Όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, όπως συχνά συμβαίνει, όταν ο
δρόμος στον οποίο βαδίζεις είναι γεμάτος με εμπόδια, όταν το εισόδημά σου είναι
μικρό και τα χρέη σου μεγάλα, όταν θέλεις να γελάσεις, αλλά μονάχα αναστεναγμοί
ανεβαίνουν στο στόμα σου, όταν οι φροντίδες σε πιέζουν ασφυκτικά, ξεκουράσου
για λίγο, αν χρειάζεται, αλλά ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ.
Η ζωή έχει παράξενα γυρίσματα, όπως βλέπουμε τόσο συχνά στη ζωή
μας με την πείρα που έχουμε.
Πολλές φορές μπορεί ένας άνθρωπος να χάσει τον αγώνα, τη στιγμή
ακριβώς που θα μπορούσε να τον κερδίσει, αν επέμενε λίγο ακόμα.
Μην τα παρατάς όσο κι αν σου φαίνεται ότι τα βήματά σου είναι πολύ
αργά. Μπορεί να κερδίσεις την τελευταία στιγμή.
Η επιτυχία είναι μεταποιημένη αποτυχία. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις
πόσο κοντά της βρίσκεσαι. Μπορεί να απέχει ένα βήμα τη στιγμή που φαίνεται τόσο
μακριά.
Αντιστάσου σθεναρότερα όταν τα χτυπήματα που δέχεσαι γίνονται πιο
δυνατά.
Όταν τα πράγματα χειροτερέψουν, ακριβώς τότε είναι που δεν πρέπει
να τα παρατήσεις.
«Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν
εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε,
διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς· επειδή ούτως εδίωξαν τους
προφήτας τους προ υμών» (Ματθ.ε:11-12).
«Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ'
υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης, επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις
τα βλεπόμενα, αλλ' εις τα μη βλεπόμενα· διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα
δε μη βλεπόμενα αιώνια» (Β’ Κορ.δ:17-18).
«Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια
να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς. Διότι η μεγάλη
προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού»
(Ρωμ.η:18-19).
Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις,
γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή
ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν
ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς»
(Ρωμ.ε:3-5).
«Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή
στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Καθώς είναι
γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα
σφαγής» (Ρωμ.η:35-36).
«εις την ελπίδα χαίροντες, εις την θλίψιν υπομένοντες, εις την
προσευχήν προσκαρτερούντες, εις τας χρείας των αγίων μεταδίδοντες, την
φιλοξενίαν ακολουθούντες. Ευλογείτε τους καταδιώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη
καταράσθε» (Ρωμ.ιβ:12-14).
«διά το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή,
λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα
ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον διά πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις
έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός, τον οποίον αν και
δεν είδετε αγαπάτε, εις τον οποίον, αν και τώρα δεν βλέπητε αυτόν, πιστεύοντες
όμως αγαλλιάσθε με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον»
(Α’ Πέτρ.α:6-8).
«Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον
αυτού δόξαν διά του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας
τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση» (Α’
Πέτρ.ε:10).
«Αγαπητοί, μη παραξενεύεσθε διά τον βασανισμόν τον γινόμενον εις
εσάς προς δοκιμασίαν, ως εάν συνέβαινεν εις εσάς παράδοξόν τι, αλλά καθότι
είσθε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, χαίρετε, ίνα και όταν η δόξα αυτού
φανερωθή χαρήτε αγαλλιώμενοι» (Α’ Πέτρ.δ:12-13).
«ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, διά να δυνάμεθα ημείς να
παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει διά της παρηγορίας, με την οποίαν παρηγορούμεθα
ημείς αυτοί υπό του Θεού· διότι καθώς περισσεύουσι τα παθήματα του Χριστού εις
ημάς, ούτω διά του Χριστού περισσεύει και η παρηγορία ημών. Και είτε θλιβόμεθα,
θλιβόμεθα υπέρ της παρηγορίας σας και σωτηρίας της ενεργουμένης διά της
υπομονής των αυτών παθημάτων, τα οποία και ημείς πάσχομεν· είτε παρηγορούμεθα,
παρηγορούμεθα υπέρ της παρηγορίας σας και σωτηρίας· και η ελπίς, την οποίαν
έχομεν, είναι βεβαία υπέρ υμών· επειδή εξεύρομεν ότι καθώς είσθε κοινωνοί των
παθημάτων, ούτω και της παρηγορίας» (Β’ Κορ.α:4-7).
