Επιστολές (35)

 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ IV

 

 

Α. ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ι:38  «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν»

Αυτό το κεφάλαιο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κάθε Χριστιανός πρέπει να το μελετήσει πολύ καλά εξαιτίας της σπουδαιότητας που έχει για την πίστη στην προσωπική του ζωή. Είναι γνωστό σαν «το κεφάλαιο της πίστης».

Η έκθεση και επεξήγηση πάνω στο θέμα της πίστης έχει να κάνει με την δήλωση που έγινε πριν στο Εβρ.ι:38 «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως».

Αυτό είναι παραπομπή απ’ το βιβλίο του Αβακκούμ β:4 της Π.Δ. Μπορούμε να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα αυτού του εδαφίου, όταν θυμηθούμε ότι ήταν αυτή η αλήθεια που ο Θεός αποκάλυψε στον Μαρτίνο Λούθηρο κι έτσι ξεκίνησε η Μεταρρύθμιση. Ο Παύλος αναφέρεται στην ίδια αλήθεια σε δύο περιπτώσεις:

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (34)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

 

Α. ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

ζ:1-28

Η σύγκριση της ιεροσύνης του Χριστού, μ’ αυτή του Ααρών συνεχίζεται. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Μελχισεδέκ εμφανίζεται ανώτερος του Αβραάμ ο οποίος είναι ανώτερος του Ααρών. Αφού λοιπόν ο Χριστός είναι Αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ, είναι ανώτερος απ’ τον Ααρών.

Ποιος ήταν ο Μελχισεδέκ; Στις Γραφές αναφέρεται σε τρία σημεία: Γεν.ιδ, Ψαλμ.ρι, κι εδώ στην επιστολή προς Εβραίους.

Η τάξη της ιεροσύνης του Μελχισεδέκ δεν εξαρτιόταν από ανθρώπινη γενεαλογία, αλλά από την αιώνια ιεροσύνη που ήταν ανώτερη της Ααρωνικής. Ωστόσο η ιεροσύνη του Ιησού Χριστού ήταν κατά πολύ ανώτερη αυτής των Λευιτών. Εξαιτίας αυτού έχουμε Αρχιερέα που μπορεί να σώζει εντελώς (εδ.25), ζών πάντοτε για να μεσιτεύει για μας. Είναι άγιος, άκακος, αμίαντος, ξεχωρισμένος απ’ τους αμαρτωλούς. Επειδή ήταν αναμάρτητος, δεν πρόσφερε θυσίες για δικές Του αμαρτίες, αλλά μάλλον πρόσφερε μία θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου όταν πρόσφερε τον ίδιο Του τον Εαυτό (εδ.27).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (33)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Α. ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΛΕΙΑ

β:1-4

Αν ο λόγος που λαλήθηκε απ’ αγγέλους ήταν αληθινός, αξιόπιστος κι έπρεπε να του δοθεί προσοχή, πόσο μάλλον τα λόγια του Κυρίου μας που επιβεβαιώθηκαν με σημεία και θαύματα, αλλά και με την δωρεά του Αγίου Πνεύματος.

Στην Παλαιά Διαθήκη, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει κανείς την κρίση που ακολουθούσε κάθε παράβαση και ανυπακοή. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς αν αμελήσει το δώρο της θαυμαστής σωτηρίας. Αμέλεια μπορεί να σημαίνει αποτυχία στο να δώσεις την πρέπουσα προσοχή στην προσευχή, στην μελέτη της Βίβλου, στην παρακολούθηση της εκκλησίας κτλ. Μπορεί ακόμα να σημαίνει αδιαφορία εξαιτίας κοσμικού πνεύματος, αγάπη για τον κόσμο.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (32)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ Ι

 

 

Α. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

Αυτή η επιστολή, μαζί μ’ αυτή του Ιακώβου, γράφτηκε για Εβραίους Χριστιανούς. Του Ιακώβου γράφτηκε για τους Εβραίους της διασποράς, ενώ αυτή για τους Εβραίους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.

Γράφτηκε πριν καταστραφεί η Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. κι ενώ ο ναός ήταν ακόμα στην θέση του με όλη του την μεγαλοπρέπεια. Οι τελετουργίες και οι θυσίες συνέχιζαν να γίνονται. Πιθανή ημερομηνία που γράφτηκε η επιστολή είναι μεταξύ 62 και 68 μ.Χ.

Είναι γραμμένη με εύγλωττο ύφος και καλύπτει ένα πολύ σημαντικό μέρος της Γραφής. Είναι σαν ερμηνευτικά σχόλια στο βιβλίο του Λευιτικού κι εξηγεί την σημασία των Εβραϊκών τελετουργιών. Σ’ αυτή την επιστολή διδασκόμαστε ότι έχουμε ξεφύγει από το βασίλειο των σκιών κι έχουμε έρθει  σ’ αυτό της πραγματικότητας. Φανερώνει ότι ο χριστιανισμός δεν είναι απλά μια θρησκεία πρόληψης αλλά συμμετοχής.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (31)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΩΝΑ

Αυτή η επιστολή αν και μικρή, είναι απ’ τις πιο όμορφες του Παύλου. Ήταν ένα ιδιωτικό γράμμα που ασχολείται μ’ ένα προσωπικό πρόβλημα και μας δίνει μια βαθιά γνώση των σχέσεων του Παύλου με τους πιστούς.

