Ο Υιός του Θεού (1)

Ποια είναι η σημασία και η σπουδαιότητα του τίτλου «Υιός Θεού»;

Ο όρος αυτός δίνει έμφαση στη θεία φύση του Ιησού και το γεγονός της παρθενικής Του γέννησης. Είναι Γιος του Θεού γιατί συνελήφθη από το Πνεύμα του Θεού έτσι ώστε να είναι κυριολεκτικά Πατέρας Του ο Θεός (Λουκ.α:35).

Όταν ο Πέτρος ομολόγησε ότι ο Ιησούς ήταν «ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ.ις:16), στην πραγματικότητα αναγνώρισε το Μεσσιανικό ρόλο και τη θεότητα του Ιησού. Οι Εβραίοι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Ιησούς όταν ονόμαζε τον εαυτό Του Υιό Θεού ή όταν έλεγε ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας Του, γιατί προσπάθησαν να Τον σκοτώσουν επειδή έκανε τον εαυτό Του Θεό (Ιωάν.ε:18  ι:33). Με λίγα λόγια, ο όρος «Υιός Θεού» αναγνωρίζει την ανθρώπινη φύση του Ιησού, ενώ την ίδια στιγμή έλκει την προσοχή στη θεότητά Του. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί.

Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι οι άγγελοι ονομάζονται γιοι Θεού γιατί δημιουργήθηκαν κατευθείαν απ’ το Θεό (Ιώβ λη:7). Το ίδιο, ο Αδάμ ήταν γιος του Θεού στη δημιουργία (Λουκ.γ:38). Οι άγιοι, τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού, είναι γιοι ή παιδιά του Θεού γιατί μας υιοθέτησε σ’ αυτή τη σχέση (Ρωμ.η:14-19). Είμαστε κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι με το Χριστό, έχοντας όλα τα νόμιμα δικαιώματα της υιοθεσίας. Ωστόσο, ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού με την έννοια που κανείς άλλος δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί Αυτός είναι ο μονογενής Γιος του Θεού (Ιωάν.γ:16). Είναι ο μόνος που συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα, έτσι που η μοναδική θέση Του σαν Γιος, αποδεικνύει καθαρά τη θεότητά Του.

 

Η αρχή του Υιού.

 

Ο ρόλος του Υιού ή ο Υιός ξεκίνησε να υπάρχει με τη σύλληψή του στη μήτρα της Μαριάμ. Οι Γραφές μιλάνε πολύ καθαρά πάνω σ’ αυτό το θέμα. Γαλ.δ:4 «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον». Ο Γιος του Θεού ήρθε στο πλήρωμα του χρόνου - δεν γεννήθηκε προ των αιώνων όπως συνηθίζεται να λένε. Ακόμα, ο Γιος γεννήθηκε από γυναίκα - δεν είναι αδημιούργητος. Ο Γιος διετέλεσε υπό το Νόμο - όχι πριν το Νόμο. (Δες ακόμα Εβρ.ζ:28). Ο όρος εγεννήθη αναφέρεται στη σύλληψη του Ιησού όπως περιγράφεται στο Ματθ.α:18-20 και στο Λουκ.α:35. Ο Γιος του Θεού γεννήθηκε, όταν το Άγιο Πνεύμα θαυματουργικά έγινε η αιτία της σύλληψης, μέσα στη μήτρα της Μαριάμ. Αυτό είναι βέβαιο, μόνο και μόνο από την έννοια της λέξης γεννώ, κι επίσης απ’ το Λουκ.α:35 όπου εξηγεί ότι επειδή το Άγιο Πνεύμα θα επισκίαζε τη Μαριάμ, γι’ αυτό το παιδί της θα ήταν Γιος Θεού. Θα πρέπει ακόμα να προσέξουμε εδώ το μέλλοντα χρόνο που χρησιμοποιείται - «θέλει ονομασθή Υιός Θεού» (κληθήσεται).

Τα εδάφια Εβρ.α:5-6 αποκαλύπτουν επίσης ότι η γέννηση του Υιού συνέβη σε μια συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου, που σημαίνει ότι ο Γιος είχε μια αρχή μέσα στο χρόνο. «Διότι προς τίνα των αγγέλων είπε ποτέ, Υιός μου είσαι σύ, εγώ σήμερον σε εγέννησα; Και πάλιν, Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός; Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει, Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού».

