ήναι ο Θεός μετ' αυτού. Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν· Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:1-3).

Ο Νικόδημος αν και ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος δεν ήταν σωσμένος. Όλες οι περικοπές του Ευαγγελίου δεν αναφέρουν ούτε ένα κακό πράγμα γι' αυτόν. Μερικοί τον κατηγορούν για δειλία γιατί ήρθε στο Χριστό τη νύχτα. Ίσως όμως ήταν η μόνη κατάλληλη ώρα για να συνομιλήσει με τον Χριστό. Από το πρωί ως το βράδυ ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσα σε πλήθη ανθρώπων και δεν υπήρχε κάποια ευκαιρία γι' αυτόν τον υπερθρησκευόμενο άνθρωπο να Τον δει.

Όμως, η μαρτυρία δείχνει ότι ο Νικόδημος ήταν ένας θαυμάσιος, ηθικός, θρησκευόμενος, μορφωμένος, νομοταγής άνθρωπος της Εκκλησίας. Δεν είχε όμως σωτηρία. Του έλλειπε ένα πράγμα: η νέα γέννηση, που είναι αποτέλεσμα της προσωπικής συνάντησης με τον Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ήταν Φαρισαίος, που σήμαινε ότι ανήκε στην ψηλά εκτιμώμενη θρησκευτική οργάνωση της εποχής του. Ήταν ακόμη μέλος του Συνεδρίου, που ήταν το διοικητικό θρησκευτικό σώμα της εποχής του. Παρόλα αυτά δεν ήταν σωσμένος. Όλοι τον εκτιμούσαν για την ευσέβεια και την καλοσύνη του. Τον τιμούσαν με το να τον δέχονται και αναγνωρίζουν σαν ηγέτη ανάμεσα στους Ιουδαίους. Ο Χριστός παραδέχτηκε την υψηλή θέση του όταν στην πορεία της συζήτησης, του είπε: «Συ είσαι διδάσκαλος του Ισραήλ και δεν τα ξέρεις;» (Ιωάν.γ:10).

 

Ο ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΩΣΜΕΝΟΣ

Ο Νικόδημος ήταν Φαρισαίος, άνθρωπος που τον σεβόταν όλοι, άρχοντας και δάσκαλος του Ισραήλ και θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν ήταν όμως σωσμένος. Είχε θρησκεία αλλά δεν ήταν ικανοποιημένος μ' αυτήν.

Ήταν αγνός και ειλικρινής και τα έκανε όλα με την ελπίδα να βρει παρηγοριά και ικανοποίηση. Δεν είχε όμως βεβαιότητα και ειρήνη. Αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να συνεχίζει να εργάζεται και να ελπίζει με μια καρδιά άδεια και μ' ένα μεγάλο φόβο για το μέλλον.

Μπροστά μας έχουμε έναν άνθρωπο που δεν ικανοποιείται μόνο με την θρησκεία. Χρειαζόταν τον Χριστό. Ο Νικόδημος ήταν διαφορετικός από τον Κάιν και τον αμετανόητο ληστή στον σταυρό. Γνώριζε ότι όλη η καλοσύνη του, αν και μπορούσε να εντυπωσιάσει όλους εκείνους που ήταν τριγύρω του, δεν μπορούσε να τον κάνει κατάλληλο να σταθεί στην παρουσία του Θεού.

Θα μπορούσαμε να δώσουμε τον ορισμό της θρησκείας ως εξής: «Θρησκεία είναι ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς και νόμων πράξεων, που βασίζονται πάνω στην αναγνώριση, την πίστη, τον σεβασμό μιας υπεράνθρωπης δύναμης και ανώτερης εξουσίας».

Καθένας, λοιπόν, που πιστεύει σε μια ανώτερη δύναμη ή ανώτερο ον, είτε είναι προσωπικό αυτό ή απρόσωπο, είναι θρήσκος. Αυτή η υπεράνθρωπη δύναμη μπορεί να είναι ο ήλιος, η σελήνη, η ιερή αγελάδα ή ακόμη και το φίδι. Μπορεί να είναι ένα ποτάμι, ένας άνθρωπος, ένα άγαλμα ή κάποιο ξύλο ή μέταλλο!

 

Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ο Χριστιανισμός διαφέρει από κάθε άλλη θρησκεία γιατί έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Ο Χριστός διδάσκει ότι μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό με βάση την ένωση ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Αυτή η ένωση είναι ένα Πρόσωπο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Επειδή είναι ο Θεός και άνθρωπος συνιστά την μόνη προσέγγιση και την μόνη ένωση ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού... όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα... Εγώ και ο Πατήρ εν είμεθα» (Ιωάν.ιδ:6,9, ι:30).

