Πώς να τελειώσεις καλά.

Αν και το «Πώς να τελειώσεις καλά» είναι ο τίτλος του μηνύματός μου, πιστεύω ότι ταιριάζει, αρχικά, να πούμε ότι οι «Τελευταίες λέξεις» που λέει κάποιος λίγο πριν πεθάνει, είναι πολύ συναισθηματικές.

Σήμερα, ας εξετάσουμε τα τελευταία λόγια του αποστόλου Παύλου που βρίσκονται στο Β’ Τιμ.δ:7,8:

«Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού».

Αυτά είναι πολύ αισιόδοξα λόγια για έναν θανατοποινίτη. Αλλά ο Παύλος ήξερε τι έλεγε. Υπονοούσε ότι τελείωσε καλά και το να τελειώσει κανείς καλά, είναι ένα σημαντικό θέμα στη Βίβλο.

Αν δεν γνωρίζεις το νόημά του, πηγάζει από την κατανόηση ότι η σωτηρία δεν είναι ένα σπριντ (κατοστάρι) αλλά ένας μαραθώνιος.

 

    1. Τελειώνουμε καλά αγωνιζόμενοι τον καλό αγώνα

 

Τι εννοεί ο Παύλος λέγοντας ότι αγωνίστηκε τον καλό αγώνα;

Σε αντίθεση με τώρα, η πυγμαχία στην αρχαία Ρώμη ήταν ένα βάναυσο άθλημα. Μόλις έμπαινες στο ρινγκ, δεν σου επιτρεπόταν να βγεις, εκτός αν αγωνιζόσουν μέχρι που ο αντίπαλός σου να πέσει νεκρός.

Γιατί χρησιμοποίησε ο Παύλος κάτι τόσο ασεβές όσο αυτό, σαν μεταφορά, για να εξηγήσει μια τόσο θεία αλήθεια όσο αυτή;

Ο Παύλος θέλει να ξέρουμε ότι μπήκαμε στο ρινγκ τη στιγμή που γυρίσαμε την πλάτη μας στον διάβολο και παραδώσαμε τη ζωή μας στον Χριστό.

Το να παλεύουμε μέχρι να πέσει νεκρός ο διάβολος είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε ζωντανοί από αυτό το ρινγκ.

Μπορεί να χτυπηθείς και να πέσεις κάτω, αλλά δεν μπορείς να πέσεις ξερός. Πώς ξέρουμε τη διαφορά; Όταν αποθαρρύνεσαι, πέφτεις κάτω. Όταν ζεις μέσα στην αμαρτία, είσαι νοκ άουτ, ξερός.

Τι πρέπει να κάνουμε ώστε ο διάβολος να μην μπορεί να μας βγάλει νοκ άουτ; Στην Α’ Κορ.θ:26, ο Παύλος λέει:

«Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα».

Τονίζει τη σημασία της εστίασης. Στοχευμένα χτυπήματα. Ένας πυγμάχος δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από τον αντίπαλό του αν σκοπεύει να παραμείνει όρθιος.

Στην περίπτωσή μας, ο διάβολος είναι ο αντίπαλός μας, αλλά εμείς έχουμε τα μάτια μας στραμμένα στον Ιησού, τον αρχηγό της πίστης μας, (Εβρ.ιβ:2) για να μην αποσπαστεί η προσοχή μας.

Τι μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας; Ποιοι είναι αυτοί οι περισπασμοί; Οι γκρίζες ζώνες στη ζωή σου, όταν περιστασιακά ενδίδεις στον πειρασμό να παραβείς τους κανόνες.

Ο αγώνας του καθένα είναι διαφορετικός, αλλά θα σας πω πως μπορεί κάποιος να αγωνιστεί τον καλό του αγώνα.

Ένας μικροεπιχειρηματίας, πχ, η ακεραιότητά του συχνά προκαλείται από το πως δουλεύουν οι άλλοι. Αλλά αυτός αποφεύγει τα παράνομα κέρδη, αρνείται να παραβεί τους κανόνες. Σαν αποτέλεσμα, οικονομικά προβλήματα.

Αυτός είναι ο τρόπος του διαβόλου να σε ρίξει κάτω. Αλλά εσύ αρνείσαι να ενδώσεις. Αντλείς δύναμη από τον Ιησού, στον οποίο έχεις καρφωμένα τα μάτια σου και έτσι πάντα σηκώνεσαι στα πόδια σου. Έδωσες τον καλό αγώνα. Ποιος είναι ο δικός σου αγώνας σήμερα;

 

    2. Τερματίζουμε καλά όταν τελειώσουμε τον δρόμο

 

Τι εννοεί ο Παύλος με αυτό; Ένα άλλο δημοφιλές αρχαίο άθλημα ήταν ο Μαραθώνιος. Αν και ο Μαραθώνιος δεν ήταν σαν την πυγμαχία, δεν ήταν εύκολο άθλημα.

Ο Μαραθώνιος είναι αγώνας αντοχής δρόμου κάλυψης επίσημης απόστασης 42,195 χιλιομέτρων.

Ο αγώνας ονομάζεται έτσι από την ιστορική διαδρομή του Αθηναίου στρατιώτη Φειδιππίδη που μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.) έτρεξε από το πεδίο της μάχης στην Αθήνα για να μεταφέρει τα νικητήρια νέα με τη λέξη «νενικήκαμεν».

Σε αντίθεση με τώρα, ο Μαραθωνοδρόμος στην αρχαιότητα είχε να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια όπως ανωμαλίες του δρόμου, σκληρές καιρικές συνθήκες, άγρια ζώα, ακόμη και ληστές.

Ο Παύλος συγκρίνει τη χριστιανική ζωή με αυτόν τον τύπο Μαραθώνιου. Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχουν μόνο δύο εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπίσουμε για να παραμείνουμε στην πορεία, αλλά αυτά είναι σημαντικά:

Εβρ.ιβ:1 Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα,

Ποιο είναι το «παν βάρος» που μας επιβραδύνει; Βάρη διάφορα, όπως η αδικία, η μη συγχώρεση, η πικρία, η ενοχή, το άγχος, η αποτυχία, οι απογοητεύσεις και ο φθόνος.

Πρέπει να απαλλαγείς από αυτά όπως ένας αθλητής απαλλάσσεται από περιττά βάρη. Στην αρχαιότητα, οι αθλητές θεωρούσαν τα ρούχα τους περιττό βάρος και γι’ αυτό τα έβγαζαν πριν συμμετάσχουν στους αγώνες. Αλλά και σήμερα, οι αθλητές που συμμετέχουν σε αθλητικές διοργανώσεις επιλέγουν πολύ ελαφριά ρούχα.

Μετά, ποια είναι η «ευκόλως εμπεριπλέκουσα ημάς αμαρτία»; Το κριτικό κείμενο λέει: «καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν».

·  Μερικές αμαρτίες μπορούν εύκολα να αποφευχθούν, αλλά δεν το κάνουμε.

   · Μερικές αμαρτίες μας αρέσουν, αλλά πρέπει να παραμεριστούν.

 · Μερικές αμαρτίες παγιδεύουν και επομένως είναι ιδιαίτερα επιβλαβείς.

   · Μερικές αμαρτίες είναι πιο επικίνδυνες από άλλες.

Πρέπει να τα αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη αν σκοπεύουμε να τερματίσουμε τον αγώνα. Τι συμβαίνει όταν ενδίδεις σε αυτά; Η απάντηση βρίσκεται στην Φιλιπ.γ:13:

«Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό· αλλ' εν πράττω· τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος».