Σ’ αυτά τα εδάφια μπορούμε να προσέξουμε ότι: ο Γιος γεννήθηκε μια συγκεκριμένη μέρα (σήμερον) μέσα στο χρόνο. Υπήρξε χρόνος που ο Γιος δεν υπήρχε κι ο Θεός μιλάει προφητικά γι’ Αυτόν λέγοντας «Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ». Ακόμα, ο Θεός «εισαγάγη» το Γιο Του στον κόσμο κάποια στιγμή μετά τη δημιουργία των αγγέλων. (Δες ακόμα Ψαλμ.β:7 & Πράξ.ιγ:33).

Όλα τα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στο Γιο του Θεού είναι προφητικά και προσμένουν τη μέρα που ο Γιος του Θεού θα γεννηθεί (Ψαλμ.β:7, 12  Ησ.ζ:14, θ:6). Tο εδάφιο Δαν.γ:25 αναφέρεται σε άγγελο. Ακόμα όμως κι αν ήταν κάποια φανέρωση του Θεού, δεν μπορεί να ήταν με το σώμα του Χριστού που δεν υπήρχε ακόμα.

Απ’ όλα αυτά τα εδάφια, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, ότι ο Γιος δεν είναι αιώνιος, αλλά γεννήθηκε απ’ τον Πατέρα περίπου πριν 2.000 χρόνια.

 

Το τέλος του Υιού.

 

Ο Γιος του Θεού δεν είχε μόνο αρχή, αλλά κατά κάποιο τρόπο, θα έχει κι ένα τέλος. Αυτό γίνεται φανερό απ’ την Α’ Κορ.ιε:23-28. Ιδιαίτερα στο εδάφιο 24 λέει: «ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση (ο Χριστός) την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα...». Στο εδάφιο 28 λέει: «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι». Αυτό το εδάφιο της Γραφής είναι αδύνατον να εξηγηθεί από κάποιον που πιστεύει σε κάποιο «Θεό Υιό» ο οποίος είναι ίσος με τον Πατέρα και αιώνιος όπως ο Πατέρας. Μπορούμε όμως εύκολα να το ερμηνεύσουμε, όταν καταλάβουμε ότι ο όρος «Υιός Θεού» αναφέρεται σ’ ένα ιδιαίτερο ρόλο που πήρε προσωρινά ο Θεός για το σκοπό της απολύτρωσης.

Όταν οι λόγοι της ύπαρξης του Υιού παύσουν να υπάρχουν, ο Θεός (ο Ιησούς) θα σταματήσει να ενεργεί με το ρόλο του Υιού, ο Υιός θα υποταχθεί στη μεγαλειότητα του Θεού, ο οποίος θα επιστρέψει στον αρχικό ρόλο, του Πατέρα, του Δημιουργού και Κυβερνήτη των πάντων. Το εδάφιο Εφεσ.ε:27 περιγράφει την ίδια ιδέα με διαφορετικούς όρους: «διά να παραστήση αυτήν (ο Χριστός) εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν....».

Ο Ιησούς θα παραστήσει την εκκλησία στον εαυτό Του! Πώς μπορεί να γίνει αυτό, στο φως της Α’ Κορ.ιε:24, όπου περιγράφει τον Υιό να παραδίδει τη βασιλεία στον Πατέρα; Η απάντηση είναι απλή: ο Ιησούς σαν ο Υιός, στην τελική του ενέργεια μ’ αυτή την ιδιότητα, θα παραστήσει την εκκλησία στον εαυτό Του σαν ο Πατέρας πλέον.

Άλλη μία ένδειξη ότι ο ρόλος του Υιού έχει τέλος, βρίσκεται στις Πράξ.β:34-35. Ο Πέτρος αναφέρει ένα απόσπασμα του Δαβίδ στον Ψαλμ.ρι:1 «Είπεν ο Κύριος (Γιάχβε) προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». Ας προσέξουμε τη λέξη εωσού.

Αυτό το εδάφιο περιγράφει τη διπλή φύση του Ιησού, με το Πνεύμα του Θεού (τον Γιάχβε) να μιλάει προφητικά στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, τον Κύριο (Αδών). Η έκφραση «εκ δεξιών μου» αντιπροσωπεύει τη δύναμη και την εξουσία του Θεού. «Θέτω τους εχθρούς υποπόδιον των ποδών» σημαίνει την κατά κράτος νίκη του εχθρού, με τρόπο που ο καθένας μπορεί να δει. Εκείνο τον καιρό, οι νικητές το έκαναν αυτό καμιά φορά κατά γράμμα, έβαζαν το πόδι τους πάνω στο κεφάλι ή στο λαιμό του νικημένου (Ι.Ναυή ι:24).

