Η Αρπαγή

Τι είναι; Ποιον θα επηρεάσει; Πότε είναι πιο πιθανό να συμβεί;

 

Η Αρπαγή είναι ένα λαμπρό γεγονός που ο Θεός υποσχέθηκε στην Εκκλησία.

Η υπόσχεση είναι ότι κάποια μέρα, πολύ σύντομα, με τον ήχο μιας σάλπιγγας και την φωνή ενός αρχάγγελου, ο Ιησούς θα εμφανιστεί στον ουρανό και θα αρπάξει την Εκκλησία Του, ζωντανούς και νεκρούς, στον Ουρανό.

 

Η υπόσχεση είναι για την Εκκλησία

Η έννοια της Αρπαγής δεν αποκαλύφθηκε στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης επειδή αποτελεί υπόσχεση προς την Εκκλησία της Καινής Διαθήκης και όχι προς τους αγίους του Θεού που έζησαν πριν από την ίδρυση της Εκκλησίας. Ο Ιησούς θα επιστρέψει σαν Νυμφίος για την νύμφη Του, και αυτή η νύμφη αποτελείται μόνο από αγίους της οικονομίας της Εκκλησίας.

 

Βιβλικές Αναφορές

Η πρώτη σαφής αναφορά της Αρπαγής στις Γραφές βρίσκεται στα λόγια του Ιησού στον Ιωάν.ιδ:1-4:

«Ας μη ταράττηται η καρδία σας· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε. Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον· και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. Και όπου εγώ υπάγω εξεύρετε, και την οδόν εξεύρετε».

Η πιο λεπτομερής αποκάλυψη των πραγματικών γεγονότων που σχετίζονται με την Αρπαγή δίνεται από τον Παύλο στην Α ́ Θες.δ:13-18:

«Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους».

Λέει ότι όταν εμφανιστεί ο Ιησούς, οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούν και θα αρπαχτούν πρώτοι. Στη συνέχεια, όσοι από εμάς είμαστε ζωντανοί εν Χριστώ θα αρπαχτούμε «για να συναντήσουμε τον Κύριο στον αέρα».

Ο Παύλος αναφέρει ξανά την Αρπαγή στην Α ́ Κορ.ιε:51,52 – το περίφημο κεφάλαιο του για την ανάσταση των νεκρών:

«Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή».

Η αναφορά του Παύλου εδώ στην μεταμόρφωση, είναι ένας υπαινιγμός στο γεγονός ότι οι άγιοι θα λάβουν ένδοξα σώματα που θα είναι άφθαρτα, αθάνατα και τέλεια:

Α’ Κορ.ιε:42-44 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν.

Α’ Κορ.ιε:50-55 Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;

 

Συνοψίζοντας, αυτά τα αποσπάσματα διδάσκουν ότι η φωνή ενός αρχαγγέλου και ο ήχος μιας σάλπιγγας θα αναγγείλουν την ξαφνική εμφάνιση του Ιησού στους ουρανούς (Α ́ Θες.δ:16).

Οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούν για να συναντήσουν τον Κύριο στον ουρανό. Μετά, όσοι άγιοι είναι ζωντανοί θα «αρπαχτούν» και αυτοί προς τον Κύριο. Ο Παύλος ολοκληρώνει την περιγραφή του στην Α ́ Θες.δ ενθαρρύνοντας τους αναγνώστες του να «παρηγορούν ο ένας τον άλλον με αυτά τα λόγια».

Πραγματικά, η Αρπαγή είναι μια παρήγορη σκέψη! Σκεφτείτε τις υποσχέσεις που περιέχονται στην έννοια της Αρπαγής. Ο Ιησούς θα αναστήσει εκείνους που έχουν πεθάνει εν Χριστώ (Α ́ Θες.δ:14).

Οι νεκροί αυτοί θα πάρουν και πάλι τα σώματα που είχαν πριν πεθάνουν, ένα μεγάλο θαύμα αναδημιουργίας. Θα επανενώσει τα σώματά τους με το πνεύμα τους και μετά θα τα μεταμορφώσει σε ένδοξα σώματα, κάνοντάς τα αθάνατα.

Όσοι ζουν, δεν θα γευτούν καν τον θάνατο. Αντίθετα, θα αρπαχτούν προς τον Κύριο, και κατά την μεταφορά τους, θα μεταμορφωθούν και αυτοί από θνητοί σε αθάνατοι.