Βλέπουμε την αφιέρωση της αγάπης του αποστόλου για κάθε μια ψυχή ξεχωριστά, που ήταν ένας απ’ τους λόγους της επιτυχίας του σαν απόστολος.

Ο Φιλήμων ήταν ένας πλούσιος κάτοικος στις Κολοσσαίς κι ένα σεβαστό και πιστό μέλος της εκκλησίας. Ήταν υποδειγματικοί φίλοι με τον Παύλο και είχε σωθεί με την διακονία του αποστόλου.

Η πόλη των Κολοσσαίων ήταν μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη Λαοδίκεια, πάνω στον εμπορικό δρόμο ανάμεσα στην Έφεσο και τον Ευφράτη.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

ABBA: Avraham Fried Piano Cover | Deep Worship Music | Meditation | Time...

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Προς Φιλιππησίους (β) - Εισαγωγή στην Α΄ Τιμοθέου

γ:17-21

Προειδοποιεί τους Φιλιππησίους εναντίον εκείνων που ήταν λαίμαργοι και ζούσαν μόνο για σαρκικές απολαύσεις. Στο τελευταίο εδάφιο, ξαναεκφράζει την ελπίδα του για την ανάσταση.

Το σώμα της ταπείνωσης είναι αυτό το εύθραυστο σώμα μας που επιστρέφει στο χώμα. Ωστόσο, αν και είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος όσο ζούμε, το σώμα έχει φτιαχτεί για ένα υψηλότερο προορισμό από το να ξαναγίνει χώμα. Όταν ο Ιησούς επιστρέψει, αυτό το εύθραυστο σώμα θα αλλαχτεί και θα γίνει όμοιο με το δικό Του ένδοξο σώμα.

Η Ευωδία και η Συντύχη ήταν δύο επιφανείς γυναίκες στην εκκλησία των Φιλίππων, που όμως είχαν κάποιες προσωπικές διαφορές που ενοχλούσαν όλη την εκκλησία. Ο Παύλος τις παρακαλεί να ζουν αρμονικά και να προσπαθήσουν να τακτοποιήσουν την διαφορά τους.

Πρότρεψε κάποιο αδελφό εκεί, που τον αποκαλεί “γνήσιο σύντροφο”, να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες που εργάστηκαν μαζί του για το ευαγγέλιο.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (30)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΤΟ

 

 

Α. Ο ΤΙΤΟΣ

Ο Τίτος πίστεψε απ’ τον Παύλο γιατί τον αναφέρει σαν “γνήσιον τέκνον κατά κοινήν ημών πίστιν” (α:4). Υπήρξε ένας απ’ τους έμπιστους και αφοσιωμένους συνεργάτες του Παύλου. Ήταν ένας γεμάτος πίστη εργάτης του Κυρίου, Έλληνας στην εθνικότητα (Γαλ.β:3) και είχε επιστρέψει στο Χριστό από την ειδωλολατρία.

Ο Παύλος τον είχε αφήσει να χειριστεί μερικές σημαντικές περιπτώσεις σχετικά με την εκκλησία στην Κόρινθο και ο Τίτος τα κατάφερε καλά. Αργότερα τον άφησε στην Κρήτη για να οργανώσει την εκκλησία εκεί.

Φαίνεται ότι ο Παύλος πήρε μαζί του τον Τίτο στην Ιερουσαλήμ, στην πρώτη σύνοδο της εκκλησίας που θα συζητούσαν το θέμα της περιτομής των εθνικών. Προφανώς ο Τίτος ήταν μια τέτοια περίπτωση (απερίτμητος εθνικός). Ο Παύλος αντιστάθηκε στο να περιτμηθεί ο Τίτος, κι απ’ ότι ξέρουμε ποτέ δεν το έκανε. Απ’ την άλλη μεριά, ο Τιμόθεος που ήταν μισός Εβραίος περιτμήθηκε για την μαρτυρία του.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (29)

 

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟ

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Α. ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ.

γ:1-9

Ο Παύλος περιγράφει την κατάσταση που θα βρίσκεται το ανθρώπινο γένος στις τελευταίες μέρες της οικονομίας της εκκλησίας. Ήθελε να είναι ενήμερος ο Τιμόθεος ότι θα είναι μια περίοδος έντασης, πίεσης και ακαταστασίας πριν την επιστροφή του Κυρίου. Ότι θα είναι πολύ δύσκολο να ζήσει κανείς σαν Χριστιανός.

Ο λόγος που οι άνθρωποι θα βρίσκονται σ’ αυτή την εξαχρειωμένη και κακοήθη κατάσταση είναι ότι θα αγαπούν περισσότερο τους εαυτούς τους και τις ηδονές παρά το Θεό. Το λυπηρό και τραγικό σ’ αυτή την κατάσταση είναι ότι θα προφασίζονται ότι είναι Χριστιανοί! Θα έχουν την εξωτερική όψη της σωτηρίας, αλλά θα αρνούνται την δύναμή της.

Το ότι θα “αρνούνται” είναι πολύ σημαντικό γιατί φανερώνει ότι γνώρισαν και μετά αποφασιστικά απέρριψαν την αλήθεια. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι καταστάσεις που περιγράφουν αυτά τα αποστατημένα μέλη της εκκλησίας μοιάζουν πολύ με την περιγραφή των ειδωλολατρών που βρίσκουμε στη Ρωμ.α.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα