Α. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ
Η λανθασμένη διδασκαλία ότι
υπάρχουν τρία διαφορετικά πρόσωπα στη θεότητα αφήνει πολλά ερωτήματα
αναπάντητα. Υπάρχει αντίφαση και σύγχυση στο δόγμα αυτό που μορφώθηκε από
ανθρώπους στα πρώτα χρόνια της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Ο λόγος είναι ότι δεν
βασίζεται στην Αγία Γραφή αλλά στη φύση της λογικής του ανθρώπου. Θα αναφέρουμε
μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που μένουν αναπάντητες από τους τριαδικούς.
1. Ποιος
ήταν ο Πατέρας του μωρού στη φάτνη της Βηθλεέμ;
- Ο Πατέρας ή το Άγιο Πνεύμα;
- Ο Χριστός σαν παιδί είχε δύο πατέρες;
2. Πώς
μπορεί ο Πατέρας να είναι μεγαλύτερος του Υιού εάν υποτίθεται ότι και οι δύο
είναι ίσοι;
- “ο πατήρ μείζον (μεγαλύτερος) μου
έστιν” (Ιωάν.ιδ:28)
- Ο Θεός προσεύχεται; Πώς μπορεί να είναι Θεός και να χρειάζεται την προσευχή;
3. Μπορεί
ο Θεός να πεθάνει; Εάν ο Υιός είναι Θεός πώς μπορεί να πεθάνει;
4. Είναι
η Μαρία η μητέρα του Θεού; Γιατί τότε να είναι λάθος ο όρος, το αίμα του Θεού;
5. Εάν
υπάρχουν τρία πρόσωπα στη Θεότητα, τότε γιατί να είναι λάθος να προσθέσουμε
και τέταρτο; Γιατί όχι και η θεοποίηση
της Μαρίας;
6. Ποιόν
υποτίθεται ότι πρέπει να λατρεύουμε;
7. Σε
ποιόν υποτίθεται προσευχόμαστε;
8. Πόσους
θα δούμε στον Ουρανό; Πόσοι θρόνοι βρίσκονται εκεί;
9. Γιατί
ο Ιησούς δεν γνωρίζει το πότε θα ξαναέρθει;
- Μάρκ.ιγ:32 Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ.
10.Πώς
μπορεί να είναι Υιός και να μην έχει αρχή;
11.Υπάρχουν
τρία διαφορετικά πνεύματα που μένουν στην καρδιά όταν το Πνεύμα πληρεί τους
Χριστιανούς;
Αναμφίβολα θα μπορούσαμε να
συνεχίσουμε αυτού του είδους τις ερωτήσεις αλλά θα ήταν ανόητο να το κάνουμε.
Οι σωστές εξηγήσεις και απαντήσεις σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις αποδεικνύουν
τη μοναδικότητα στη Θεότητα. Η προσπάθεια των Τριαδικών να απαντήσουν στις
ερωτήσεις αυτές έχει οδηγήσει σε αντιφάσεις και σύγχυση. Επειδή η αλήθεια της
μοναδικότητας είναι βασισμένη στο λόγο του Θεού, οι απαντήσεις σε όλες τις
ερωτήσεις είναι ξεκάθαρες, εύκολα κατανοητές και σε αρμονία με ολόκληρη τη
Βίβλο.
Β. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΤΡΕΙΣ ΣΤΗ ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;
Ο Ιησούς έπρεπε να
βαπτιστεί, γιατί έτσι θα εκπλήρωνε κάθε δικαιοσύνη. Σίγουρα δεν βαπτίστηκε για
τις αμαρτίες Του, αλλά έτσι θα μπορούσε να εκπληρώσει τα γραφόμενα στην Παλαιά
Διαθήκη και να είναι το παράδειγμα για την εκκλησία Του. Με τον ίδιο τρόπο,
ήταν απαραίτητο να έπαιρνε το χρίσμα όπως οι ιερείς και οι βασιλιάδες στην
Παλαιά Διαθήκη. Ας θυμηθούμε όμως ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ενσαρκωμένος
Λόγος από τη σύλληψη στην κοιλιά της Μαρίας. Το χρίσμα είχε τότε τον ίδιο σκοπό
όπως και το βάπτισμα-για την εκπλήρωση των Γραφών.