Όλη μου την ζωή, ακούω ότι υπάρχουν δύο πράγματα που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει: οι φόροι και ο θάνατος. Λοιπόν, αυτό δεν είναι αλήθεια. Σύμφωνα με την Α’ Θες.δ, μια ολόκληρη γενιά πιστών θα γλιτώσει τον θάνατο. Οι φόροι φαίνεται να είναι το μόνο αναπόφευκτο!

 

Το χρονοδιάγραμμα

Η πιο αμφιλεγόμενη πτυχή της Αρπαγής είναι το πότε θα γίνει. Μερικοί την τοποθετούν στο τέλος της Θλίψης, καθιστώντας την ένα και το αυτό γεγονός με την Δεύτερη Έλευση. Άλλοι την τοποθετούν στην μέση της Θλίψης. Και άλλοι, πιστεύουν ότι θα συμβεί πριν από την Θλίψη.

Ο λόγος για αυτές τις διαφορετικές απόψεις είναι ότι ο ακριβής χρόνος της Αρπαγής δεν αποκαλύπτεται με ακρίβεια στις Γραφές. Μόνο υπονοείται. Συνεπώς, υπάρχει περιθώριο για ειλικρινείς διαφορές απόψεων, και οι γραμμές της συντροφικότητας δεν πρέπει ασφαλώς να παρασυρθούν από τις διαφορές σχετικά με αυτό το θέμα, παρόλο που είναι ένα σημαντικό θέμα.

 

Αρπαγή μετά την Θλίψη

Εκείνοι που την τοποθετούν στο τέλος της Θλίψης, συνήθως βασίζουν το επιχείρημά τους σε δύο παραβολές στο Ματθ.ιγ και στην επί του όρους ομιλία του Κυρίου στο Ματθ.κδ.

Στον Ματθ.κδ ο Κύριος απεικονίζει τη συγκέντρωση των αγίων σαν γεγονός που θα λάβει χώρα «Ευθύς μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων» (Ματθ.κδ:29). Αυτό σίγουρα ακούγεται σαν Αρπαγή μετά την Θλίψη. Αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το βιβλίο του Ματθαίου γράφτηκε στους Ιουδαίους, και ως εκ τούτου η καταγραφή της ομιλίας του Ιησού από τον Ματθαίο έχει μια διακριτικά εβραϊκή γεύση, σε σύγκριση με την αναφορά του Λουκά για το ίδιο θέμα.

Σημειώστε, για παράδειγμα, τις αναφορές του Ματθαίου στην Ιουδαία και στον εβραϊκό νόμο σχετικά με τις μετακινήσεις το Σάββατο (Ματθ.κδ:15-20). Αυτά παραλείπονται στην αναφορά του Λουκά.

Αντίθετα, ο Λουκάς μιλάει για τους αγίους που ζητάνε απελευθέρωση «να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι» όταν τα εσχατολογικά σημεία «αρχίσωσι να γίνωνται,» (Λουκ.κα:28,36). Οι άγιοι στο Ματθαίο καλούνται να φύγουν από την Ιουδαία και να κρυφτούν. Οι άγιοι του Λουκά νουθετούνται να προσέχουν για να εκφύγουν.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Ματθαίος και ο Λουκάς μιλούν για δύο διαφορετικά σύνολα αγίων. Οι άγιοι στην αναφορά του Ματθαίου είναι πιθανότατα Ιουδαίοι που δέχονται τον Ιησού σαν Μεσσία τους κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Οι άγιοι του Λουκά είναι εκείνοι που δέχονται τον Χριστό πριν αρχίσει η Θλίψη.

Οι περισσότεροι από εκείνους που δέχονται τον Κύριο κατά τη διάρκεια της Θλίψης θα μαρτυρήσουν (Αποκ.ζ:9-14). Εκείνοι που ζουν μέχρι το τέλος θα μαζευτούν από τους αγγέλους του Κυρίου (Ματθ.κδ:31).

Η παραβολή του σιταριού και των ζιζανίων (Ματθ.ιγ:24-30) και η παραβολή με το δίκτυ (Ματθ.ιγ:47-50) μπορούν να εξηγηθούν με τον ίδιο τρόπο. Αναφέρονται σε διαχωρισμό αγίων και αμαρτωλών που θα λάβει χώρα στο τέλος της Θλίψης.

