Προς Φιλιππησίους (β) - Εισαγωγή στην Α΄ Τιμοθέου

γ:17-21

Προειδοποιεί τους Φιλιππησίους εναντίον εκείνων που ήταν λαίμαργοι και ζούσαν μόνο για σαρκικές απολαύσεις. Στο τελευταίο εδάφιο, ξαναεκφράζει την ελπίδα του για την ανάσταση.

Το σώμα της ταπείνωσης είναι αυτό το εύθραυστο σώμα μας που επιστρέφει στο χώμα. Ωστόσο, αν και είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος όσο ζούμε, το σώμα έχει φτιαχτεί για ένα υψηλότερο προορισμό από το να ξαναγίνει χώμα. Όταν ο Ιησούς επιστρέψει, αυτό το εύθραυστο σώμα θα αλλαχτεί και θα γίνει όμοιο με το δικό Του ένδοξο σώμα.

Η Ευωδία και η Συντύχη ήταν δύο επιφανείς γυναίκες στην εκκλησία των Φιλίππων, που όμως είχαν κάποιες προσωπικές διαφορές που ενοχλούσαν όλη την εκκλησία. Ο Παύλος τις παρακαλεί να ζουν αρμονικά και να προσπαθήσουν να τακτοποιήσουν την διαφορά τους.

Πρότρεψε κάποιο αδελφό εκεί, που τον αποκαλεί “γνήσιο σύντροφο”, να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες που εργάστηκαν μαζί του για το ευαγγέλιο.

 

δ:5-7

Επειδή ο Κύριος είναι πλησίον, ο Παύλος νουθετεί τους πιστούς να είναι λογικοί σε κάθε περίπτωση, διακριτικοί, χωρίς να φτάνουν στα άκρα.

Τους προτρέπει να εμπιστεύονται απόλυτα τον Κύριο, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει τόπος για στεναχώριες, ανησυχίες κι ερεθισμούς. Αντί γι’ αυτά, θα πρέπει να προσεύχονται πολύ ευχαριστώντας τον Θεό, και τότε η ειρήνη του Θεού που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινο νου, θα φυλάξει τις καρδιές τους και τα διανοήματά τους δια του Ιησού Χριστού.

 

δ:8,9

Εδώ έχουμε μια παράγραφο που αναφέρεται στο να σκέφτεται κανείς θετικά. Στον φυσικό τομέα, ένας άνθρωπος είναι ό,τι τρώει. Στον πνευματικό τομέα είναι ό,τι σκέφτεται. Οι σκέψεις του ελέγχουν και ωθούν τις πράξεις του. Πόσο σημαντικό είναι αυτό, να σκέφτεται κανείς ευγενικά και καθαρά πράγματα μόνο!

Ο Παύλος απαριθμεί αυτά που ένας χριστιανός πρέπει να σκέφτεται: όσα είναι αληθινά, όσα είναι σεμνά,  όσα είναι δίκαια, καθαρά, προσφιλή, εύφημα, αν υπάρχει κάποια αρετή, κάποιος έπαινος, αυτά να σκεφτόμαστε.

Αν πρέπει να προσηλώνουμε την προσοχή μας σε τέτοια πράγματα, είναι καταφανές ότι ο απόστολος Παύλος πίστευε ότι ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει τις σκέψεις του.

  

δ:13

Ο απόστολος Παύλος ομολογεί εδώ ότι όλη η δύναμή του είναι εν Χριστώ. Με τον όρο «τα πάντα» αναφέρεται σε κάθε τι που είναι στο θέλημα του Θεού γι’ αυτόν. Μπορούσε να είναι ευχαριστημένος κάτω απ’ οποιεσδήποτε συνθήκες της ζωής. Και στην έλλειψη και στην αφθονία, ο απόστολος Παύλος μπορούσε να βγαίνει νικητής δια Ιησού Χριστού. Δεν εμπιστευόταν την δύναμή του, αλλά την δύναμη της παρουσίας του Ιησού στη ζωή του.

 

δ:19

Ο Θεός δεν υπόσχεται να προμηθεύσει τις επιθυμίες μας, αλλά μάλλον όλες τις ανάγκες μας. Το κλειδί αυτής της υπόσχεσης είναι η φράση «κατά τον πλούτον της δόξης αυτού».

Στον Κύριο ανήκουν τα πάντα, είναι ο Κύριος του παντός, και δεν θα γίνει φτωχός προμηθεύοντας τις ανάγκες των παιδιών Του. Θα προμηθεύσει στο πλήρες κάθε ανάγκη, πρόσκαιρη ή αιώνια, που έχει ένα παιδί του Θεού.