Ας θυμηθούμε ακόμα ότι
αυτές οι φανερώσεις (ακουστικές και ορατές) ήταν για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή
(Ιωάν.α:33). Στο σημείο αυτό υπάρχουν ερωτηματικά για το αν κάποιο άλλο πρόσωπο
άκουσε τη φωνή ή είδε το σύμβολο. Την ημέρα της Πεντηκοστής, δύο εκδηλώσεις
έγιναν στο ανώγειο (ακουστικές και ορατές), πύρινες γλώσσες και γλωσσολαλιά.
Μπορούμε να πούμε ότι εκεί ήταν δύο πρόσωπα; Εάν είναι έτσι τότε ποιο πρόσωπο
ήταν οι πύρινες γλώσσες και ποιο πρόσωπο μιλούσε τις γλώσσες; Η ταυτόχρονη
ακουστική και ορατή φανέρωση δεν σημαίνει αναγκαστικά δύο πρόσωπα, όπως ο
καπνός από την εξάτμιση και ο θόρυβος της μηχανής δεν υποδηλώνουν δύο μηχανές.
Στη Γεθσημανή ο Ιησούς ήταν και ο ιερέας και η θυσία. Τι θα παρεμπόδιζε τη
θεότητα από το να εμφανιστεί την ίδια στιγμή με δύο ή τρεις διαφορετικούς
τρόπους;
Γ. ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ
ΘΕΟΥ;
Ο Θεός είναι Πνεύμα και
κατά συνέπεια αόρατος. Εκτός του Ιησού Χριστού δεν υπάρχει άλλο φυσικό σώμα,
άρα ούτε δεξιά ή αριστερή πλευρά στη θεότητα. Εκτός δια Ιησού Χριστού, δεν
υπάρχει άλλος τρόπος να δει κανείς το Θεό, γιατί ο Ιησούς Χριστός είναι η
εικόνα του αόρατου Θεού (Κολ.α:15, Εβρ.α:3) Επομένως είναι ξεκάθαρο ότι τα
εδάφια που αναφέρουν ότι ο Ιησούς στέκεται ή κάθεται στα δεξιά του Θεού, δεν
εννοούν κάποια φυσική δεξιά πλευρά.
Τι σημαίνει όμως η έκφραση
στα δεξιά του Θεού; Τα εδάφια μας αναφέρουν το δεξί χέρι του Θεού σαν τη δύναμη
και δόξα του Θεού. Αυτό είναι και που εννοεί ο παραπάνω όρος. Ο Ιησούς Χριστός
κάθεται εκεί όπου βρίσκεται η δύναμη και η δόξα.
Εξοδ.ιε:6 “Η δεξιά σου, Κύριε, εδοξάσθη εις δύναμιν η
δεξιά σου, Κύριε, συνέτριψε τον εχθρόν.”
Μάρκ.ιδ:62 “..... και όψεσθε (Θα δείτε) τον υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών καθήμενον της δυνάμεως...”
Λουκ.κβ:69 “από του νύν δε έσται ο
υιός του ανθρώπου καθήμενος εκ δεξιών της δυνάμεως του Θεού”
Ας θυμηθούμε ότι υπάρχει
μόνο ένας θρόνος στον Ουρανό (Αποκ.δ:2). Υπάρχει μόνο ένας που κάθεται σ’ αυτό
το θρόνο.
Δ. ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ;
Ο Ιησούς Χριστός είναι
άνθρωπος και ο Θεός. Σαν άνθρωπος προσεύχεται. Η απάντηση σε αυτό το
ονομαζόμενο πρόβλημα είναι απλή: η ανθρώπινη φύση προσεύχεται στη Θεότητα. Εάν
η θεωρία της Τριάδας ήταν η σωστή, τότε βλέπουμε έναν Θεό να προσεύχεται σε
έναν άλλο Θεό. Είναι δυνατόν η θεότητα σε οποιαδήποτε στιγμή να έχει ανάγκη την
προσευχή; Επίσης εάν το δεύτερο πρόσωπο της θεότητας προσεύχεται στο πρώτο
πρόσωπο της θεότητας, ο Θεός είναι διαιρετός και τότε έχουμε τουλάχιστον δύο
Θεούς. Η εξήγηση είναι εμφανής: ο Ιησούς Χριστός προσευχόταν σαν άνθρωπος.