Η Αγία Γραφή διδάσκει ξεκάθαρα ότι η Αρπαγή είναι ένα γεγονός που είναι ξεχωριστό από την Δεύτερη Έλευση. Απλά, τα δύο δεν μπορούν να συνδυαστούν σε ένα γεγονός.

 

Αρπαγή στην μέση της Θλίψης

Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές της άποψης Αρπαγή στην μέση της Θλίψης. Η πιο συνηθισμένη είναι ότι η Εκκλησία θα αρπαχτεί ακριβώς στη μέση της Θλίψης, την στιγμή που αποκαλύπτεται ο Αντίχριστος.

Αυτή η άποψη βασίζεται στην Α ́ Κορ.ιε:52 που λέει ότι η Αρπαγή θα συμβεί «εν τη εσχάτη σάλπιγγι». Αυτή η σάλπιγγα στη συνέχεια ταυτίζεται με την έβδομη σάλπιγγα της 7^ης σφραγίδας στο βιβλίο της Αποκάλυψης.

Δεδομένου ότι η έβδομη σάλπιγγα αναφέρεται στην Αποκ.ια, στο μέσο της Θλίψης, το συμπέρασμα είναι ότι η Αρπαγή πρέπει να συμβεί στη μέση της Θλίψης.

Αλλά υπάρχουν δύο προβλήματα με αυτή την ερμηνεία. Το πρώτο είναι ότι η έσχατη σάλπιγγα της Α ́ Κορ.ιε ηχεί για τους πιστούς, ενώ οι επτά σάλπιγγες της Αποκ.η, θ και ια ηχούν για τους άπιστους.

Οι σάλπιγγες της Αποκάλυψης δεν έχουν καμία σχέση με την Εκκλησία. Η τελευταία σάλπιγγα της Α ́ Κορ.ιε είναι για τους δίκαιους. Η τελευταία σάλπιγγα για τους άδικους είναι αυτή που περιγράφεται στην Αποκ.ια.

Ένα άλλο πρόβλημα με αυτή την ερμηνεία είναι ότι το απόσπασμα στην Αποκ.ια που αναφέρει τον ήχο της έβδομης σάλπιγγας, είναι μια «διακοπή της χρονολογικής ακολουθίας (όπως σε μια ταινία ή μυθιστόρημα) από την παρεμβολή γεγονότων μελλοντικής εμφάνισης, του τέλους της Θλίψης. Αυτό, είναι πολύ συνηθισμένο στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Συμβαίνει μετά από κάτι τρομερό που περιγράφεται για να διαβεβαιώσει τον αναγνώστη ότι όλα θα πάνε καλά όταν ο Ιησούς επιστρέψει στο τέλος της Θλίψης.

Έτσι, το όγδοο και ένατο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, που περιγράφουν την φρίκη των κρίσεων των σαλπίγγων, ακολουθούνται αμέσως από το κεφάλαιο 10 που απεικονίζει την νικηφόρα επιστροφή του Ιησού στο τέλος της Θλίψης.

Τα γεγονότα του μέσου της Θλίψης, συνεχίζονται στο κεφάλαιο 11 με περιγραφή της δολοφονίας των δύο μεγάλων προφητών του Θεού από τον Αντίχριστο. Στη συνέχεια, για να αντισταθμίσουμε αυτό το τρομερό γεγονός, μας παρουσιάζεται μια άλλη διακοπή της χρονολογικής ακολουθίας, ξεκινώντας με το εδάφιο 15.

Η έβδομη σάλπιγγα ακούγεται και βρισκόμαστε ωθούμενοι προς το τέλος της Θλίψης όταν «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών και του Χριστού».

Το θέμα είναι ότι η έβδομη σάλπιγγα της Αποκάλυψης σχετίζεται με το τέλος της Θλίψης και όχι με την μέση. Είναι η ίδια σάλπιγγα που αναφέρεται στον Ματθ.κδ:31, «μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης» για να ανακοινώσει την Δεύτερη Έλευση του Ιησού. Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί επιχείρημα για Αρπαγή στην μέση της θλίψης.

 

Αρπαγή πριν την Οργή

Μια παραλλαγή της αρπαγής στην μέση της θλίψης, είναι η Αρπαγή πριν από την οργή, που τοποθετεί την αρπαγή σε κάποιο σημείο στο τελευταίο τέταρτο της θλίψης, περίπου πεντέμισι χρόνια μετά την έναρξη της Θλίψης.

Το επιχείρημα για αυτή την άποψη είναι ότι στην Εκκλησία υπόσχεται προστασία μόνο από την οργή του Θεού και όχι από την οργή του Ανθρώπου ή του Σατανά. Στη συνέχεια, υποστηρίζεται ότι μόνο οι κρίσεις των σαλπίγγων και των φιαλών αποτελούν την οργή του Θεού, και αυτές τοποθετούνται στο τελευταίο τέταρτο της Θλίψης. Υποστηρίζουν ότι οι κρίσεις των σφραγίδων είναι η οργή του Ανθρώπου και του Σατανά.

Αυτή η άποψη αποσυντίθεται αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ιησούς είναι αυτός που ανοίγει τις σφραγίδες που ελευθερώνουν κάθε μία από τις κρίσεις που καταγράφονται στην Αποκ.ς. Αυτές οι κρίσεις συμβαίνουν στην αρχή της Θλίψης και αναφέρονται σαν «οργή του Αρνίου» (Αποκ.ς:16).

Όλες οι κρίσεις της Αποκάλυψης εποπτεύονται σαφώς από τον Θεό. Αυτός είναι ο λόγος που μας λέει στην Αποκ.ιε:1:

«Και είδον άλλο σημείον εν τω ουρανώ μέγα και θαυμαστόν, αγγέλους επτά, οίτινες είχον τας επτά εσχάτας πληγάς, διότι εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του Θεού».

Οι κρίσεις των φιαλών στο τέλος της Θλίψης είναι οι έσχατες πληγές με τις οποίες τελειώνει ο θυμός του Θεού, δεν ξεκινούν την οργή Του.

 

Αρπαγή πριν από την Θλίψη

Πιστεύω ότι το καλύτερο συμπέρασμα των Γραφών είναι ότι η Αρπαγή θα συμβεί πριν από την Θλίψη. Ο σημαντικότερος λόγος που το πιστεύω αυτό, έχει να κάνει με το ζήτημα της αμεσότητας.

Ξανά και ξανά στις Γραφές διαβάζουμε ότι πρέπει να αγρυπνούμε για την επιστροφή του Κυρίου.

Λουκ.ιβ:35 Ας ήναι αι οσφύες σας περιεζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι·

Λουκ.κα:36 Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.

Μόνο η θέση της Αρπαγής πριν από την Θλίψη, επιτρέπει την αμεσότητα της εμφάνισης του Κυρίου για την Εκκλησία Του. Όταν η Αρπαγή τοποθετείται σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, η επικείμενη εμφάνιση του Κυρίου καταστρέφεται επειδή πρέπει να συμβούν πρώτα άλλα προφητικά γεγονότα.

Για παράδειγμα, αν η Αρπαγή πρόκειται να συμβεί στη μέση της Θλίψης, τότε γιατί να ζήσω αγρυπνόντας για την εμφάνιση του Κυρίου ανά πάσα στιγμή; Μάλλον θα πρέπει να προσέχω πότε θα γίνει μια ισραηλινή συνθήκη ειρήνης, πότε θα αρχίσει να ανοικοδομείται ο Ναός και πότε θα αποκαλυφθεί ο Αντίχριστος. Τότε και μόνο τότε θα μπορούσε να εμφανιστεί ο Κύριος.

 

Αυτό θέτει το ζήτημα του τι πρέπει να περιμένουμε. Πουθενά δεν λέει οι πιστοί να περιμένουν την εμφάνιση του Αντίχριστου. Αντίθετα, μας λέει να αγρυπνούμε για τον Ιησού Χριστό.

Στον Τίτο β:13 ο Παύλος λέει ότι πρέπει να ζήσουμε «προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».

Ο Πέτρος μας προτρέπει να «έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» (Α’ Πέτρ.α:13).

Ο Ιωάννης ολοκληρώνει την πίστη της πρώτης εκκλησίας προτρέποντάς μας:

Α’ Ιωάν.γ:2,3 Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ' αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός.