Έτσι λοιπόν η προφητεία στον Ψαλμ.ρι είναι η εξής: Το Πνεύμα του Θεού θα δώσει όλη τη δύναμη και την εξουσία στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, το Γιο του Θεού, εωσού ο Γιος κατατροπώσει τελείως τους εχθρούς, την αμαρτία και το διάβολο. Ο Γιος θα έχει όλη τη δύναμη εωσού κάμει αυτό. Τι θα συμβεί στον Υιό μετά απ’ αυτό; Μήπως σημαίνει ότι ένα αιώνιο πρόσωπο της τριάδας δεν θα κάθεται πια στα δεξιά του Θεού, ή θα χάσει όλη του τη δύναμη; Όχι. Απλά σημαίνει ότι ο ρόλος του Γιου σαν κυβερνήτης παύει. Ο Θεός θα χρησιμοποιήσει τη φανέρωση εν σαρκί να νικήσει το Σατανά κι έτσι να εκπληρώσει το Γεν.γ:15 όπου είπε ότι το σπέρμα της γυναίκας θα συντρίψει το κεφάλι του διαβόλου. Μετά απ’ αυτό, ο Θεός δεν χρειάζεται πια τον ανθρώπινο ρόλο για να κυβερνήσει.

Αφού ο Σατανάς ριχτεί στη λίμνη του πυρός και κάθε αμαρτία θα έχει κριθεί στην κρίση του λευκού θρόνου (Αποκ.κ), δεν θα χρειάζεται πια ο Υιός να χρησιμοποιεί το θρόνο της δύναμης. Ο Ιησούς Χριστός θα σταματήσει να ενεργεί σαν Γιος και θα είναι ο Θεός για πάντα.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν θα χρησιμοποιεί πια το αναστημένο και δοξασμένο σώμα του Χριστού; Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί το δοξασμένο σώμα Του σε όλη την αιωνιότητα. Αυτό φαίνεται στην Αποκ.κβ:3-4 όπου περιγράφει το Θεό με τη μορφή του Αρνίου, μετά την τελική κρίση και μετά τη δημιουργία του νέου ουρανού και της νέας γης: «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών». Ο Ιησούς είναι «ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ.ζ:21), παρ’ όλα αυτά, δεν θα λειτουργεί σαν ιερέας μετά την τελική κρίση. Το δοξασμένο ανθρώπινο σώμα του Κυρίου θα είναι αθάνατο, ακριβώς όπως θα είναι και το δικό μας (Α’ Ιωάν.γ:2  Α’ Κορ.ιε:50-54). Αν και το ένδοξο σώμα του Χριστού θα συνεχίσει να υπάρχει, όλοι οι λόγοι της ύπαρξης του Υιού δεν θα έχουν λόγο παραμονής και θα χαθούν καθώς και κάθε ρόλος που έπαιξε ο Υιός θα σταματήσει. Ο Υιός θα υποταχθεί ώστε ο Θεός να είναι τα πάντα εν πάσι. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα σταματήσει ο ρόλος του Υιού.

 

Ο σκοπός του Υιού.

 

Αφού ο ρόλος του Γιου του Θεού είναι προσωρινός και όχι αιώνιος, γιατί ο Θεός διάλεξε να φανερώσει τον εαυτό Του δια του Υιού; Γιατί γέννησε τον Υιό;

Ο πρωταρχικός σκοπός του Υιού ήταν να γίνει ο σωτήρας μας. Το έργο της σωτηρίας απαιτούσε πολλούς ρόλους που μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να εκπληρώσει κι αυτοί ήταν της θυσίας, της εξιλέωσης, της αντικατάστασης, του στενού συγγενή, της συμφιλίωσης (συνδιαλλαγής), του μεσίτη, του παράκλητου, του αρχιερέα, του δεύτερου Αδάμ, του παραδείγματος. Αυτοί οι όροι συμπίπτουν σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ο καθένας αντιπροσωπεύει μια σπουδαία όψη του έργου της σωτηρίας, που σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, μπορούσε να γίνει μόνο από άνθρωπο.

Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ήταν απαραίτητο να χυθεί αίμα για την άφεση των αμαρτιών του ανθρώπου (Εβρ.θ:22). Το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να αφαιρέσει την ανθρώπινη αμαρτία, γιατί τα ζώα είναι κατώτερα απ’ τον άνθρωπο (Εβρ.ι:4). Κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να πληρώσει για την απολύτρωση κάποιου άλλου γιατί όλοι οι άνθρωποι είχαν αμαρτήσει κι έπρεπε να πληρώσουν το μισθό της δικής τους αμαρτίας, που είναι ο θάνατος (Ρωμ.γ:23 & ς:23).

Μόνο ο Θεός ήταν αναμάρτητος, αλλά δεν έχει αίμα και σάρκα. Όμως, ο Θεός ετοίμασε ένα σώμα για τον εαυτό Του (Εβρ.ι:5), μέσα στο οποίο θα μπορούσε να ζήσει μια αναμάρτητη ζωή - εν σαρκί - και να χύσει αθώο αίμα προκειμένου να σώσει το ανθρώπινο γένος.

Μετάλαβε λοιπόν σάρκα και αίμα, ώστε να μπορέσει δια του θανάτου να νικήσει το διάβολο κι έτσι να ελευθερώσει τους ανθρώπους (Εβρ.β:14-15).

Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Ιησούς είναι ο ιλασμός των αμαρτιών μας - το μέσο δια του οποίου εξασφαλίζουμε τη συγχώρηση, η ικανοποίηση της δικαιοσύνης του Θεού, ο κατευνασμός της θείας οργής του Θεού (Ρωμ.γ:25).

Η θυσία του Χριστού είναι το μέσο δια του οποίου ο Θεός συγχώρεσε την αμαρτία μας χωρίς να συμβιβαστεί με τη δικαιοσύνη Του.

Σωζόμαστε σήμερα με τη θυσία του Ιησού Χριστού - την προσφορά του Υιού του Θεού (Εβρ.ι:10-20 & Ιωάν.γ:16). Έτσι, ο Υιός είναι η θυσία και ο ιλασμός των αμαρτιών μας.

Όταν ο Γιος του Θεού θυσιάστηκε, στην ουσία μας αντικατέστησε. Πέθανε στη θέση μας, βάσταξε τις αμαρτίες μας και πλήρωσε το μισθό του θανάτου γι’ αυτές (Ησ.νγ:5-6  Α’ Πέτρ.β:24).

Γεύθηκε το θάνατο για κάθε άνθρωπο (Εβρ.β:9). Φυσικά, ο μόνος τρόπος που ο Ιησούς θα μπορούσε να γίνει ο αντικαταστάτης μας, και να πεθάνει στη θέση μας, ήταν με τη μορφή ενός τέλειου ανθρώπου.

Ο ρόλος του πλησιέστερου συγγενή, στο πρόσωπο του Χριστού, μπορούσε πάλι να συμβεί μόνο με την ιδιότητά του Υιού. Στην Παλιά Διαθήκη, αν κάποιος άνθρωπος πουλούσε την περιουσία του ή ο ίδιος πουλιόταν σαν δούλος, μόνο ένας στενός συγγενής είχε το δικαίωμα ν’ αγοράσει πίσω αυτή την περιουσία ή να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία (Λευιτ.κε:25, 47-49). Ο Ιησούς, ερχόμενος εν σαρκί έγινε ο αδελφός μας (Εβρ.β:11-12) κι έτσι είχε τις προϋποθέσεις για να μας ελευθερώσει από τη δουλεία. Η Γραφή Τον περιγράφει σαν λυτρωτή (Ρωμ.γ:24  & Αποκ.ε:9).

Σαν άνθρωπος ο Ιησούς μπορεί να μεσιτεύει, να στέκεται δηλαδή ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό αντιπροσωπεύοντας τον άνθρωπο προς το Θεό. Σαν μεσίτης, ο Ιησούς συνδιαλλάσσει τον άνθρωπο με το Θεό, φέρνοντάς τον πάλι σε κοινωνία μ’ Αυτόν (Β’ Κορ.ε:18-19). Το χάσμα ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, γεφυρώθηκε από τον αναμάρτητο άνθρωπο Ιησού Χριστό. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α’ Τιμ.β:5). Να σημειώσουμε, πόσο προσεκτικά ο απόστολος Παύλος υποστηρίζει και διαφυλάττει τη μονότητα του Θεού σ’ αυτό το εδάφιο. Δεν υπάρχει διάκριση στο Θεό, αλλά η διάκριση είναι ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο Χριστό Ιησού.

Δεν υπάρχουν δύο προσωπικότητες στο Θεό, αλλά ο Ιησούς σαν ο Θεός και σαν άνθρωπος. Δεν μεσιτεύει ο Θεός ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, ούτε ο «Θεός Υιός». Μάλλον είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός που μεσιτεύει, γιατί μόνο ένας αναμάρτητος άνθρωπος μπορούσε να πλησιάσει τον Άγιο Θεό για χάρη της ανθρωπότητας.

Στενά συνδεδεμένος με το ρόλο του Χριστού σαν μεσίτη, είναι ο ρόλος του ιερέα (Εβρ.β:16-18  δ:14-16). Σαν άνθρωπος, ο Ιησούς πειράχτηκε ακριβώς όπως εμάς κι έτσι μπορεί, σαν αρχιερέας, να συμπαθήσει τις ασθένειές μας. Εισήλθε στην επουράνια σκηνή, πέρασε το καταπέτασμα, μπήκε στα Άγια των Αγίων κι εκεί πρόσφερε το ίδιο Του το αίμα (Εβρ.ς:19  θ:11-12). Με τη θυσία Του και την εξιλέωση, εμείς έχουμε κατευθείαν πρόσβαση στο θρόνο του Θεού (Εβρ.δ:16  ς:20). Ο Υιός είναι ο μέγας Αρχιερέας μας εξαιτίας του οποίου μπορούμε με θάρρος να πλησιάσουμε το Θεό.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η ανθρώπινη φύση του Ιησού, Του δίνει το δικαίωμα να είναι ο παράκλητός, κάποιος που έχει καλεστεί να σταθεί στο πλευρό μας για βοήθεια (Α’ Ιωάν.β:1). Αν αμαρτήσουμε, έστω και μετά που θα πιστέψουμε, έχουμε κάποιον που θα μας υπερασπιστεί και θα ζητήσει έλεος, μπροστά στο Θεό. Για άλλη μια φορά, είναι ο ρόλος του Υιού που πληροί αυτή τη δυνατότητα, γιατί όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, το αίμα του Χριστού απλώνεται πάνω σ’ αυτές, κάνοντας έτσι την υπεράσπισή Του αποτελεσματική.

Σαν άνθρωπος, ο Χριστός είναι ο δεύτερος Αδάμ (Α’ Κορ.ιε:45-47). Ήρθε να νικήσει και να καταδικάσει την αμαρτία στη σάρκα (Ρωμ.η:3  Α’ Κορ.ιε:55-57). Ο άνθρωπος Χριστός, ο Υιός, αντικατέστησε τον Αδάμ σαν αντιπρόσωπο του ανθρώπινου γένους. Μ’ αυτό τον τρόπο, ανέτρεψε όλες τις συνέπειες της πτώσης του Αδάμ, γι’ αυτούς που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν (Ρωμ.ε:12-21). Ό,τι έχασε η ανθρωπότητα, εξαιτίας της πτώσης του Αδάμ, ο Ιησούς σαν δεύτερος Αδάμ το κέρδισε πίσω και είναι τώρα ο αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους.

Υπάρχει άλλη μια όψη της νίκης του Ιησού κατά της αμαρτίας στη σάρκα. Ο Χριστός έπρεπε να είναι άνθρωπος όχι μόνο για να πεθάνει, αλλά για να μας δώσει παράδειγμα για μια νικηφόρα ζωή, ώστε ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του (Α’ Πέτρ.β:21). Μας έδειξε πώς μπορούμε να νικάμε την αμαρτία στη σάρκα. Είναι ο Λόγος που έγινε σάρκα (Ιωάν.α:14). Έγινε ο ζωντανός Λόγος έτσι ώστε να μπορούμε να καταλαβαίνουμε καθαρά τι θέλει ο Θεός από μας. Φυσικά, μας δίνει τη δύναμη για ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του. Όπως συμφιλιωθήκαμε με το θάνατό Του, σωζόμαστε με τη ζωή Του (Ρωμ.ε:10). Το Πνεύμα Του μας δίνει τη δύναμη να ζήσουμε τη ζωή της δικαιοσύνης που ζητάει από μας (Πράξ.α:8  Ρωμ.η:4). Ο Υιός δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον άνθρωπο στο Θεό, αλλά και το Θεό στον άνθρωπο. Είναι απόστολος, διαλέχτηκε και στάλθηκε απ’ το Θεό για ένα συγκεκριμένο σκοπό (Εβρ.γ:1). Είναι προφήτης που εκπροσωπεί το Θεό ανάμεσα στους ανθρώπους και τους αποκαλύπτει το λόγο Του (Πράξ.γ:20-23  Εβρ.α:1-2). Η ανθρώπινη φύση του είναι καθοριστική σ’ αυτή την άποψη, γιατί ο Θεός χρησιμοποίησε αυτή τη φύση του Υιού, για να πλησιάσει τον άνθρωπο σε ανθρώπινο επίπεδο.