Ε. ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟ
ΣΤΑΥΡΟ;
Σ’ αυτή την περίπτωση ήταν
και πάλι η ανθρώπινη φύση του Χριστού, που κραύγασε “Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί .... Θεέ
μου Θεέ μου, διατί με εγκατέλιπες;” (Ματθ.κζ:46). Μπορούμε να δούμε το λόγο που έγινε αυτό στο
Β’ Κορινθ.ε:21 “τον μη γνότα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτίαν
εποίησεν....”. Ο Ιησούς επιφορτίστηκε την ανομία όλων μας. Έγινε για εμάς ο
αποδιοπομπαίος τράγος, βαστάζοντας επάνω Του το απαίσιο της αμαρτίας βάρος και
πληρώνοντας το τίμημα για την αμαρτία. Ο άνθρωπος Χριστός έπρεπε να τα υποστεί
όλα αυτά στον ύψιστο βαθμό. Η αμαρτία
χωρίζει από τον Άγιο Θεό. Ο Ιησούς Χριστός έπρεπε εμπειρικά πια να υποστεί αυτή
την τρομερή αίσθηση της αποχώρησης από το Θεό. Η ανθρώπινη φύση ήταν που
υπέφερε και πέθανε, αυτή ήταν που φώναξε δυνατά.
Επανερχόμενοι τώρα στη
διαφωνία περί της Τριάδας, εάν ένα πρόσωπο της θεότητας εγκαταλείπει ένα άλλο
πρόσωπο της θεότητας, τότε ο Θεός είναι διαιρετός, και υπάρχουν τουλάχιστον δύο
Θεοί. Γνωρίζουμε όμως ότι αυτό είναι αδύνατον.
ΣΤ. ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΔΟΞΑ ΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ
ΚΟΣΜΟΥ;
Ιωάν.ιζ:5 “και νύν δόξασόν με συ, Πάτερ, παρά σεαυτώ τη
δόξη ή είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοί.”
Εδώ ο Ιησούς προσεύχεται
για τον δοξασμό που ανήκει ακόμα στο μέλλον, όσο αφορά στο χρόνο, αλλά που ήταν
στο σχέδιο και στο νου του Θεού από την αρχή. Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Ιησούς
προσευχήθηκε, ήταν η ανθρώπινη φύση του Χριστού που προσευχόταν προς τον Θεό, ο
άνθρωπος έχει ανάγκη από προσευχή, άρα δεν μπορούσε να ήταν ο θεός Υιός. Μια
ερώτηση που μπορεί να είναι καθοριστική στο θέμα μας είναι: Αν αυτή η συνομιλία
δεν είναι προσευχή, τότε ποιος μιλάει στο Θεό; Ο άνθρωπος Χριστός, ή ο θεός
Υιός; Αν μιλάει ο άνθρωπος Χριστός και
ζητάει τη δόξα που είχε πριν γίνει ο κόσμος, τότε αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη
από τη δόξα του αρνίου του εσφαγμένου μέσα στην καρδιά και το νου του Πατέρα.
Αλλά αν μιλάει ο υποτιθέμενος θεός Υιός, γιατί ζητάει κάτι που δικαιωματικά του
ανήκει; Μήπως φοβόταν ότι ο Πατέρας δεν θα τον άφηνε να πάρει τη δόξα που είχε
πριν; Μα, αν δεν την έπαιρνε, δεν θα
μπορούσε να υπάρξει ο Θεός χωρίς δεύτερο πρόσωπο!
Μια άλλη παρατήρηση είναι
ότι, αυτό που ο Ιησούς ζητάει από τον Πατέρα είναι να τον δοξάσει “παρά τον
Εαυτό Του” με τη δόξα που είχε πριν ακόμα υπάρξει ο κόσμος κοντά Του. Το “παρά
σοι” δεν αναφέρεται στον Χριστό, αλλά στον κόσμο.
Η δόξα που είχε ο Χριστός
πριν θεμελιωθεί ο κόσμος, ήταν η δόξα του Αμνού του εσφαγμένου που επρόκειτο να
πεθάνει για τις αμαρτίες όλου του κόσμου κι έτσι να επαναφέρει στον Πατέρα τα
χαμένα πρόβατά Του. Η δόξα λοιπόν που
είχε, ήταν η δόξα του Αμνού της θυσίας, του Μεσίτη, του Αρχιερέα. Αυτή τη θέση ζητάει ο Χριστός, αυτή για την
οποία γεννήθηκε, και όχι κάποιο αξίωμα.