Μόνο ο Ματθαίος λέει για τον Αντίχριστο (Ματθ.κδ:15), αλλά μιλάει στους Εβραίους που ζουν στο Ισραήλ στη μέση της Θλίψης όταν ο Αντίχριστος βεβηλώνει τον ανακατασκευασμένο Ναό.

 

Ένα άλλο επιχείρημα της θέσης ότι η Αρπαγή θα γίνει πριν από την Θλίψη, έχει να κάνει με τις υποσχέσεις του Θεού να προστατεύσει την Εκκλησία από την οργή Του.

Όπως έχει ήδη αποδειχθεί, το βιβλίο της Αποκάλυψης δείχνει ότι η οργή του Θεού θα εκχυθεί κατά τη διάρκεια ολόκληρης της περιόδου της Θλίψης.

Ο λόγος υπόσχεται ξανά και ξανά ότι η Εκκλησία θα ελευθερωθεί από την οργή του Θεού.

Ρωμ.ε:9 Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι' αυτού.

Α’ Θεσ.α:10 και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.

Α’ Θεσ.ε:9 διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,

 

Απελευθέρωση

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Θεός θα προστατεύσει υπερφυσικά την Εκκλησία κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Ναι, θα μπορούσε. Στην πραγματικότητα, υπόσχεται να κάνει ακριβώς αυτό για τους 144.000 Εβραίους που θα σφραγιστούν σαν δούλοι Θεού (Αποκ.ζ:1-8).

Αλλά η υπόσχεση του Θεού στην Εκκλησία κατά τη διάρκεια της Θλίψης δεν είναι αυτή της προστασίας αλλά της απελευθέρωσης. Ο Ιησούς είπε ότι θα «ξεφύγουμε» από τη φρίκη της Θλίψης (Λουκ.κα:3-6). Ο Παύλος λέει ότι ο Ιησούς έρχεται να μας «ελευθερώσει» από την οργή του Θεού (Α ́ Θες.α:10).

 

Συμβολισμός

Υπάρχουν διάφοροι προφητικοί τύποι που φαίνεται να επιβεβαιώνουν την έννοια της απελευθέρωσης από τη Θλίψη.

Πάρε τον Ενώχ για παράδειγμα. Ήταν προφήτης στα Έθνη και ο Θεός τον άρπαξε από τον κόσμο πριν εκχύσει την οργή Του στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Ο Ενώχ φαίνεται να είναι ένας τύπος της Εκκλησίας των Εθνικών που θα αρπαχτεί από τον κόσμο πριν ο Θεός εκχύσει ξανά την οργή Του. Αν ναι, τότε ο Νώε και η οικογένειά του είναι ένα είδος εβραϊκού υπολειμμάτων που θα προστατευθούν μέσα στην Θλίψη.

Ένας άλλος συμβολικός τύπος της Παλαιάς Διαθήκης που υποστηρίζει την αρπαγή πριν από την Θλίψη είναι η εμπειρία του Λωτ και της οικογένειάς του. Απελευθερώθηκαν από τα Σόδομα και τα Γόμορρα πριν καταστραφούν αυτές οι πόλεις.

Ο απόστολος Πέτρος αναφέρεται και στα δύο αυτά παραδείγματα στην δεύτερη επιστολή του:

Β’ Πέτρ.β:4-9 Διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε διά να φυλάττωνται εις κρίσιν, και εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης, και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι, και ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ καταθλιβόμενον υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων· διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι' οράσεως και ακοής, εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν διά τα άνομα έργα αυτών· εξεύρει ο Κύριος να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως, διά να κολάζωνται,

Ένας άλλος όμορφος προφητικός τύπος βρίσκεται στις εβραϊκές γαμήλιες παραδόσεις της εποχής του Ιησού. Μετά τον αρραβώνα, ο γαμπρός επέστρεφε στο σπίτι του πατέρα του για να ετοιμάσει μια αίθουσα γάμου για την νύφη του. Θα επέστρεφε για την νύφη του σε μια απρόσμενη στιγμή, οπότε η νύφη έπρεπε να είναι συνεχώς έτοιμη. Όταν επέστρεφε, πήγαινε την νύφη του πίσω στο σπίτι του πατέρα του στον τόπο που είχε ετοιμάσει. Αυτός και η νύφη του θα μείνουν κλεισμένοι στο δωμάτιο για επτά ημέρες. Όταν εμφανιζόταν, μια μεγάλη γαμήλια γιορτή ξεκινούσε.

