Όπως είδαμε μέχρι τώρα, ο νηπιοβαπτισμός δεν είναι έγκυρος κι ούτε πρόκειται ποτέ να αναγνωριστεί, εφόσον το μωρό δεν έχει συνείδηση πίστης. Μερικοί λένε ότι ο Θεός δίνει πίστη στο νήπιο, προκειμένου να νομιμοποιήσουν αυτό το βάπτισμα. Ωστόσο, εφόσον ο Θεός είναι η απόλυτη πηγή της πίστης, ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος όσο αφορά στην χρήση αυτής της πίστης, έχοντας την ελευθερία της εκλογής να κάνει κάτι ή να μην το κάνει.
Σώζουσα πίστη είναι η συνειδητή και εκούσια ανταπόκριση στον Θεό. Η Βίβλος όταν μιλάει για βάπτισμα, αναφέρεται μόνο σε πιστούς (Μάρκ.ις:16, Πράξ.η:37) και σε όσους έχουν μετανοήσει (Λουκ.γ:8, Πράξ.β:38). Τα μωρά δεν μπορούν ούτε να πιστέψουν ούτε να μετανοήσουν, αλλά ούτε υπάρχουν παραδείγματα νηπιοβαπτισμού μέσα στον λόγο του Θεού.
Κάποιοι φέρνουν σαν επιχείρημα τους
οικιακούς κάποιων που πίστεψαν και βαπτίστηκαν, εννοώντας ότι θα υπήρχε και
κάποιο μωρό που βαπτίστηκε, όπως η περίπτωση της Λυδίας και του δεσμοφύλακα
στους Φιλίππους (Πράξ.ις:15, 31-33).
Όμως, διαβάζουμε ότι οι οικιακοί του
Κορνήλιου έλαβαν Πνεύμα Άγιο και μίλησαν με άγνωστες γλώσσες (Πράξ.ι:24, 44-46,
ια:14-17), κάτι που είναι γεγονός ότι δεν συμβαίνει με τα μωρά. Η έννοια του
οικιακού, μπορεί να αποδοθεί και σ’ ένα ζώο, αλλά κανείς δεν μπορεί να
υποστηρίξει, σύμφωνα με αυτή την λογική, ότι βαπτίστηκαν και ζώα.
Η Βίβλος ξεκάθαρα αναφέρει ότι όλο το
σπίτι του δεσμοφύλακα και του Κρίσπου πίστεψε στον Θεό (Πράξ.ις:34, ιη:8), αλλά
κανένα μωρό που τυχόν θα υπήρχε δεν μπορούσε να έχει συνειδητή πίστη. Όταν
διαβάζουμε ότι ένα ολόκληρο σπίτι βαπτίστηκε, θα πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι
βαπτίστηκαν όσοι πληρούσαν τις προϋποθέσεις που η Βίβλος βάζει για να βαπτιστεί
κάποιος. Αυτοί που ήταν αρκετά μεγάλοι ώστε να μετανοήσουν και να έχουν πίστη
για να σωθούν.
Κάποιοι διδάσκουν τον νηπιοβαπτισμό
βασιζόμενοι στο γεγονός ότι στην Παλαιά Διαθήκη έκαναν περιτομή στα παιδιά όταν
ήταν μωρά. Το βάπτισμα όμως είναι πνευματική κι όχι σαρκική περιτομή που απαιτεί
ένα πνευματικό κι όχι σαρκικό καθαρισμό. Οι αμαρτίες του παρελθόντος και ο παλιός
τρόπος ζωής σταματάει, κάτι που συνεπάγεται συνειδητή πίστη και μετάνοια.
Το Κολ.β:11-12, το εδάφιο που
περιγράφει το βάπτισμα σαν πνευματική περιτομή, μας διδάσκει ότι το πνευματικό
έργο που γίνεται, συμβαίνει «διά τής πίστεως τής ενεργείας τού Θεού».
Επιπλέον, η περιτομή συμβολίζει το βάπτισμα στο νερό και το Πνεύμα, αυτός
δηλαδή που βαπτίζεται στο νερό πρέπει να είναι έτοιμος να λάβει και το Άγιο
Πνεύμα.
Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός ασχολήθηκε κατά
ένα ιδιαίτερο τρόπο μ’ ένα έθνος που ήταν φυσικά ξεχωρισμένο από τον κόσμο.
Σήμερα, ο Θεός ασχολείται σε προσωπική βάση και λαός Του είναι αυτοί που έχουν
αναγεννηθεί κι έχουν χωριστεί πνευματικά από τον κόσμο.