Ο Χριστιανισμός δεν είναι ένα σύστημα, είναι ένα Πρόσωπο: ο Χριστός, ο ίδιος ο Θεός. Ο Ιησούς Χριστός θέλει κάθε άνθρωπος να συμμεριστεί την ένωσή του με τον Πατέρα Θεό. Σ' αντίθεση μ' όλες τις άλλες θρησκείες μόνο ο χριστιανισμός προσφέρει αυτήν την ευκαιρία.

Ο Χριστός όχι μόνο αποκαλύπτει τον αληθινό Θεό σε μας αλλά και ο ίδιος είναι ένα μ' Αυτόν. Ο Κύριος μας απάντησε στο ερώτημα του Νικόδημου με τα εξής σημαντικά λόγια: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:3).

Η έκφραση «αναγέννηση» σημαίνει στην κυριολεξία «γεννημένος από πάνω» δηλ. από τον Θεό. Ο Ιωάννης μας λέει: «Πας όστις πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, εκ του Θεού εγεννήθη» (Α' Ιωάν.ε:1).

Η γέννηση από τον Θεό δεν είναι φυσική. Στην πραγματικότητα είναι μία υπερφυσική γέννηση. Η πρώτη γέννησή μας ήταν φυσική η δεύτερη είναι πνευματική.

Η πρώτη γέννηση ήταν ανθρώπινη η δεύτερη είναι θεία. Η πρώτη γέννηση σ' έκανε μέλος της πεσμένης ανθρώπινης φυλής η δεύτερη γέννηση σε κάνει μέλος της λυτρωμένης φυλής.

Η πρώτη γέννηση σου έδωσε μια διεφθαρμένη και αμαρτωλή φύση, σαν απόγονο του Αδάμ, η νέα γέννηση σου δίνει νέα ζωή και σε κάνει μέτοχο της θείας φύσης. Με την πρώτη γέννηση γεννήθηκες αμαρτωλός με τη δεύτερη άγιος.

Οι δυο γεννήσεις στέκονται για πάντα χώρια και είναι διαφορετικές. Η παλαιά φύση έχει την φύση του θανάτου και τελικά θα πεθάνει. Η νέα φύση έχει αιώνια ζωή γιατί είναι η ζωή του Θεού φυτεμένη με την πίστη στο αίμα του Χριστού που χύθηκε, στο τελειωμένο έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

 

Ο ΘΡΗΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ

Ο Νικόδημος στην αρχή είχε μεγάλη δυσκολία να πιστέψει την δήλωση του Χριστού σχετικά με την νέα γέννηση:

«Πως δύναται άνθρωπος να γεννηθή γέρων ων; μήποτε δύναται να εισέλθη δευτέραν φοράν εις την κοιλίαν της μητρός αυτού και να γεννηθή;» (Ιωάν.γ:4).

Τότε ο Ιησούς αμέσως του εξήγησε, λέγοντάς του: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:5).

Σημειώστε εδώ μια πρόοδο στην αποκάλυψη. Ο άνθρωπος πρέπει ν' αναγεννηθεί για να «δει» τη βασιλεία του Θεού. Η σωτηρία είναι από τον Κύριο και μόνο Αυτός μπορεί ν' ανοίξει τα μάτια του αμαρτωλού, που είναι τυφλός και να του δείξει ότι χρειάζεται νέα ζωή, από πάνω.

Μέχρι το Άγιο Πνεύμα να αποκαλύψει στον άνθρωπο ότι τα έργα και η θρησκεία είναι ανίκανα και άχρηστα να τον σώσουν, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την Βασιλεία του Θεού. Στο εδ.5 ο Χριστός μας λέει πως ο Θεός ενεργεί για να πραγματοποιηθεί η νέα γέννηση:

«εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος...» (Ιωάν.γ:5).

 

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Ο Ιησούς Χριστός προσθέτει ακόμη ένα εδάφιο για να μιλήσει για την αναγκαιότητα της αναγέννησης:

«Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα» (Ιωάν.γ:6).

Με την πρώτη γέννηση ο άνθρωπος είναι κληρονόμος της σάρκας του Αδάμ. Είναι διεφθαρμένος, αμαρτωλός και κάτω από κατάκριση. Τόσο κακή είναι η Αδαμική φύση ώστε άσχετα με το τι την ντύνουμε είτε είναι ηθική ή θρησκεία ή μόρφωση, ο Θεός ούτε καν προσπαθεί να την διορθώσει ή να την καλυτερεύσει. Αντί γι' αυτό, αγνοεί την παλαιά φύση και τοποθετεί μέσα στον αμαρτωλό που πιστεύει, μια νέα φύση με την νέα γέννηση.

ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΝΕΑ ΖΩΗ

Το αποτέλεσμα αυτής της νέας φύσης είναι η αιώνια ζωή. Αιώνια ζωή είναι ατέλειωτη ύπαρξη. Ακόμη και ο αμαρτωλός την έχει αυτή. Δεν έχει όμως αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή όμως είναι σε ποιότητα και ποσότητα.

Είναι το δώρο του Θεού και η ζωή του Ίδιου του Θεού. Γι’ αυτό ο Χριστός απαντώντας στο ερώτημα του Νικόδημου «Πως δύνανται να γείνωσι ταύτα;» (Ιωάν.γ:9) (δηλαδή πώς μπορεί να ν' αποκτηθεί αυτή η αιώνια ζωή;), είπε:

«Και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.γ:14-16).

Προσέξτε τη λέξη «αιώνιον». Ο πιστός έχει μια αιώνια ζωή μακαριότητας και ευτυχίας. Όταν η Βίβλος μιλά για την ατέλειωτη διάρκεια των χαμένων χρησιμοποιεί μια άλλη λέξη. Στην επιστολή Ιούδα, π. χ. περιγράφεται η καταδίκη των πεσμένων αγγέλων και λέει ότι τους κράτησε «δεσμοῖς ἀϊδίοις ὑπὸ ζόφον τετήρηκεν» (Ιούδα εδ.6). Η λέξη που χρησιμοποιείται εδώ είναι «αίδιος» και είναι εντελώς διαφορετική απ' αυτή που μεταφράζεται «αιώνια». Ποτέ δεν αναφέρεται σε σχέση με τον πιστό. Είναι ατελείωτη ύπαρξη, αλλά όχι όμως αιώνια ζωή.

 

ΘΡΗΣΚΕΙΑ Ή ΧΡΙΣΤΟΣ

Οι περισσότερες θρησκείες πιστεύουν στην ζωή μετά θάνατο. Μόνο όμως η Βίβλος διδάσκει την αιώνια ζωή των πιστών, όχι μόνο με τη σημασία της συνεχιζόμενης ύπαρξης αλλά και της αιώνιας μακαριότητας.

Αυτή είναι μια ακόμη διάκριση ανάμεσα στην θρησκεία και την σωτηρία του Χριστού. Η θρησκεία αφήνει τον αμαρτωλό να ελπίζει όχι όμως και να γνωρίζει. Να εύχεται αλλά ποτέ να μη είναι βέβαιος. Ο Χριστός δίνει θετική ελπίδα, βεβαιότητα και χαρά.

Ο πραγματικός μαθητής του Χριστού δεν φοβάται τον θάνατο. Μπορεί να φοβάται να πεθάνει δηλ. τα παθήματα και την αγωνία που προηγείται του θανάτου. Ο ίδιος όμως ο θάνατος δεν τον τρομοκρατεί. Δεν έχω δει ποτέ κανέναν άνθρωπο, χωρίς τον Χριστό, άσχετα πόσο καλός, ηθικός και θρήσκος αν είναι, που δεν φοβάται τον θάνατο.

Ο πιστός όμως μπορεί ν' αναφωνήσει: «Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;» (Α' Κορ.ιε:55). Για τον Χριστιανό ο θάνατος είναι η απελευθέρωση από αυτό το χωμάτινο σπίτι και προσδοκία για την παρουσία του Κυρίου στην ευλογημένη ελπίδα της ανάστασης, όταν με νέα πια σώματα ποτέ δεν θα πεθάνουμε και ποτέ δεν θα υποφέρουμε ή θα κλάψουμε. Τι αντίθεση με τον μη αναγεννημένο, που δεν έχει ελπίδα και λαμπρό μέλλον!

Επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω: «Φοβάσαι τον θάνατο;» Δεν ρωτώ αν φοβάσαι να πεθάνεις; Όσο βρισκόμαστε σ’ αυτό το σώμα φυσικό είναι να φοβόμαστε τα παθήματα και τον πόνο, όχι όμως τον θάνατο, που δεν είναι παρά ένας αποχαιρετισμός στην γη και την αμαρτία, για να ζήσουμε στην μακαριότητα του Ουρανού και στην ανέκφραστη χαρά μ' Εκείνον, για πάντα, αιώνια.

Αυτή είναι η αιώνια ζωή, για την οποία η θρησκεία δεν γνωρίζει τίποτε. Κι' αυτή είναι στη διάθεσή μας μόνο με την πίστη σ' Εκείνον που είπε: «Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν.ιδ:6).