Έτσι και ο Ιησούς, πήγε στον Ουρανό για να προετοιμάσει ένα τόπο για την νύφη Του, την Εκκλησία. Όταν επιστρέψει, θα την πάρει στο ουράνιο σπίτι του Πατέρα Του. Εκεί θα παραμείνει με την νύφη Του για επτά χρόνια (τη διάρκεια της Θλίψης).

Η περίοδος θα τελειώσει με «το γαμήλιο δείπνο του Αρνίου» που περιγράφεται στην Αποκ.ιθ. Έτσι, οι επτά ημέρες στην αίθουσα του γάμου δείχνουν προφητικά τα επτά χρόνια που ο Ιησούς και η νύφη Του θα παραμείνουν στον Ουρανό κατά την διάρκεια της Θλίψης.

 

Αποκάλυψη

Μιλώντας για την Αποκάλυψη, η δομή αυτού του βιβλίου συνεπάγεται επίσης μια Αρπαγή πριν την Θλίψη, με συμβολική έννοια.

Τα τρία πρώτα κεφάλαια επικεντρώνονται στην Εκκλησία. Το τέταρτο κεφάλαιο ξεκινά με τα λόγια:

Μετά ταύτα είδον, και ιδού, θύρα ανεωγμένη εν τω ουρανώ, και η φωνή η πρώτη, την οποίαν ήκουσα ως σάλπιγγος λαλούσης μετ' εμού, έλεγεν· Ανάβα εδώ και θέλω σοι δείξει όσα πρέπει να γείνωσι μετά ταύτα

Η Εκκλησία δεν αναφέρεται στη συνέχεια μέχρι την Αποκ.ιθ:7-9 όταν παρουσιάζεται ως η «νύφη του Χριστού» στον Ουρανό με τον Ιησού να γιορτάζει το «γαμήλιο δείπνο του Αρνίου».

Στην Αποκ.ιθ:11 η πόρτα των Ουρανών ανοίγει και πάλι και ο Ιησούς εμφανίζεται καβάλα σε ένα άσπρο άλογο καθώς κατεβαίνει στην γη, ακολουθούμενος από την Εκκλησία Του (Αποκ.ιθ:14).

Κάποιοι αντιτείνουν αυτό το επιχείρημα, επισημαίνοντας ότι αν και η Εκκλησία δεν αναφέρεται στην Αποκάλυψη κατά την διάρκεια της περιγραφής του βιβλίου για την Θλίψη, υπάρχει συνεχής αναφορά στους «αγίους» (Αποκ.ιγ:7).

Αλλά αυτός ο όρος δεν χρησιμοποιείται στην Βίβλο αναφορικά μόνο στα μέλη της Εκκλησίας. Ο Δανιήλ το χρησιμοποιεί για να αναφερθεί σε πιστούς της Παλαιάς Διαθήκης που έζησαν πολύ πριν από την ίδρυση της Εκκλησίας (Δαν.ζ:18). Οι άγιοι που αναφέρονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης είναι πιθανότατα εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ήταν έτοιμοι την στιγμή της Αρπαγής και έμειναν κάτω ή άνθρωποι που σώζονται κατά τη διάρκεια της Θλίψης, αφού η Εκκλησία έχει αρπαχτεί από τον κόσμο.

 

Η Διαβεβαίωση του Παύλου

Ένα ενδιαφέρον επιχείρημα για την Αρπαγή πριν την Θλίψη, μπορεί να βρεθεί στην Β’ Θεσσαλονικείς. Η εκκλησία της Θεσσαλονίκης βρισκόταν σε αναταραχή επειδή κάποιος τους είχε γράψει ένα γράμμα – δήθεν από τον Παύλο - λέγοντας ότι είχαν χάσει τη αρπαγή και, στην πραγματικότητα, ζούσαν «την ημέρα του Κυρίου» (Β ́ Θες.β:1-2).

Ο Παύλος προσπάθησε να τους ηρεμήσει υπενθυμίζοντάς τους τη διδασκαλία του ότι η ημέρα του Κυρίου δεν θα ερχόταν παρά μόνο μετά την αποκάλυψη του Αντίχριστου. Στη συνέχεια δήλωσε ότι ο Αντίχριστος δεν θα αποκαλυφθεί μέχρι να «βγει από τη μέση» ο κολύων (Β ́ Θες.β:3-7).