Δεν τη ζητάει για τον εαυτό του, για να υψωθεί εκείνος, αλλά για να
σώσει εμάς έχοντας αυτή τη θέση “παρά τον Εαυτό” του Πατέρα.
Ζ. ΠΟΣΟΥΣ ΕΙΔΕ Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ;
Πράξ.ζ:59 “και ελιθοβόλουν τον
Στέφανον επικαλούμενον (τον Θεόν) και λέγοντα Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου”
Πόσους είδε ο
Στέφανος; Φυσικά και μόνον ένα. Ποιόν
όμως είδε ο Στέφανος; Τον Ιησού Χριστό.
Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το εδάφιο αυτό αποδεικνύει την Τριάδα.
Ωστόσο όμως δείχνει την αλήθεια του ενός Θεού αποκλειστικά.
Η. ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ.
Στην ενσάρκωση ο Θεός έκανε
κάτι το εντελώς καινούργιο. Φανερώθηκε μ’ ένα τρόπο που ποτέ πριν δεν είχε
φανερωθεί, χωρίς όμως να σταματήσει να είναι αυτό που πάντοτε ήταν. Ο Θεός
φανέρωσε τον Εαυτό Του στη σάρκα, και ο Λόγος έγινε σάρκα.
Το κλειδί είναι απλά αυτό:
Ο Ιησούς Χριστός κατέχει μία διπλή φύση-την θεία και την ανθρώπινη. Ήταν και
είναι ο ίδιος ο Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Σαν Θεός κατοικεί στην αιωνιότητα σαν άνθρωπος κατοικεί στο χρόνο. Η
ύπαρξη του Υιού, περιορισμένη στα πλαίσια του χρόνου, είναι για τον τριπλό
σκοπό:
1. Σωτηρία
2. Μεσιτεία
3. Χιλιετή
βασιλεία και κρίση.
Θ. ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
1. Ο Θεός μετανοεί;
Γεν.ς:6 “και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησεν τον
άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού”
Αν ο Θεός είναι αμετάβλητος, τότε πως μπορεί να μετανοεί;
Στην πραγματικότητα ο Θεός
ποτέ δεν αλλάζει τη γνώμη Του. Δεν υπάρχει ανάγκη να το κάνει αυτό γιατί
προγνωρίζει από προηγουμένως κάθε ενέργεια που αφορά τον άνθρωπο. Ο χαρακτήρας
του Θεού ποτέ δεν αλλάζει, αλλά οι συμφωνίες Του με τον άνθρωπο αλλάζουν όσο
αλλάζουν από την ασέβεια στη Θεοσέβεια και από την ανυπακοή στην υπακοή. Όταν ο
ποδηλάτης πηγαίνει ενάντια στον άνεμο και γυρνάει για να πηγαίνει σύμφωνα με
τον άνεμο, ο άνεμος φαίνεται να έχει αλλάξει, άσχετα αν φυσάει στην ίδια
κατεύθυνση όπως και πριν. Ήταν ο
άνθρωπος που άλλαξε και όχι ο άνεμος.
2. Ο Θεός μισεί;
Παρ.ς:16 “Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα
βδελύττεται η ψυχή αυτού”
Η φύση της αγάπης απαιτεί
μίσος για αυτόν ο οποίος πληγώνει ή καταστρέφει το αντικείμενο της αγάπης. Ο
Θεός αγαπάει τον αμαρτωλό αλλά μισεί την αμαρτία. Στο σημείο αυτό δεν υπάρχει αστάθεια.
Απεναντίας, ο Θεός δεν θα αγαπούσε τον αμαρτωλό, αν την ίδια στιγμή δεν μισούσε
αυτό που τον πληγώνει. Αυτό το μίσος με τον θυμό του Θεού, δεν είναι το σάρκινο
ανθρώπινο συναίσθημα, αλλά περισσότερο η αντίδραση του άγιου Θεού στην αμαρτία,
και εκφράζεται με όρους που ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει.