 👇

Τις Α’ & Β’ επιστολές προς Τιμόθεο και την προς Τίτο συνηθίζουν να τις ονομάζουν «ποιμαντορικές επιστολές» του αποστόλου Παύλου.

Βρίσκουμε εδώ ένα σύνολο οδηγιών προς τον Τιμόθεο και τον Τίτο σχετικά με τον τρόπο που θα έπρεπε να χειρίζονται τα διάφορα προβλήματα, που συναντούσαν κατά την επίβλεψη των εκκλησιών που ήταν υπεύθυνοι.

Κεντρικό εδάφιο είναι το γ:15 “διά να εξεύρεις πώς πρέπει να πολιτεύεσαι εν τω οίκω του Θεού”.

Τον συμβουλεύει να φέρεται αυστηρά στους ψευδοδιδάσκαλους προσέχοντας τις αρνητικές επιρροές που μπορεί να έχουν στην εκκλησία, να κατευθύνει με χάρη την δημόσια λατρεία, να εκλέγει διακόνους και να εργάζεται με όλες τις τάξεις που υπήρχαν στην εκκλησία.

Αλλά το πιο σπουδαίο απ’ όλα, πρέπει να ζήσει μια ζωή που θα ήταν παράδειγμα σε όλους.

 

Ο ΤΙΜΟΘΕΟΣ

Ήταν παιδί ενός μεικτού γάμου. Η μητέρα του Ευνίκη ήταν Ιουδαία και ο πατέρας του Έλληνας (Πραξ.ις:1).

Επειδή δεν αναφέρεται τίποτα για τον πατέρα του, είναι πιθανό να πέθανε όταν ο Τιμόθεος ήταν πολύ νέος. Την ανατροφή του ανέλαβε η μητέρα του και η γιαγιά του Λωίδα που του διάβαζαν καθημερινά τις Γραφές (Β’ Τιμ.α:5 γ:15).

Είναι το παράδειγμα κάποιου που δέχεται τον Χριστό όσο είναι παιδί, επειδή έχει ανατραφεί σ’ ένα σπίτι που διδάσκεται η Αγία Γραφή.

Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με «παιδεία και νουθεσία Κυρίου» ώστε να μην χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να δώσουν την καρδιά τους στον Χριστό και την ζωή τους στο έργο Του.

Επειδή ο Τιμόθεος ήταν νέος, μπορούμε να βρούμε σ’ αυτά τα γραπτά του αποστόλου Παύλου, πολύτιμες συμβουλές για όλους εκείνους τους νέους που θέλουν να ζήσουν χριστιανικά.

Ο Παύλος μαζί με τους πρεσβύτερους της εκκλησίας «επέθεσαν χείρας» και έχρισαν τον Τιμόθεο στο έργο της διακονίας (Α’ Τιμ.δ:14 Β’ Τιμ.α:6).

Οι πρεσβύτεροι λοιπόν της τοπικής εκκλησίας τον απέστειλαν επίσημα και του έδωσαν την ευλογία τους.

Απ’ αυτή την στιγμή, ο Τιμόθεος έγινε ο μόνιμος, αφοσιωμένος, έμπιστος και πολυαγαπημένος σύντροφος του Παύλου.

Πριν τον χρίσουν, ο Παύλος έκανε περιτομή στον Τιμόθεο. Αν και ήταν αντίθετος σ’ αυτό το θέμα σαν όρο για την σωτηρία των εθνικών και αρνήθηκε να περιτέμνει τον Τίτο (Γαλ.β:3).

Όμως, επειδή ο Τιμόθεος ήταν από τη μεριά της μητέρας του Ιουδαίος και θα κήρυττε στους Εβραίους, ο Παύλος για να αφαιρέσει κάθε πρόσκομμα “λαβών αυτόν περιέτεμε” (Πραξ.ις:3).

Ο Τιμόθεος δεν ήταν απ’ τη φύση του γενναίος όπως ίσως ο Τίτος και συχνά αισθανόταν αδιάθετος (Α’ Τιμ.ε:23). Ήταν όμως πάντα παράδειγμα για την πνευματική του ζωή.

Κάτι που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι δεν υπήρχαν εκκλησιαστικά κτίρια, αλλά οι χριστιανοί κατ’ ομάδες συναντιόταν σε σπίτια.

Δημόσια κτίρια άρχισαν να έχουν περίπου 200 χρόνια μετά την εποχή του Παύλου και αφού ο Μ. Κων/νος σταμάτησε τους διωγμούς των Χριστιανών. Αυτό σημαίνει ότι θα υπήρχαν πάρα πολλές μικρές συναθροίσεις που η κάθε μια είχε τον ποιμένα της.