Υπήρξαν πολλές εικασίες σχετικά με την ταυτότητα του κολύωντα που αναφέρει ο Παύλος. Κάποιοι λένε ότι είναι το Άγιο Πνεύμα. Αλλά δεν μπορεί να είναι το Άγιο Πνεύμα επειδή θα σωθούν άνθρωποι κατά τη διάρκεια της Θλίψης.

Άλλοι έχουν δει τον κολύωντα σαν ανθρώπινη κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση είναι τεταγμένη από τον Θεό για να συγκρατήσει το κακό (Ρωμ.ιγ:1-4). Αλλά οι κυβερνήσεις του κόσμου εξεγέρθηκαν εναντίον του Θεού και του Υιού Του (Ψαλμ.β), και ως εκ τούτου συμβάλλουν στο κακό που χαρακτηρίζει τον κόσμο.

Επιπλέον, η Θλίψη δεν θα χαρακτηρίζεται από έλλειψη κυβέρνησης. Αντίθετα, θα παρουσιάσει την πρώτη αληθινή παγκόσμια κυβέρνηση (Αποκ.ιγ:7).

Κατά τη γνώμη μου, αυτό αφήνει μόνο έναν ακόμη υποψήφιο για τον κολύωντα του Παύλου – και αυτός είναι η Εκκλησία. Είναι η Εκκλησία που υπηρετεί σαν ο πρωταρχικός κολύων του κακού στον κόσμο σήμερα, καθώς διακηρύσσει το Ευαγγέλιο και αντιπροσωπεύει την δικαιοσύνη.

Όταν η Εκκλησία αποτυγχάνει σε αυτή την αποστολή, το κακό πολλαπλασιάζεται, όπως επισημαίνει γραφικά ο Παύλος στην Β ́ Τιμ.γ:1-5.

Ο Παύλος λέει ότι η κοινωνία στο τέλος θα χαρακτηρίζεται από χάος και απόγνωση επειδή «οι άνθρωποι θα κρατήσουν μια μορφή ευσέβειας αλλά θα αρνηθούν την δύναμή της». Όταν η Εκκλησία απομακρυνθεί από τον κόσμο, όλη η κόλαση κυριολεκτικά θα ξεσπάσει.

 

Απόδραση από την πραγματικότητα;

Η άποψη της Αρπαγής πριν την Θλίψη, έχει συχνά καταδικαστεί σαν «απόδραση». Πιστεύω ότι αυτή η κριτική είναι αδικαιολόγητη. Η ίδια η Αγία Γραφή λέει ότι οι Χριστιανοί «παρηγορούν ο ένας τον άλλον» με τη σκέψη της Αρπαγής (Α ́ Θες.δ:18).

Είναι παρήγορο να σκεφτόμαστε ότι η Αρπαγή συμβαίνει στο τέλος της χειρότερης περιόδου στον κόσμο αντί στην αρχή;

Ανεξάρτητα από το πότε συμβαίνει πραγματικά η Αρπαγή, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η Αγία Γραφή διδάσκει ότι οι κοινωνικές συνθήκες θα επιδεινώνονται όλο και περισσότερο όσο πλησιάζουμε στην επιστροφή του Κυρίου. Αυτό σημαίνει ότι οι Χριστιανοί θα υποφέρουν από θλίψη είτε μπουν στην Μεγάλη Θλίψη είτε όχι. Και αυτό σημαίνει ότι όλοι μας καλύτερα να προετοιμαστούμε για πρωτοφανή βάσανα και πνευματικό πόλεμο.

Αν είσαι Χριστιανός, μπορείς να το κάνεις αυτό σε καθημερινή βάση, βάζοντας «την πανοπλία του Θεού» (Εφες.ς:13), προσευχόμενος ανά πάσα στιγμή εν Πνεύματι ώστε να μπορέσεις να σταθείς στερεός απέναντι στις επιθέσεις του Σατανά (Εφες.ς:14-18).

Αν δεν είσαι Χριστιανός, η μόνη σου ελπίδα είναι να πλησιάσεις τον Χριστό με πίστη και να λάβεις το δώρο της σωτηρίας του Θεού (Ιωάν.γ:16).