Επιστολές (40)

 

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

ΜΕΡΟΣ Ι

Α. Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Το πραγματικό όνομα του αποστόλου Πέτρου ήταν «Σίμων». Στην πρώτη καταγραμμένη συνάντηση με τον Κύριο μας, ο Ιησούς τον ονόμασε «Κηφά» (Ιωάν.α:40-43). Το νέο του όνομα ήταν «Πέτρος» (Ελληνικά) ή «Κηφάς» (Αραμαϊκά), που σημαίνει «βράχος».

Τρία χρόνια αργότερα ο Ιησούς το επαναβεβαίωσε αυτό (Ματθ.ις:18). Εδώ, ο Ιησούς χρησιμοποίησε δύο λέξεις, “Πέτρος” και “Πέτρα”. “Πέτρος”, ένα απλό κομμάτι του βράχου, ήταν ο Πέτρος. “Πέτρα”, ένα μεγάλο κομμάτι του βράχου, ήταν η ομολογία του Πέτρου, ή η αλήθεια της θεότητας του Ιησού, πάνω στην οποία θα χτιζόταν η Εκκλησία.

Ο Πέτρος ήταν γηγενής της Βηθσαϊδά (Ιωάν.α:45) και είχε ένα σπίτι στην Καπερναούμ (Μαρκ.α:29). Είχε μια γυναίκα (Μαρκ.α:30), η οποία τον συνόδευε στην διακονία του (Α΄Κορ.θ:5).

Ο Πέτρος ήταν γεννημένος αρχηγός, ενθουσιώδης και αυθόρμητος. Είναι ένας πολυαγαπημένος χαρακτήρας της Βίβλου, εξαιτίας της ανθρώπινης φύσης του. Ο Ιησούς του έδωσε τα κλειδιά της Βασιλείας. Ο Πέτρος κήρυξε το πρώτο μήνυμα του ευαγγελίου, όπως καταγράφεται στο δεύτερο κεφάλαιο των Πράξεων. Παρόλο που μια φορά αρνήθηκε τον Κύριο του και μια φορά επίσης κρύφτηκε στην Αντιόχεια, δεν φοβόταν καθόλου τον διωγμό. Ο Πέτρος υπέφερε μαρτύρια από τον Νέρωνα στην Ρώμη. Η παράδοση λέει, ότι σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω, επειδή δεν αισθανόταν άξιος να σταυρωθεί, όπως ο Κύριος του.

 

Β. Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Η επιστολή αυτή γράφτηκε από τον Πέτρο στην Βαβυλώνα (Α΄Πέτρ.ε:13), κατά το 60 μ.Χ. Μερικοί πιστεύουν, ότι αυτή ήταν η Βαβυλώνα στον Ευφράτη, όμως, ήταν αναμφισβήτητα η Ρώμη. Στην Αποκάλυψη, η Ρώμη ονομάζεται Βαβυλώνα. Ο σκοπός της επιστολής ήταν να ενθαρρύνει τους πιστούς να υπομείνουν τους διωγμούς και τα δεινοπαθήματα και να τους νουθετήσει, να γίνουν άγιοι. Ο Ιησούς είχε διατάξει τον Πέτρο: “Στήριξον τους αδελφούς σου” (Λουκ.κβ:32). Η επιστολή αυτή πραγματοποίησε αυτό το σημαντικό έργο.

 

Γ. ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Α΄ Πέτρου α:1-2

Ο Πέτρος απηύθυνε την επιστολή αυτή στους “παρεπίδημους και διεσπαρμένους παντού”. Αυτοί ήταν οι Ιουδαίοι εξόριστοι της διασποράς. Πολλοί από αυτούς είχαν (προσηλυτιστεί, πιστέψει) στην Ιερουσαλήμ την Ημέρα της Πεντηκοστής. Ήταν διασκορπισμένοι στον Πόντο, τη Γαλατία, Καππαδοκία, Ασία και Βιθυνία. Προέρχονταν από μέρη της γης, όπου ο Παύλος είχε ιδρύσει εκκλησίες, κυρίως μεταξύ των Εθνικών. Αναμφισβήτητα πολλοί απ’ αυτούς τους Ιουδαίους πιστούς είχαν ακούσει τον Πέτρο να κηρύττει την ημέρα της Πεντηκοστής.