Μπορεί να ζεις μέσα στην αμαρτία και να συνεχίζεις να τρέχεις τον αγώνα, αλλά το παρελθόν σου θα σε ακολουθεί στο παρόν και το μέλλον σου. Θα κοιτάζεις πίσω από τον ώμο σου, αντί να επεκτείνεσαι προς τα εμπρός, επειδή ζεις μια διπλή ζωή. Τελικά, η ενοχή θα σε επιβραδύνει και θα σε παρασύρει προς τα κάτω:

Ματθ.κζ:5 Και ρίψας τα αργύρια εν τω ναώ, ανεχώρησε και απελθών εκρεμάσθη.

Ιωάν.ιβ:6 Είπε δε τούτο ουχί διότι έμελεν αυτόν περί των πτωχών, αλλά διότι ήτο κλέπτης και είχε το γλωσσόκομον και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό.

Όταν δεν μπορεί να μας αποσπάσει την προσοχή, ο διάβολος επιδιώκει να μας φορτώνει με βάρη. Όταν απορρίπτουμε το βάρος, προσπαθεί να μας κάνει να σκοντάψουμε.

Πώς αποφεύγεις να σκοντάψεις; Κρατώντας τα μάτια σου στο βραβείο. Με άλλα λόγια, τη σωτηρία της ψυχής σου.

Είναι καλό συνεχώς να απαλλασσόμαστε από πιθανά βάρη:

  Ø Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την αδικία, έκφρασε τις ανησυχίες σου στον Κύριο με προσευχή.

  Ø Αντιμετώπισε την πικρία μέσω της συγχώρεσης.

  Ø Όταν αισθάνεσαι ένοχος, μετανόησε.

  Ø Όταν αποτυγχάνεις, νοιώθεις ανήσυχος ή απογοητευμένος, πήγαινε στο λόγο του Θεού.

 

3.     Τελειώνουμε καλά διατηρώντας την πίστη

 

Πώς διατήρησε ο Παύλος την πίστη; Το κριτικό κείμενο χρησιμοποιεί την λέξη «τηρέω»:

Πίστη είναι η πεποίθηση που προκύπτει από την ακρόαση του λόγου του Θεού (Ρωμ.ι:17).

Ο Παύλος διατηρούσε την εμπιστοσύνη του στον Ιησού, κυριολεκτικά εν μέσω τρομερών παθημάτων, που δοκίμαζαν την πίστη του.

Εκτός από τα παθήματά του που συνοψίζονται στην Β ́ Κορ.ια:24-33, γνωρίζουμε ότι του δόθηκε ένας σκόλοπας στη σάρκα, (Β ́ Κορ.ιβ:7), εγκαταλείφθηκε από όλους τους φίλους του ενώ ήταν φυλακισμένος (Β ́ Τιμ.α:15), απελπισμένος ακόμη και από τη ζωή (Β ́ Κορ.α:8).

Σε όλα αυτά, έμεινε σταθερός. Υπερασπίστηκε το Ευαγγέλιο μπροστά στον Φήλικα (Πράξ.κβ:10,26), στον Φήστο (Πράξ.κε:9) και στον Αγρίππα (Πράξ.κε:26).

Στην Γαλ.β:11-16, αντιμετώπισε με τόλμη τον Πέτρο όταν εκείνος ο απόστολος έδειξε σημάδια συμβιβασμού στις διδασκαλίες του Χριστού.

 

«την πίστιν διετήρησα» 

Η έκφραση έχει δύο πιθανές έννοιες. Πρώτον, ο Παύλος είχε κηρύξει πιστά το ευαγγέλιο και είχε φυλάξει την αλήθεια του, διατηρώντας το μήνυμά του καθαρό.

Ο Παύλος παρότρυνε τον νεαρό μαθητή του Τιμόθεο, να κάνει το ίδιο:

Α’ Τιμ.ς:20 Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βεβήλους ματαιολογίας και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως,

Β’ Τιμ.α:13 Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ' εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.

Η άλλη πιθανή έννοια είναι ότι ο Παύλος είχε εκπληρώσει τη θεϊκή κλήση του να βαστάξει το όνομα του Ιησού στους εθνικούς (Πράξ.θ:15, κβ:21).