Επιπλέον, κηρύττοντας το λόγο του Θεού, ο Υιός αποκάλυπτε τη φύση του Θεού στους ανθρώπους. Δια του Υιού, ο Θεός φανέρωσε την άπειρη αγάπη Του για τον άνθρωπο αλλά και την παντοδυναμία Του, κατά τέτοιο τρόπο, που οι άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν. O Θεός χρησιμοποίησε το όνομα του Ιησού σαν το αποκορύφωμα της αποκάλυψης της φύσης Του και το πρόσωπο του Ιησού σαν προφητικό αποκορύφωμα των φανερώσεων του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτός ο λόγος ύπαρξης του Υιού εκφράζεται σε πολλά εδάφια της γραφής τα οποία διδάσκουν τη φανέρωση του Θεού εν σαρκί. Το Ιωάν.α:18 περιγράφει το σκοπό του Υιού: «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν ο Μονογενής Υιός, ο ών εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν». Ο Ησαίας είχε προφητέψει ότι αυτή η αποκάλυψη θα ερχόταν: «Και η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή, και πάσα σάρξ ομού θέλει ιδεί διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε» (Ησ.μ:5). Ο Παύλος έγραψε ότι αυτό πραγματικά συνέβη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού: «Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν τω προσώπω (κείμ.) του Ιησού Χριστού» (Β’ Κορ.δ:6). Με άλλα λόγια, ο Γιος του Θεού, έγινε το μέσο με το οποίο ο αόρατος και ακατανόητος Θεός, αποκάλυψε τον εαυτό Του στον άνθρωπο.

Ένας άλλος λόγος ύπαρξης του Υιού ήταν η εκπλήρωση των πολλών υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, το λαό Ισραήλ και το Δαβίδ. Ο Ιησούς θα εκπληρώσει στο πλήρες κάθε υπόσχεση που έχει να κάνει με τους απογόνους αυτών των ανθρώπων κι αυτό θα γίνει στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας Του στη γη (Αποκ.κ:4). Θα είναι ο κατά γράμμα Βασιλιάς του Ισραήλ και όλης της γης (Ζαχ.ιδ:16-17  Ιωάν.α:49). Ο Θεός υποσχέθηκε στο Δαβίδ ότι ο οίκος και ο θρόνος του θα στερεωθούν για πάντα (Β’ Σαμ.ζ:16). Ο Ιησούς θα το εκπληρώσει αυτό ακριβώς, στο πρόσωπό Του, εφόσον είναι κατευθείαν απόγονος του Δαβίδ από τη Μαριάμ (Λουκ.γ) και κληρονόμος του θρόνου του Δαβίδ από το νόμιμο πατέρα του Ιωσήφ (Ματθ.α).

Ακόμα, η ύπαρξη του Υιού, επιτρέπει στο Θεό να κρίνει τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι δίκαιος και τίμιος. Είναι επίσης ελεήμων. Μέσα στη δικαιοσύνη και το έλεός Του, αποφάσισε να μην κρίνει τον άνθρωπο μέχρι ο Ιησούς να περνούσε πραγματικά όλα τα προβλήματα και τους πειρασμούς της ανθρώπινης φύσης και να αποδείκνυε ότι είναι δυνατόν να ζήσει κανείς δίκαια σαν άνθρωπος, πάνω στη γη (φυσικά με τη δύναμη του Θεού, που είναι το ίδιο διαθέσιμη και σ’ εμάς σήμερα). Η Βίβλος αναφέρει σ’ αυτό το θέμα, ότι ο Θεός δεν θα κρίνει κανένα, ο Υιός θα κρίνει (Ιωάν.ε:22,27). Ο Θεός θα κρίνει δια Ιησού Χριστού (Ρωμ.β:16). Με άλλα λόγια, ο Θεός (Ιησούς) θα κρίνει τον κόσμο, με την ιδιότητα αυτού που έζησε εν σαρκί, νίκησε την αμαρτία στη σάρκα και έχει την ίδια δύναμη διαθέσιμη για όλο τον κόσμο.