Στην Α΄ Πέτρ.β:11, ο Πέτρος τους αποκάλεσε “ξένους και παρεπίδημους”. Ο κόσμος αυτός σίγουρα δεν ήταν το σπίτι τους. Ήταν ξένοι στις πόλεις, όπου ζούσαν. Τώρα, το ότι ήταν Χριστιανοί, αυτό γινόταν όλο και πιο πολύ καταφανές.

Το εδ.2 είναι πολύ σημαντικό. Ο άνθρωπος έχει ελεύθερη θέληση. Ο Θεός ποτέ δεν παραβίασε, ούτε ποτέ θα παραβιάσει αυτό το αποκλειστικό δικαίωμα, που έδωσε στον άνθρωπο. Επιτρέπει στον άνθρωπο να εκλέξει ελεύθερα.

Ο Θεός προγνωρίζει τις επιλογές των ανθρώπων και πάνω στη βάση της πρόγνωσης αυτής, εκλέγει τους εκλεκτούς Του. Το γεγονός αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό ώστε να καταλάβουμε την μεγάλη διδασκαλία του προορισμού μας. Αυτό επίσης εξηγεί, ότι η ασφάλεια μας εν Χριστώ είναι ολοκληρωτικά εξαρτώμενη από τη δική μας ελεύθερη εκλογή.

 

Δ. ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Α΄ Πέτρου α:3-12

1. “Ελπίδα ζώσα” (εδ.3).

Ο Πέτρος τόνισε το γεγονός, ότι οι άγιοι είναι ζωντανοί λίθοι. Κάθε τι, το οποίο έχει προμηθεύσει ο Θεός στα παιδιά Του είναι ζωντανό. Έχουν μια ζωντανή ελπίδα, επειδή ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς. Είναι ζωντανός, και γι’ αυτό είναι και η ελπίδα μας ζωντανή.

 

2. “Φυλαττόμεθα με την δύναμην του Θεού” (εδ.5).

Η δύναμη του Θεού διατηρεί τον Χριστιανό στην σωτηρία. Ο άγιος δεν μπορεί να φυλάξει τον εαυτό του, αλλά είναι δική του ευθύνη να φυλάξει τον εαυτό του στην αγάπη του Θεού (Ιούδας 21). Φυλάει τον εαυτό του, εκεί που μπορεί να φυλαχτεί με την δύναμη του Θεού. Είναι σαν ένα επιβάτης, ο οποίος αγοράζει ένα εισιτήριο και παίρνει μια θέση στο τραίνο. Η αμαξοστοιχία τον οδηγεί στον προορισμό του, αλλά ο επιβάτης πρέπει να παραμείνει στο βαγόνι.

 

3. “Η δοκιμή της πίστεώς σας” (εδ.7).

Η δοκιμή της πίστης είναι πιο πολύτιμη από τον χρυσό, γιατί η πίστη δυναμώνεται μέσω της εξάσκησής της. Είναι η εξάσκηση, η οποία δυναμώνει τους μυς. Είναι η δοκιμή της πίστης, η οποία καθιστά την πίστη μας δυνατή.

 

4. “Ανεκλάλητος χαρά” (εδ.8).

Το γεγονός, ότι δεν μπορούμε να δούμε τον Ιησού, δεν Τον καθιστά λιγότερο αληθινό. Αν μπορούσαμε να Τον δούμε, δεν θα χρειαζόμαστε καμία πίστη. Τον βλέπουμε με τα μάτια της πίστης και Τον αγαπάμε. Αυτό φέρνει αγαλλίαση με μια ένδοξη χαρά, η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί με απλά λόγια.

 

5. “Το τέλος της πίστεως” (εδ.9).

Το αποτέλεσμα της πίστης μας είναι η σωτηρία των ψυχών μας. Οι διωγμοί δυναμώνουν την πίστη μας, η οποία φανερώνεται με την ψαλμωδία και δοξολογία, όταν ο Ιησούς έρθει για την Εκκλησία Του. Για τον λόγο αυτό, αγαλλόμαστε με χαρά ανεκλάλητη.

 

6. “Εκείνοι, οι οποίοι επιθύμησαν να καταλάβουν”  (εδ.10-12).

Οι προφήτες προφήτευσαν για την χάρη, η οποία θα ερχόταν. Επιθυμούσαν να καταλάβουν, αλλά το μοναδικό πράγμα που τους είχε αποκαλυφθεί ήταν, ότι δεν υπηρετούσαν τους εαυτούς τους, αλλά εμάς. Η σπουδαιότητα της σωτηρίας γίνεται φανερή, όταν γνωρίζουμε, ότι οι άγγελοι επιθυμούν να την ερευνήσουν.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι το “Πνεύμα του Χριστού”, το οποίο μαρτυρούσε τα πάθη του Χριστού, ήταν “μέσα τους”.

 

Ε. ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΠΡΟΣ ΑΓΙΑΣΜΟ

Α΄ Πέτρου α:13-16

Ο Πέτρος τους νουθέτησε να είναι άγρυπνοι και δυνατοί στις διάνοιες τους. Δεν έπρεπε να συμμορφώνονται με τις κακές επιθυμίες, οι οποίες τους κατείχαν στο παρελθόν. Έπρεπε να είναι άγιοι σε όλη τους τη διαγωγή και τον τρόπο της ζωής. Ο Κύριος είναι άγιος και γι’ αυτό έπρεπε να είναι άγιοι.

 

ΣΤ. ΔΥΟ ΑΦΘΑΡΤΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Α΄ Πέτρου α:17-23

1. Τίμιο Αίμα (εδ.18-19).

Ο Θεός δεν πλήρωσε το τίμημα της απολύτρωσης των ψυχών μας με αργύριο και χρυσό, τα οποία είναι φθαρτά. Το τίμημα που πληρώθηκε, ήταν το αίμα του Χριστού. Η δύναμη του αίματος να λυτρώνει θα διαρκεί αιώνια. Σαν συντελεστής σωτηρίας το αίμα του Χριστού δεν θα φθαρεί ποτέ.

 

2. Άφθαρτο Σπέρμα (εδ.23).

Το παιδί του Θεού δεν αναγεννιέται μόνο από το νερό και το Πνεύμα, αλλά αναγεννιέται επίσης με τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού είναι το άφθαρτο σπέρμα (σπόρος), το οποίο φυτεύεται στην καρδιά του πιστού. Το σπέρμα αυτό δεν φθείρεται ποτέ. Θα ζει και θα μένει για πάντα.

 

Ζ. ΠΡΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ

Α΄ Πέτρου α:20: “Οστις ήτο μεν προωρισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοι καιροίς δια σας”.

Ο Ιησούς είναι το “Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου” (Αποκ.ιγ:8). Όμως, αυτό ήταν στον νου και το σχέδιο του Θεού τους προηγούμενους αιώνες της αιωνιότητας. Ήταν προορισμένο προ καταβολής κόσμου, να είναι ο Χριστός ο Αμνός του Θεού χωρίς κηλίδα και χωρίς ρυτίδα.

 

Η. ΜΙΑ ΥΓΙΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ

Α΄ Πέτρου β:1-3

Ο Πέτρος επιθυμούσε να έχουν οι Χριστιανοί μια υγιή πνευματική αύξηση. Για να αυξηθούν, έπρεπε να απορρίψουν κάθε μίσος, υποκρισία και δόλο (δολιότητα). Έπρεπε να έχουν υγιή επιθυμία για το γάλα του λόγου του Θεού. Ο λόγος είναι γάλα για τα μωρά εν Χριστώ, αλλά συγχρόνως κρέας για ενήλικους Χριστιανούς (Α΄Κορ.γ:2). Φαινομενικά, ο Πέτρος τους πρόσεχε σαν να ήταν ακόμη πνευματικά βρέφη.

 

Θ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Α΄ Πέτρου β:4-10

Στα εδάφια αυτά βρίσκουμε μερικές περιγραφές για τους αγίους:

1.   Λίθοι ζώντες (εδ.5)

2.   Οίκος πνευματικός (εδ.5)

3.   Γένος εκλεκτός (εδ.9)

4.   Βασίλειον Ιεράτευμα (εδ.9)

5.   Έθνος άγιον (εδ.9)

6.   Αποκτημένος λαός (εδ.9)

Η λέξη “αποκτημένος” έχει να κάνει με ιδιοκτησία. Είμαστε εξαγορασμένοι.

Στα ίδια αυτά εδάφια βρίσκουμε επίσης μερικές λαμπρές περιγραφές του Κυρίου μας:

1.   Λίθος ζων (εδ.4)

2.   Λίθος ακρογωνιαίος (εδ.6)

3.   Κεφαλή γωνίας (εδ.7)

Ο ακρογωνιαίος λίθος ενός οικοδομήματος είναι ο λίθος, από τον οποίο γίνονται όλες οι μετρήσεις και κατευθύνσεις. Ο Ιησούς είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας. Στους απειθούντες, είναι λίθος προσκόμματος, αλλά στους αγίους, είναι πολύτιμος!

Σαν ιεράτευμα άγιο, οι άγιοι πρέπει να προσφέρουν πνευματικές θυσίες. Πολλά πράγματα μπορούν να συμπεριληφθούν σ’ αυτές τις πνευματικές θυσίες: προσευχή, νηστεία, λατρεία, ευχαριστία, εκκλησιασμός, δέκατα, κλπ.

 

Ι. ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΑΠΟΧΗ

Α΄ Πέτρου β:11-12

Οι άγιοι είναι ξένοι και παρεπίδημοι. Πρέπει να απέχουν από κάθε κακή επιθυμία και να έχουν καλή διαγωγή μεταξύ των Εθνικών. Παρόλο, που οι άθεοι μπορεί να καταλαλούν τους Χριστιανούς τώρα, θα δοξάζουν τον Θεό για τα καλά έργα των αγίων, όταν ο Ιησούς επιστρέψει.

 

ΙΑ. ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Α΄ Πέτρου β:13-20

Ο Πέτρος έδωσε μερικές πρακτικές οδηγίες αναφορικά με τα καθήκοντα των Χριστιανών απέναντι στην κυβέρνηση και τους ηγεμόνες. Υποταγή, υπακοή, και σεβασμός είναι η κατάλληλη συμπεριφορά. Θα υποταχθούν σε κάθε νόμο ανθρώπινο, μέχρι αυτός να έρχεται σε αντίθεση με τη λατρεία τους στον Θεό. Πρέπει να υπενθυμιστεί, ότι αυτοκράτορας ήταν ο Νέρωνας, όταν αυτά τα λόγια γράφτηκαν.

 

ΙΒ. ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΑΣ

Α΄ Πέτρου β:21-25

Ο Ιησούς Χριστός είναι το παράδειγμα μας. Ποτέ δεν αμάρτησε και ποτέ δεν είπε ένα ψέμα. Ποτέ δεν ανταπάντησε, όταν υβρίστηκε. Όταν υπέφερε, ποτέ δεν απείλησε να κάνει ανταπόδοση στα ίσια. Πήρε τις αμαρτίες μας στο δικό Του σώμα πάνω στο σταυρό. Γι’ αυτό οι αμαρτίες μας κρίθηκαν εκεί. Εξαιτίας αυτής της μεγάλης αλήθειας, είμαστε νεκροί ως προς την αμαρτία, ώστε να ζήσουμε με δικαιοσύνη.