Όταν ο Ιησούς ανέθεσε αυτή την αποστολή στον Παύλο στις Πράξ.θ:16, ήταν ξεκάθαρος ότι ο διορισμός θα σήμαινε πολλά παθήματα. Παρόλα αυτά, ο Παύλος δέχτηκε με χαρά την κλήση και ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε στη δέσμευσή του, πιστεύοντας ότι σύντομα θα γευόταν «αιώνια δόξα» (Β ́ Κορ.δ:17).

Μπορεί σήμερα να μην υποφέρουμε τόσο πολύ όσο ο Παύλος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κι εμείς υποφέρουμε με διάφορους τρόπους.

Ο διάβολος χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους και ανθρώπους για να μας εκτροχιάσει.

Οι φίλοι μας φεύγουν όταν ομολογούμε ότι η ζωή μας άλλαξε. Αντιμετωπίζουμε το χλευασμό επειδή πήραμε τον Θεό στα σοβαρά. Τα φυσικά μας αδέλφια μας κατακρίνουν ότι εγκαταλείψαμε την ορθόδοξη πίστη! Διωκόμαστε επειδή κηρύττουμε το Ευαγγέλιο.

Με ποιους τρόπους υποφέρετε σήμερα καθώς προχωράτε προς τα εμπρός για να φτάσετε στο στόχο που έχει θέσει ο Χριστός μπροστά σας;

 

Συμπέρασμα

Τρία πράγματα που πρέπει να κάνεις για να τελειώσεις καλά:

(1)  Συνεχίζεις να αγωνίζεσαι αποβλέποντας στον Κύριο,

(2) Συνεχίζεις να τρέχεις, με τα μάτια σου καρφωμένα στο βραβείο,

(3)  Διατηρείς την πίστη μέχρι να φύγεις από αυτόν τον κόσμο για πάντα μια μέρα.

Πώς ξέρεις αν τελείωσες καλά ή κακά; Δεν το ξέρεις.

Αλλά ξέρω ότι ο Θεός μου, ο δίκαιος Κριτής, θα σε ανταμείψει επειδή ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τη στάση της καρδιάς σου παρά για την εξωτερική απόδοση. Για τι είδους ανταμοιβή μιλάω εδώ;

Στην αρχαία Ρώμη, οι νικητές στεφανώνονταν με στεφάνι (Α ́ Κορ.θ:25). Ήταν φτιαγμένα από δάφνη και μαραίνονται μετά από μια μέρα ή δύο.

Ακόμα και τα Χρυσά, Αργυρά και Χάλκινα μετάλλια που απονέμονται στους αθλητές μας δεν είναι άφθαρτα αν και διαρκούν περισσότερο από ένα στεφάνι.

Δεν είναι αυτό το είδος φθαρτής ανταμοιβής που έχει ο Θεός για εμάς.

Ο Παύλος το αποκαλεί στεφάνι δικαιοσύνης. Ο λόγος του Θεού έχει περιγράψει με σαφήνεια τα οφέλη που θα κληρονομήσουμε μαζί Του:

(1)  Σύμφωνα με το Β΄Τιμ.δ:8, θα βγάλουμε τα ενδύματα της αμαρτίας μας και θα ντυθούμε με ενδύματα δικαιοσύνης.

(2)  Σύμφωνα με το Α΄ Κορ.ιε:52, το σώμα μας θα γίνει άφθαρτο επειδή η σωτηρία δεν είναι μόνο για την ψυχή, αλλά ισχύει και για το σώμα και τη διάνοια.

(3)  Σύμφωνα με το Αποκ.κα:4, ο Θεός θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας καθώς θα επανενωθούμε με τους αγαπημένους μας που προηγήθηκαν.

Η Αγία Γραφή λέει στο Ματθ.κδ:13, «ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται».