Απ' όλα τα καυτά θέματα της εποχής μας, η έκτρωση είναι αυτό που απαιτεί
άμεση πολιτική λύση.
Και καθώς τα πράγματα δείχνουν, το όλο ζήτημα έχει προσαράξει μέσα στα
πλαίσια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και συγκεκριμένα: Τα δικαιώματα που έχει
ένα αβοήθητο έμβρυο μέσα στο σώμα της μάνας του, συγκρούονται με τα δικαιώματα
της μάνας, που κρατάει το παιδί στην κοιλιά της.
Αυτά είναι μερικά από τα ηθικά και νομικά ερωτήματα που τελευταία
απασχολούν τους επιστήμονες, τους θεολόγους, τους νομοθέτες και γενικά τις
σημερινές κοινωνίες.
Να, τώρα, ποια είναι τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τις δυο αντίθετες
παρατάξεις, πάνω στο θέμα της έκτρωσης:
Θέση: Η κάθε γυναίκα έχει
απόλυτο δικαίωμα να ελέγχει και να εξουσιάζει το σώμα της, ακόμα και στην
κατάσταση της εγκυμοσύνης.
Απάντηση: Το κάθε αγέννητο
παιδί έχει το δικαίωμα να γεννηθεί.
Θέση: Το έμβρυο δεν είναι
πρόσωπο.
Απάντηση: Το έμβρυο είναι
πρόσωπο και συνεπώς η έκτρωση είναι μια μορφή δολοφονίας που δυστυχώς σήμερα,
προστατεύεται από το Νόμο.
Θέση: Η έγκυος γυναίκα έχει
το δικαίωμα ν' αποβάλλει ένα έμβρυο που είναι ελαττωματικό ή παραμορφωμένο.
Απάντηση: Κανένας δεν έχει το
δικαίωμα ν' αποφασίζει ποιος πρέπει να επιζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει, με
κριτήριο τη φυσική τελειότητα.
Θέση: Κατά την Επιστήμη, το
ερώτημα «πότε αρχίζει η ανθρώπινη ζωή», δεν έχει ακόμα απαντηθεί. Οι πολιτικοί
είναι οι τελευταίοι αρμόδιοι για ν' αποφασίσουν πάνω στο πότε ακριβώς αρχίζει η
ζωή του ανθρώπου.
Απάντηση: Στο θέμα αυτό η
Επιστήμη έχει αποφανθεί. Επιστήμονες παγκοσμίου κύρους συμφωνούν στο ότι η
ανθρώπινη ζωή αρχίζει από τη στιγμή της σύλληψης. Επομένως η έκτρωση είναι
αφαίρεση ανθρώπινης ζωής.
Θέση: Στην περίπτωση
βιασμού είναι απάνθρωπο να ζητήσεις από μια γυναίκα να γίνει μητέρα ενός
παιδιού που το συνέλαβε εξαναγκαστικά.
Απάντηση: Η αποστολή της
γυναίκας είναι να γεννήσει παιδιά, άσχετα κάτω από ποιες περιστάσεις
προκαλείται η εγκυμοσύνη. Η έκτρωση δεν είναι το φάρμακο που θα θεραπεύσει τις
κοινωνικές αρρώστιες που οδηγούν στους βιασμούς.
Η Βίβλος δεν κάνει κατευθείαν λόγο για την έκτρωση, όμως εξηγεί αρκετά
πράγματα για την πολύτιμη αξία που έχει η ανθρώπινη ζωή, επιβάλλει μάλιστα την
έσχατη ποινή, σε περίπτωση ανθρωποκτονίας (Γένεση θ:6, Ματθ.ις:52).
Το κρίσιμο ερώτημα, συνεπώς, είναι: Πρέπει να χαρακτηριστεί σαν
ανθρωποκτονία ο προσχεδιασμένος τερματισμός της ζωής του αγέννητου εμβρύου; Ή,
ακόμα απλούστερα: Είναι το έμβρυο πρόσωπο; Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε η
προμελετημένη έκτρωση είναι ανθρωποκτονία. Αν όμως το έμβρυο θεωρείται μεν σαν
ανθρώπινη ζωή αλλά όχι και σαν ολοκληρωμένο πρόσωπο, τότε η έκτρωση, μολονότι
είναι ασφαλώς πράξη αποκρουστική, μπορεί να θεωρηθεί σαν ελαφρότερη από την ανθρωποκτονία,
κάποτε μάλιστα, σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις, μπορεί να είναι και ανεκτή.
Πιστεύεται ότι η απόφαση για έκτρωση, μια απόφαση που είναι εξαιρετικά
περίπλοκη και εντελώς προσωπική, εξαρτάται από τις ειλικρινείς απαντήσεις στα
παρακάτω δυο ερωτήματα. Πρώτο: Ποιος είναι ο απώτερος λόγος που γίνεται η
έκτρωση; Και δεύτερο: Σε ποιο στάδιο εγκυμοσύνης βρίσκεται η γυναίκα;
